Een uitlating...

Ik weet niet echt goed wat mij zou helpen. Ik denk wel dat dit helpt, hier kan ik met mensen erover praten. Maar ik denk ook dat er wat anders aan zou moeten gebeuren. Alleen weet ik nog niet zo goed wat...

Het is erg als mijn moeder van mijn problemen hoort, omdat ik nooit met haar kan praten het draait altijd op ruzie uit. Ze wil nooit de negatieve dingen horen. Ze wordt altijd boos op me of ze zegt dat het haar schuld is. Ik heb het al zo vaak geprobeert, maar met haar valt gewoon echt niet te praten.
x-Ashley

Goh Ashley, wanneer je nare ervaringen hebt met 'hulpverleners' dan begrijp ik heel goed dat je er genoeg van hebt. Ik ben er toen ik jouw leeftijd had ook wat tegengekomen...
Maar er zijn ook echte goede therapeuten, je moet ze misschien wel zoeken. Ik weet niet hoe het systeem in Nederland werkt, maar therapeuten hebben een verschillende achtergrond qua opleiding en ervaring. Je mag mondig zijn en erachter vragen. Als het niet klikt, kun je vragen om doorverwezen te worden of zelf actief op zoek gaan. Een therapeut die alleen maar luistert en wat advies geeft, maar niet met je aan de slag gaat, daar heb je in wezen niks aan.
Succes Ashley!

Ik vind het ontzettend pijnlijk te horen hoe je moeder op jou reageert....

Mag ik vragen woon je bij je moeder, of ook bij je vader?
Heb je andere mensen in jouw omgeving waarmee je kan praten en die ervan weten hoe jouw moeder (en stiefvader) met jou omgaat?
Heeft jouw moeder misschien (psychische)klachten?
Wat doet het met jou, te horen dat je moeder zegt dat het haar 'schuld' is?
(als je op vragen niet wilt antwoorden is het goed hoor)



een knuffel van mij,
Liesanne

Er over kunnen praten is al een hele stap, en dus een stap vooruit.
Je geeft aan dat er wat meer zou moeten gebeuren, maar niet in de vorm van ouders of hulpinstanties.
Heb je wel eens aan de kindertelefoon gedacht?, misschien kunnen zij je met iemand in contact brengen.
Heb je niet een goede vriend of vriendin die je in vertrouwen kunt nemen, en samen met hem of haar bekijkt wat je zou kunnen ondernemen?

Sorry voor mijn late reactie!!
Ik woon doordeweeks bij me moeder en in het weekend bij me vader. Met me vriendinnen kan ik er wel over praten, maar die weten het ook allemaal niet zo goed. Mijn moeder heeft het wel altijd druk, maar of ze psygische klachten heeft weet ik niet. Soms denk ik dat wel, door sommige reacties van haar. Als zei zegt dat het haar schuld is, vind ik dat echt niet leuk. Ik probeer het haar uit te leggen maar dan luistert ze niet.

Ik heb weleens aan de kindertelefoon gedacht, maar op de één of andere manier wil ik dat niet doen. Mijn ingevingen zeggen dat ik dat beter niet kan doen, ik zou niet weten waarom ik dat steeds binnen krijg.

Vandaag op school was het een beetje een rare dag, niemand van me klasgenoten zei wat tegen me. Het leek net alsof ik onzichtbaar voor ze was. En toen ze wegliepen zeiden ze ook niet eens even gedag, dus ik dacht echt zien ze me nou niet of willen ze me niet zien. Dat vond ik echt niet leuk, ik mis mijn vorige school nu best wel. Me klasgenoten zijn wel aardig tegen me, maar soms heb ik gewoon het gevoel dat ik een last voor ze ben en ik mis echt mijn vriendinnen van me vorige school. Met deze nieuwe klasgenoten heb ik niet echt een goede band...

x-Ashley

Ashley, wat kan dat moeilijk zijn hè, als mensen je lijken te negeren.... toch kan je er soms ook van alles van maken door gedachten die in je hoofd zitten, maar die helemaal niet waar hoeven zijn!! Wij kunnen onzelf 'gek' maken met allerlei denkbeelden waardoor we ons gekwetst voelen....het kan dan goed zijn om deze gedachten te stoppen.....en dat is iets wat je zelf kan doen.

Ashley, het lijkt me dat je in moeilijke situatie zit...waarbij je mogelijk toch hulp nodig hebt en echt...goede hulpverleners zijn er ook!

