50 manieren om "Goed zo" te zeggen

Ja, ben het met je eens dat er dit soort grenzen moeten zijn, en fijn als het achterliggende gevoel dan begrepen wordt...
Maar toch denk ik ook dat een kind zich af en toe ook wel mag 'misdragen' in de zin dat hij zijn ongenoegens ook mag uiten .
Dus je mag wel eens een 'slechte bui' hebben of boos zijn naar andere mensen, maar ook naar je opvoeders toe. Ik weet nog goed dat ik mijn moeder soms een K......moeder vond ,maar ik mocht dat niet voelen, laat staan uiten. Ik houd mijn kind voor dat hij zich best wel mag uiten daarin of wel eens een scheldwoord mag zeggen -zijn ouders zijn ook maar mensen die fouten kunnen maken... Door hier thuis de ruimte aan te geven kan er in situaties naar buiten toe meer ontspannen en redelijk worden gereageerd denk ik, je mag/moet natuurlijk ook leren sociaal te zijn......
Op school moet je je natuurlijk meer aanpassen...wat heerlijk als je dan wel met de juf erover kunt praten....

Sterker nog, ze móeten het uiten.... Soms rennen ze de klas uit, soms schelden ze mij uit.... Even laten razen en dan weer terug koppelen... Ha ha, ik heb wat woorden naar mijn hoofd geslingerd gekregen (niet alleen van kinderen op school, maar ook dat ik een k-moeder ben) Zelf kan ik tegen mijn kinderen ook behoorlijk ontploffen hoor, maar we maken het meestal snel weer goed...

Waar ik wel mee bezig ben in mijn groep is verbaal pesten... Ze noemen elkaar varken of plagen met achternamen... Dit is voor sommige kinderen echt vervelend, vooral als het vaak en stiekem gebeurd... (bijv. knor geluiden maken) Daarom doen we nu het project 'potje tegen pesten'. Dit is gebaseerd op het boek van Masaru Emoto, WAT KUNNEN WIJ VAN WATER LEREN? Hij fotografeerde ijskristallen van watermonsters overal ter wereld, en ontdekte dat schoon water mooie kristallen vormde, en vervuild water niet. Spectaculair bleek de ontdekking echter dat water in staat is trillingen op te slaan veroorzaakt door muziek, dan wel woorden, dan wel gedachten. Zo leverde muziek van Mozart prachtige harmonische kristallen op in tegenstelling tot Heavy Metal muziek, dat een chaotisch beeld weergaf waarin helemaal geen sprake was van kristalvorming. Met woorden bleek de uitkomst hetzelfde. Woorden als: liefde, dankbaarheid of je bent mooi, vertoonden prachtige kristallen. Woorden als: stommerd, ik vind je vies of ik haat je, vertoonden chaotische beelden. Dit wordt ook wel het geheugen van water’ genoemd.

Omdat je lichaam voor 70 procent uit water bestaat kun je wel begrijpen wat er gebeurd als je veel negatieve aandacht krijgt.... Je voelt je niet lekker.... Om dit duidelijk te maken hebben we gekookte rijst in drie potjes gedaan en onder een klein laagje water gezet... Het ene potje krijgt positieve aandacht (lieve rijst), het andere potje negatieve aandacht (rot rijst) en het derde potje negeren we.... Het 'negeer-potje' zag er na een week al viezer uit dan de andere twee... (dit klopt wel, want negatieve aandacht is nog altijd beter dan géén aandacht) Het negatieve potje is intussen ook al niet meer zo fris (we zijn een maand of twee bezig) en het potje met lieve rijst ziet er nog helder uit.... Nu zien we met zijn allen dat schelden wel degelijk 'pijn' doet..... Je kunt dit ook thuis doen met je kinderen, het is echt wonderbaarlijk... op http://www.newtide.tv kun je meer informatie hierover vinden...

Hele goede stelling! Ik vraag me alleen af, wat is dan wel de juiste handeling die je als ouder kunt doen?

Wat een enorm cool experiment is dit!

En het werkt! Alleen duurt het wel lang, maanden.....

