Zware tijd

Dien een klacht in over de huisarts, laat desnoods de tuchtraad er naar kijken. Zeker als je maatschappelijk werk oid hebt is dat een hele mooie steun daarin.

Sorry, ik heb je verhaal helemaal verkeerd geinterpreteerd.
Hoofd zit een beetje vol.

Ik zou eens informatie gaan aanvragen bij de mantelzorg organisatie bij je in de buurt. Die hebben vaak inloopavonden, waar je met vragen enz terecht kunt. Die kunnen je vast een heel eind op weg helpen.

Ja juist!
Dit stukje vind ik namelijk erg gevaarlijk:



Meerdere malen heb ik meegemaakt dat een huisarts dacht dat er weinig aan de hand was en ging het dus echt goed mis.

Dat is natuurlijk ook waar. Juist daarom des te meer noodzaak te achterhalen wat er aan de hand is....

Ja en weet je met rapporten en uitslagen in je hand kun je wellicht veel sneller hulp krijgen.

Ik wil alleen maar een stukje van mijn eigen verhaal toevoegen. Misschien helpt het. Mijn vader is heel lang ziek geweest. Hij had Fronto Temporale Dementie. Dat is een vorm van dementie waarbij het geheugen redelijk lang in tact blijft. Het heeft daarom jaren geduurd voordat er ook maar 1 arts (maatschappelijk werker eigenlijk) was die dacht: daar is meer aan de hand.

Ondertussen leefde mijn moeder in de hel. Tegen de tijd dat wij eindelijk wisten dat hij ziek was, was hij al zo 'verkinds' dat ik het gedrag van mijn eigen peuter in mijn vader herkende.

Toen we wisten dat het een ziekte was, maakte het voor ons draaglijk.

Wat ik begrijp is dat je vader in zijn gedrag een compleet ander mens is geworden, daar moet een oorzaak aan ten grondslag liggen. Dat kan toch niet anders? Mijn gevoel zegt dat jullie het je vader niet kunnen aanrekenen dat hij nu zo is (niet dat jullie dan maar zo alles moeten accepteren hoor). Maar het helpt misschien wanneer je zelf kunt denken dat het niet je vader zelf is.

Ik begrijp dat dit zich allemaal in korte tijd afspeelt. Probeer te accepteren dat je daardoor in een achtbaan van emoties terecht bent gekomen; dat kan niet anders en dat is niet raar. Laat de emotie komen zoals ze komt en misschien kun je ze telkens voor jezelf benoemen en daarna loslaten.

De huisarts (of een andere arts) moet in actie komen. We hebben aan der lijve ondervonden dat dat heel lastig kan zijn, maar laat je niet afschepen, blijf contact zoeken en vragen. Vraag desnoods wat er dan wél aan de hand moet zijn voordat hij actie gaat ondernemen.

Verder wil ik jullie heel veel sterkte en kracht toewensen en blijf vooral hier schrijven!

Hallo lieve allemaal, misschien is er een klein licht puntje, gistermiddag was ik het ontzettend zat, niet te weten wat hij heeft en dan al die stress en emoties die erbij komen kijken, daar komt bij dat m'n vader uit bed is gevallen, ik zit met een overbelast schouderblad waardoor ik niet mag tillen.
Dus heeft m'n moeder hem met een versleten rug in bed moeten tillen.

Hij tilt met heel veel moeite zijn hoofd omhoog hij kijkt me aan en wat ik zie bevalt me helemaal niet een spierwit gezicht en om zijn ogen bijna zwart (door sterke vermagering) hij kijkt me aan met een stel ogen alsof ie een spook had gezien, heel raar. (en als je diep in z'n ogen kijkt, lijkt zijn geest het op te geven)
Op dat moment barste de bom bij mij, heb geprobeerd de huisarts te bereiken maar kon hem niet te pakken (waar is die vent als je m nodig hebt?), toen heb ik de knoop doorgehakt om de huisartsenpost maar te bellen met veel moeite en l*llen als brugman heb ik het voor elkaar gekregen dat er een arts aan huis zou komen.

