Jouw ervaringen in de zorg!

Iets waar ik altijd heel veel moeite mee gehad heb, al vanaf het begin dat ik er ging werken, is in hoevere iemand zelfbeschikkingsrecht heeft w.b.t. zijn/haar eigen leven.
In hoevere mag een client die in groepsverband leeft zelf uitmaken wat hij/zij doet.
Ik heb zelf gemerkt dat, doordat ze erg gehospitaliseerd zijn, ze het zelf ook erg moeilijk vinden om zelf te kiezen (ook deels mede door hun handicap). Nu is het leven in zo'n groep met allerlei verschillende mensen om je heen en ook nog eens verschillend personeel niet de meest makkelijke opdracht. Dat zou zelfs voor ons moeilijk zijn!
Maar in hoevere iemand mag beschikken over zijn/haar eigen leven is een heel lastig punt, voor mij in iedergeval.

Hoe ver kan je gaan in het zelfbeschikkingrecht van kinderen en mensen met een verstandelijke beperking?
Ik denk heel ver, zolang je zelf wel een aanvaardbaar voorbeeld geeft. Kinderen en andere mensen copieren gedrag van anderen misschien nog wel sneller dan dat ze het verbaal aannemen.
Zien eten doet eten!

Wat ik heb meegemaakt van de zorg is gerelateerd aan het ziekenhuis. Ik heb er geen goed woord voor, hoe dit tot een zieken-fabriek is geworden. De arts weet niet eens meer hoe je heet, en de assistentes hebben geen verstand van zaken. Vaak wordt je niets uitgelegd en moet je maar raden wat de bedoeling is. Dit is gelukkig niet representatief voor de zorg, maar helaas is dit ook niet wat ik denk bij hoe de zorg zou moeten zijn.

Ik was zwanger van onze tweeling en moest dus iedere maand op controle in het ziekenhuis. Op een keer kreeg ik een vervanger. Hij luisterde naar mijn buik (vond ik al gek, kreeg altijd een echo) en zei: Alles is goed hoor.... Gelukkig ben ik niet gauw uit het veld geslagen, dus ik vraag: En die andere? Hij: 'Die andere?? O, zijn het er twee dan..............' Hoe bedoel je, dossier lezen....

Nou ik zie eigenlijk veel dingen als zorg, eigenlijk alle gebieden waar een mens de taak heeft voor een ander te zorgen, lichamelijk, geestelijk, spiritueel.

Ik begon gelijk te zuchten toen ik de stukjes las, beide herken ik erg goed zowel in de gehandicapten- als gezonheidszorg. Onder andere dat beide met elkaar verband hielden. Ik heb ook erg veel medische missers in mijn omgeving meegemaakt. Een vriend van mij is mede hierdoor op zijn 19e overleden. En mijn oom is gehandicapt geraakt en gemaakt.

Veel mensen denken altijd dat het wel meevalt of dat je het overdrijft. Zo goed hebben de mensen aan de top het in handen. Terwijl er veel mensen op de werkvloer zijn die er ook aan onderdoorgaan. Ik vind het onbegrijpelijk dat het zo gaat en kan!

Toevallig hoorde ik hier laatst iets over, 1700 mensen sterven per jaar door een "complicatie" en 30.000 mensen per jaar lopen een medische misser op! In Nederland dus, dat blijft gelijk in mijn hoofd hangen en dan denk ik van hoe kan dat? En hoeveel zou het echte aantal zijn.

Het raakt me echt en snap niet hoe het zo ver kan komen.

Mijn ervaring is dat je je koppie erbij moet houden. Ik heb jaren geleden een zware buikoperatie ondergaan. Gelukkig wist ik zelf welke medicijnen ik hoorde te krijgen, want het ging regelmatig mis. Dit lag overigens niet aan het personeel, maar aan het systeem. Vroeg me toen al af hoeveel mensen verkeerde medicijnen zouden krijgen in dat ziekenhuis, ik was nog zo wijs om het elke keer te controleren. Maar als je te ziek bent of te goed van vertrouwen..... Mensen geloven nog te veel in het systeem, een 'gezond' portie wantrouwen is echt niet overbodig..

Mijn ervaringen in de zorg?

