Ashley

Ik denk persoonlijk dat je er meer mee opschiet als het hele gezin bekeken wordt en niet alleen Asley. (niet dat ik jeugdzorg en de jeugdpsychiatrie nu zo hoog heb staan) Het is een wisselwerking tussen jullie allemaal. En ja, ze heeft nu eenmaal ook jullie genen gekregen dus is het niet zo vreemd dat ze op jullie lijkt, ook in gedrag. Maar misschien heb je meer aan een antroposophische kijk op de situatie.
Zo te horen hebben jullie ook niet al te veel vertrouwen in de reguliere jeugdzorg dus waarom kies je deze weg?
Je hebt nu niet de antwoorden gekregen die je wilt horen, misschien een tip naar jullie toe; sta open, zonder vooroordelen of verwachtingen.

Ashley heeft tijdens het testgesprek aangegeven dat Michelle (met ws PDD-NOS) haar veel slaat en schopt enz.
Klopt ook, die 2 onder toezicht samen geft heibel, maar laat je die 2 samen in de tuin hebben ze de grootste lol samen en is er niets aan de hand.

Wij wilden voor Ashley een diagnose, en daarmee handvaten om haar te helpen. In de tussentijd hebben we genoeg handvaten gekregen op allerlei andere manieren. Die diagnose kan me nu gestolen worden.

Het gesprek begon al met de mededeling dat de pc het niet deed en ze mij/ ons dus geen papier met uitslagen enz mee konden geven. Ze hebben niet genoeg info uit Ashley gekregen om daar wat mee te kunnen, op school geeft Ashley geen problemen behalve dat ze erg veel praat. Tijdens het testen en bij binnekomst vertoonde ze regressief gedrag. Dat wilden ze verder onderzoeken.

Ze denken nu niet meer zo aan ADHD maar aan problemen in het hechtingsproces. Ik zou niet weten waarom ze slecht gehecht zou zijn. Er is áltijd 1 ouder thuis, de keren dat ze bij een oppas is geweest is in de 5 jaar op 1 hand te tellen. Oke we zijn vaak verhuist, maar ook daar is ze nooit bij oppas geweest of uberhaupt bij ons vandaan. Ze is altijd bij ons.

Tijdens de periode dat mijn mannetje en ik even uit elkaar hebben gewoond is ze bij mij geweest en kwam daar ook geen oppas bij kijken.

Waar baseren ze dat hechtingsprobleem op?

Daarna kwam naar voren dat wij (hubbie en ik) samen op gesprek moesten komen om te praten over onze jeugd. Nou daar kan ik heel kort over zijn. Mijn man heeft sinds zijn 6e alleen in instellingen gewoond, ik heb met 12 jr de zorg voor mijn broertje tijdelijk overgenomen, toen mijn ouders gingen scheiden. Met 14 ben ik in een pleeggezin geplaatst, met OTS. Ben nooit psych. onderzocht. Ook niet in de tussentijd, mijn gezinsvoogd keek nauwelijks naar me om, pleegouders waren een ramp. Met 18 toen mijn OTS verliep, heb ik meteen m'n boeltje gepakt en ben vertrokken. Naar mijn moeder en ook dat heb ik aangekaart. waarom ik nooit eerder terug kon. ze had inmiddels een stabiele thuissituatie, nieuwe vriend en alles goed voor elkaar.

En natuurlijk moest er aangehaald worden dat we 'nog jong' waren.
Heb hun meteen héél duidelijk waren dat hun daar steeds een punt van maken, dat wij daar geen last van hebben en ik daar zeker niet mee eens ben dat dát een reden is voor verder onderzoek.

Ik voel me nu echt doorgezaagd, en dan is dat nog maar het begin. Ik ga van de week kijken naar en andere oplossing. Ik pik het zo niet.

Ik wil hulp... geen schuld in mijn schoenen geschoven krijgen.
Ze stond wel te kijken van mijn Nieuwe tijds kinderen aanpak. Ze had er nog nooit van gehoord, maar stond wel te kijken dat Ashley daar zo goed op reageerde.

Ze begon ook nog over de therapie die ik volg, wat ik daar bespreek. En of dat gericht was op trauma verwerking. Nee dat is het niet.. Jullie maken er een traumatische jeugd van.. Ik niet, Dit is mijn leven.. Zo was mijn jeugd. Einde discussie, mijn persoonlijke verhaal maakt van mij niet een mindere ouder dan een ouder met een vlekkeloze jeugd.