10 min. later stonden ze aan de deur een arts en een ambulance medewerker, ik heb ze naar m'n vader gebracht de situatie een beetje uitgelegd hoe het zit en wat er dagelijks gebeurd ook dat ie nauwelijks nog drinkt, eten wou hij al niet.
De arts in kwestie was het met me eens dat dit niet alleen maar vitamine gebrek is, wellicht is het deels een oorzaak, maar die arts wist te vertellen dat er meer aan de hand was.
Wat precies kon hij niet zeggen daarvoor moet onderzoek worden gedaan, hij vroeg mij wat ik dacht dat het kon wezen (ik ben geen arts maar heb wel vermoedens) dus ik zei dat het mogelijk iets neurologisch zou kunnen zijn, puur omdat ik dat vermoeden al heel lang heb.

En eerlijk gezegd is dat niet echt een vermoeden, maar iets wat ik continue lijk door te krijgen.
Anyway, de arts in kwestie stond paf van wat hij in bed aantrof en dat de huisarts het over zijn kant liet gaan, hij zei dat het heel duidelijk is dat dit niet allemaal veroorzaakt wordt door een vitamine gebrek maar dat er een andere aandoening is die hierin een rol speelt, hij gaat vandaag in ieder geval contact opnemen met onze huisarts en gaat eens een stevig gesprek met hem voeren. (die gaat er van lusten)

Om een lang verhaal kort te maken, het lijkt er nu op dat er eindelijk eens wat gaat gebeuren.


P.S. Sinds die arts is geweest was m'n vader de hele avond opvallend rustig, laten we zeggen een avondje rust voor mij en m'n moeder.

Laten we hopen dat dit wat gaat oplossen.

Goed gedaan! Soms moet je echt je poot stijf houden, op je strepen gaan staan en nu zul je zien dat eventuele hulp zo gevonden is!
Soms kunnen artsen zo "·$·" doen, mijn oudste heeft een stofwisselingziekte waar de artsen echt wel van op de hoogte waren en die hebben mij ook zo vaak laten zitten, tot ik het beu was en een aanklacht heb ingediend. Sindsdien komt hij als ik bel. Vaak zeggen ze dat je overdrijft of dat moeders en kinderen overbezorgd zijn, rot op, vaak voelt een moeder of kind haarfijn aan wat er aan de hand is en moeten ze gewoon komen, klaar!

Chapeau Rannutai!

Geweldig, wat goed dat er eindelijk wat gebeurt nu.... Ik hoop voor je dat dit een keerpunt is, en daar ziet het wel naar uit! Blijf op jezelf letten hoor!

Ik ben blij voor je dat er nu eindelijk iets gaat gebeuren!
Ook voor je vader natuurlijk, misschien komt er nu een beetje rust bij je vader.

Wat superdapper van je!En geheel terecht dat die arts erachter aangaat! Ik ben erg blij voor je met dit kleine lichtpuntje!

Hoop dat jullie nu wel eens de hulp krijgen die jullie nodig hebben.

Ben benieuwd of de huisarts een bezoek komt afleggen!

Gisteren heeft de huisarts ons een bezoekje gebracht, waarmee hij de brief die van de arts af kwam heeft meegebracht.
Hij is bij m'n vader geweest en kon geen zinnig woord meer met hem wisselen, hij heeft na aanleiding van het zien van m'n vader en de brief van die arts toch maar besloten hem naar het ziekenhuis te laten brengen, hij heeft het ziekenhuis gebeld of er een plek vrij was op een afdeling waar alleen maar oudere mensen terecht komen, en die plek was vrij.

Hij heeft de ambulance gebeld en heeft ons het een en ander uitgelegd wat er gaat gebeuren, wij moesten de medicijnen bij elkaar zoeken en wat spulletjes voor m'n vader om zijn dagen in het ziekenhuis door te komen.

De huisarts is toen gegaan heeft ons veel sterkte gewenst en gevraagd of we hem op de hoogte willen houden. (geen probleem)
M'n moeder is even naar m'n vader gegaan om uit te leggen wat er gaat gebeuren.
Hij gaf geen kik en leek er vrede mee te hebben.

Zo rond kwart over 1 en half 2 gistermiddag stond de ambulance voor de deur.
De broeders kwamen binnen en m'n moeder storte compleet in, je kan je voorstellen dat ik best wel een kluif had op dat moment en de vragen van de broeder beantwoorden en m'n moeder een schouder geven. pfffff...