Een manuele placenta verwijdering ZONDER verdoving.
Op de verloskamer van het ziekenhuis. Kan je verzekeren dat het ontzettend zeer doet en verschrikkelijk vernederend is.

Een ingeleide bevalling waarbij om de placenta los te laten komen 2x een injectie heb gehad en een vol infuus dat met noodgang leegliep. Voor mij als HSP ( en nee ik verdraag echt geen hormonen ook de pil niet) een overdosis ongeveer. Jillian werd 's avonds na bloedprikken opgenomen omdat ze misschien een ontsteking had (gezien haar bloedspiegel, maar die is de eerste dagen ook hoger ivm de antistoffen die ze meekrijgen vlak voor en tijdens de bevalling) dat werd nog onderzocht. Maar ze kreeg wel uit voorzorg een infuus met antibiotica, De dag voor ze naar huis mocht moest ze nog onder de lamp omdat ze iets te geel was. Ze ging 'gezond' mee naar huis daarna 3 maanden non stop spruw, toen kreeg ze met 6 mnd een puffer tegen het hoesten en het verkouden zijn, een maand later volgde de 2e. Die een poosje gebruikt, maar dat maakte geen verschil. Dus weer gestopt. Toen ze 20 maanden was is ze geopereerd aan haar keelamandelen, neuspoliepen en haar trommelvliezen zijn doorgeprikt. Het is een heel ander kind geworden, haar spraak kwam met sprongen op gang, het gedrein en gejengel was over omdat ze zich beter kon uiten. Ze sliep weer beter en was veel vrolijker.. Waarom ze dat niet eerder onderzocht hebben en alles eerst op de makkelijke manier moeten doen en de manier waarop ze geld kunnen verdienen natuurlijk. Als ze niet de anitbiotica hadden gegeven, had ze veel meer weerstand gehad tegen ziekte en schimmelinfecties, want een bijwerking van antibiotica is een verhoogde kans op candida infectie.

Hebben we nog meer...

Erg wisselende meningen van verloskundigen in 1 praktijk. Over wat wel 'goed gegroeid' is en 'aan de kleine' kant enz is. Volgens de een was het prima volgens de ander was het helemaal niet goed.. Onzekerheid alom. Groeiecho gehad, paste prima bij mijn lijf. Kindje was mooi van vorm en dat was ze ook, 2900 gram en 47 cm. Een mooi klein meisje dus. En helemaal niet klein bij 38 weken.

Niet geloofd worden bij de huisarts als je het serieus hebt over voedselallergie. Bij een dreumes van 14 maand!
Michelle kreeg zoals het in het boekje van het cb stond vanaf 12 maand alles wat wij ook aten. Zo ook zuurkool. Ze kreeg bijna 40 graden koorts, gaf alleen maar over, had diarree. Niets bleef binnen alles kwam er met een rotgang weer uit. Ze deed niets anders dan slapen in m'n armen. Dat voor 24 uur lang, op doktersadvies een poedertje tegen het uitdrogen en een poedertje tegen de diarree. Voor de rest een paracetamol. Het ging wel over, was een heftig buikgriepje. Toen ze beter was en ik inmiddels via msn een kennis had gesproken die dietiste is. Op histamine allergie gekomen, klinkt aannemelijk. Daarmee naar de dokter geweest. Ben grandioos onderuit geschoffeld en kreeg een verwijzing voor de dietiste over 'gezonde voedingsadviezen'. Want ja een dreumes mag geen minibeetje mayo of zuurkool...Blijkbaar. Terwijl het toch echt in het boekje staat dat ze vanaf 12 maand met de pot mee mogen eten, ook scherpe kruiden, koolsoorten en andere dingen die ze tot 12 maand niet mochten hebben. Wat moet je daar mee?
Word je als ouder in twijfel getrokken omdat je het volgens het boekje doet?

