Loading...
nl

Een uitlating...

Ashley
Ashley apr 2 '08
Ik ben 16 jaar. En ik doe nu een opleiding. Het piekeren heeft met mijn school en mijn thuissituatie te maken... Ik maak me er allebei zorgen om.
Ashley
Ashley apr 2 '08
Is mijn leeftijd belangrijk dan? En de school waarop ik zit? Of wilde je het gewoon even weten?
sarina
sarina apr 3 '08
Ik wilde het gewoon even weten.... Ik wil je graag een beetje leren kennen...
sarina
sarina apr 3 '08
Als je 16 bent zit je in je puberteit, dan denk je erg veel na over jezelf en je omgeving. Als je een beroepsgerichte opleiding doet, kan het zijn dat je twijfelt of je wel de goede keus hebt gemaakt... Het valt niet mee om op deze leeftijd je plekje te vinden, op school en thuis, juist omdat je super kritisch bent in je puberteit. Zijn er dingen waar je wel blij van wordt?
liesanne
liesanne apr 3 '08
 Origineel bericht van: Ashley
Ook houd ik weer heel veel binnen merk ik, want ik heb echt een brok in me keel elke keer en net had ik echt moeite met ademenen en me hart ging steeds sneller kloppen. Ik weet echt niet zo goed wat ik moet doen...


hoi Ashley
Deze klachten lijken op hyperventilatie, zoals Sarina ook zei en je dat misschien zelf ook wel weet.
Ik ben hier zelf ook mee bekend en ik weet dat het ontzettend naar kan zijn. Maar weet dat het geen kwaad kan voor je lichaam!
Zelf kreeg ik eens een tip van een huisarts: drink een frisdrank met prik als je je benauwd voelt, het geeft echt verlichting. En zoals Sarina zegt, ademen in een kommetje van je handen of een plastiek zakje kan ook verlichting geven. Het is vooral belangrijk om via je buik te ademen i.p.v. via je borst.
meer informatie: http://www.allesoverhyperventilatie.nl/symptomen

Als ik je verhaal lees heb ik het gevoel dat het goed voor je kan zijn je emoties te uiten: huil, schreeuw en wees maar boos (om wat jou door je opvoeders is aangedaan) -ik bedoel niet zozeer letterlijk naar hen toe, maar op een 'symbolische' manier kan je ook je boosheid uiten. Zelf neem ik b.v wel eens een kussen waar ik mijn boosheid op afreageer. Misschien kan je dit doen als je alleen bent en misschien kan je hulp vragen hierbij.

Je zegt het zelf eigenlijk al, ik houd weer heel veel binnen...
Spanningen gaan dan in ons lijf zitten.
Weet dat je hier niet alleen mee bent. Ook niet met je angsten, heel veel mensen hebben daar last van al merk je het niet.
Het is heel begrijpelijk dat je ze hebt en zeker niet raar, gek of vreemd.
Het is alleen maar heel knap dat je het kan delen....

veel sterkte!
Ashley
Ashley apr 3 '08
Sarina, ik heb eigenlijk niet echt meer het gevoel dat ik nog in de puberteit zit. Ik denk dat deze gevoelens en gedachten nog wel een tijd blijven aanhouden. Er zijn wel dingen waar ik blij van word hoor. Ik vind het altijd heel leuk om iets gezelligs met mijn vriendinnen te doen. Ook vind ik het altijd wel leuk om iets te doen met me ouders, maar jammer genoeg doen we dat bijna nooit... Ik luister ook heel veel muziek, ik kan goed in muziek opgaan. Door de muziek ga ik ook beter nadenken en vaak begin ik opeens te huilen. Het liefst wou ik dat ik op die momenten niet alleen was, maar helaas is dat meestal wel zo.
Hebben je dochters dit ook weleens of zou je dat niet weten, omdat je ze natuurlijk niet altijd ziet?? Of misschien herken je dit wel bij jezelf?? Daar ben ik wel benieuwd naar of andere mensen dit ook hebben. Mijn opleiding is wel leuk hoor, maar het is gewoon een hele omschakeling voor mij.
x-Ashley
p.s Nog bedankt voor de reacties, jij ook liesanne
sarina
sarina apr 3 '08
Mijn dochter van 17 heeft het ook een paar maanden erg moeilijk gehad. De omschakeling naar een nieuwe opleiding heeft haar erg veel energie gekost. Je zit inderdaad niet meer helemaal in de puberteit, maar je bent er ook nog niet helemaal uit, volgens de boeken dan.... Bij iedereen is ook dat weer anders, dus dat weet je zelf het beste. Mijn dochter van 19 heeft het bijv. veel makkelijker. Die is onafhankelijker, heeft een baantje en studeert, en gaat gewoon haar eigen gang. Dan ben je jong-volwassen zoals dat zo mooi heet....

