Inmiddels heb ik een aantal mooie boeken die verband houden met autisme aan mijn collectie kunnen toevoegen. Zelf lees ik ze voor zowel mij plezier als om inzicht te krijgen voor mijn studie en werk. Ik vind het zelf erg belangrijk om niet alleen vanuit de hulpverlener te kijken maar ook te leren zien door de ogen van mensen met autisme. Hierbij mijn boekentips:
Verbroken stilte ~ B.N. Kaufman.
Uitgeverij: van Holkema & Warendorf
Dit boek is een autobiografisch verhaal over de familie Kaufman. Het gaat met name over het zoontje Raun. Raun werd autistisch en zo begon de zoektocht van de ouders om dit in zichzelf gekeerde jongetje een kans te bieden zich te ontlpooien. Uiteindelijk heeft deze zoektocht geleid tot de creatie van een nieuwe behandelmethode voor autistische kinderen, de zogenaamde Son-rise methode.
Raun is uitgegroeid tot een intelligente en zelfstandige man.
Voor iedereen die inspiratie zoekt en wil weten hoe de Son-rise methode is ontstaan!
Op een blauwe dag geboren ~ Daniel Tammet.
Uitgeverij: Nieuwezijds
Een autobiagrafisch verhaal over Daniel Tammet. Daniel heeft het asperger syndroom en is daarnaast een savant. Daniel kan ons vertellen wat er in zijn hoofd omgaat en hoe hij de wereld beleefd. In dit persoonlijke verhaal krijgen wij een goed beeld van de moeilijkheden en mogelijkheden die Daniel in zijn leven tegenkomt.
Een verhelderend en inspirerend boek!
Niets was alles wat hij zei ~ Nic Balthazar.
Uitgeverij: Averbode
Dit boek verteld het verhaal van Ben. Ben is een tiener met autisme.
Het boek laat in een kort maar krachtig verhaal zien hoe moeilijk Ben het heeft.
Niet alleen vanwege zijn autisme maar ook vanwege de mensen om hem heen.
Het boekje heeft een verassend einde!
Ik deserteur van een braaf autistenras ~ Birger Sellin.
Uitgeverij: Thoth
Dit boek is de tweede gedichtenbundel van Birger Sellin, met zijn prachtige en doordringende gedichten geeft hij ons een kijkje in zijn wereld!
Birger Sellin hield op zijn 2e levenjaar op met praten ging alle pogingen tot contact uit de weg en speelde niet meer. In plaats daarvan kon hij urenlang, als gehypnotiseert, knikkers en kralen door zijn handen laten glijden. De artsen opperde dat hij zwaar verstandelijk gehandicapt was ten gevolge van een hersencellenontsteking, die ontstond na een reeks ernstige middenoorontstekingen. Door middel van Facilitated Communication leerde Birger zich uitdrukken door te typen. Op 16 jarige leeftijd bleek dat Birger al die jaren in een kerker van autisme had doorgebracht. Achter zijn facade ging een sensibel en zeer intelligente persoon schuil.
Een nieuwe eenzamerverlossende weg zal ik vinden
Ik zie dwaas gejubel aan de kant van de normalen ook de stommen zullen meezingen
Wanneer de dag is aangebroken
waarop de scheiding is opgeheven
waarop werelden sadisme bedeesdheid angst en willekeur op een dag overwinnen
waarop de een de ander respecteert
waarop de een de ander begrijpt
waarop allen het wijzijn begrijpen
vanuit inzicht
vanuit levensvriendelijke uitdrukkingsmogelijkheden
verlangen ook vervuld wordt
en wijsheid gewild is
dit is de dwaasheid van een dwaas
droom van een eenzame
uiting van een onnozelaar
duister optimisme
maar onsterfbaar
Boeken ~ Autisme
Delen:
Debiorah
mrt 17 '08
Uit de mist, negen jaar later ~ Renate Diks
Uit de mist is een boek gevuld met intervieuws en verhalen over ouders en kinderen die met autisme te maken hebben.
Een helder geschreven boek waar veel ouders zich herkennen.