Ik heb zelf in de zorg gewerkt, en daar snap ik niet hoe er omgegaan word normale zaken. Het eten word opgeschept vanuit een warmhoudbak op de borden die op dienbladen staan en via de lopende band worden vervoerd. Iedereen staat langs de band en leest het kaartje en kwakt het eten op het bord.

stage gelopen in een gezinsvervangend tehuis voor verstandelijk gehandicapte ouderen. Daar was de onderbezetting echt erg. Geen mens te krijgen en nauwelijks aandacht voor echte aandacht. Geen tijd voor een wandelingetje want er waren meer taken voor de begeleidster, boekhouding, aanvragen enz. Dat vond ik erg jammer. De mensen daar waren erg leuk, en ik heb er veel van gehad, de hele ervaring van het verzorgen van bijzondere mensen. Met een eigen verhaal, met natuurlijk hun eigen karakter en ja ik heb wel eens een mep voor m'n kop gehad en mijn hand werd wel eens gestuurd naar een 'jeweetwel' omdat diegen op dat moment zin had. Mijn stagebegeleidsters waren super, ik mocht overal bij zijn, mocht alles vragen en als het niet lukte of ik durfde het niet alleen te doen werd ik geholpen, net zolang tot het wel lukte. Ik herken door die stage heel veel gedragingen van Michelle. Ik ben er aan gewend dus kan ook bijna alles aan haha. Poep, kots, slijm, snot what ever kom maar op... Ik heb erger gezien

Daarna nog een slopende stage in een verpleeghuis. De stagebegeleidsters keken de eerste dag nauwelijks naar me om. Ik kwam net binnen op de afdeling ik kon meteen iemand onder de douche doen zonder uitleg of begeleiding Ik werd naar een kamer gebracht maakte kennis met de mevrouw zonder enig dossier te hebben gelezen en moest haar met ligbed onder de douche doen... In m'n eentje op een vreemde afdeling met een wildvreemd persoon erg op leeftijd. Ik moest alles alleen uitzoeken. Die stage ging dus helemaal niet goed. ik voelde me niet welkom als stagiare, kreeg geen aansluiting bij de rest van de collega's. Vond wel heel veel warmte en steun bij de bewoners. Maar ook erg veel onvrede over de verzorging, dat ze heel vaak moesten douchen, minstens 3x per week en dat dat best intensief is voor oudere mensen, daarnaast mochten ze alleen op vaste tijden naar de wc. Voor tussendoor hadden ze incontinentie luiers. Ik ben daar na 6 weken overspannen weg gegaan. Heb mijn opleiding afgekapt en heb sindsdien ook geen roeping meer gehad om het weer op te pakken. Ondanks ik graag verzorg.. Maar niet op die manier.

Mijn ervaringen met jeugdzorg, staan op het merudi forum in de overige zaken hoek. Niet veel goeds en dat is nog steeds niet verbeterd.

Ashley is in juli aangemeld bij jeugdzorg voor een ADHD onderzoek.
In oktober kregen we de bevestiging dat ze aangemeld was en in januari kwamen de papieren van de jeugdpsychiatrie. Die zijn eind januari op de bus gedaan en pas 10 april!!! hebben we het eerste gesprek.
Al met al heeft dat heel traject bijna 9 maand geduurd. Al die tijd moet je maar roeien met de riemen die je hebt. Zorg word je niet aangereikt. Je moet er om vragen, smeken zelfs. en als het eindelijk zover is dat je het krijgt.. Heb je het niet nodig want de situatie is weer veranderd. Alles gaat erg langzaam achter de bureaus van de zorg.. Minder bureaucratie en meer handen zou fijn zijn * en ik spreek uit beide ervaringskanten*

Bij Michelle is het een heel ander verhaal.
Na haar met spoed te hebben aangemeld bij jeugdzorg in oktober.
5 weken na de verhuizing, werd Michelle erg boos, driftig, wilde terug naarhet oude huis, terug naar school. Lion met ADHD kan niet tegen die driftbuien. word daar zelf ook boos van. Met spoed werd er gevraagd om een nuttige dagbesteding voor Michelle, een plek waar ze geobserveerd kon worden tot het tijd was voor de basisschool. Dat was een periode van in totaal 2 maanden ongeveer. Dat kon niet.. geen indicatie geen 'extra's '.
Advies over welke school wel of niet geschikt was mocht jeugdzorg niet geven. We moesten het zelf maar uitzoeken. Michelle is 2 ochtenden in de week gewoon naar de peuterspeelzaal gegaan en zit sinds kort 2 ochtenden in de week in groep 1.
In de tussentijd heeft Jeugdzorg vergeten ons aan te melden bij de stichting waar we onze pedagogische thuisbegeleiding van krijgen. Die aanmelding kwam pas in Januari 2008.. terwijl onze indicatie al klaar was begin november 2007 en het toen ook doorgegeven had moeten worden. Lekker dan. Ondertussen is het april 2008 hebben we nog steeds geen pedagogische thuisbegeleiding, maar heeft Michelle wel haar oproep gehad voor het eerste gesprek bij jeugdpsychiatrie en zijn er papieren over en weer verstuurd. We wachten af...