Medicijnen kwamen ook even ter sprake.. Als we als gezin onderzocht zijn en Ashley eventueel door de kinderpsychiater is onderzocht. No way...

Evelyn als alles thuis oké is, waar ben je dan zo bang voor?
Dit is een logisch gevolg van alle problemen waar jij mee worstelt, ik heb ook ooit zo´n video hometraining gehad , meerdere keren zelfs. Ik heb er veel aan gehad vind ik nu achteraf, op het moment dat ze het voorstelden voelde het of ze me inderdaad een erg slechte moeder vonden, achteraf begreep ik dat dat niet zo was en dat dat mijn eigen stukje was.
Mij en de kinderen heeft het enorm geholpen.

Sterkte.

Het gaat me er niet om dat ze thuis komen kijken.
Laat ze maar komen, Video home training hebben we al gehad.
En daar was al duidelijk uit dat onze communicatie goed was, en dat het echt aan de kinderen lag.

Wat mij stoort is dat ik nu naast de therapie ook nog gesprekken moet hebben met de afd. Jeugdpsychiatrie over mijn verleden.
Hoe was je jeugd.. Geen pretje. Doet dat er toe?

Als ze naar de oorzaken van alles willen kijken.. Zullen ze zelf heel goed na moeten gaan of de jeugdzorg (in het algemeen niet bureau jeugdzorg voor de duidelijkheid) niet gefaald heeft..
En dat hebben ze heel erg zelfs!

Wat willen ze daar aan veranderen? Wat hebben hun aan de info over mijn jeugd over mijn therapie inhoudelijk als het over Ashley gaat.. Wat willen ze veranderen aan mijn jeugd?

Ik pak dingen heel anders aan dan mijn ouders.
Moet ik dat nog een keer uileggen maar dit keer aan een wildvreemde?

Ik voel me grof gezegd niet meer vies door het misbruik. maar een stuk uitgekauwd vlees als slachtoffer van alle misstanden in de zorg. En als je jaren later hulp nodig hebt voor je kind.. Word je afgerekend op het feit dat je jeugd niet 'normaal' is geweest.

Evelyn misschien is het voor jou en je echtgenoot een heel groot goed om meer zelfvertrouwen te krijgen. Uit jou verhaal spreekt heel veel onzekerheid. Je schiet om alles in de verdediging en dat alleen al is een teken van weinig zelfvertrouwen. Je legt nu als het ware je levensgeluk in de handen van anderen om welke reden dan ook. Je hebt zelf geen makkelijke jeugd gehad anders kom je niet in aanraking met jeugdzorg. Je man heeft al net zo goed geen makkelijke jeugd gehad als je als 6 jarige al uit je thuis situatie gehaald wordt. En hoe goed een instellingen ook is; ze kunnen nooit de taak van ouder volledig op zich nemen. Het is geen "schuld" van wie ook. Jullie hebben dit in je leven moeten ervaren. Het is ook alles behalve jullie "schuld" dat de kinderen zijn hoe ze zijn. Maar dat neemt niet weg dat jullie genen deze dingen met zich mee brengen. Er wordt heel wat meer in onze genen opgeslagen dan je denkt en de onverwerkte zaken zullen aan de volgende generatie doorgegeven worden als karma die weer verwerkt dient te worden. Maar dit is niet jullie "schuld". En er zelf mee dealen betekend niet dat je "schuld" bekend maar dat je je ogen niet sluit voor hoe het IS. Belangrijkste in een opvoeding situatie is dat je zelfvertrouwen hebt en vertrouwen in je leven hebt. Dan ben je in staat om je kinderen dat te geven wat ze het meest nodig hebben in hun prille jeugd; een vertrouwde omgeving waarin ze zichzelf kunnen ontplooien tot evenwichtige mensen.

Ik hoop dat je de mensen treft die jou (en je gezin) verder kunnen helpen zonder dat jullie afhankelijk worden van wat dan ook.

Ik weet dat ik het goed doe, ik weet dat ik elke dag alles op alles zet om ze te geven wat ze nodig hebben.

Maar ik heb dat allemaal zelf al uitgezocht, op mijn manier.
Ik heb niet voor niets geen contact meer met mijn vader, ik heb afgelopen weekend mijn x-pleegzus weer uit m'n hyves vriendenlijst verwijderd omdat ik het op dit moment nog niet kan.
Ik ben daar ook eerlijk tegenover haar geweest.

