Een uitlating...

Nee daar val je inderdaad niemand mee lastig hier. Eerder respect dat je je uitspreek want dat is gewoon een goeie zaak Ashley.
Jezelf uiten is in elk geval een tip.
Er is trouwens niets om je voor te schamen; dat is maar een gedachte van 'n mens..........

Welkom op het forum trouwens!!!

Thomas

Hoi Ashley,

Ten eerste van harte welkom hier! Zoals Thomas ook al heel goed zegt, je hoeft je nergens voor te schamen. Het is heel normaal dat je je sterker voor doet dan je bent. Dat doen eigenlijk wel de meeste mensen. Het is juist heel sterk dat je van jezelf inziet dat je dat doet, want daarmee toon je juist je echte kracht. De meest sterke mensen, zijn juist diegene die zich kwetsbaar durven op te stellen.

Je mag best eerlijk zijn tegen je ouders als jij dat graag wilt. Wel is het belangrijk dat je nooit dingen tegen je wil doet. Dus als je toch liever wat geslotener blijft, dan is dat helemaal niet erg! Jij zal pas veranderen op het moment dat je er ook echt klaar voor bent, en het ook echt wilt.

Je hart kun je hier uit storten zoveel je wilt. Als je je maar goed beseft dat jij de enige bent die haar eigen problemen kan oplossen. Dat kunnen wij niet voor je doen. Het enige dat we kunnen doen is naar je luisteren en advies geven.

Je hebt een belangrijkste eerste stap gezet, dus ik wil je echt zeggen dat dat heel goed van je is!

Veel inzicht toegewenst op Merudi.

Groetjes Julien.

Hallo en Welkom Ashley!

Wat dapper van je om jou verhaal hier te doen! Hartstikke knap, zeker omdat je zelf al aangeeft dat je het gevoel hebt wel eens teveel te zijn. Het moet erg moeilijk voor je zijn om in deze situatie te zitten en met niemand te kunnen praten. Daarom vind ik het een goede stap van je om hulp te vragen. Hier zijn mensen genoeg die graag in jou verhaal willen delen.

Mijn eigen ouders zijn ook gescheiden, ik heb het hier ook best moeilijk mee gehad. En wat mijn vader betreft nog steeds wel eens. Wat je beschrijft over een knuffel heb ik ook gedacht. Soms wil je gewoon dat je ouders je zien staan en je steunen. Ik ken je ouders niet maar ik denk wel dat ze zeker niet willen dat jij je zo voelt. Je wilt ze niet lastig vallen, dat begrijp ik, maar heb je al eens geprobeerd het uit te leggen aan een van je ouders? En waarom denk je dat je lastig bent?

Ook denk je dat je moeder erg kwaad op je zou worden om wat je hebt verzwegen. Is het dan werkelijk zo erg, of denk je dat het zo erg is? Eerlijkheid is erg belangrijk, voor jezelf omdat je dan die last van het geheim niet meer draagt. Voor je moeder omdat ze je eerlijkheid zal waarderen, misschien kan ze wel even boos worden maar uiteindelijk duurt eerlijkheid het langst. Als je moeder erachter komt dat je zaken hebt verzwegen komt dat veel harder aan, dan is het vertrouwen tussen jullie beschadigd.

Dan is er nog school, je voelt je niet op je gemak. Kun je uitleggen waarom dit zo is? Wat denk je en voel je?

Nou het zijn veel vragen maar hoop dat je in ieder geval een uitlaatklep hebt gevonden!

