Een uitlating...

Karin, volgens mij is er niet gezegd dat Ashley te jong zou zijn.....wanneer ik persoonlijk praat over 'kind' bedoel ik kind van de ouders.

Over het klakkeloos aannemen..... het blijft hier een verhaal vanuit onszelf geschreven en ik ga er dan ook van uit dat dat iemand z'n 'waarheid' is, als ik dat niet zou kunnen geloven kan ik beter inpakken....
De waarheid van 'het kind' neem ik heel serieus en dat komt misschien wel omdat ik te lang mijn eigen kind-verhaal heb genegeerd en dat moest ik met een prijs betalen.(ik vermoed mijn vele lichamelijke klachten)
Ik ben eerder verbaasd waarom er niet méér wordt gereageerd op het stuk pijn wat hier wordt neergelegd...( of is het normaal dat stiefvaders gemeen zijn, ouders niet willen luisteren ed.) i.p.v. met oplossingen te komen of verklaringen te zoeken , ook al zijn ze goed bedoeld.
Ik heb dit gevoel wel vaker en vaak houd ik me stil. Veel van onze pijn komt voort uit onze kindertijd, maar er heerst een taboe op om dat te benoemen. Veelal worden ouders in bescherming genomen en moeten wij komen tot begrip en vergeving of iets dergelijks. (omdat ze zelf ook weer een produkt zijn van hun opvoeding) Maar in de beleving van een kind , en dit wordt opgeslagen in het lichaam, doet het enorm zeer als je niet gehoord wordt, je eigen pijn er niet mag zijn, of erger nog: je verantwoordelijk wordt gemaakt daarvoor.
Waarom zouden we ouders niet verantwoordelijk mogen noemen als ze daarvoor wel verantwoordelijk zijn. Wat ik al eens eerder heb aangegeven, dit hoef je niet perse letterlijk naar je ouders te uiten... maar het innerlijk verwonde kind heeft er m.i. recht op zijn woede hierover 'er te laten zijn' en te uiten.... om er uiteindelijk bevrijd uit te komen.
Alice Miller zegt: 'ouders veranderen niet automatisch door het inzicht en de vergiffenis van hun volwassen kinderen. Zij kunnen alleen zichzelf veranderen als zij dat willen'.

Ook ik maak vele fouten als moeder, ben soms schuldig. Wat is er mis mee om dat te horen en/ of toe te geven.... (ookal is dat ook moeilijk)

Je hebt helemaal gelijk Inneke.
Ashley, het was zeker niet mijn bedoeling een discussie over jouw situatie op gang te brengen. Ik hoop dat ik wel duidelijk heb kunnen maken wat ik wel bedoel....

Ja Liesanne, ik snap wat je bedoelt, maar er zijn altijd meerdere kanten aan een verhaal. En die heb ik buiten beschouwing gelaten, omdat ik de andere kanten niet ken, en daarom me gericht heb op de stap die Ashley zou kunnen nemen, aangezien zij de enige is met wie we contact hebben hier.

Hoi Ashley,

ik zag dat ik nog niet gereageerd had op jouw berichtje.
Ik vind dat die mensen helemaal gelijk hebben. Je bent hier niet voor niets, neem je plek in!
Dat is wel heel moeilijk, dat betekent dat je jezelf moet laten zien, en dat kan heel confronterend zijn. Want mensen zijn niet altijd aardig. Maar ja, het zijn ook maar mensen, met de zelfde onzekerheden en eigenaardigheden als jij. En als je dat kan zien, dat we daarin allemaal hetzelfde zijn, scheelt dat enorm.

En ook al zijn je ouders druk en met zichzelf bezig, het zijn wel je ouders, ze zullen toch hun verantwoordelijkheid moeten nemen. Ik kan echt alleen maar zeggen, doe je mond open meid! Zet hem op!!

.....(misschien hebben jullie nog geen tijd/gelegenheid gehad?)
Ik ben nog wel benieuwd naar reacties....

Ik vind het echt niet erg dat jullie een discussie over mijn situatie hadden. Ik had alleen niet zoveel tijd om terug te schrijven aan jullie. Maar nu ben ik er weer wat vaker.
x-Ashley

Misschien kan je op andere manieren dingen duidelijk maken aan je ouders? Schrijf ze een persoonlijke brief waarin je schrijft dat je zo niet gelukkig bent, meer tijd met ze wil en ook gesprekken als het niet zo lekker gaat. Dat je je gewaardeerd wilt voelen als compleet persoon, hun kind waar ze zelf voor gekozen hebben.