Maar ik laat mij niet door de molen halen door dezelfde 'deskundigen' die het eerst voor mij grandioos hebben verpest.
EN dat heb ik ze ook heel duidelijk gemaakt.

Ze hoeven mij niet te vertellen wat ik wel of niet ben dan weet ik. Ik weet waar mijn 'knopjes' liggen en daar hebben ze weer heelijk op zitten drukken.

En het maakt me ontzettend veel uit dat ik mijn persoonlijke verhaal nu weer moet gaan uitkauwen. En weet je, ik heb net zitten bloggen (heksenmama.web-log.nl) en weet je.. ze mogen het verhaal hebben, ze mogen alles van me weten en alles natrekken en ik hoop dat ze zich dan eens flink achter de oren krabben.

En dan eens uitspreken dat we respect verdienen, net zoals veel ouders dat op school ook uitspreken naar ons. Wij doen het goed en inderdaad de zorg is k*t.

Ik heb ze ook verteld vanmorgen dat ik van aanpak veranderd ben dat ik ze niet meer benader als ADHD maar als nieuwetijdskind en dat dat super werkt. Ze stond even te kijken en had er verder niets op terug te zeggen.

Laat ze maar komen...

En als dat allemaal voorbij is.. Heb ik weer genoeg punten verzameld voor op mijn 'dit moet er verbeterd worden aan de zorg' wat ik weer kan delen met de nieuwe politiek.

Lieve Evelyn,

Dat jullie ontzettend hard je best doen en het ook heel goed doen, daar twijfel ik geen seconde aan. Hoedje af! Maar ik ben het wel volledig eens met Gast. Jullie hebben zelf allesbehalve een gemakkelijke jeugd gehad en dat draag je mee ookal doe je zo je best om dit niet op je kinderen over te brengen. Kinderen voelen spanningen feilloos aan, soms nog voordat ouders het zelf doorhebben. Kinderen zijn ontzettend loyaal en proberen op hun manier het gezin mee draaiende te houden. Een kind met 'problemen' staat zelden op zichzelf, meestal uit het iets wat verborgen ligt in het gezin.
Niemand is perfect en ik zeg dit helemaal niet om je met de vinger te wijzen!Maar je afzetten tegen wat jij of je man hebben meegemaakt in het verleden is niet per se goed voor je kinderen.
Ik hoop dat jullie door de juiste mensen begeleid gaan worden, dat je je durft openstellen zonder je aangevallen te hoeven voelen zodat jullie tot een samenwerking kunnen komen.
Het is niet altijd in het belang van je kinderen om hulp niet te vertrouwen. Jullie zijn en blijven de ouders en dus dé deskundigen wat jullie kinderen betreft! Dat kan niemand van je afnemen en mag niemand betwisten ,maar soms kan het goed zijn dat er 'hulp' is die jullie gezin wat kan ontlasten zodat er nieuwe mogelijkheden voor jullie allemaal ontstaan.

Ik snap het ook best wel, daar niet van.

Maar ik wil daar niet op afgerekend worden, en dat gebeurd nu dus wel.

OKe we kunnen bij Ashley geen ADHD diagnose stellen dus gaan we kijken wat er mankeert in het gezin.
We hebben al van andere kanten hulp gehad. thuisbegeleiding, video-home training. Ashley heeft psychotherapie gehad.
Nu zit ik in therapie, heeft mn mannetje gesprekken met psychiater en gedragsgdeskundige, cursussen over ADHD.
En niemand die ons zegt dat we het niet goed doen! Thuisbegeleiding is vol lof, video home trainig geenbijzonderheden. En de psychotherapie die ik nu heb is niet voor traumaverwerking maar om een duidelijker beeld van mezelf te krijgen. MIjn mogelijkheden te verkennen en die goed te gebruiken.

Kunnen ze niet gewoon accepteren dat Ashley een pittig karakter heeft? Dat als je haar voldoende uitleg geeft en haar geen commando's geeft maar op een respectvolle volwasssen manier iets vraagt je bijna alles gedaan krijgt. Zonder moeilijkheden.

Het ligt niet aan Ashley, dat ze moeilijk doet, maar op de manier hoe je met haar omgaat. En op school hebben ze dat goed in de gaten. Ik ben daarin veranderd, mannetje heeft daar wat moeite mee omdat hij het zelf niet gewend is. Tijdens de testen wilde ze niet meewerken. Nee natuurlijk niet, waarom zou ze luisteren naar een volstrekt vreemde die vragen stelt zonder motivatie waarom ze antwoord zou moeten geven?