Voor de rest zijn wij 3x over gebeld door het ziekenhuis 2x voor informatie (persoonlijke gegevens)
En 1x zijn we gebeld dat er al een aantal onderzoeken zijn gedaan waaronder longfoto's hij blijkt een longontsteking hebben waar van de oorzaak hoogstwaarschijnlijk een tumor in de luchtwegen is (volgens de artsen)

Hij is dus overgeplaats naar de longafdeling en daar volgt meer onderzoek.
Over een klein weekje weten we meer.

P.S. De artsen in het ziekenhuis vroegen nog dat als hij er lichamelijk weer bovenop zou komen, alleen geestelijk niet of wij dan weer de zorg op ons willen nemen of dat ze een formulier moeten gaan invullen zodat hij naar een verzorgingstehuis wordt gebracht daar hij in professionele handen is.

We hebben het erover gehad dat als hij geestelijk nog zo labiel is dan als ie nu is dat het beter is dat ie naar een verzorgingstehuis gaat, is voor hem beter en voor ons ook.


Lieve allemaal, heel erg bedankt voor die superlieve reacties en tips het heeft ons echt enorm goed geholpen, het heeft ons de stap doen zetten die we eigenlijk al veel eerder hadden moeten zetten, het was allemaal wel heel erg moeilijk, maar dankzij jullie reacties/steun hebben we de grootste stap achter de rug.
En kunnen we nu verder waar we geeindigd zijn alleen dan zonder m'n vader, die we uiteraard wel gaan opzoeken in het ziekenhuis en daarna, maar voor nu even een moment voor onszelf om even alles lekker op een rijtje te zetten en de emoties enigszins los te gaan laten en doorgaan met ons leven.
Even bekomen van de schrik, want het is allemaal zo snel gegaan.

Dat moet een goed gevoel zijn Rannutai, je vader in goede handen en even ruimte voor jou en je moeder om weer te kunnen ademhalen.
Nu maar bidden dat de uitslagen meevallen!

xxoo

karin

Heel veel sterkte hoor RanNutai voor jou, en je familie en je vader.
Hij is nu in goede handen en komen allebij zowel je vader als jullie eenbeetje tot rust

Heel veel sterkte de komende tijd. Op dit moment zit je nog in de "handelings"-modus, dus neem ook zeker goed de tijd voor de verwerkingsperiode.

Sterkte, ook voor je vader en je moeder.

Sterkte Rannutai!!

Fijn dat je vader nu de juiste hulp krijgt, en jullie nu even samen wat ruimte krijgen.
Ook een tijdelijke opvang in verpleeghuis is mogelijk als je vader uitbehandeld is in het ZH.

Fijn zeg, dat jullie nu hulp hebben gekregen. Een last van jullie schouders! Heel veel sterkte voor jullie allemaal.

dankjewel allemaal
We zijn donderdagavond even bij m'n vader geweest, wat spulletjes gebracht en gelijk even kijken hoe het met hem gaat, en tot m'n schrik gaat het niet veel beter en lijkt hij zelfs achteruit te zijn gegaan.
Hij was denk ik ook van ons geschrokken want hij begon ineens te huilen, daarbij heeft ie ook heel veel pijn en ligt aan het infuus met 3 zakjes.

Gisteren is er een MRI scan gemaakt daar hebben we nog geen uitslag van, maar dat krijgen we denk ik maandag of dinsdag te horen.

voor de rest nog niet verschrikkelijk veel nieuws, dus we moeten maar even afwachten.

Gelukkig is m'n vader z'n streken nog niet verleerd want bij het verlaten van zijn kamer stak hij de tong nog eens uit (even laten zien dat ie best nog wel wat humor heeft... hehehe...

En nog beter nieuws hebben we ook: we hebben die dag van de zuster vernomen dat ie eindelijk wat gegeten heeft (was wel pap maar hij heeft wat binnen gekregen)
Hij heeft de zuster zelfs al weggestuurd met warm eten...(hij kan het niet kauwen, kunstgebit past niet meer).

Als ik meer weet hou ik jullie op de hoogte

P.S Fijne paasdagen allemaal.