Misschien waren hun ouders ook zo? Alleen positieve dingen willen horen en je problemen... dat zoek je zelf maar uit. Als ze niet beter weten, zal een ander ze moeten wijzen op hun 'blinde vlek'.

Ik kan me heel goed in je inleven, mijn ouders waren er ook niet voor mij. Ik ging me afzonderen en nog meer afzonderen, zocht alleen leuk oppervlakkig contact met vriendinnen om mee te stappen en te winkelen, deed alles om maar zo min mogelijk thuis te zijn. Maar ook die energie gaat een keer op. Het is een pleister, geen oplossing!

Over professionele hulp kan ik heel kort zijn. Als je er niet voor open staat.. werkt het niet. Misschien heb je meer aan zelfhulpboeken? Om te lezen wat je aan jezelf kan veranderen zodat anderen ook anders op jou reageren?
Na een aantal boeken te hebben gelezen en na een jaar thuisbegeleiding heb ik besloten in psychotherapie te gaan. Op dit moment leer ik omgaan met mń eigen lijf. JIj zou kunnen leren om te gaan met negatieve gevoelens. Of ze terecht zijn, of je ze inbeeld of dat reacties van anderen onterecht zijn en wat je daar mee kan doen.

Je ouders zijn een kostbaar gegeven. Net zoals een kind dat voor een ouder is. Je moet van elkaar leren, elkaar helpen waar nodig is en toch genoeg ruimte over laten om je eigen identiteit te ontwikkelen. Dat je ouders een drukke baan hebben en geen zin hebben in gezeur, zegt meer over hun dan over jou! jij hebt nog steeds het recht om naar je ouders, jouw eerstelijnsadviesgevers over levenskwesties te gaan als je ergens mee zit. Dat hun niet open staan voor jou, dat is hun probleem en dat moeten ze veranderen, maar als ze dat niet weten... Gebeurd het nooit.

Kom op voor je rechten, je hebt het recht op quality time van je beide ouders.

Toen ik een tijdje geleden tegen me moeder zei dat ik me best wel rot voel door me stiefvader en dat ik het zo moeilijk vind allemaal werd ze erg boos op me. Ze zei we kunnen ook niks goed doen he nou over een tijdje ben je van ons af. Dat voelde echt niet goed. Want zo bedoel ik het helemaal niet ik wil er gewoon over praten. Ik maak me vaak zorgen over later... Ik ben zo bang voor wat er allemaal gaat komen. Na dit gesprek met me moeder heb ik besloten om te stoppen met proberen erover te praten met me moeder want dit werkt niet en het doet alleen maar pijn...

Mijn vader en stiefmoeder zie ik niet zo heel vaak maar als ik ze zie hebben ze niet echt tijd of zin om te praten. Meestal denk ik ook laat maar. Daardoor houd ik het vaak binnen. Ik merkte het deze week ook weer ik lag in me bed en plotseling begin ik te huilen en kreeg bijna geen adem meer. Er kwamen allemaal beelden en gedachten in me hoofd. Dat was echt niet leuk soms denk ik echt wel van hoe kan ik zo nog langer doorgaan het is al zolang zo en kan ik het nog wel aan? Ik denk er ook over na hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Ik weet het dat is niet goed maar soms weet ik het allemaal niet meer.

Ik begrijp je maar al te goed, ik heb 4 jr in een pleeggezin gewoond waar ik helemaal niet op mijn plek zat. Ik ben een gevoelsmens en vanaf het moment dat ik de drempel overstapte in mijn nieuwe 'thuis'voelde het meteen helemaal fout!
Maar ja waar moet je ook al anders heen?

Ik heb het 4 jr langs me heen laten gaan, alles maar geslikt, me erbij neer gelegd, het is nou eenmaal zo. Straks als ik op mezelf woon is het anders enz enz enz.

Ik heb 4 jr m'n 'thuis' ontweken, ik at thuis, sliep thuis en voor de rest was ik weg of op m'n kamer. Vriendinnen had ik wel maar nam ik niet mee naar huis.

Nu zijn we 11 jaar verder en ik kan nog steeds niet normaal met ze omgaan. Ook al woon ik 150 km verderop, heb ik een heel eigen leven en hun ook. Je deelt een stuk verleden met elkaar maar tegelijkertijd is dat verleden een groot zwart gat. Je kent elkaar niet terwijl dat wel zou 'moeten'.