En je vader zou hij het kunnen begrijpen?
Zou het toch niet verstandig zijn om het in ieder geval te vertellen wat er in je omgaat??
Ook voel je je niet thuis onder je nieuwe klasgenoten, maar zou het ook zo kunnen zijn dat ze je moeten leren kennen?.
Misschien maak je je teveel onzichtbaar voor iedereen?
Kan alleen nog zeggen doe er wat mee, ook al zijn je ingevingen niet zo positief hierover.
Je zal toch ergens moeten beginnen om je leven weer wat sturing te geven.Ja en ook al is het niet leuk,vaak kan iemand anders je wel op het juiste spoor zetten.
Stel in het ergste geval dat het niet klikt tussen jou en een hulpverlener,dan is dat nog niet het einde van de wereld.
Het enige wat ik vervelend vind is dat je het allemaal voor je houd(behalve hier dan) het zou fijn zijn als er iemand met je mee zou kunnen gaan.En gek genoeg daar heb je wel je ouders voor.
Of misschien een tante of oom, gewoon iemand waar jij je goed bij voelt.Begrijp je wat ik bedoel?

Me vader kan me niet helpen die heeft het al druk genoeg...
Ik ken mijn klasgenoten wel, we zitten nu al bijna 1 jaar bij elkaar in de klas.

Ik heb een vraag. Hoe gaan jullie om met mensen die schijnheilig in je gezicht doen maar achter je rug over je praten? Ik merk dit al met een paar mensen uit mijn omgeving en dat voelt niet goed, ik krijg er een verdrietig en boos gevoel van binnen. Maar al zou je die mensen hiermee confronteren zou je het alleen maar erger maken. Zelfs familie doet dat en dat vind ik nog wel het ergste...

X-Ashley

Ik heb een vraag. Hoe gaan jullie om met mensen die schijnheilig in je gezicht doen maar achter je rug over je praten? Ik merk dit al met een paar mensen uit mijn omgeving en dat voelt niet goed, ik krijg er een verdrietig en boos gevoel van binnen.

Heel herkenbaar, zo heb ik me ook vaak niet zo lekker gevoeld als dit gebeurde. Heeft toch ook met onzekerheid te maken,anders zou je er gauw klaar mee zijn.Weet wie je vrienden zijn!
Mensen die negatief zijn gewoon uit de weg gaan.En als ze zo doen vertelt het meer over die zgn vrienden dan over jou.Ja jammer maar fam. kan het ook doen.

Is het druk zijn van je vader de werkelijke reden?,als ouder zou ik het heel erg vinden als 1 van mijn kinderen zou zeggen je bent te druk dus vertel ik het maar niet.

Ik denk dat er uiteindelijk maar 1 manier is: communicatie. Wanneer je zwijgt en jezelf niet laat zien, wordt er al snel vanalles op je geprojecteerd, net zoals dat je zelf de neiging hebt dingen op anderen te projecteren. Hoe meer je in je hoofd blijft zitten, hoe groter en sterker de beelden van wie er schijnheilig is en wat er allemaal over je gezegd wordt.

Het is niet gemakkelijk om zelfzeker te gaan staan voor wie je bent, wat je denkt en voelt, wanneer je dit niet gewend bent. Ikzelf ben nu bijna 27 en ben het nog vollop aan het leren. Ik ging (ga) mensen ook graag uit de weg wanneer ik het gevoel heb dat er een spanning is tussen hen en mij, maar dat lost niks op. Argwaan en achterdocht kunnen zo buitengewone proporties aannemen en uiteindelijk sluit je jezelf af van de wereld en word je er zelf de dupe van omdat je over je heen laat lopen. Wat mij helpt is te beseffen dat mensen mij niet aardig en leuk hoeven te vinden, dat ik het recht heb boos te zijn, én de ander ook! Als ik eerlijk communiceer nodig ik daarmee de ander uit hetzelfde te doen. Gaat de ander daar niet op in, dan is dat ook ok. Waarschijnlijk vindt de ander het net zo moeilijk als ikzelf, maar ik ben dan tenminste wel gaan staan voor mezelf.

Op een bepaalde manier ben jij ook schijnheilig Ashley: je voelt, ervaart, denkt vanalles maar houdt het allemaal binnen. Anderen pikken dat op en weten vaak ook niet goed hoe ze zich moeten verhouden ten opzichte van je.Als je jezelf niet laat zien, jezelf niet gunt ruimte in te nemen in de wereld en je wensen en behoeften niet kenbaar maakt, dan kunnen anderen jou ook heel weinig geven he. Het is een vicieuze cirkel...