De juiste handeling is volgens mij nog steeds heel veel belonen, in de vorm van complimentjes. Maar ook het eerlijk benoemen van ongewenst gedrag, en waarom het ongewenst is. Eén van mijn dochters wil nog wel eens onder de tafel gaan zitten tijdens het eten. Ik zeg dan altijd: 'Jammer dat je onder tafel zit, nu kunnen we niet meer gezellig met je praten. (en verder negeren we haar...) Tot ze weer op haar stoel klimt: Fijn dat je weer op je stoel zit, wil je een beetje eten? Omdat ik niet boos wordt heeft het geen enkele zin meer om onder tafel te blijven, immers we negeren haar. Zo heeft ze zelf de keus: weer aandacht krijgen, dus op haar stoel gaan zitten of onder de tafel blijven (maar dat is allang niet meer leuk...) In het begin hield ze het lang vol hoor, maar nu doet ze het af en toe kort... ze kent de procedure....

Als je als ouders altijd alles goedkeurt van je kind, en niet de 'fouten' ziet, of overal om lacht, is er voor het kind geen uitdaging meer. Het is toch wel goed. Wat is een complimentje dan nog waard? Dan heeft een complimentje letterlijk geen waarde meer... wat moet je dan nog doen om je 'gewaardeerd' te voelen? Dus voel je je waardeloos...

Kinderen die niet voldoen aan de 'normen' van hun ouders hebben een ander probleem, namelijk dat ze zich extreem moeten gaan aanpassen om complimenten te verwerven... Dan krijg je geen complimenten meer om wie je bent, maar om wat je doet... Met andere woorden: wie je bent is niet belangrijk. Dus daalt het gevoel van eigenwaarde.

Zou mooi zijn als kinderen die complimentjes niet nodig hebben maar dat hetgeen ze doen en het lukken daarvan de waardering is die ze nodig hebben. Want waarom hebben we de waardering van anderen nodig?

Wauw Sarina!
Dat is echt supercool, ik wou dat ik in je klas had gezeten!

Tuurlijk kan een compliment op verschillende manieren begrepen en gegeven worden.
Voor mij is het een blijk van waardering.Die waarde leg ik erin met mijn gevoel. Je kan het zeggen maar je moet het ook menen. Ik laat weten dat ik een kind waardeer voor het feit dat die er is. Dat betekend niet dat een kind alles maar kan doen of moet doen.

Alleen is het wel zo dat ik vind dat een compliment op zijn tijd ook goed is. Soms nemen mensen alles zo voor vanzelfsprekend aan, alsof ze de kleine dingen niet meer waarderen.

Wat ik hierboven met de donkere kant van een kind 'omarmen' bedoel, daarmee wil ik niet zeggen dat je altijd alles moet goedkeuren van je kind ! Zeker niet...
Waar het om gaat is dat je het kind kan laten voelen dat je hem waardeert, hem duidelijk kan maken dat hijzelf Oké is, dat je zijn gedrag van dat moment niet 'goedkeurt' ..... maar dat alles waar dat gedrag uit voortkomt er mag zijn....
(want dat is vaak je innerlijke pijn, die ontladen moet worden)

Om je goed te voelen zou je toch geen complimenten nodig moeten hebben, je hoeft toch niets 'te dóen' om gewaardeerd te worden, want als het goed is, is -het je gewaardeerd voelen- je basishouding. (bij een gezonde ontwikkeling)

Heel mooi dat rijst-experiment, ik ga dit zelf proberen en doorgeven!!

Nog even een vraag t.a.v. het voorbeeld van je dochter...
heb je een idee waarom ze soms onder de tafel gaat zitten? En vanwaar het negeren?

misschien eenvoudig gezegd: liefhebben en respecteren...

Ja Liesanne, dat zou iedere ouder moeten doen! Onvoorwaardelijk!

Helemaal mee eens, ik maakte die opmerking om duidelijk te maken dat er ouders zijn die echt de fouten van hun kind niet willen zien. Dat lijkt prettig voor het kind, maar is het niet. (Ik had ooit een jongetje in de klas die nooit gecorrigeerd werd. Hij had een brandje gesticht in de kamer -hij was 4 jaar- en iedereen moest om hem lachen)

Tja, het klinkt inderdaad een beetje overdreven, maar het blijkt nu eenmaal dat positieve aandacht krijgen een gevoel van welbevinden geeft. Het ontstaat niet zomaar, en als het niet in stand wordt gehouden verdwijnt het ook weer, het is net als water voor een plant, je hebt het nodig om je lekker te voelen, anders verschrompel je. En daarbij is het inderdaad niet persé nodig om iets te dóen, ik zeg ook wel eens zomaar tegen een kind: Ik ben zo blij dat ik je ken.... of jij bent mijn sterretje...

