Zware tijd

Vandaag is het gebeurd, 7 uur vanochtend is hij overleden.
08-08-1941 - 06-04-2008

Gecondoleerd RanNutai

Sterkte en kracht voor de komende tijd voor jou en je moeder.
Wat is het snel gegaan allemaal.
Hoop dat je nog een eindje mee hebt kunnen lopen.

Gecondoleerd en heel veel sterkte

Branches in the wind
Still standing here together
One more storm to weather
We'll get through it yet
So we're gathered here
Holding on to each other
To let go of another one we won't forget

Now as we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow

Father down to son, mother to daughter
Thicker than water, we are made of this
From the Earth we rise
To the Earth returning
We'll keep a candle burning
For the ones we'll miss

And when we say goodbye
To one of our own
We may be lonely
But we're not alone
Though the leaves will fall
And the tears will flow
May it always comfort us to know
The family tree will always grow
It's stronger than the wind can blow
The family tree will always grow

Wat is het dan nog ongelooflijk snel gegaan...

Heel veel sterkte met het verlies.
Veel warmte, knuffels, troost en mooie fijne herinneringen gewenst.

Bianca

Gecondoleerd Rannutai en moeder!!!
Ik vind dat je op een geweldig indrukwekkende manier hier je ervaring hebt gedeeld.
En ga daar vooral mee door als je de behoefte voelt natuurlijk! Heel veel sterkte voor de komende tijd, als jullie verder gaan zonder je vader!!

Esther

Gecondoleerd! Veel sterkte bij het loslaten van de moeilijke periode.

Wat is dat ontzettend snel gegaan!
Ik hoop dat je voor jou en je moeder op een goede manier nog afscheid hebt kunnen nemen.
Heel veel liefde en licht voor jullie allemaal.

Veel sterkte voor jou en je familie om deze moeilijke periode door te komen en samen een waardig afscheid voor je vader te kunnen realiseren. Voor mij leek het allemaal zo onwezenlijk de eerste dagen erna, het echte besef kwam pas later, maar dat geeft niet... alles op zn tijd. Ik laat nu nog wel eens een traantje, maar glimlach net zo vaak als ik aan hem denk en voel een warmte daarbij. Ik hoop dat jij ook aan jezelf denkt, hoor: neem je tijd voor jouw verwerking, dat is persoonlijk en voor iedereen anders. Laat je niet opjutten, er wordt al genoeg gehaast in het leven.
Liefs, Kamizja

Gecondoleerd en veel sterkte de komende tijd voor jou en je moeder.

Gecondoleerd, wat is het snel gegaan! Heel veel sterkte voor jou en je moeder. Ik vind het volgende gedicht altijd erg troostrijk:

Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

Nogmaals, heel veel sterkte...

Jeetje wat indringend zeg
zo wordt er aan de wortels van het bestaan geschud
een ziel vertrekt en vervolgt zijn weg
dierbare en geliefden achterlatend
en toch in jullie harten leeft hij verder

Dankbaar dat je het met ons deelt Ran Nutai

Het is ongelovelijk snel gegaan inderdaad, voor ons tenminste maar ik realiseer me wel dat m'n vader toch zeker 2 hele maanden in helse pijnen heeft doorgebracht. (Dat moet voor hem verschrikkelijk lang hebben geduurd).

Even nog een stukje vooraf wat ik nog niet gepost had.
Vorige week dinsdag hadden m'n moeder en ik een afspraak in het Hospice waar m'n vader op de wachtlijst zou staan, wij zijn daar natuurlijk naartoe gegaan en er werden dingen besproken die je normaal gesproken niet snel zou bespreken, wat te doen als hij sterft?, wil je direct gebeld worden? of van te voren, of erna?
pfffff....hele vragen lijst waar je niet goed van wordt en zeker als je eigenlijk nog maar koud weet dat ie kanker heeft (dat was al een hele klap).

Het goede nieuws op die dag was eigenlijk wel dat hij op die woensdag direct naar het hospice gebracht kon worden, heel fijn om te horen natuurlijk, daarnaast ook een rondleiding gehad daar en er werdt verteld wat er zoal gebeurd op een dag etc...