Hoi Ashley,

ik schrijf even een voorbeeldje uit mijn leven.
Mijn moeder kwakkelt met haar gezondheid, al heel lang. Elke keer als ik haar spreek gaat het daarover. Ik heb twee kleine kinderen, ben thuisblijfmoeder. Mijn moeder is altijd druk met haar eigen leven. Als ik haar vraag om op te passen kan ze meestal niet. Andere afspraken. Of ziek of moe.
Dus ben ik haar gaan ontzien. Ik vroeg haar helemaal niet meer om op te passen. Alleen als het echt niet anders kan, een keer in het half jaar ongeveer maar.
Maar zij vatte dat op als kritiek. Ik kreeg het 'verwijt' dat ik haar nooit vroeg om op te passen. Ze paste wel op op het zoontje van mijn broer, een keer per week notabene, en regelmatig op de kleindochter van haar vriend. Ze begreep niet waarom ik haar niet vroeg om op te passen, zodat ik af en toe naar de stad kon gaan om te winkelen. Maar ik wilde helemaal niet winkelen, daar hou ik helemaal niet van! Ik had liever dat zij de kinderen een paar uurtjes meenam, zodat ik even een uurtje kon slapen, of achter de computer of wat knutselen. Dus ik reageerde alleen maar kribbig op haar voorstel.
Dit heeft echt heel lang doorgesudderd, met stille verwijten en nare gevoelens naar elkaar toe.
Totdat we erover gesproken hebben en ik haar uitlegde dat ik haar ontzag, vanwege haar lichamelijke problemen, en ik echt niet hoef te winkelen maar liever had dat ze de kids even meenam. Toen zei zij dat ik haar altijd kon bellen, dat ze het graag wilde doen, en als het echt niet zou gaan ze het wel zou aangeven.
We zaten dus voor elkaar in te vullen hoe de ander zich voelde en wat de ander wilde. Maar dat konden we geen van tweeen goed, we sloegen de plank volledig mis. Met ruzie als gevolg.

Snap je wat ik hiermee bedoel Ashley? Jij zit voor je moeder in te vullen dat ze zich schuldig voelt (en dat is misschien ook wel zo, dat doen namelijk de meeste moeders, die voelen zich verantwoordelijk), en voor je vader dat hij druk is (en dat is waarschijnlijk ook inderdaad zo). Maar hiermee ontneem je ze de mogelijkheid om je te kunnen helpen. Want ook zij kunnen niet voor jou invullen hoe het met je gaat en hoe je je voelt. Dat weet alleen jij zelf, en je zal toch echt met iemand hierover moeten praten in je familie, hoe moeilijk het ook is! Je vader neemt vast graag de tijd voor een gesprek met jou, ik weet zeker dat hij van je houdt, en je moeder ook.
Maar jij moet echt de eerste stap zetten, jij hebt hierin je eigen aandeel. Zet hem op!!!

Goed advies Es!

Dankjewel es !!:)
Ik begrijp heel goed wat je ermee bedoeld hoor.
Mensen zeggen ook weleens tegen me:
je moet je niet zo gek laten maken in je hoofd
door al die gedachten van jou. Leef gewoon je eigen leven
als je jezelf altijd aan anderen mensen moet aanpassen wordt je
er ook niet vrolijk van. Wat vind jij hiervan?
Maar even over mijn vader hij werkt veel en als hij
thuis is wil hij van zijn rust genieten. Hij heeft nooit zin om te praten. Dit is ook wel een beetje het geval bij me moeder die werkt ook veel. Ik kan nooit over negatieve dingen met haar praten ookal is dat ook belangrijk. Toch?
x-Ashley

Toch zoals Inneke hier ook heeft aangegeven is praten en dus communiceren de enige oplossing.Dat hij rust wil hebben zou voor mij geen excuus zijn om dan maar niet te praten.