Waarom zou ik Ashley laten labelen met ADHD als ze geen probleem geeft?

De enige hier in huis waar Ashley wel problemen mee heeft is Michelle. EN die is ook al gemeld bij jeugdpsychiatrie.
En ja met haar heb ik soms wel moeite, ook al is het een schatje

En ik kan me heel goed voorstellen dat Ashley moeite met haar heeft. Ik had ook moeite met mijn broertje die op ZMOK school heeft gezeten.

Ik voel me op dit moment echt aangevallen op de persoon die IK ben. Mijn verleden is een deel van mij, iemand die dat probeert te veranderen accepteert mij niet zoals ik ben. En ik vertik het om afgerekend te worden op mijn verleden. Ik ben daar vaak genoeg op afgerekend en nog steeds gebeurd het soms dat mensen me nog even moeten herinneren aan vroeger. Vroeger is geweest en van vroeger heb IK geleerd, ik ben niet voor niets een heel andere weg ingeslagen en ik ervaar het nu als een grote vergissing om mijn man, Ashley en mij te laten checken op haar minpunten, omdat er een diagnose gesteld moet worden, volgens de psychiatrie

Evelyn ik vind je plannen om de zorg te veranderen heel nobel. Al denk ik dat je beweegredenen en je aanpak niet het resultaat zullen geven die je nastreeft. Een mens kan alleen zichzelf veranderen zo geldt dat ook voor organisaties; ook die moeten van binnenuit veranderen. Dus wil je verandering teweeg brengen in de zorg doe dit dan door er in te werken en niet door er tegenaan te trappen. Jij bent ook niet veranderd zoals de mensen die tegen jou aan trapten het gehad willen hebben, of wel soms!

De wereld om je heen is de afspiegeling van je eigen innerlijke belevingswereld. Dus wil je je wereld veranderen begin bij je eigen belevingwereld.
Heb respect voor jezelf en verwacht het niet van anderen. (dat krijg je vanzelf als je jezelf respecteerd)

Nog even een klein vraagje ter verheldering voor mijzelf: hoe ben je bij de psychiatrie terecht gekomen? (kan zijn dat je het ooit uitgelegt hebt maar dit ben ik even kwijt)

Lieve Evelyn, ik lees je reacties hier en vraag me af waarom je toch zo sterk reageert op het moment dat de hulp verleners naar het complete plaatje willen kijken. Vergeet niet dat deze hulpverleners het voor jouw kindje doen, en jij brengt het direct naar jezelf (want jij vind het zo vervelend, en wil de uitslag al niet eens meer horen) in plaats van dat je deze mensen hun werk laat doen. Wees juist blij dat ze eerlijk toegeven dat ze het een hele moeilijke analyse vinden, en dat ze juist beter willen kijken, zodat je niet wordt afgepoeierd met een standaard "We weten het niet, mevrouw."

Een kind reageert het sterkst op zijn / haar omgeving, en dat kunnen ze nu eenmaal het beste bekijken bij jou in huis. Denk er dan ook aan, dat ze jullie nu niet aan het doorlichten zijn, maar dat ze alles in relatie tot Ashley vragen. Ze willen je helpen, dus zie ze ook ajb zo.

Je bent het misschien niet eens met hun methodes, maar dat betekend niet dat je van de boodschap niet veel zou kunnen leren.

En sorry dat ik je nu misschien tegen je schenen aan moet schoppen, maar ik kan je dan ook alleen maar vragen: Sta alsjeblieft open voor wat ze hebben te zeggen, en zie niet alles als een aanval. Het draait hier wel om jullie kindje en die mag toch niet de dupe worden van jullie eigenwijsheid?