Na een lange conversatie konden we weer naar huis en het allemaal een beetje laten doordringen, eenmaal thuis deed dat de deur dicht het was net alsof ik niet meer mezelf was alsof ik ineens alle blokkades heb opgeheven, want ik begon me toch een potje te huilen het heeft zeker een uur geduurd voor ik het allemaal weer droog had.

Woensdag om half 12 was m'n vader in het hospice aangekomen.
Na veel schuldig voelen over een aantal dingen had ik besloten om een geluks boeddha te kopen die samen met een foto van de honden en een chinees houdertje voor theelichtjes bij m'n vader op z'n kamer te gaan zetten, hoe lullig dit ook klinkt ik heb een medewerker gevraagd met mij mee te gaan, want ik was bang van m'n stokkie te gaan, zo gezegd zo gedaan, die vrijdag ging met veel hoop en positieve energie richting hospice.

Daar aangekomen kregen we eerst een kopje thee/koffie, ze liet de keus aan mij over wanneer ik er klaar voor was dat we dan naar zijn kamer gingen om die spulletjes neer te zetten.
Toen ik er geestelijk klaar voor was zijn we samen naar zijn kamer gelopen, ik zag zijn naam bordje naast de deur hangen, ik dacht dat ik droomde en dit niet echt meemaakte maar het was wel zo, toen ik binnen kwam en hem in bed zag liggen helemaal stoned van de morfine ook in een diepe slaap en lichtelijk gesnurk moest ik het geloven dat was mijn vader die daar ligt, ik werdt er echt niet goed van, ik moest me omdraaien met het gezicht naar de tafel waar ik de spulletjes ging neerzetten, anders zou ik daadwerkelijk zijn flauwgevallen.

Met een gehaast gevoel en trillende handen de spulletjes neer gezet, ook had ik het gevoel dat er meerdere dierbare overledenen aanwezig waren want er hing zo'n overweldigende energie, dat is met geen pen te beschrijven, dat gaf mij tevens het gevoel dat m'n vader niet veel langer meer had dan slechts een dag of 2 a 3.
Eenmaal thuis barsten alle emoties weer los en weer is het 't zelfde verhaal een lange tijd bezig met drogen.

Gisterochtend om klokslag 7 uur was het dan zover voor mijn vader, zijn kaarsje ging voorgoed uit, eindelijk van zijn lijden verlost en de tijd om over te gaan naar de gene-zijde was aangebroken, ja ik weet het zeker andere dierbare overledenen waren erbij om hem te helpen oversteken naar de gene-zijde.

Die middag om 12 uur werdt ik gebeld met de mededeling: Je vader is vanochtend overleden om 7 uur.
Ik dacht dat ik een enorme klap in m'n gezicht kreeg ik heb de rest van het verhaal aan de telefoon niet eens meegekregen ik was toen nog zo bezig met het feit dat ie dan eindelijk z'n rust heeft gevonden.

Vrijwel direct daarna hebben we een zeer goede vriend van ons gebeld, die hadden we een aantal dagen daarvoor ook al gebeld met de mededeling dat m'n vader niet verschrikkelijk lang meer te leven heeft en of hij nog een laatste maal bij m'n vader wilde zijn voor even om afscheid te nemen, ja dat wilde hij wel hij wilde dan ook aanstaande zondag komen hoorde we van hem aan de telefoon, maar voor afscheid is het dan te laat ze maken geen enkele uitzondering tot uiterlijk donderdag blijft hij op de aarde daarna wordt hij gecremeerd, wel is het zo dat hij zondag alsnog wil komen al is het alleen maar om ons te vergezellen en te steunen. Hij moet zo'n 200km reizen om bij ons te komen en een dagje heen en weer rijden maakt hem niks uit (Dat is een echte vriend).

Op momenten als dit leer je de waarde van vriendschap kennen en je weet gelijk wie wel en niet je vrienden zijn.

Ook jullie allemaal heel erg bedankt voor de reacties en gedichten het doet me goed dat ik weet dat ik er niet alleen voor sta en dat er altijd een vangnet is in moeilijke tijden ook al is het een forum.

P.S Sorry voor het eerste berichtje gisteren het was wat kortaf vondt ik.