Het boek is aangevuld met tekeningen en gedichten van de hoofdpersonen. Ook staan er praktische tips en een verklarende woordenlijst in.
De versie van het boek "negen jaar later" verteld ons hoe het nu met de gezinnen gaat uit de oorspronkelijke versie.
Voor meer info en aankoop van het boek kijk even op de site!
http://home.wanadoo.nl/renate.diks/page3.html
Uit de mist is een boek gevuld met intervieuws en verhalen over ouders en kinderen die met autisme te maken hebben.
Een helder geschreven boek waar veel ouders zich herkennen.
Het boek is aangevuld met tekeningen en gedichten van de hoofdpersonen. Ook staan er praktische tips en een verklarende woordenlijst in.
De versie van het boek "negen jaar later" verteld ons hoe het nu met de gezinnen gaat uit de oorspronkelijke versie.
Voor meer info en aankoop van het boek kijk even op de site!
http://home.wanadoo.nl/renate.diks/page3.html
**Angela**
jul 21 '08
Wat ik me wel afvraag is hoe iemand die 16 jaar "aangezien" werd, voor zwaar geestelijk gehandicapt, en dus Autist bleek te zijn........zulke mooie gedichten schrijven??
Ten eerst had hij al een achterstand met lezen en schrijven, want wie leert een zwaar geestelijk gehandicapte dat? En ten tweede, als je je zo goed kan verwoorden, moet je ontzettend veel gelezen hebben.........Dat vraag ik me dus af???????
Ten eerst had hij al een achterstand met lezen en schrijven, want wie leert een zwaar geestelijk gehandicapte dat? En ten tweede, als je je zo goed kan verwoorden, moet je ontzettend veel gelezen hebben.........Dat vraag ik me dus af???????
admin
jul 21 '08
Om dat te begrijpen moet je goed weten wat autisme inhoudt.
Autisme heeft zoveel facetten, soms zie je inderdaad door de bomen het bos niet meer.
Voor mij is het makkelijk praten misschien, mijn vader is autistisch, ik ben het zelf en drie van mijn kinderen zijn het ook.
Mijn voordeel is dat ik autisme heel snel herken, niet alles begrijp ik, mijn tweede zoon kan dus met zijn twaalf jaar niet strikken, dat is voor mij moeilijk te verhapstukken toch weet ik dat hij hier niets aan kan doen.
Het heeft niet met het strikken te maken maar de manier waarop informatie verwerkt word.
Ik kan me voorstellen dat anderen denken dat Tony geestelijk gehandicapt is, zo laat zijn gedrag je wel denken, maar dit mannetje is ontzettend intelligent.
Heeft een fotografisch geheugen qua muziek, gedichtjes, en dingen die tegen hem gezegd worden.
Intelligentie zit hem niet in je punten en hoe je je werk op school doet, denk ik.
Autisme is een steeds populairder onderwerp, maar het blijft een heel moeilijk en voor sommigen ongrijpbaar iets.
Autisme heeft zoveel facetten, soms zie je inderdaad door de bomen het bos niet meer.
Voor mij is het makkelijk praten misschien, mijn vader is autistisch, ik ben het zelf en drie van mijn kinderen zijn het ook.
Mijn voordeel is dat ik autisme heel snel herken, niet alles begrijp ik, mijn tweede zoon kan dus met zijn twaalf jaar niet strikken, dat is voor mij moeilijk te verhapstukken toch weet ik dat hij hier niets aan kan doen.
Het heeft niet met het strikken te maken maar de manier waarop informatie verwerkt word.
Ik kan me voorstellen dat anderen denken dat Tony geestelijk gehandicapt is, zo laat zijn gedrag je wel denken, maar dit mannetje is ontzettend intelligent.
Heeft een fotografisch geheugen qua muziek, gedichtjes, en dingen die tegen hem gezegd worden.
Intelligentie zit hem niet in je punten en hoe je je werk op school doet, denk ik.
Autisme is een steeds populairder onderwerp, maar het blijft een heel moeilijk en voor sommigen ongrijpbaar iets.
**Angela**
jul 21 '08
Ja, dat begrijp ik, en wist ik ook wel.
Maar van die schrijver, bedoel ik...............