Ik ben zelf ook een enorme liefhebber van muziek. Het raakt mij altijd in mijn ziel. Juist als ik niet lekker in mijn vel zit. Het is dan heerlijk om je tranen de vrije loop te laten. Mijn man heeft dat ook heel erg, na zijn scheiding heeft muziek hem overeind gehouden. We luisteren samen nu vaak naar muziek. Muziek is een goede uitlaatklep, het kan je veel troost geven.

Ik merk dat je je erg eenzaam voelt soms, en dat gevoel herken ik wel. Ik voel me soms eenzaam omdat ik veel meer voel en begrijp dan de mensen om me heen, ik ben dus vaak de 'wijste'.
Gelukkig heb ik nu een paar echte vrienden die me begrijpen, dus kan ik het af en toe van me af praten. Toen ik 16 was had ik die nog niet.... Begrijpen jouw vriendinnen je goed? Probeer zoveel mogelijk met hen te praten, gooi het eruit! Erover praten is al heel genezend.... en blijven schrijven op het forum, ook dat is een goede uitlaatklep....
Ashley
Ashley apr 7 '08
Al best wel een tijd ben ik voor dingen bang, ik ga trillen, ik krijg zwetende handen ik weet echt niet wat ik daaraan moet doen... Ik krijg mezelf op dat moment echt niet onder controle. Ook heb ik pas iets ondekt... ik kwam heel toevallig een briefje tegen wat ik vroeger geschreven had die me moeder had bewaart ik schrok er best wel van... Soms denk ik echt wat moet ik hier nog doen, elke keer weer pijn en verdriet en dit gaat al jaren zo...
x-Ashley
sarina
sarina apr 7 '08
Lieve Ashley, je bent echt niet de enige die zich verloren voelt in een wereld die zo soms zo liefdeloos en hard is... Ik vind het heel erg voor je dat je zoveel pijn, verdriet en angst ervaart. Dat komt omdat jij al geboren bent met de energie van de nieuwe tijd. In de nieuwe tijd gaan mensen liefdevol met elkaar om en hoeft niemand meer bang en eenzaam te zijn. We zijn er helaas nog niet, en leven met deze mooie energie (waar jij zoveel van hebt) in de oude wereld..... Dat doet pijn, daar raak je van in de war en het lijkt alsof er nooit een eind aan komt. Maar er komt wél een eind aan, dat is het mooie. Daarom ben je hier, om de mensen van de 'oude' tijd te laten zien hoe het moet in de 'nieuwe' tijd.

Een zware taak, zeker als je niemand om je heen hebt die jou begrijpt, maar ook een mooie taak! Jij 'weet' zoveel meer dan de mensen om je heen. Je hoeft niet veel te doen, alleen maar jezelf zijn. Begrijp waar die pijn en dat verdriet vandaan komen, het ligt niet aan jou maar aan de anderen... En je bent niet alleen op deze wereld met deze taak, echt, er zijn heel veel jongeren met de energie van de nieuwe tijd.... Die voelen zich soms net zo eenzaam en onbegrepen als jij je nu voelt. Die snappen er soms ook niets meer van. Ik weet zelf hoe het is (ik heb ook de energie van de nieuwe tijd) Nu ben ik ouder en kan ik er beter tegen. Maar toen ik jong was had ik het ook moeilijker....

Je angst kun je onder controle krijgen door zelf de regie in handen te nemen. De angst is niet de baas over jou, jij bent de baas over je angst. Je kunt met simpele trucjes je lichaam onder controle krijgen. Gewoon rustig ademhalen en tellen bijvoorbeeld. 1, 2, 3, 4 inademen, 5, 6, 7, 8, uitademen. En blijven tellen op je ademhaling. Hielp mij altijd erg goed. Daarbij liefst ietst langer uitademen, vanwege het hyperventileren. Als je aan het tellen bent denk je intussen aan dingen die je fijn vindt. Je zorgt er dus zelf voor met je gedachten dat je weer in een positieve stemming komt. Voel je paniek, dan weer rustig ademhalen, tellen en aan fijne dingen denken. Echt, je kunt het trainen. Jij bent de baas over je gedachten, je gedachten niet over jou!