Ashley, ik reageer met dit bericht op Es en heb het even ‘over’ jouw situatie, maar wat ik wil zeggen is natuurlijk ook voor jou bedoeld.



lieve Es, ik wil vooraf even zeggen dat ik je niet persoonlijk wil aanvallen, maar ik voel zeer de behoefte om wat je hier zegt te weerleggen. Ik snap wat je uitlegt, dat het voor elkaar invullen en van daaruit reageren vaak niet handig en zelfs destructief kan zijn.
Maar waar ik op reageren wil is wat je in het laatste stukje zegt.
Allereerst dat er voor de moeder wordt 'ingevuld' dat ze zich schuldig voelt, dit is niet wat ik hier boven terug lees, Ashley zegt: “Ze wordt altijd boos op me of ze zegt dat het haar schuld is.” Haar moeder geeft dit dus zelf aan. Nog los van wat deze opmerking van een moeder naar een kind toe doet, is het zo dat –omdat de meeste moeders dat doen- het iets is wat ‘goed’ te praten is?

Een therapeut zei eens het volgende tegen mij: een moeder die zegt, ‘het is mijn schuld’ of ‘ik voel me schuldig ’ stelt zich op als slachtoffer, vraagt als het ware begrip van het kind voor haar moeilijke situatie en legt de ‘lading’ bij het kind neer….beter zou het zijn als de moeder kon zeggen ik bén schuldig.

En Ashley haar vader is druk…maar ontneemt zij dan de ouder de mogelijkheid om haar te kunnen helpen, naar mijn gevoel wordt zij dan aangesproken op iets wat geheel aan de kant van de ouder zou moeten liggen. Natuurlijk, wat al eerder, ook door anderen is gezegd snap ik: het advies om Ashley aan te sporen met haar gevoelens naar buiten te komen, maar hoeveel moed en kracht is daarvoor nodig als je 16 bent en je ouders niet ‘thuisgeven’, of niet met jouw misère geconfronteerd willen worden?

Je zegt dat je zeker weet dat haar ouders van Ashley houden, ik vraag me af of Ashley dat ook zo beleeft( en Ashley die vraag zou ik aan je voor willen leggen.)..... In haar verhaal lees ik geen beschrijving van ouders die hun liefde tonen. Want welke liefhebbende moeder laat haar kind lijden onder een stiefvader die "altijd gemeen is en zich nooit eens positief uit tegen/over haar” zoals Ashley heeft verteld? Is dat liefde te noemen? En de andere dingen die ze noemt?

Wij allen willen graag geloven dat onze ouders van ons houden en en vanuit de ‘beste’ bedoeling handelen. Echter voor diegenen die dat niet daadwerkelijk ervaren en hun kinderlijke verwondingen hieraan oplopen is het heel moeilijk om dan maar te moeten denken dat het erom gaat dat ze van je houden. Alsof die ’zogenaamde’ liefde dan alles kan toedekken. Een reactie kan zijn dat je je innerlijke pijn moet inslikken en/of de oorzaak bij jezelf gaat zoeken. Dit kan zich uiteindelijk gaan wreken in je lichaam……

Wat ik wil doen is opkomen voor “het verwonde kind’ in Ashley, (en voor alle verwonde kinderen in mensen), die er in principe geen enkel aandeel in heeft als haar ouders er, op wat voor manier dan ook, niet kunnen zijn…. De ‘schuld’ ligt m.i. geheel aan de kant van de ouder, als die verzaakt er voor een kind te zijn.

Ik ben momenteel zelf “De opstand van het lichaam” van Alice Miller aan het lezen en er zijn weer een paar schellen van mijn ogen gevallen… het gaat precies over wat ik hier met mijn woorden probeer uit te leggen.

Volgens Miller houden wij nog steeds de moraal hoog van het ‘eren van ouders', daarmee lopen we het gevaar ons af te splitsen van onze innerlijke pijn, met alle gevolgen van dien: of het wreekt zich in ons lichaam of wij geven het weer door aan de volgende generatie.

Liesanne, dat heb je heel raak verwoord.
Jij ook Es, alleen ben jij een volwassen vrouw die als volwassene een nieuwe manier van in relatie staan aan het opbouwen is met haar moeder.
Ashley is 16, zij heeft nood aan en recht op ouders die er voor haar zijn. Zij kan en mag niet de hele verantwoordelijkheid voor de relatie dragen.Een kind is ontzettend loyaal ten opzichte van de ouders, ookal gaat dit ten koste van zichzelf.

Ashley, jij zorgt ontzettend goed voor je ouders door hen te ontzien- door hen niet te belasten met jouw gevoelens.Maar je hebt recht op erkenning!( Ik weet dat ik graag met therapeuten afkom, maar een contextuele therapeut zou jou én jouw ouders heel erg kunnen helpen.)