Ha Ashley, wat goed dat je je verhaal eruit hebt gegooid. Wat een hoop verdriet en onzekerheid, en je bent niet de enige hoor! Ik ben een moeder, en herken veel van jouw verhaal bij mijn kinderen. Een scheiding is voor kinderen altijd erg pijnlijk, immers jij hebt er niet zelf voor gekozen, je bent het 'slachtoffer' ervan. Omdat scheiden voor volwassenen een pijnlijk proces is, en kinderen dat onbewust voelen, houden kinderen zich vaak sterk.... ('ik zal ze maar niet lastig vallen') Dit overkomt veel kinderen en is een heel normale reactie. En eerlijk is eerlijk, het is nu eenmaal zo dat het voor ouders erg prettig is als hun kind niet te veel om aandacht vraagt, ze hebben het inderdaad vaak al druk genoeg met zichzelf. Dus als je aandacht wil zul je ze gewoon een beetje wakker moeten schudden, ik zeg altijd tegen mijn kinderen: 'ik kan niet zien aan je neus dat er iets is....' Het is geen onwil, maar gewoon onwetendheid. En ja, je mag je ouders ermee lastig vallen, want als kind heb je daar gewoon recht op, hoe lief het ook is dat je ze niet lastig wil vallen....

Alle kinderen houden dingen achter voor hun ouders, ik deed dat ook voor de mijne. Ieder mens heeft namelijk een stukje privé, ook daar heb je recht op. Wel hoop ik dat mijn kinderen eerlijk met mij zijn over dingen, maar ze weten van mij dat ik niet snel boos wordt, dus dat maakt het voor hen makkelijker. Boosheid ontstaat vaak uit onbegrip, dus ik denk dat je uiteindelijk het gevoel hebt dat je moeder dingen niet begrijpt, en dat maakt het er niet gemakkelijker op dingen te delen.

Ook ouders moeten dingen leren, en soms zijn kinderen hun leraren. Lastig, want als je jong bent ben je nog afhankelijk van je ouders. Ouders willen vaak niet dat hun kinderen hen de 'les' lezen, hoe waar die les ook is. Als je dit begrijpt als kind ben je al heel ver. Je zult altijd de balans moeten vinden tussen 'eerlijkheid' en je mond houden. Maar bedenk wel dat áltijd je mond houden ook voor ouders oneerlijk is, immers je ontneemt ze dan het leerproces. Jij kent je ouders en jezelf het beste. Je moet zelf uitvinden hoe je daar mee om kunt gaan.

Eén van mijn dochters voelt zich op school ook niet lekker. Dat komt omdat ze heel gevoelig is, en alle energieën van andere kinderen oppakt. Het helpt als je in gedachten een 'ei' om je heen zet, bedenk een mooie kleur (kan ook goud of zilver zijn) en weet dat dit ei je beschermt. Bij je vriendinnen voel je je wel lekker omdat die geen energie van je wegnemen, maar je energie geven. En als je alleen bent heb je ook geen last van de energie van een ander..... Ikzelf ben er ook vatbaar voor. Soms sluit ik me af door een (denkbeeldige) rits omhoog te trekken, alsof ik een jas dicht doe. Helpt ook erg goed....

Dat je bang bent voor veel dingen is begrijpelijk, iedereen is wel ergens bang voor. Helemaal niet erg, een beetje angst is gezond (immers, als op een berg staat wil je er niet afvallen). Als je er last van hebt is het een ander verhaal. Ben je bang om uitgelachen te worden als je je angst laat zien? Daar zou de schaamte vandaan kunnen komen. Toch zijn veel mensen bang, en doen veel mensen stoer om hun angst te verbergen. Het 'zwak' durven zijn is juist 'sterk', als je er goed over nadenkt.

Nou meid, je hebt de eerste stap gezet door je verhaal met ons te delen, en je weet, elke grote reis begint met de eerste stap!
Sterkte, en ik weet zeker dat deze reis je op mooie bestemmingen gaat brengen!

Hej ashley,
Welkom op het forum

Zo te lezen aan je verhaal zit je niet erg lekker in je vel. Dat is niet leuk voor je.
Door altijd dingen voor je te houden en ze nooit te uiten hoopt het zich op en een keer moet het er toch uit, maar dan heb je geen controle meer over je gevoelens, dan weet je niet waarom je op dat moment moet huilen.