Het begon als uitproberen... wat gaat mama nu zeggen? Nu gebeurt het soms als ze ineens veel aandacht krijgt (bijv. als we om een opmerking van haar moeten lachen) of als ze aandacht wil en niet meteen krijgt... Als ik op haar reageer (bijv. door te zeggen: kom op je stoel zitten... heeft zij weer een reden om te zeggen NEE... , negatieve aandacht dus) Negeren is het minst leuk voor haar, want dan heeft ze geen aandacht. En eigenlijk wil ze dat juist wel. (Als het maar niet plotseling ontstaat)

Gedragsverandering als gevolg van belonen is (volgens Aletha Solter) bedriegelijk en kan leiden tot een onvermogen om verantwoordelijkheid te nemen voor het eigen doen en laten en tot een levenslange afhankelijkheid van beloning van buitenaf.


Sarina, persoonlijk geloof ik niet zozeer dat kinderen 'uitproberen' of om 'negatieve aandacht' vrágen. Misschien vraagt ze aandacht voor iets dat achter 'het onder de tafel zitten' of haar 'nee zeggen' schuilt....

Bij paarden en honden (en andere dieren) werkt belonen om het gewenste gedrag te krijgen ook heel goed. Dit heet conditioneren. Maar een paard of hond vertoont zonder die conditionering (van de mens) toch geen onaangepast gedrag maar alleen het natuurlijk gedrag van het dier.
We zouden juist van al dat geconditioneerde gedrag af moeten om weer gewoon mens te kunnen zijn, of niet soms!

Kinderen leren door te doen en te ervaren wat oorzaak en gevolg is. Maar hoe vaak worden kinderen niet tegengehouden door ouders en opvoeders in het zelf ervaren wat iets is.
Het is vaak de ervaring (uit angst geboren) van de ouders/opvoeders die het kind tegen houd om de wereld op zijn/haar manier te ontdekken. En daar is een positieve draai aangegeven, in mijn ogen, om het kind weg te houden van de ervaringsmogelijkheden (eigen beloning uit ervaring), en afhankelijk te maken van die ouder (beloning van gewenst gedrag).

En daarin heeft Aletha natuurlijk gelijk... Je moet je gedrag niet gaan veranderen om anderen te behagen, dan wordt je afhankelijk van beloning van buitenaf. Je moet zélf begrijpen wat (on)gewenst gedrag is. Daarom ben ik eindeloos aan het uitleggen aan mijn kinderen (in de klas en thuis) wáárom ik blij of niet blij ben met gedrag...

Bijvoorbeeld, als een kind zich in mijn klas structureel bedreigd voelt door een ander kind, maak ik harde afspraken. Je blijft bij hem/ haar uit de buurt. Ik leg ook uit waarom: Diegene is bang van jou, dus is het belangrijk voor die persoon dat je hem/ haar met rust laat. Voor beide kinderen een belangrijke afspraak. Vervolgens ga je dit eindeloos evalueren en dit stukje gedrag belonen. (Elke keer benoemen dat je ziet dat die persoon zijn best doet om zich aan die afspraak te houden, en dat je er blij mee bent). Als het toch eens mis gaat, benoem ik dat ook, herinner hem/ haar aan de afspraak en leg de nadruk op wat goed gaat, en ook dat het menselijk is dat het af en toe niet goed gaat. Wat ik dus wil bereiken is dat dit kind begrijpt wáárom ik dit gedrag wil (vanwege de ander).

Bijkomend voordeel is dat dit kind ervaart dat gedragsverandering de moeite loont, want wat hij/ zij leert dat er minder stress is op een bepaalde situatie, en dat hij/ zij dat op 'eigen' kracht voor elkaar heeft gekregen. Belonen is hier dus een hulpmiddel, de gedragsverandering moet vanuit het kind komen, .... en dat gebeurt als hij ervaart en begrijpt dat zijn 'nieuwe' gedrag beter werkt dan zijn 'oude' gedrag.