Over zorg voor mijn mannetje kan ik heel duidelijk zijn.
Als je eerlijk bent over je medicijngebruik, je aandoening en hoe je dingen voelt en ervaart... Nemen ze je niet meer serieus.

Als je de pijn presies kan omschrijven of presies de plek kan aanwijzen. Nemen ze je niet meer serieus. Omdat ze hem niet serieus genomen hebben en de ambulancebroeders hem verteld hadden dat het wel mee zou vallen. Is hij niet gegaan omdat hij zich niet geloofd voelde. Dat was in januari 2008. 2 weken terug is zijn lichaam nog niet voldoende hersteld om de operatie aan te kunnen. Operatie nog een poosje uit zicht. Eerst volgende maand kijken of ie genoeg hersteld is. Dan weer opnieuw plannen.

De hele zorg moet op z'n schop.
Ik heb 1 schep... wie schept er mee?

Jeetje wat een verhaal... Wat is er dan met je man als ik vragen mag? Dat je nog overeind staat, ik zou helemaal gek worden als Peter iets overkomt...

Mijn hubbie heeft ADHD, met borderline trekken. Of moet ik zeggen is erg gevoelig, kan erg goed met energie 'spelen'(magnetiseren, aura's zien, gidsen zien enz)

Zijn rug is en raadsel, hij heeft een lordose en scoliose (2 verkrommingen in zijn rug) en op dit moment heeft hij een lumbaal kanaal stenose. een vergroeiing binnen in zijn rugwervel die zijn ruggemerg langzaam afknijpt/ dooddrukt. Zijn benen zijn doof, hij heeft last van zenuwpijn. Zijn spieren verliezen kracht, worden niet goed doorbloed en als het doorgaat zullen ze langzaam hun functie verliezen.
De operatie heeft 55% kans van slagen. Ze halen zijn rug open, schuiven zijn spieren aan de kant, zagen de rugwervel open halen die weg, zetten daar weer 2 klemmen tussen die de wervel vervangen, schuiven de spieren weer terug en maken de boel weer dicht. Raken ze een zenuw tijdens de operatie, kan zijn been, voet enz helemaal gevoelloos raken, slaagt de operatie wel, zal de situatie blijven zoals ie is, qua pijn enz.

Hij is in januari dit jaar gevallen met de scooter. Zijn spieren in zijn dijbeen en bekken hebben een flinke klap gehad, die zijn nu nog niet hersteld van de val en kunnen op dit moment de operatie niet aan, hij moet nog een maandje herstellen en dan kijken ze weer verder.

Nou dat is een heel verhaal! Dat moet wel heftig zijn voor jullie allemaal. Wat moeilijk als je weet dat je altijd pijn zult blijven houden in je rug! En dan ook nog vallen... Wens hem maar heel veel sterkte van me!

Ik ben werkzaam in de ouderenzorg..Heb lang op duurzaam gewerkt..en het laatste jaar over gestapt naar de dementerende ouderen..Ik werk in een nieuwe setting...en kan vanuit mijn hart zeggen ...ZO MOET HET ZIJN !!
We hebben 2 woningen van 8 demeneterende ouderen..elke bewoner heeft zij eigen zit-slaapkamer...ruim en eigen spulletjes kunnen mee. We hebben voor elke woning een prachtige ruime huiskamer...waar ruimte is gecreeerd voor meerdere hoekjes...
bewoners mogen zelf weten wanneer ze opstaan en ontbijten..vanzelfsprekend is er 24 uur per dag hulp...
We hebben het geluk hulp te krijgen van lieve vrijwilligers die eens gaan wandelenn..knutslen etc...
We koken gezamelijk met onze bewoners..lekker ouderwetse..rijstepap...
Er is tijd voor ee praatje...voor de fa . staat de koffie klaan...