Het is daarom erg belangrijk om jezelf ''in de gaten te houden'' te observeren. Vraag jezelf af in situaties (dat kunnen leuke en mindere leuke sitauties zijn) Wat voel ik? Wat vind ik? Wat wil ik? Door deze vragen aan jezelf te stellen en te beantwoorden kom je dichter bij je gevoel, zo kom je te weten wat je precies voelt. Doe ook wat met deze gevoelens...

Misschien moet je ook maar eens op internet zoeken bij google naar hsp of hoogsensitiviteits personen. Daar kan je veel informatie vinden over wat dat precies inhoud.

Want door jou verhaal te lezen krijg ik het gevoel of je ook een hoogsensitiviteits persoon bent.

Groetjes aNNe

Zoals je ziet Ashley genoeg mensen hier die met je meedenken.
Het benoemen is onderkennen, en door te delen op weg om te helen.

Hoi Debiorah,

Dankjewel voor je reactie!! Ik zal je even antwoord geven op je vragen. Ik heb al heel vaak aan me ouders geprobeerd uit te leggen hoe ik me voel maar ze luisteren en begrijpen me niet...
Ik kan echt niet goed met ze praten. Met me vader wel iets beter dan me moeder, maar ik ben niet zo vaak bij hem. Ze vinden me lastig denk ik als ik het over mezelf heb, dat het niet zo goed met me gaat en dat ik me niet zo goed voel. Het is gewoon het beste als mijn moeder niet weet van de dingen die ik voor haar achterhoud, maar toch doet het me pijn. Waarom ik me op school niet op me gemak voel begrijp ik zelf ook niet zo goed... Me klasgenoten zijn wel aardig tegen me maar als ik op school ben heb ik het gevoel alsof er iets in mezelf omgeschakeld word waardoor ik niet mezelf kan zijn...
x-Ashley

Hoi Sarina,

Ook jij bedankt voor je reactie!!
Herken je veel van mijn verhaal bij jou kinderen?? Hoe oud zijn ze en hoe gaan ze hiermee om als ik vragen mag?? Houden zij ook een hoop binnen of kan je dat niet aan hun merken?? Ik probeer mijn verdriet meestal te verbergen maar als ik dat te veel heb gedaan lukt het me niet meer en komt er wat uit...
Ik ben eigenlijk voor best veel dingen bang, het zijn dingen waar andere mensen niet bang voor zijn maar ik wel...
x-Ashley

Hoi Anna,

Dankjewel!! Ik heb geprobeerd op te zoeken wat hoogsensitiviteits personen zijn maar ik begrijp nog steeds niet wat het zijn... Zou jij me misschien uit kunnen leggen wat dat voor personen zijn, dan weet ik of ik dat ben...
x-Ashley

Mijn kinderen zijn 19, 17, 13, 9, 4 en 4. Ja ik herken hiervan veel bij mijn kinderen. Ik moet je er wel bij vertellen dat de oudste twee dochters van mijn man zijn, de middelste twee van mij en de jongste twee van mijn man en mij. De oudste vier zijn dus kinderen van gescheiden ouders. Alle vier gaan ze er op hun eigen manier mee om, en verwerken ze het op hun eigen manier. Ze zijn echt allemaal anders, en staan gewoon op hun eigen manier in het leven.

De oudste is altijd erg direct, en zoekt de confrontatie. Niet altijd makkelijk, maar wel heel eerlijk. De tweede is juist heel stil en gesloten. Die moet je niet onder druk zetten om te praten, ze kiest haar eigen momenten. Het heeft ook erg lang geduurd voor ze dat durfde. De derde is heel goed in het verbergen van dingen en past zich heel erg aan. Bij haar merk ik soms na dagen dat er iets dwars zit, en pas als ik echt de tijd voor haar neem komt het eruit. Met haar moet ik veel praten..... (Zij is ook de gevoelige waar ik het over had) De vierde is ook vrij direct, maar aan de andere kant wil ze erg graag leuk gevonden worden. Zij is meestal met een knipoog of grapje weer helemaal op de rails. De vijfde is heel sociaal, maar gaat ook wel voor zichzelf. De laatste zoekt ook erg de confrontatie, maar is juist weer erg gevoelig. (Merkt het ook meteen als iemand niet lekker in zijn vel zit...)