Ik vond je advies wel heel goed Es, ik vind het een beetje onzin om te stellen dat ze te jong zou zijn, Ashley kan heel goed haar problemen verwoorden het is geen ukkie meer, maar een jonge vrouw.
Daarbij stel ik wel dat iedereen dit verhaal klakkeloos aanneemt zonder er aan te denken dat de situatie misschien niet helemaal is zoals ze word voorgesteld.
Niet omdat het niet waar zou zijn, maar jullie weten allemaal dat je drie waarheden hebt, de jouwe, die van de ander en dan nog de waarheid.
Het steekt mij dat hier nogal makkelijk wordt aangenomen dat de ouders van Ashley zoveel fout doen schijnbaar, de mensen kunnen zich hier niet eens verdedigen.
Toen ik zestien was kon ik ook verhalen vertellen over wat mij allemaal stak, maar dat lag echt niet altijd aan mijn ouders ook al dacht ik dat wel.

Ben toch heel blij dat ik dat pubergedoe achter me heb, verwarrende tijd hoor!

Liesanne en Inneke, het enige wat ik bedoel te zeggen, en wat ook overeind blijft, is dat Ashley moet gaan praten. Echt, dat is het enige wat hier van belang is. In feite neemt ze al de volledige verantwoording voor haar leven omdat ze alles alleen op probeert te lossen en geen hulp aan haar ouders vraagt.

Zelfs met Menno van 7 heb ik al meerdere keren ervaren dat het initiatief van hem moest komen. Omdat ik nou eenmaal geen helderziende ben en niet automatisch alles weet wat er in hem omgaat. Om dat te weten kunnen komen ben ik echt van zijn verhaal afhankelijk, zo klein als hij is. Het enige wat ik kan doen en ook doe, is regelmatig vragen hoe het met hem gaat, hem laten vertellen, noem maar op.
Als Ashley's ouders dat niet doen, is het enige wat zij kan doen ondanks alles toch die aandacht opeisen. Vandaar mijn verhaal.

Es, ik snap je bedoeling en wat je wilt duidelijk maken,zeker...... begrijp je ook wat ik bedoel(te zeggen)...?

Ja, ik ben het er helemaal mee eens dat communicatie de weg is.
Maar ook ben ik ervan overtuigd dat er problemen zijn in het gezin en dat Ashley niet alleen verantwoordelijk is. Het is niet voor niets dat ze het moeilijk heeft te communiceren en onzeker is. Zij kan alleen haar stuk oppakken en is inderdaad geen klein meisje meer. Maar ze zit wel in de kinderrol ten opzichte van haar ouders en zij hebben hun ouderrol ten opzichte van haar. We krijgen inderdaad alleen de visie van Ashley en misschien overdrijft ze of ziet ze dingen verkeerd, misschien heeft ze aandacht nodig. Zelfs dan is dit een teken dat er iets niet goed loopt, dat ze zich alleen voelt staan...Ook ken ik ouders die effectief zeggen zich schuldig te voelen elke keer een kind probeert te praten over een probleem. Dit is een manier om de eigen verantwoordelijkheid als ouder te ontlopen. Je laat je kind daarmee in de kou staan. Veel mensen gebruiken 'schuldgevoel' om de echte verantwoordelijkheid voor hun aandeel in de relatie niet te moeten nemen.Het is gemakkelijker je schuldig te voelen dan echt te erkennen dat je ergens schuld aan hebt. Ik kan er zelf van meespreken, dus het is mij echt niet te doen om iemand als schuldige aan te wijzen.Maar het 'probleem' zit in het gezin, niet enkel bij Ashley. En er zijn inderdaad verschillende visies, waarheden, standpunten...en wij 'horen' enkel die van Ashley.

Het is inderdaad niet zwart-wit en discussiëren en raad geven via een forum is al helemaal niet de meest aangewezen weg.
Daarom Ashley: wij kunnen allemaal ons standpunt verdedigen en met mekaar beginnen discussiëren over jouw situatie. Maar het is belangrijk dat je je leven aanpakt in real-life. Internetcommunicatie kan al snel een surrogaat worden voor het echte contact in je echte leven.Wij kennen je niet, lezen enkel jouw woorden. Misschien heb je er iets aan, misschien niet. Maar laat je acties niet te veel afhangen van wat wij hier allemaal bedisselen.