Natuurlijk, daar ben ik me van bewust. Wij hebben een groot gezin, en het is niet altijd makkelijk om je stukje aandacht te krijgen. Met uitproberen bedoel ik dat ze in die periode echt haar grenzen aan het verkennen was... 'mijn wil' versus 'jouw wil'.... Pff daar heeft deze kleine echt mij voor gevonden, de andere kinderen kon ik wel 'bewerken', maar deze zoekt écht de grenzen. Ik heb wel eens huilend beneden gezeten en zij krijsend boven aan de trap.... Ik wist het echt even niet meer... Ik bedoel met negatieve aandacht vragen dat ze 'eist' dat ik op haar inga, terwijl ik soms net met de andere kinderen aan het praten ben. Mijn 'regel' is dan dat ze moet wachten op haar beurt. Tja, dan hoopt ze dat onder tafel zitten wél aandacht genereert, maar dat doe ik dan dus niet... Het is negatieve aandacht vragen omdat ze weet dat het ongewenst gedrag is... Met vragen bedoel ik natuurlijk niet bewust vrágen, ze doen gewoon iets omdat ze iets willen...

Hoi Sarina,
Ik ken zo'n gezins situatie wel. Zelf ben ik geen moeder,
maar zus. Tot mijn 7de kreeg ik alle aandacht, ik was enig kind, maar toen werd mijn zusje geboren. Het enige wat ik nog hoorde was 'ach, wat is ze lief... hoe vind je dat nou, zo'n lief zusje?'. Ik was niet gewend de aandacht te verdelen en ik vond het eigenlijk niet zo leuk, maar ja, mensem waarderen eerlijkheid nou eenmaal niet zo. Op de leeftijd van zes maanden kreeg mijn zusje longontsteking. Ze heeft letterlijk de dood in de ogen gekeken. Omdat ze dat zó op het nippertje heeft overleeft, is ze nu het "porselijnen popje" van de familie. Ineens was ik niet zo belangrijk meer. Mijn zusje kreeg alle aandacht, zo is ze opgevoed, ze genood, en geniet nog steeds van alle aandacht. Ik krijg nog steeds wijnig aandacht. Als ik met mijn moeder probeer te praten krijg ik altijd van die dingen te horen als 'ik ben nu bezig' of 'ik heb even geen tijd'. Mijn vader is gewoon te 'dom' om mee te praten. Hij staat altijd aan mijn moeders kant en ze zitten bovendien allebij op een totaal ander niveau. De computer is de enige plaats waar ik mijn ei kwijt kan. Ik word namelijk gepest en ik maak niet gemakkelijkk vrienden. Ik schaam me niet voor mijn probleem. Dat deed ik wel, heel erg zelfs. Maar ik heb geleerd dat dit niet mijn fout is. Jij bent ook open, daarom leek je mij de juiste persoon om deze vraag aan te stellen: hoe ga je met zo'n zusje om? En bergrijp me niet verkeerd, ik houd wel van haar, maar soms, best vaak eigenlijk, is ze niet om uit te staan.

Groeten, Nimue

Lieve Nimue, (wat een prachtige naam trouwens, is dat je eigen naam of je computernaam?) wat een herkenbaar verhaal plaats je. Ik merk dat je erg gevoelig en intelligent bent, en ook nog eens heel eerlijk. Dat maakt dat je op een bepaald niveau voelt en denkt. De mensen om je heen denken en voelen op een ander niveau. Als je zeven jaar bent is het natuurlijk moeilijk om ineens de aandacht van je familie te moeten delen met je zusje. Dat is logisch en natuurlijk. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Het feit dat je familie er niet in geslaagd is jou passende aandacht te geven zegt meer over hén dan over jóu. In een gezonde situatie hoeven kinderen niet te strijden om aandacht, er is gewoon genoeg voor iedereen.