Nou, sterkte, en de moed niet opgeven hoor! Het is echt het moeilijkst als je jong bent!!!
Thomas A
Thomas A apr 8 '08
;-)
Ashley
Ashley apr 8 '08
Maar de angsten die ik heb lijken wel echte fobieën... Het is niet heel even maar echt altijd... Ik denk echt niet dat ik ze zelf onder controle zou kunnen krijgen. Het zijn geen normale angsten. Het gaat al zo lang zo en ik weet niet of ik het nog wel vol kan houden als dit nog maanden/jaren doorgaat... Keer op keer blijf ik verdriet en pijn voelen het gaat maar niet over. Hoe komt dit ooit nog goed?
Lena
Lena apr 8 '08
Ashley,wel eens aan een depressie gedacht?
Lijkt me heel verstandig om eens met je huisarts te gaan praten.
Een fobie ontstaat nml niet vanzelf, maar gaat er vaak een traumatische gebeurtenis aan vooraf.
Pubertijd ok, maar je moet echt hier wat mee gaan doen.
Ashley
Ashley apr 8 '08
Ja aan een depressie heb ik zeker wel vaker gedacht!! Ik heb wel symtonen van een depressie... Maar het lijkt mij niet zo verstandig om hiermee naar mijn huisarts te gaan. Ik zou daar niet zo'n goed gevoel bij hebben, maar ik weet wel dat er wat moet gebeuren...
sarina
sarina apr 8 '08
Een huisarts kan in zoverre helpen dat hij/ zij je door kan verwijzen naar een psycholoog of iets dergelijks. Ook kunnen bepaalde medicijnen de depressieve gevoelens verminderen (in elk geval voor een tijdje) , waardoor je onder begeleiding toch de baas kunt worden over je gevoelens en gedachten.... Als je angsten zo je leven bepalen zou ik zeker hulp gaan zoeken. Maar je zult zelf de eerste stap moeten zetten....
Ashley
Ashley apr 9 '08
Ik denk niet dat dat een goede oplossing voor mij zou zijn. Ik heb al vaker met verschillende gespecialiseerde mensen gepraat maar dat werkt echt niet... Zelfs heb ik weleens een tijdje bij een psygoloog gezeten. Ik vind het heel moeilijk om met die mensen te praten.
Lena
Lena apr 9 '08
Heb jezelf een idee hoe nu verder?
Kan je moeder je hierbij helpen?
Is er bij jou in de buurt niet een instantie speciaal voor jongeren?
Weten eventueel je vrienden iets?
sarina
sarina apr 9 '08
Als je last hebt van fobieën zouden zij je er toch vanaf moeten kunnen helpen.... Maar dat kan alleen als jij het écht wil. Gespecialiseerde mensen kunnen je helpen (naar je luisteren, begeleiden, tips geven) maar ze kunnen niets als jij er niet open voor staat. Het werkt pas als je uit eigen overtuiging hulp wilt....

Als je nu het gevoel hebt dat het niet gaat werken dan werkt het natuurlijk ook niet.... Aan de andere kant zeg je zelf dat het momenteel echt niet goed gaat met je. Je moet dus voor jezelf uit vinden waar voor jou de grens ligt om toch hulp te zoeken. Hoe ver moet het komen? Aan jou de keus om je open te stellen voor hulp, of op deze manier door te gaan. En dat is moeilijk, dat begrijp ik wel.... Nou sterkte meid!
Ashley
Ashley apr 9 '08
Maar ik ben ook juist naar dit forum gegaan om met mensen erover te praten. Mensen die niet gelijk allerlei hulporganisaties erbij betrekken... Het leek me voor mezelf een fijner en veiliger gevoel om hier met mensen erover te praten. Mijn vertrouwen is al een tijdje geleden beschadigd doordat mijn problemen doorverteld waren aan mijn moeder en dat vond ik echt verschrikkelijk! Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen, want dit is voor mij een veiligere manier.
x-Ashley
sarina
sarina apr 10 '08
Ik snap je dilemma. Het is heel goed dat je er hier over praat! Dat helpt je vast een stukje verder. Wat de hulpverlening betreft: Je bent 16 en als jij aangeeft dat je niet wil dat het aan je ouders wordt verteld, mag een hulpverlener niets doorgeven aan je ouders! Dus dat hoeft nu geen belemmering meer te zijn! Als je minderjarig bent ligt dat inderdaad anders... Geef het duidelijk aan als je in gesprek gaat. Wij kunnen je natuurlijk ook helpen, maar als je echt van je angsten af wil komen is er wat meer nodig dan alleen praten op een forum... Hou vol hoor, je hebt de eerste stap gezet!!!
liesanne
liesanne apr 10 '08
hoi Ashley

Wat Lena ook vroeg, heb jij zelf een idee wat jou ,naast praten hier op het forum, zou kunnen helpen?

en... mag ik vragen: wat maakt dat je het erg vindt dat je moeder van jouw problemen hoort?
Pagina's: Vorige 1 2 3 4 Volgende

Social Services

Delen:

Netwerk

carina
Helderziende magda
Angela
Ies
Annemarie
Roy
Patske
xXBertDeZienerOpenaarDesDerdeOogXx69x420
Nouki