Groetjes Julien

Eveleyn,wat vind ik dit moeilijk,ergens ben je een weg ingeslagen en er hulp bij gevraagd.
Wat Karin al aangeeft waar ben je bang voor?
Jij bent er toch bij? Als er iets zou zijn wat je niet bevalt kun je dit toch duidelijk maken?
Een compleet beeld geeft misschien wel een goede uitkomst.
Dan komen die handvaten vanzelf.
Als je geen zin meer in hebt om je verleden nog weer opnieuw te moeten uitkauwen dan toch niet?Laten ze dan alleen maar observeren,ze hebben immers toch al een heleboel informatie of niet?
Uiteindelijk ben je baas over je eigen leven,alleen in dit geval spelen je kinderen en man ook een grote rol in het geheel.
Dus probeer positief te blijven, en geduldig te zijn.
Je kan zelf het proces bewaken,maar een open en eerlijke houding is wel nodig als je met deze hulpverlening verdergaat.
Je bent nu zo krachtig en strijdvaardig dus kom op! Dan kom je zeker weer een stap verder.
Je gevoel en instinct zul je volgen, maar ik weet ook dat soms je vertroebelt kunt raken door eigen emoties.Ja wat is dan wijsheid.Soms moeten we accepteren dat anderen je toch verder kunnen helpen al is het dan niet de manier waar je op hoopt.

Dank je Julien, dat had ik even nodig.

En nee Ashley mag inderdaad niet de dupe worden van dit alles.

Maar ik sta erg sceptisch tegeover dit soort hulpverleners.

Mijn moeder vroeg hulp voor mij.
Wat dragen ze aan, en tijdelijke uithuisplaatsing in een crisiscentrum. Was dat goed voor me? Nee.
Daarna ging het niet beter, nee tuurlijk niet in de tussentijd heb ik zoveel andere jongeren ontmoet die zich nog negatiever opstelden dan ik. Met nog meer streken voor een 13 jarige. Blowen, sex met jan en alleman. Schijt aan de huisregels en ga zo maar door.

Na de crisisopvang weer naar huis, waar niets was veranderd. En nee ook in de crisisopvang geen gesprekken over 'wat ga je doen als je thuis bent?' 'wat kan je veranderen enz'. Helemaal niets!

Daarna openlijke geweldpleging, heeft er iemand naar me omgekeken tijdens voorarrest? Nee, kreeg niet eens een bidon met water, terwijl dat standaard is. Geen gesprekken met jeugdreclassering, geen psychologisch onderzoek, helemaal niets.
Ik kwam thuis en dezelfde middag werd ik opgehaald om in een pleeggezin te gaan wonen, Geen gesprek met m'n moeder kunnen hebben over wat ik had gedaan, hoe ik me voelde oid. Nee helemaal niets. Thuis en meteen weer weg.

En ook in het pleeggezin, geen gesprekken over mij, hoe ik alles ervaard heb. Wat ik verwacht, wat mijn leefstijl is oid. Nee je woont hier onze dingen onze regels en je moet je aanpassen. Geen voorlichting over wat mijn rechten als pleegkind zijn, geen begeleiding van gezinsvoogd, geen gesprekken ondertussen met hulpverleners, Nee je zit in een pleeggezin en dan houd het op.
Pleegouders die nauwelijks naar je om kijken, die niet naar je jeugd kijken maar er van uit gaan dat je overal zelf mee komt. Met andere woorden, je woont hier wil je wat hebben moet je het maar vragen en voor de rest zoek het maar uit.

En nu, vraag je hulp voor je kind. Eventueel een diagnose ADHD, maar in ieder geval handvaten om met haar om te gaan. Als het even niet gaat en je geeft dat aan, duurt het eeuwen voor er hulp aangeboden word. En dan hoeft het al niet meer, hebben we het zelf al opgelost. Ze kunnen geen diagnose ADHD stellen, daarvoor heeft ze (nog) niet genoeg kenmerken.

Maar willen ze wél meer weten over haar regressieve gedrag.
Waarom ze op schoot kroop bij het intake gesprek, in haar beer beet, waarom ze ook tijdens het testen ineens kinderlijk ging praten. Ze grote verhalen verteld, die een beetje overdreven zijn. Waarom ze wegloopt als ze buiten speelt.
En wat halen ze aan? een hechtingsproblematiek.
Als ze naar het totaal plaatje gaan kijken, kunnen ze beter ook meteen de hele buurt meenemen. Want ja waar je mee omgaat word je mee besmet zoals we dat hier zeggen. EN nee de buurt is geen pretje. De halve bijlmer woont hier in de buurt.. voor mij zegt dat genoeg. De kinderen hier uit de buurt, zijn brutaal, lopen met chips en cola over straat, met 12 is het hier 'normaal' dat je blowt en drinkt. Over coke snuiven en andere zaken maar niet te spreken.