MAAR !!!!!!!!!!!!!!!!!
We zijn ons bewust van het feit dat dit niet meer dan normaal is..de zorg van mens naar mens...de liefde voor en met elkaar..
het is geen kunst vanuit je hart te werken het is het gevoel...zie zuster..ooit was ik ook jong..ik werd verliefd..trouwde..kreeg kinderen...werd ouder...en nu zuster...KIJK EENS WIE IK BEN...wie ik echt ben zuster..meer dan een oud mens...ik heb het leven lief gehad..ik heb geleefd..maar ..al kan het niet alijd meer uitleggen..ik heb een hart zuster...kijk en voel...................!!!!!!!!!!!
Laten we digt nooit vergeten in de zorg....en werk vanuit je hart..liefs Jannie

Hoi janny,

Heel mooi dat je het zo mooi kan invoelen, en dat is heel mooi gezegt van uit het hart wat je voelt voor de mensen, dat voelen ze ook dat weet ik zeker.

liefs karda

Dank je wel Karda....het is mooi..en dankbaar werk...!!

Hoi allemaal, ik ben nieuw hier zelf ben ik groepsleider op een groep mensen met een verstandelijke handicap.zelf zorg ik voor een goede sfeer op de groep dit met humor en een lach.cliënten voelen zich veilig bij me.ik zorg ervoor dat ook mijn collega' s ook in die sfeer komen.wij staan op dezelfde hoogte als de bewoners:)......wel een puntje is dat onlangs een van de bewoners contact heeft met een overleden tante en zei helpt haar waar nodig...ik kon makkelijk contact met haar maken en haar beschrijven (raar want dat kon ik eerder niet) de bewoonster was opgelucht, zo fijn! Mijn andere college vonden eigenlijk dat ik er niet erop in had moeten gaan, zelf was de bewoonster erg opgelucht hierover..ze voelde zich begrepen...ik zou het zo weer doen als de situatie er om vraagt....jammer dat mensen hiervoor niet altijd open staan.....ik probeer iedereen te helpen op welk vlak dan ook.....zoals ik al zei ik ben nog nieuw hier en op dit moment ben Of wil ik wat met mijn gave' s gaan doen...groeten van roelof

Hoi Roelof, ik had dat ook, ineens contact met een overledene.. Sindsdien is het luikje open gegaan en ben ik meer gaan leren. Niets aantrekken hoor van mensen die er geen ervaring mee hebben,maar wel de oordelen;).

Hoi l'arbe,
Fijn om te horen dat ik niet de enige ben waarbij het ineens gebeurde....vond hetzelf niet beangstigend maar het voelde goed. ben juist blij als ik iemand kan helpen, ja mensen oordelen te snel.....probeer me er niets van aan te trekken , het lukt niet altijd..dank je voor je bericht :))

welkom op Merudi, Roelof

Gister had ik het er nog over met een vriendin van me...
Hoe "de mens" zich gedraagt, en waarom?
we zijn tot de conclusie gekomen, dat het typisch de mensen zijn om overal een oordeel oven te hebben...
Waarschijnlijk omdat wij hersenen hebben die na kunnen denken over bepaalde situaties...
Dieren hebben zoiets als een bewustzijn, (dat heeft de mens ook wel) alleen de gedachten nemen het over...
het ergste is dat we die gedachte niet voor ons zelf houden...
maar we gaan die gedachten delen...
Een dier doet dat niet... alles wat ie meemaakt, neemt ie in zich op, accepteert het, en gaat verder...
Een kat bijv. kijkt niet naar hoe het baasje eruit ziet, en oordeelt daar over...
het enige wat hem opvalt, is eigenlijk de gemoedstoestand
Daar weet een kat of hond op in te spelen...
gewoon door jou intentie terug te spiegelen...
voor de rest kan het hem niet schelen of je jantje heet of pietje
zolang het gevoel wat je uitstraalt niet dreigend is voor hem zal hij het accepteren....
De (niet)huisdieren zijn van nature (instinctief) ingesteld om anderen als een bedreiging te zien...
Hun wereldje is klein... (over-leven en voortplanten))
Net als de mensen, alleen de mensen willen dat het liefst op een luxe manier zoals ze dat hebben gezien van de buren bijv.
de mens ziet zijn rijkdom in materiële dingen, de dingen die ze eigenlijk niet hebben