Alle zes anders dus zoals je wel ziet. Jouw verhaal lijkt het meest op mijn dochter van 13. Zij is echt een denker. Ze houdt ook heel veel binnen, maar dat kan er ineens allemaal uitkomen. Soms wel dingen die weken ervoor gebeurd zijn. Dan gebeurt er iets, begint ze te huilen en komt alles naar boven. Dingen die andere kinderen al lang weer vergeten zijn blijven bij haar hangen. Opmerkingen van klasgenoten of leraren, een verkeerde blik van mij, noem het maar op.... Ik moet met haar veel praten en alles op een rijtje zetten. Uitleggen dat andere mensen dingen niet altijd zo serieus opnemen als zij... Het is erg belangrijk voor haar om erover te praten, omdat ze door het denken erover de dingen soms erg 'zwaar' maakt. Ik moet je ook eerlijk zeggen dat ik het niet altijd aan zie komen bij haar.... Pas als ze om niets in een huilbui uitbarst komt alles er uit.

Praten is dus belangrijk Ashley. Ik ben blij dat je dat hier op het forum al doet. Mag ik vragen waar je bang voor bent? Als het te persoonlijk is kun je me ook mailen hoor.... Het is niet altijd fijn als iedereen alles van je kan lezen. Ik hoop dat ik je een beetje verder kan helpen... zet hem op!

Welkom Ashley

Hoogsensitiviteit betekent, dat je gevoeliger bent voor indrukken van anderen, je neemt vaak dingen waar die andere mensen missen.
Kenmerken voor hen is dat ze voordurend reflecteren op alles wat ze waarnemen, ze hebben een zeer fijn onderscheidingsvermogen, zijn intuïtief ingesteld en raken snel overvoerd door een teveel aanprikkels.

Er is nog veel meer over te vertellen hoor...maar dit was het een beetje in het kort.

Beschermengel heet jij anne

Maar je hebt het wel goed uitgelegd

@ ashley
Hoogsenstitiviteits personen zoals beschermengel al heeft uitgelegd zijn gevoeliger voor indrukken uit hun omgeving, maar ook voor gevoelens van anderen mensen.
Ze kunnen daardoor teveel indrukken/ gevoelens binnen krijgen en raken als het waren ''overprikkeld'' ze weten niet meer wat hun eigen gevoelens zijn en die van een ander. Ze kunnen het moeilijk ondescheiden.
Ze zien dingen in detail. Ze weten hoe iemand is watvoor karakter, of wat die gene voelt op dat moment.
Ze kunnen erg emotioneel zijn.

Dit is een kleine opsomming van eigenschappen van een hoogsensitiviteits persoon. Elke persoon blijft verschillend

http://66.102.9.104/search?q=cache:JgFLE...clnk&cd=4&gl=nl

Op deze site staat een lijstje met kenmerken en word het uitgelegd.

Groetjes aNNe

Ik herken eigenlijk dingen van mij bij je tweede en derde dochter... Ik ben van mezelf ook best wel een rustig persoon, veel mensen trekken dan gelijk conclusies en laten je een beetje links liggen. Misschien wil ze wel niet praten omdat ze zich ervoor schaamt of omdat ze teveel verdriet heeft... De meeste stille mensen denken echt heel veel en zijn continu in gedachten bezig. Dit herken ik ook wel een beetje bij mezelf, want dit doe ik ook heel vaak. Ik zit bijna heel de dag in gedachten... Jou dochter heeft wel geluk dat haar moeder tijd voor haar maakt om met haar te praten dat doet de mijne niet... Ik begrijp wel een beetje aan jou verhaal dat u toch niet met alle kinderen even veel en goed contact hebt... Ik hoop niet dat ik u nu gekwest hebt, maar dit merk ik... Klopt dit of heb ik het helemaal mis?