En jawel we worden wel doorgelicht, onze jeugd komt uitgebreid aan bod en natuurlijk beoordelen ze dat. Tijdens het gesprek kwam de mevr. waar ik mee sprak zelf al met het idee dat ik mijn therapie ook via hun kon voorzetten. Dan zou het geen psychotherapie meer zijn maar cognitieve therapie. Ze pushte zelfs met de zin 'er zijn meer gezinnen die allemaal hier onder behandeling staan. Ja nou en? Ik ga en wil niet weg bij mijn therapeute en ik laat me zeker niet ompraten omdat het zoveel makkelijker is. Alles onder 1 dak.

Waar ik bang voor ben?

Bij mij hebben ze het grandioos verkloot, bij mijn man hebben ze het verkloot omdat hij een van de eerste MBD kinderen is en ze niet wisten wat ze met hem moesten doen. Prop maar in een tehuis. Gooi maar vol met medicijnen. Hij slikt nu 10.5 tablet dexamfetamine 5 mg PER DAG!.. Ja ritalin werkt niet meer dat heeft hij z'n hele jeugd al geslikt.
Doordat de jeugdzorg in het algemeen grote fouten en nalatig is geweest, staan er over mij onjuiste dingen in de rapporten, verslagen en analyses. Ik ben emotioneel gestoord, nee er is gewoon nog nooit een fatsoenlijk gesprek aangeknoopd over wat ik er van vind, hoe ik het ervaar en wat ik graag veranderd wilde zien. Ze kijken echt niet naar het kind, zeker niet als het jong is. ONder de 12.. geen recht van spreken, je bent nog te jong. Wat doet jouw mening er toe?
Goed van haar ze is wat harder geworden.. Nee niet goed van mij, hard zijn is bij mij een vorm van afsluiten voor de buitenwereld.

Het slaat in mijn ogen nergens op om in een gesprek aan te halen 'jullie zijn nog jong'
Ja we zijn jong, nou en. We doen het stukken beter dan de gemiddelde ouder hier in de buurt. Thuisbegeleiding, video home training en school heeft niets op ons aan te merken. We doen het goed!

En wat onze jeugd betreft. Ja we zijn zoals ze het noemen 'moeilijk'.
In dit geval is dat alleen maar heel makkelijk, voor ons.
Voor hun zullen we een pain in the ass zijn, met onze kritische kijk en het feit dat we echt niet zomaar alles aannemen en overal mee akkoord gaan. Ze zullen echt moeten wennen aan hoe wij dingen bekijken. En zeker aan het feit dat ik meer voel voor de 'spirituele aanpak'.

En of dat positief gaat uitpakken is maar de vraag. ALs ze ons te lastig vinden is het natuurlijk heel makkelijk om ons door ons verleden als niet capabel af te schilderen.

Ik snap je angst zo goed Evelyn, ook ik was heel boos en bang tegelijk, stel dat ze mij geen goede moeder vinden...wat dan....
Nu achteraf kan ik zien dat ik er enorm veel aan heb gehad. mijn jeugd verliep ook niet vlekkeloos, ik had geen idee hoe je kinderen moest opvoeden, ik dacht van wel, maar dat was dus niet zo, van mijn ouders heb ik het niet meegekregen door omstandigheden.
net als jij riep ik ook gelijk,"maar van mijn verleden blijf je af"! Zat psychologen en psychiaters gezien die me nooit een stap vooruit hebben geholpen. Misschien zien wij het niet helemaal zuiver door de boosheid en angst, onthoud dat jij de regie hebt, samen met je man, je hebt hulp gevraagd en dit is nu eenmaal het gevolg, wellicht niet wat je wilde, maar misschien wel zoals het moet gaan. Ik zou het een kans geven, weet je Evelyn je word er nooit dommer van en wellicht hebben ze toch dingen waar jij achteraf van denkt, goh als ik dat had geweten... het hoeft niet zo zwaar te zijn, wees wel duidelijk maar volgens mij heb jij daar geen moeite mee..

Evelyn, het enige wat ik kan zeggen is wat de anderen ook zeggen: Het is logisch dat je zo emotioneel reageert, maar probeer het te zien als een mogelijkheid om Ashley te helpen. Ze proberen alleen maar zoveel mogelijk te weten te komen om een goede diagnose te stellen. En het zijn ook allemaal maar gewone mensen, en niet de mensen vanuit jouw jeugd.
Probeer samen te werken en samen tot een oplossing te komen. Misschien is het een idee dat je met ze overlegt of je kan helpen om die onderzoeken nog een keer te doen, maar dan dat jij weet wat je aan Ashley moet vragen, en dat jij dat op jouw manier doet, en dat zij observeren en zien wat er gebeurt?
Sterkte!!!