Ik heb zes kinderen, en allemaal hebben ze op een andere manier aandacht nodig. De kunst als ouder is om ieder kind te 'zien' in zijn eigenheid. Bij het ene kind is een knipoog of grapje genoeg, en met het andere moet je voor het naar bed gaan de 'zaken van het leven' bespreken. De kleintjes vragen veel aandacht overdag, de groteren krijgen hun stukje meer 's avonds voor het naar bed gaan. Bij jou krijg ik het gevoel dat je ouders je niet zien in je wijsheid en eigenheid. Ze begrijpen misschien geen snars van je (ze zitten inderdaad op een ander niveau). Ik heb hetzelfde met mijn ouders, ze snappen echt niks van me, zelfs nu ik al volwassen ben en een eigen leven heb. Soms word ik daar boos en verdrietig van, maar het heeft geen zin, ze weten niet beter en kunnen er niets aan doen. Op een bepaald niveau zijn het prima ouders (ze staan altijd voor me klaar om op te passen of zo) maar een goed gesprek kan ik niet met ze voeren.

Jij bent nog jong en dan is het extra moeilijk. Omdat je zo wijs en gevoelig bent vind je moeilijk aansluiting, je wordt zelfs gepest. Ik herken dat bij één van mijn dochters ook.... Frustrerend. Geen één van haar klasgenoten denkt op haar niveau.... Vriendschap is iets moois, zij begrijpt het, de rest alleen nog niet.... Ik heb ook pas échte vrienden gevonden toen ik ouder was.... Omdat je al zo weinig begrepen wordt is het natuurlijk extra moeilijk dat je thuis ook moet 'vechten' voor aandacht. Natuurlijk hou je van je zus, maar op een bepaalde leeftijd kunnen zussen en broers erg irritant zijn (mijn broer en ik hadden altijd ruzie toen we pubers waren). Bij mijn kinderen zie ik het ook... In mijn geval ging het beter toen we ouder werden, nu zijn we dikke vrienden.

Een goed advies kan ik niet geven, je bent al erg wijs en begrijpt veel. Zoek het niet teveel bij jezelf en probeer zo min mogelijk op je zus te letten. Alle energie die je erin stopt is denk ik verloren energie. Probeer je te richten op de dingen die wel goed gaan tussen jou en je zus, en tussen jou en je ouders. Het is belanrijk te blijven praten met mensen die je wél begrijpen, zoals op dit forum. Schrijf het van je af. En bedenk dat je vanzelf in je leven de mensen tegenkomt die wél op je niveau zitten, vaak als je ouder wordt. Groetjes, en sterkte ermee!

Ieder mens en elk kind wil graag aandacht. Voor kleine kinderen kan het nog erg lastig zijn die behoefte aan aandacht uit te stellen. Toch (moeten)we dat vaak vragen van kinderen, vooral als we met een (groter) gezin te maken hebben. (best vreemd eigenlijk, we vragen toch ook niet van een baby dat hij moet leren fietsen).
Maar goed, vaders en moeders zijn ook maar mensen en kunnen niet altijd en overal de juiste aandacht aan alle kinderen geven. Dit heeft echter tot gevolg dat kinderen hierdoor frustraties en pijn oplopen, opgroeien gaat gepaard met deze pijn, met persoonlijke ‘trauma’s’ ( noem het de pijn van het “verloren paradijs” waar liefde en aandacht ten alle tijden beschikbaar is) .
Kinderen worden echter met een mooi mechanisme geboren: ze zijn in staat om hun pijn te ontladen!!! Heel veel ouders zien en voelen geen mogelijkheden om hieraan de ruimte te geven (omdat ze dat zelf niet hebben geleerd). Dit heeft vaak tot gevolg dat een kind zich op een andere manier gaat ‘misdragen’. Nu wordt het voor de ouder helemaal lastig… dit gedrag is voor hem moeilijk te ‘vertalen’. Vaak gaat hij/zij over tot negeren en/ of straffen (meestal in de vorm van verwijderen van het kind uit de situatie). We weten wat negeren en negatieve aandacht (hierboven aangetoond met het rijstexperiment) met ons kan doen……… Overigens handelen ouders vaak wel vanuit de ‘beste’ bedoelingen: een ouder wil graag dat zijn kind zich leert aanpassen , op z’n beurt kan wachten, sociaal kan zijn e.d.