De dingen waar ik bang voor ben zijn best normale dingen waar andere mensen niet echt bang voor zijn... Ik vind het eng om iets voor de klas te doen of te vertellen, omdat ik altijd het gevoel heb dat andere mensen me raar vinden. Ik heb het nog niet gedaan, maar ik maak me er best wel zorgen over ik ben echt bang dat het helemaal mis gaat en dat ik er niks van bak. Ook ben ik bang om naar de dokter, de tandarts, enzovoort te gaan. Dat was het ongeveer een beetje...
x- Ashley

Lieve Ashley, zeg maar gewoon jij hoor... en ik ben niet gekwetst, ik hou juist van eerlijkheid! Ik heb inderdaad niet met alle kinderen even veel en even goed contact, en dat heeft verschillende redenen. Ten eerste zijn de twee oudste dochters eigenlijk 'stief'dochters, en ben ik een 'stief'moeder. Ik heb een hekel aan deze bewoordingen, want dan lijkt het net of je geen goede relatie met elkaar hebt. Ik heb wel een goede relatie met mijn oudste twee dochters, en noem ze ook gewoon dochters omdat ze me even lief zijn als de rest.

Maar natuurlijk heb je door de situatie op een andere manier contact met elkaar. Ze wonen bij hun moeder, en komen om de beurt bij ons. We zien elkaar vaak omdat we wel in de buurt van elkaar wonen, dus door de weeks komen ze ook wel eens langs. Dit heeft tot gevolg dat ze veel aandacht krijgen van iedereen als ze er zijn, omdat het zo leuk is ze weer te zien. Aan de andere kant 'missen' ze een stukje van ons gezinsleven, dus krijgen ze weer minder aandacht. Mijn kinderen (nummer 3 en 4)gaan in principe om de twee weken een weekend naar hun vader, maar wonen bij ons. De jongste twee zijn natuurlijk altijd bij ons.

Afgezien van de situatie is elk kind ook gewoon anders, en door hun leeftijd krijgen ze op een andere manier aandacht. Voor de tweeling moet je er overdag veel zijn, 's avonds lees ik voor en ga ik daarna bij ieder apart even in bed erbij liggen en liedjes zingen. Mijn dochter van 9 lees ik voor uit Harry Potter als ze naar bed gaat, die van 13 gíng ik vaak even een kusje brengen in de loop van de avond (zij zit altijd lekker te keutelen op haar eigen kamertje), maar eerlijk gezegd doe ik het niet zo vaak meer als vroeger, en ze zegt ook wel (terecht) dat ze dat niet zo leuk vindt. De oudste twee zitten altijd heeeeeel lang gezellig bij ons beneden als ze er zijn, en dan kijken we samen televisie of we praten wat.

Na negen uur begint 'mijn' tijd, want ik heb het ook wel nodig om even lekker aandacht te geven aan mezelf, ha ha. En ik ben ik niet altijd zo'n leuke moeder hoor... Ik kan ook echt wel eens lelijk doen als ik niet lekker in mijn vel zit. Ik zeg soms wel tegen de kids 'geef me alsjeblieft een beetje lucht...' of 'nee ik ga je niet helpen met je huiswerk, doe het maar zelf..'

Ik heb dus inderdaad niet altijd 'goed' contact met allemaal, en ook niet altijd 'evenveel'. Het ene kind heeft ook meer aandacht nodig dan het andere, en allemaal weer op een andere manier. En ik kan het niet altijd geven, maar als kinderen echt ergens mee zitten ben ik er wel voor ze en zet ik alles opzij.

Stille, rustige mensen, zoals inderdaad mijn tweede dochter is, lopen het risico geen aandacht te krijgen, omdat ze gewoonweg niet opvallen. In haar geval weet ik dat ze dat juist prettig vindt, dus laat ik haar met rust.... Ik weet ook van haar dat ze op haar tijd echt wel gaat praten.... Zij vindt het ook vreselijk om iets voor de klas te doen, of om sowieso op te vallen. Daar doe je niet zoveel aan, dat is gewoon haar 'aard'. Ze wil bijv. ook nooit dat er een foto van haar wordt gemaakt. Vindt ze echt niet leuk.