Ik begrijp je reactie erg goed, wat wil je ook na al die ervaringen die jullie al hebben! Ik vind het logisch dat je waakzaam bent zodat jou kinderen niet hetzelfde krijgen te verduren. En ja in het verleden graven is niet altijd even leuk, zeker ook niet als je zelf al zo goed bezig bent en bent geweest. Voor de hulpverlening is het echter wel een aandachtspunt om dit te doen, niet vanwege jullie specifieke situatie maar meer omdat het nu eenmaal blijkt dat "probleemgezinnen" vaak een historie hebben. Dat wil wat mij betreft absoluut niet zeggen dat problemen in het verleden een garantie zijn voor problemen in de toekomst. Ik vind mijzelf daar toch ook een goed voorbeeld van, net zoals jij, wij kunnen laten zien dat het anders kan! Wat dat betreft denk ik ook dat de overige reacties een kern van waarheid bevatten, de hulpverlening is er niet per definitie op uit om jullie als ouders te veroordelen. Tuurlijk moet je op je hoede zijn maar net zoals wij een kans willen verdienen zij ook een kans al mag je absoluut voorwaarden stellen. Ik denk zelf dat jullie juist een goed voorbeeld kunnen zijn en kunnen bewijzen dat ouders met een moeilijke jeugd er juist van kunnen leren! Ik kan natuurlijk niet in jullie schoenen staan maar heb wel begrip. Ik denk dat je gewoon jezelf moet blijven en dat je staat voor je gezin. Laat je niet onzeker maken door de boeman "jeudgzorg". Als je gewoon laat zien hoe goed jullie het doen wat kunnen ze dan zeggen?

Wat betreft Ashley en haar diagnose, denken jullie zelf dat ze ADHD heeft of is dat geroepen? Wat is voor jullie de meerwaarde van een diagnose, hulp etc? Mogelijk heb je het al eens geschreven maar ik ben wel benieuwd wat Ashley anders maakt. Een pittig karakter kan ook heel mooi zijn, al verdiend het misschien wel de nodig inzet van omgeving

We begonnen met thusbegeleiding toen Lion ziek thuis kwam te zitten. We wisten dat ons huishouden met tijden best hektisch is, dat wilden we graag veranderd zien. Wat tips om dingen wat soepeler te laten verlopen.

Toen werd al snel duidelijk dat Ashley en Michelle erg veel aandacht eisen. Video home training gehad en het lag niet aan ons als ouders.

De videohometrainster liet vallen dat ze ADHD trekken had, oke leek ons voor de hand liggend haar drukke gedrag en aangezien Lion ook ADHD heeft. De normale tips hadden een beperkt effect. Haar drukke gedrag bleef. Toen ze betast was door klasgenootjes op school hebben we via jeugdzorg aanvraag gedaan voor PGB om psychotherapie voor haar te betalen. En gevraagd of ze ADHD onderzoek konden doen.

Wat we zoeken zijn handvaten, aangezien normale tips niet geneog effect hebben en de wisselwerking tussen Ashley en MIchelle erg groot is. Maar ja wil je zorg moet je eeuwen wachten en in de tussentijd ben ik op zoek gegaan naar andere opties. En uiteindelijk zijn we na een hoop boeken te hebben gelezen onze voeding, ons dagritme en benaderingswijze gaan veranderen, dat en een school die naast reguliere zaken als rekenen en schrijven ook les geeft in ander zaken is ze echt met sprongen vooruit gegaan.

Ik twijfel dan ook aan de diagnose ADHD, áls die gesteld kan worden. Haar foto is gelezen als Kristalkind, al vind ik haar meer een Indigo. Zo benader ik haar ook. Voor mij werkt dat, lion vind dat nogal moeilijk.

Waarom zou ze in jou ogen geen kristal kind kunnen zijn?
Hoe oud zijn Michelle en Asley eigenlijk?

ik weet niet waarom ze dat niet zouden zijn.

Ik heb het boek indigo kinderen doorgeworsteld en ik vind ze daar erg goed in passen.

Ashley is 5 jr ( 03-01-2003) geboortenummer 9.
Michelle is 4 jr (29-12-2003) geboortenummer 19/10/1