Echter, een kind heeft dit allemaal al in zich en als hij op ‘de juiste’ manier benaderd wordt zal hij vanzelf gaan meewerken.
Het allerbelangrijkste daarin is de aandacht van de ouder voor het ‘innerlijke trauma’ van het kind en hem de te ruimte geven om te ontladen………(de ouder mag ook mild zijn naar zichzelf toe, hij kán niet altijd aandacht geven).
Dus als een kind niet ‘wenselijk’ reageert op het feit dat hij geen aandacht kan krijgen op een moment dat hij dat wil, is het goed dat de ouder hem zijn pijn daarover laat ontladen. Vaak gebeurt dit al vanzelf. Als ik even jouw voorbeeld mag gebruiken Sarina:
b.v kind gaat onder de tafel zitten als ze de aandacht niet krijgt tijdens het eten, de huisregel is b.v. : tijdens het eten aan tafel blijven zitten en wachten op je beurt. Als deze regel gehanteerd wordt is de kans groot dat het kind boos wordt/gaat huilen. Vaak is het niet de frustratie van dit ene moment alleen, maar zit er van binnen meer pijn die 'ontladen' moet worden.
Aletha Solter adviseert in een dergelijke situatie open te staan voor die pijn . Dit kan je doen dmv. een ‘huilsessie’, waarbij het kind wordt ‘vastgehouden’ door de ouder en de mogelijkheid heeft om zich te ontladen, in de aanwezigheid van de ouder. Het beste kan je hiervoor naar een andere ruimte gaan met je kind. Wel mag duidelijk zijn dat je dit niet op alle momenten van de dag kan laten plaatsvinden.....
Tegenstanders van deze methode zullen misschien zeggen dat een kind alsnog zijn zin krijgt doordat hij aandacht krijgt. Aletha zegt echter:
“ Behalve dat het kinderen helpt om trauma’s op te lossen en stress te ontladen, kan het accepteren van huilen en boosheid een belangrijke rol spelen bij het voorkómen van gehoorzaamheidsproblemen. Ook helpt het bij hyperactiviteit en kan het geweld tegenover anderen verminderen. Huilen kan ook bijdragen aan een betere gezondheid en tot een beter concentratie- en leer vermogen, het kan slaapproblemen oplossen en de relatie tussen ouder en kind versterken….”
Op de langere termijn kan je dus juist de medewerking van een kind verwachten, een kind dat weet dat het zich mag ontladen heeft het minder nodig op andere manieren de aandacht af te dwingen.

Wij hier, (en overal) lopen in ons volwassen leven allemaal (in mindere of meerdere mate) tegen onze innerlijke trauma’s aan, we huilen onze ‘genezende’ tranen vroeg of laat…..
Waarom onze kinderen zolang laten wachten……..juist als je er zo goed in bent om jezelf te ‘helen’ in je kinderjaren...............................

Prachtig Liesanne. Ik ga het bijna jammer vinden dat we geen kinderen hebben. Dit zou helemaal bij mij passen!

Mooi gezegd Liesanne. Dat ontladen herken ik heel erg, vooral ook in de jongste. Ik heb wat met haar gewiegd, intens huilend in mijn armen. De aanleiding was vaak onbenullig en niet in verhouding tot het verdriet, maar ik voelde bij haar als geen ander dat het veel dieper zat.

In de klas heb ik het soms ook met kinderen, de aanleiding is vaak iets kleins, maar het verdriet inmens groot. Ik trek ze maar op schoot en laat het stromen. Ik doe niets anders dan ze aaien en zeggen dat ik het begrijp....

Wat veel kinderen ook missen is gewoon aangeraakt te worden. Een aai over de bol, een arm om de schouder, een heerlijke knuffel. Ik merk dat ik dat erg vaak doe. Soms kunnen kinderen dat al niet eens aan, ze zijn te verkrampt. Vooral kinderen met wegloopgedrag of agressief gedrag worden erg boos als je ze beetpakt op het moment dat ze in die emotie zitten. Soms echter 'pak' ik ze toch, hou ze stevig vast (ondanks het worstelen) en zeg dat ik ze pas loslaat als ze rustig worden. (Mijn eerste zin is: Ik ben niet boos, maar ik wil gewoon dat je rustig wordt). Meestal vrij snel voel je ze ontspannen en blijf ik lijfelijk contact houden door te aaien en een soort gedwongen knuffelen. Ik vraag of ze weer rustig genoeg zijn om losgelaten te worden (geef ze dan pas de keus) en laat dan los. Ik denk dat kinderen (vooral die met negatief gedrag) erg weinig liefdevol aangeraakt worden. Erg genoeg....