Het is in deze wereld zo dat de mensen die lawaaipapagaai zijn de meeste aandacht krijgen, ze zórgen er wel voor. (bewust of onbewust). Gelukkig zijn er ook mensen zoals jij die rustig zijn. De grote kracht van rustige mensen vind ik dat ze vaak heel veel dingen opmerken (omdat ze geen lawaai maken en op afstand dingen observeren) en goed kunnen luisteren. Ik zeg zo vaak tegen mijn dochter dat ik blij ben dat ze er is, en geen herrie maakt, ha ha. Maar ik meen het echt.

Als je in je puberteit komt ga je erg nadenken over jezelf. Niet handig, want juist dan gieren de hormonen door je lijf en ben je onhandig met je eigen lichaam. Ook geestelijk moet je op ontdekkingstocht naar jezelf. Geloof me, ik wordt echt niet vrolijk van mezelf als ik erop let, ik ben bijzonder onhandig, heel slecht in namen onthouden en nogal verstrooid... Gelukkig ben ik bijna 42 en kan ik echt lachen om mijn 'domheid'. Maar vroeger was ik er niet blij mee en schaamde ik me soms heel erg. Ik wist wel zeker dat anderen me soms 'raar' vonden....

De kunst is om te bedenken dat iedereen iets heeft waar hij/ zij niet blij mee is. In je puberteit komt dat extra naar voren, omdat je dan zo over jezelf nadenkt.... Anderen valt het misschien niet eens op.... Ik heb geleerd dat je er niet gelukkig van wordt als je alsmaar denkt te weten wat er iemand anders zijn hoofd omgaat. Immers, er is maar één hoofd waar je het echt van weet, en dat is je eigen hoofd! De gedachten die anderen hebben kunnen wel heel anders zijn dan jij denkt. Bijv. dat meisje kan goed luisteren, of wat fijn dat ze zo rustig zit te genieten.

De dingen waar jij bang voor bent zijn voor heel veel mensen erg eng en confronterend. De dokter en de tandarts krijg ik ook buikpijn van hoor! Ik laat het alleen nooit merken, ha ha, dan krijg ik niemand van ons meer naar het de tandarts ....En veel kinderen uit mijn klas sterven het af van de zenuwen als ze hun spreekbeurt moeten doen....

Nou Ashley, het is weer een heel verhaal geworden. Je moet ook maar eens lezen wat ik in het topic '50 manieren om goed zo te zeggen' heb geschreven voor Nimue.... En wat je moeder betreft, misschien denkt ze wel dat het erg goed gaat met je, omdat je niet klaagt.... zou het helpen als je gewoon zegt tegen haar dat je haar nodig hebt? (vinden moeders altijd erg prettig om te horen....) Ik zeg maar iets hoor.... Ik hoor het wel weer van je....

Het helpt echt niet als ik tegen me moeder zou zeggen dat ik haar nodig heb, ze wil alleen positieve dingen horen. Ik kan nooit bij haar terecht als het negatief is.

Ik snap nog steeds niet waarom ik elke dag op school me niet goed voel... Aan het begin van een dag denk ik weleens ik ga proberen om er een leuke dag van te maken, maar als ik daar dan ben lukt het niet meer.

Ik heb nu wel veel verteld over me eigen ouders, maar ik heb ook een stiefvader en stiefmoeder. Vooral met me stiefvader kan ik niet goed opschieten hij is altijd gemeen er kan nooit wat positiefs uit over mij. Met me stiefmoeder heb ik dat gelukkig niet, maar daar heb ik ook niet echt goed contact mee.

x- Ashley

Lieve Ashley, wat een moeilijke situatie. Ik begrijp het nu ook beter. Het is inderdaad lastig als je niet goed kunt opschieten met je stiefvader. Je gevoelens hierover kun je waarschijnlijk niet kwijt bij je moeder. Het is nu eenmaal zo dat moeders hopen dat het goed gaat tussen hun nieuwe liefde en de kinderen, en zich geen 'raad' weten als het niet zo goed klikt. Immers, hoe kun je 'kiezen' tussen twee geliefden? (vriend-kind). Meestal heeft de vriend dan het voordeel, omdat er met je kind een vanzelfsprekende moeder-kind band is. Ik kan me dus voorstellen dat het voor jou erg moeilijk is om je verhaal kwijt te kunnen. Als je negatieve dingen over je stiefvader zegt staat ze daar niet zo open voor.

