Bah, wat een rot tijd

Veel sterkte! Helaas zijn er geen woorden die de pijn bij je wegnemen.

hi,

Ja t is een vreemde tijd,waarin men t gevoel heeft enerzijds watten in t hoofd te hebben,en dan ook t gevoel of de persoon ieder moment binnen stappen kan.
Verder komt veel voorbij aan dat wat men beleefde,en ook zelfs af en toe de geur.
Hetgeen troostrijk is zich degene ,je vader dus als beeld voor je te halen en met hem te praten,dat te zeggen wat je nog had willen zeggen etc.
dat is echt mooi als je zo beetje bij beetje hem kan laten gaan,en er vrede mee kan hebben,de pijn word er zeker minder door.

dikke knuf,soullove

Ja, het is goed op jouw manier toch echt een afscheidsritueel te houden, zoals je doet met je rouwtekstje.
je vader wilde geen poespas, maar voor jou en je moeder is het wel belangrijk om afscheid te kunnen nemen en te kunnen rouwen.

En de juiste woorden zijn er op dit moment inderdaad niet, maar ik wens jullie veel sterkte

X Inneke

Ik begrijp je situatie volkomen, mijn opa(vader) is nu alweer een aantal maanden van ons heengegaan maar nog steeds blijft het gevoel. De stille hoop dat hij toch ineens weer voor je staat. Toch weet ik dat hij altijd bij me is, dat heb ik wel duidelijk gekregen. Maar het verlangen hem in levende lijve te zien blijft, je mist de kleine dingen die je leven kleur geven. Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte toe. En voor jezelf kan het helpen om op jou manier afscheid te nemen en het te verwerken, maar weet dat het afscheid slechts een illusie in deze wereld is. Ik heb een liedje voor je die mij veel troost geeft, ik hoop dat het jou kan helpen. Want woorden kunnen het verdriet en gevoel niet omvatten maar woorden kunnen wel veel doen.

http://www.youtube.com/v/S4HWAPKfCks&hl

Lieve RanNutai,

Je vader klinkt als een lieve man. Natuurlijk mis je hem!
Gun jezelf de tijd en je eigen manier van rouwen. Wat je doet en voelt is allemaal heel normaal.

Heel veel sterkte!!

Sterkte Ran-Nutai en ook voor je moeder, ik kan me heel goed voorstellen dat jullie hem missen.
Wat ontzettend verdrietig dat je te laat werd gebeld dat je vader stervende was en je geen afscheid hebt kunnen nemen en nu kon je het met de crematie ook al niet..

RanNutai,het rouwproces is voor iedereen een eigen proces maar door er over te praten,en de dingen te doen die jij belangrijk vindt op dit moment, zoals het maken van dit gedicht,verwerk je dus het helemaal op jouw manier.Fijn dat je ook een goede band met je moeder hebt, en dit samen kunt delen.
Mijn vader overleed toen ik 18 jaar was en wat ik toen zo goed heb ervaren is dat de wereld gewoon doordraait,en jouw leven even stilstaat.(verdoofd voelen)

Sterkte

Ik wilde eigenlijk nog iets vragen, wat doen jullie met zijn as?
Wij hebben er namelijk voor gekozen mijn opa's as zelf uit te strooien, in zijn tuin, zijn hangplek op straat, in israel en ooit zal zijn as terugkeren naar zijn geboorteplek in Indonesie. Ik wil hiermee zeggen dat jullie een mooi afscheidsritueel zouden kunnen doen. Voor jullie zou dat erg fijn zijn maar ik weet zeker dat je vader het ook op prijs zou stellen. Trouwens hoeft dit niet perse met zijn as te zijn, voor jullie zelf kan het ook rust geven een afscheidsceremonie te houden. Ook heel klein is al enorm krachtig.

Hoe dan ook in mijn gedachten ben ik bij jullie en wens jullie alle kracht en liefde!

Zelf zat ik te denken om hem een plekje te geven in een nis, maar aangezien dat eigenlijk heel erg duur is en wij daarvoor de financien niet kunnen opbrengen wordt dat al niks, misschien zetten we hem wel bij in een daarvoor bestemd tuintje.

We hebben ook nagedacht over het feit dat het misschien wel zijn wens geweest zou kunnen zijn om zijn as uit testrooien in het viswater waar hij altijd zat te hengelen.

mogelijkheden genoeg in ieder geval maar de keuze blijft ongelovelijk moeilijk, uitstrooien is een soort van definitief afscheid (zo voelt het voor me), hem in een nis of tuintje laten plaatsen betekend dat ik 'm toch nog kan bezoeken als ik daar behoefte aan zou hebben. (vooral met zijn verjaardag).

Een afscheidsceremonie is een heel goed idee, daar had ik zelf nog niet aan gedacht.