Ik weet niet waar je woont, maar bij ons in huis is er altijd een plekje te maken voor mensen zoals jij

Heel goed van je dat je het bij je moeder hebt aangekaard.
En wederom heb je de deksel op je neus gekregen. Ik denk dat je dan toch echt met iemand anders moet gaan praten. Ik zou naar de huisarts gaan, ik weet dat het moeilijk is, maar je zal iets moeten doen met wat je voelt.
(Het is een beetje 'je moet dit, je moet dat', sorry).
Maar echt Ashley, je hebt het geprobeerd, je zal toch wat moeten, ik hoop dat je naar je huisarts durft te gaan...
Sterkte!!!

Ik kan echt niet naar mijn huisarts gaan hoor!!
Ik vind het heel lief van jullie dat jullie me proberen te helpen maar naar me huisarts gaan zie ik toch niet zo zitten eigenlijk.

Ashley,
bij wie in je omgeving denk je wel terecht zou kunnen? Of waar zou je iemand kunnen vinden om je verhaal te doen? Zonder dat je direct moet beslissen om dit al of niet te doen, zonder dat je erover na moet denken of je durft of niet. Wie/wat zie je als een mogelijkheid?

Ik ken de situatie niet en heb zelf geen gescheiden ouders, maar herken bij mezelf enkele dingen. Ben toen ik eronderdoor dreigde te gaan een keer met iemand die hier een beetje bekend staat als een moderne heks gaan (nu weet ik wel beter) dus iemand die al verder was in spirituele zaken gaan praten en dat heeft enorm geholpen.
Die erkenning dat je anders zijn niet anders is maar gewoon gevoeliger.
Ben dan veel gaan opzoeken over lichtmeesters en verheven lichtwezens. Heb zo veel geleerd hoe ik mezelf kan afschermen, mijn gevoelens toch.
Niet dat ik nu mijn gevoelens hier met iemand kan delen maar het word mij nu niet meer teveel ook niet. En wat ook helpt is veel opschrijven hoe je je voeld en denkt.
Ben ook kristallen gaan verzamelen en heb daar ook veel aan.
Heb ook veel aan teksten van verheven meesters enzo.
Daarvan heb ik geleerd om een schild van wit licht rond mij op te trekken elke keer als het te veel word of met mijn gedachten naar een plaats die ik mooi vind.
bijvoorbeeld een grasduinen landschap badend in wit licht of een veld vol bloemen.
Natuurlijk moet je er voor open staan en klaar voor zijn want als ik hoe ik nu ben vroeger had tegengekomen zou ik mezelf niet herkend hebben misschien wel uitgelachen hebben.
Ik hoop dat je er iets aan hebt en het allerbeste toegewenst.

Ik heb eigenlijk niet echt iemand in me familie waarmee ik kan praten, want ik heb niet zoveel contact met me familie. Maar gelukkig kan ik wel goed met vrienden en vriendinnnen praten. Hun weten alleen ook niet zo goed wat ze met mijn situatie aan moeten maar het gevoel dat ik door ze gesteunt word is gewoon fijn.

Ashley, hoe lang wil je er voor blijven weglopen?Ok je hebt je vrienden en dat is fijn maar stel dat het om een fobie gaat?of
een depressie?? eerlijk gezegd denk ik toch dat er ook proffesionele hulp bij nodig is om te kunnen begrijpen,wat jou nou zo belemmert! en angstig maakt.
.

Ik heb al wel eerder met proffesionele mensen erover gepraat, maar dat werkt niet bij mij. Ik weet echt niet hoe het komt maar iedere keer voel ik me ongemakkelijk en ik word er niet beter van. Over mijn angsten praat ik eigenlijk met niemand omdat ik me ervoor schaam. Dat zou ik eigenlijk wel moeten doen alleen hier durf ik er wel over te praten.

Is goed Ashley, ik wil je er allen op wijzen,dat het niet makkelijk is om je hier bij te helpen.Zelf heb ik ook een fobie ooit gehad,en een depressie, paniekaanvallen.En het is fijn als je er over kunt praten.Schamen hoef je je dus niet,veel mensen maken dit mee.Alleen kan ik uit ervaring zeggen hoe fijn het is als je er mee kunt afrekenen.De site waar Nims je naar verwezen is ook heel goed om te lezen, omdat je hier waarschijnlijk wel dingen uit herkent die je zelf ook zo ervaart.Wens je veel sterkte om hier uit te komen,en praten met je vrienden is altijd fijn!