De situatie kan vervelend worden als stiefvader en kind een soort 'concurrentiestrijd' gaan voeren om de aandacht van moeder. Bijvoorbeeld door allerlei dingen van elkaar op te merken, en vervolgens 'moeder' proberen aan hun kant te krijgen. Dan ontstaat er een negatieve sfeer, in plaats van een sfeer van positiviteit en bevestiging.

Als je bij je moeder het gevoel hebt dat je niet jezelf kunt zijn, geeft dat een enorme druk. Je blijft er maar over nadenken en piekeren, en daar voel je je weer niet lekker van. Als je het van binnen niet leuk hebt, wordt het van buiten ook niet veel meer. Je doet wel je best om er een leuke dag van te maken, maar het 'leuke' zat er van tevoren al niet in...

Aan je situatie zal niet snel iets veranderen, dus het heeft geen zin daar energie in te stoppen. Wat je wel kunt veranderen is de manier waarop je ermee omgaat. Dat is moeilijk, maar echt de moeite van het proberen waard. Probeer niet te veel aandacht te geven aan je stiefvader. Alle aandacht (boos worden, huilen, piekeren) is eigenlijk verloren energie. Probeer je energie in andere dingen te stoppen. Ga bedenken waar je wel plezier in hebt en je daarop richten. (Bijv. een hobby of zo, of iets gezelligs met je vader en stiefmoeder....) En elke keer als je jezelf betrapt op piekeren dit bewust stoppen. Jij bent de baas over je gedachten, en je gedachten niet over jou!

Je zult merken dat je dan niet meer slachtofffer bent van je omstandigheden, maar zelf richting kan geven aan je leven. Moeilijke situaties dwingen je ook tot interessante oplossingen, levenslessen als het ware...

Ik hoop dat ik je hier een beetje mee heb geholpen, ik hoor het wel weer van je....

Ik heb al een paar dagen niks van me laten horen sorry daarvoor!! Het gaat gewoon niet zo lekker met me ik voel me echt helemaal niet goed, ik heb bijna nergens zin meer in. Ik voel me elke keer zo verdrietig... Op school ging het ook niet zo best vandaag ik werd echt hardstikke gek van al dat gezeur daar!!
Ook houd ik weer heel veel binnen merk ik, want ik heb echt een brok in me keel elke keer en net had ik echt moeite met ademenen en me hart ging steeds sneller kloppen. Ik weet echt niet zo goed wat ik moet doen...
Ik hoop dat iemand me kan helpen

x- Ashley

Lieve Ashley, om te beginnen, rustig ademen. Als je teveel zucht en inademt krijg je hyperventilatie, een benauwd gevoel waarbij je het gevoel krijgt te stikken en je hart sneller gaat kloppen. Erg akelig, ik werd er zelf soms 's nachts mee wakker. Je moet door je neus inademen en je mond uitademen, kort in, lang uit. Je moet namelijk zuurstof kwijtraken, omdat je door het zuchten teveel zuurstof naar binnen hebt gewerkt. Ook helpt het om een kommetje van je handen te maken, voor je neus en mond te houden en zo de uitgeademde lucht weer in te ademen. Eerst denk je te stikken, maar als je het volhoudt wordt het vanzelf minder, en ga je je lekkerder voelen....

Mag ik vragen hoe oud je bent en op wat voor soort school je zit? Heeft het piekeren te maken met je schoolsituatie of je thuissituatie, of beide?