Wij praten nu heel veel over leuke dingen die we met m'n vader hebben meegemaakt en dat ie af en toe zo lekker eigenwijs kon wezen.
Dingen waar ik me toen aan irriteerde mis ik nu dagelijks.

Vlak na m'n vaders dood heb ik iets ervaren waar ik me helemaal wezenloos van schrok eigenlijk, ik weet nu nog steeds niet goed of dat voort kwam uit emoties of echt was, maar goed, 1 a 2 dagen na zijn dood zat ik achter de computer en m'n moeder was al reeds naar bed gegaan, niks vermoedend voelde ik dat "iemand" z'n handen op mijn schouders legde en hoorde duidelijk de stem van m'n vader die zei: "het is goed zo, meid".
Heel apart, nu aan jullie de vraag zou dit echt zijn geweest of is dit voort gekomen uit emoties?

Eigenlijk gebeuren er meer dingen hier sinds m'n vader overleden is, maar dat vertel ik later wel een keertje.

Ik denk wel dat het echt was hoor!

En over de urn, je hebt de tijd, je hoeft er nu nog niet over te beslissen. Je zou hem gewoon thuis op een mooi plekje kunnen zetten en dan komt er met de tijd vanzelf wel een idee hoe je het uitstrooien kunt doen.

Ran Nutai,

Ik heb het me ook afgevraagd of het "wishful thinking" was of echt als ik het contact voelde met mijn vader na zijn overlijden, want je hebt tenslotte ook altijd je menselijke verlangens en behoeften die meespelen... maar ZO'N warm gevoel kan ik me toch niet verbeelden, die hand op mijn schouder, nee, als ik mij in mezelf afvraag is dit echt voel ik alleen een heel overtuigend JA in mijn hele wezen opwellen. Laat de stem van de criticus maar zeggen wat deze wil en laat deze geloven wat deze geloven wil, ik heb eerbied voor mijn eigen beleving.
Als jij diep van binnen zelf ook voelt dat het goed is dan kan niemand anders dat ontkennen of bevestigen, het lijntje is tussen jou en je vader.
Er welt ook het beeld in mij op van de vader van een vriend van mij... die heeft wit haar en een bril en een beetje een vierkantig vorm hoofd... en pretoogjes. Hoe ziet jouw vader er eigenlijk uit? Ik babbel maar even door, miscchien slaat het nergens op, sloffen zie ik ook.
Dan vroeg je je af over de as, verstrooien is weg... maar je kan ook een deel verstrooien en een heel klein beetje in sieraden laten verwerken (als dat idd financieel voor jullie haalbaar is).
Voor jou en je moeder en je zus bijvoorbeeld...
Er zijn heel veel mogelijkheden.
Je praat veel in gedachten met hem, dat doe ik ook nog met mijn vader, en ik heb het gevoel dat dat goed is. Als hij nog leefde zou je ook zo met hem praten, dat is heel natuurlijk. Ikzelf ben ervan overtuigd dat mijn vader het hoort... en dat hij ook af en toe zegt "het was leuk maar ik ga weer even wat voor mezelf doen", haha, dat is hem ten voeten uit. Mag toch...
Veel sterkte, meis.... liefs, Kamizja

Mijn vader had zwart haar met hier en een daar een beetje grijze plukjes verder een lekkere dikke haardos.
Een eivormig gezicht met ook wel pretoogjes.
En ja best wel grote oren en een stevige neus, verder was het niet zon hele grote man hij was maar 1.70 en een mannelijk buikje zullen we maar zeggen.

Ik heb wel ergens een foto van 'm ik zal m eens plaatsen dan heb je een plaatje bij de omschrijving.

Ja, dat klopt wel met het beeld dat ik zag van de persoon die ik ken maar dan net een beetje anders, want die heeft ook dik haar en een buikje....
Ik heb nog steeds geen goeie foto van mn vader gevonden voor in een lijstje.... of de foto is te oud en dat lijkt niet op hoe hij het laatst was of te vaag of 1 oog dicht, ikzelf hou ook niet echt op de gevoelige plaat. Ik vind het wel fijn een fotootje te hebben staan en er af en toe een kaarsje bij te branden, daar heb ik meer mee dan naar het graf gaan.
Een collega van me is ook net haar vader verloren en vandaag zei ze dat ze gewoon nog geen zin had in feesten met koninginnedag enzo, dat herkende ik wel, de eerste weken hoefde het van mij ook nog niet zo, dat alles maar weer gewoon doorging of er niks gebeurd was...

Dat merk ik nu ook, koninginnedag interesseerde me min of meer niet echt heb het dit jaar ook overgeslagen.
Foto van m'n vader is erg moeilijk te vinden hij hield er niet zo van om op foto's te staan, heb wel nog z'n rijbewijs daar zit z'n pasfoto op dus dat is in zekere zin nog wel een kleine troost voor me.
En nog 1 foto die 7 jaar geleden in valkenburg is genomen.