Het vel over mijn oren...

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen..
Dus begin ik maar gewoon.
het was de meesten wel duidelijk dat ik veel aan mijn hoofd heb en daardoor nog wel eens verstek moest laten gaan.
Vandaag was daar de bekende druppel, ik zit er helemaal doorheen.
De gemeente heeft besloten dat ik geen recht meer heb op een uitkering omdat zij van mening zijn dat ik boven de grens kom.
Ondanks al mijn protesten en loonstroken waarmee ik duidelijk kan bewijzen dat ik nog steeds 400 euro per maand onder die grens zit, is die beslissing toch gevallen.
Kortom ik kan het hele circus opnieuw weer in, ook is mij aangeraden een advocaat in de arm te nemen via het juridisch loket.
Immers ik kan mijn rekeningen en aflossingen niet meer betalen.
Daar komt nog bij dat de gemeente ook van mening is dat mijn huis plat moet en ben ik dus verplicht te verhuizen.
lastig want de kinderen moeten naar verschillende scholen en omdat Tony binnenkort naar speciaal middelbaar onderwijs moet, word dit alleen maar veel lastiger.
Ik werk vier dagen in de week van 8 tot 14.30, woensdags ben ik vrij zodat ik alle therapieën van de kinderen op die dag plan.
Nee, zegt de gemeente jij MOET 40 uur werken, de kinderen konden wel alleen thuis blijven, werkelijk mijn bek viel open.
Ik heb een afspraak gemaakt met maatschappelijk werk, ik trek dit niet meer.
Ook wil ik mijn deelname aan de wandeling even op niet actief zetten, puur ter bescherming van mezelf.
Ik dacht eerst dat ik dat beter niet kon doen, welkome afleiding.
Ik ben echter bang dat het teveel energie gaat kosten en aangezien ik nu al voel dat ik op het randje loop en de hele santekraam van depressies en medicatie net twee jaar achter de rug heb, wil ik erg goed op mezelf passen.

Ik ben erg verdrietig dat het wéér zo moet gaan, soms denk ik dat ik een pechmagneet ben, meerdere mensen hebben al gezegd dat de pech die ik heb buiten proporties is.
Er zal vast wel weer een waardevolle les achter zitten, maar eerlijk gezegd zie ik dat nu niet en ben ik in staat om de eerste de beste persoon van de gemeente die mij weer belt gewoon letterlijk door de telefoon te trekken en hem of haar helemaal uit te benen.
Dat lijkt me niet de beste stemming voor een wandeling.
Oh en als afsluiting van de dag had ik ook nog een bekeuring!
Zoonlief was zijn medicatie vergeten(mijn schuld) dus ik moest vanuit mijn werk, pauze ingeleverd, als een gek op en neer om Tony zijn tabletjes te brengen.
Er stonden zo´n tien auto´s op het gras, alleen op de mijne zat een bon.
I rest my case, ben gewoon voor het ongeluk geboren.