groetjes Moonflowertje

Hoi moonflowertje,
Ik denk er precies ook zo over....vind het wel lastig in sommige situaties met name omdat ik weet dat het gevoel soms lijnrecht tegenover het denken staat en aan de hand daarvan beslissingen worden genomen.even een klein voorbeeld ik had onlangs een cursus niet sturende communicatie (een gesprek aangaan met bewoner maar dan zonder woorden de begeleider zonder woorden en moest lichaamstaal gebruiken en de gespeelde bewoner moest zijn verhaal doen)..er waren hierbij twee college bij van mijn team.heb bewust voor een bewoner gekozen die ik begeleid.in het team hebbenwe afspraken gemaakt waar ik niet achter kon staan dat is namelijk het gedrag negeren, ik heb mijn cliënt gespeeld.nou......weer zijn erachter gekomen dat hij zich niet gehoord voelde negatief zelf beeld heeft en zich schuldig voelt.heb iedereen weten te ontroeren...inclusief degene die les gaf...nu gaan we het anders aanpakken met hem.....dit omdat het zo voelbaar was voor mijn college....
Ik heb veel van jouw gelezen.vooral het stukje over de pleiaden ik herkende er veel van zelf maak ik veel muziek in mijn vrije tijd en kan me daarin vinden......dank je
Groeten van roelof (pleiaden)

waarom zou je praten zonder woorden? ... als je wel kan praten...
ik denk dat "praten" voor heel veel problemen een goeie oplossing is...
zodra je hhet er niet mee eens ben... praat van je af...
ongeacht wat een ander er van vind...
dit is dat zijn probleem en niet de jouwe, maarja, dat is wat ik vind
communiceren doe je niet door negeren...
want de energie laait steeds verder op
het leid uiteindelijk waarschijnlijk tot agressie
het zou bij mij wel zo zijn, denk ik...
... als je een goeie band met iemand hebt, dan gaat het automatisch... dan heb je aan een half woord al genoeg!

communiceren zonder (voor)oordelen, dat lijkt me wel wat
Ik heb altijd een oordeel over alles...
de laatste tijd voel ik alleen niet meer de behoefde om het hardop te zeggen...
ik merk best vaak dat de (voor)oordelen die ik heb helemaal niet kloppen, maar als ik later terug denk aan zo'n situatie dan klopte het wel...
(bijv. ik voel een bepaalde bedreiging bij iemand, dat ga ik uit de weg... door 1 of andere reden moet ik toch met die persoon werken... na een paar keer denk ik: eigenlijk valt deze persoon best mee! en dan gebeurt er wat, bijv ze pikt het baantje in wat ik op het oog had... daar word je keihard met je neus op de feiten gedrukt! )

groetjes

Hoi Moonflowertje,
Deze cursus liet zien hoe communicatie verloopt...en moesten hiermee oefenen eigenlijk is het meest non verbaal...het begint al bij je houding, gezichtsuitdrukkingen, kleding enz...het uiteindelijke doel is dat begeleiders leren luisteren naar de cliënt en hem Of haar centraal te laten staan...(verplichte cursus vanuit het werk)
communicatie zonderVoor/oordelen Jaaa zou super zijn....ik denk dat dit is iets wat bij de mens hoort...eigenlijk maak je heel snel een scan dit omdat de mens in hokjes denkt...voor het gemakword de persoon dan in zo'n hokje geplaatst...tja gebeurd dat dan duurd het dus heel lang voordat je je bevinding hebt kunnen bijdraaien...wat betreft het gevoel van dreiging kan me daar helemaal in vinden houd mij scherp en allert...is ook vaak mijn redding
Wat betreft dat samenwerken denk dat het zo moet zijn mij heeft het geleerd dat je voor jezelf moet opkomen en toch meer op mijn gevoel moet afgaan , mij is dat gek genoeg ook overkomen ook met een baan. Weet hoe dat voelt en dan is het rustig tot tien tellen en weer opnieuw beginnen
Groeten van roelof