Er staat toch letterlijk dat hij als zwaar geestelijk gehadicapt aangezien werd, dus wie heeft hem dan die vaardigheden geleerd?? Dat doe je niet als je denkt dat hij het toch niet kan leren...........
Maar van die schrijver, bedoel ik...............
Er staat toch letterlijk dat hij als zwaar geestelijk gehadicapt aangezien werd, dus wie heeft hem dan die vaardigheden geleerd?? Dat doe je niet als je denkt dat hij het toch niet kan leren...........
Volgens sommigen
jul 21 '08
Origineel bericht van: **Angela**
Ja, dat begrijp ik, en wist ik ook wel.
Maar van die schrijver, bedoel ik...............
Er staat toch letterlijk dat hij als zwaar geestelijk gehadicapt aangezien werd, dus wie heeft hem dan die vaardigheden geleerd?? Dat doe je niet als je denkt dat hij het toch niet kan leren...........
Maar van die schrijver, bedoel ik...............
Er staat toch letterlijk dat hij als zwaar geestelijk gehadicapt aangezien werd, dus wie heeft hem dan die vaardigheden geleerd?? Dat doe je niet als je denkt dat hij het toch niet kan leren...........
Ik heb een hele tijd met zeer zwaar beperkte mensen gewerkt op een gesloten afdeling. De diagnose was een mix van zwaar verstandelijk beperkt handicap, borderline, volledige doofheid en een hoge mate van autisme. We werden daar dan ook volledig opgeleid om met deze agressie om te gaan dmv grepen en technieken.
Een van de vrouwen op mijn afdeling leefde zelfs volledig geisoleerd en we mochten niet langer dan 3 minuten naar binnen en vrouwen kon er van verzekerd zijn dat ze snel door haar gepakt zouden worden. Haren uit trekken, bont en blauw geschopt worden, botbreuken en ga zo maar door wat mensen al in het werken met haar opgelopen hadden. Ik kan daar zoveel voorbeelden van noemen dat dat een heel eind voorkomen kon worden.Ze had alleen moeite om te leren haar grenzen aan te geven, maar nog belangrijker. WIJ HADDEN MOEITE OM HAAR TE BEGRIJPEN, een taak voor ons dus. Ik lapte die regel dan ook ook nog wel eens aan mijn laars en vroeg haar zelf wat ze wilde.En ze kon perfect aangeven of dat ik het veld kon ruimen en dat deed ik dan ook. Ik heb eens twee uur lang samen met haar het buitenbad in haar huis en tuinruimte opgeruimd, ze was doornat en ik hielp haar met haar sokken en schoenen. De meest onveilige houding voor mij als hulpverlener en als ze gewild had, want ik zat ímmers volledig gebukt aan haar voeten, had ze alles met me uit kunnen halen wat ze maar wilde. Maar ik vertrouwde haar volledig en liet haar dat voelen. Ook al wist ik dat ik daarna verantwoording af kon leggen over die tijdsduur, want de camera´s waren voortdurend aan. Ze heeft me nog nooit iets gedaan en we hadden werkelijk en heel mooi contact met elkaar, het raakt me die van binnen en nog steeds, nu ik erover schrijf. Ik vond haar heel bijzonder. Ze zag ook de astrale wereld en zij wist dat ik dat wist.
Als een ´enfant terible´ heb ik soms geschopt tegen de belachelijke regeltjes die men goedbedoeld deze mensen voortdurend op wil leggen. Ik had moeite het aan te zien. Waarmee ik ook niet wil zeggen dat een beetje voorspelbaarheid en veiligheid wenselijk was en deze hulpverlening helemaal verkeerd zou zijn. Alleen ik ben er van overtuigd dat wij mogen leren hén te begrijpen.
We liepen daar op de afdeling en het terrein met een alarm rond en regelmatig was het rennen naar een van de huizen op het terrein waar weer eens iemand vastgelegd moest worden of de isoleer in mocht. In de eerste week heb ik gevraagd of ze mij ook eens vast wilde leggen, want ik wilde weten wat we nu eigenlijk aan het doen waren met onze clienten. Het voelde tegen mijn verwachting in bijzonder veilig, als een soort bakering zeg maar, dus het heeft ook een andere kant, die ik dan ook mocht leren te begrijpen. Mijn collega´s hebben daar natuurlijk misbruik van gemaakt en hebben me lekker een half uur laten liggen.
Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar ik heb zeer weinig agressie meegemaakt tijdens mijn diensten (1x en je raad het al, dat was omdat ik die dag met mijn hoofd eregens anders was/ 1x is belachelijk weinig over die periode gezien het feit dat daar dagelijks meerdere uitvallen plaatsvonden) en in de periode dat ik daar werkte en dan ik stond dan ook nog regelmatig alleen. Ik speelde het spel en lag regelmatig dubbel van binnen. Heeft nu echt niemand dit door dacht ik wel eens?
Om iets vragen en steeds iets anders krijgen en dat de hele dag door. Daar wordt je toch ook knetter van?Ik gaf ze groot gelijk af en toe eens een baksteen door de ruit te keilen.
Ik zag deze clienten als een volwaardige man of vrouw. Men zei wel dat men dat deed, maar ik voelde dat niet en zag het ook niet in het handelen. Ik voelde de frustratie van mijn clienten en ik liet voelen dat ik dat begreep en communiceerde op zielsniveau (dat is moeilijk uit te leggen, dat kun je alleen ervaren). Ik liet voelen dat ik oprecht en serieus luisterde.
A maakte trouwens de meest geweldige schilderijen en kunstwerken, waar ik er ook een van gekregen heb toen ik wegging. Ik voelde dat zij zich heel bewust was van waar ze was/is en die keuze (reincarnatie) frustreerde haar ook. Ook gaf ze in de laatste week haar kleding aan mij. Ze aaide me over mijn wang en zei dat ik die mocht hebben. A gaf nooit iets weg, nog niet eens een snoepje. Ik voel me niet beter, ik voel me wel geraakt dat ze dit zomaar deed.
Ik zal deze fantatsische groep nooit vergeten, zij hebben me zoveel geleerd over hen, hun taak hier en over mezelf.
Wat ik er maar mee wil zeggen lieve Angela is dat er geen groep zo verkeerd begrepen wordt als deze. Veel mensen vergeten goedbedoeld weliswaar, dat het volwaardige mensen zijn die wat handvatten nodig hebben om te overleven in de verwachtingen van de maatschappij. Ze worden belemmerd en betutteld in mijn ogen. Het mensen met gevoelens, intenties, een taak en een (hoog) bewustzijn, net als jij en ik en ieder ander. Dus een diagnose is fijn om wat handvatten te krijgen, maar het zegt nog steeds niets over de mens die naast je staat.
Dus wat is een diagnose nu helemaal, neem het mee, maar luchtig zeg ik dan maar, een diagnose maakt mensen in zekere zin alleen maar afhankelijk en belemmerd mensen nog wel eens te kijken naar wat er van binnen aan de hand is.
Dus doet het er iets toe dat iemand als zwaar beperkt of autistisch werd gezien? Nee, als ik het zo lees, zie ik een mens met kwaliteiten en ik ben blij dat we steeds meer van deze mensen zelf mogen lezen en dat er steeds meer ouders zij die zich verdiepen en proberen te luisteren en begrijpen. Ze hebben een fantastische boodschap die gaat over ´luisteren´ voor ons.
Helma
jul 21 '08
Mensen met autisme zijn vaak op een wonderlijke manier snel in het ontwikkelen van één of meerdere facetten. De jongen uit het boek zal hoogstwaarschijnlijk de nodige begeleiding hebben gehad van zijn ouders: zij zullen hem voorgelezen hebben, en daarbij op een bepaalde manier gemotiveerd zijn geweest om hem tóch de nodige vaardigheden bij te brengen. Ouders kunnen daar enorm 'begeisterd' in zijn, en doorzetten. Mogelijk merkten ze dat hij geïnteresseerd was in taal, en hebben ze dit gestimuleerd. De medische wetenschap stelt wel vaker een diagnose, en gelukkig zijn er dan de ouders die het er niet bij laten zitten. Zij zien hun kind dagelijks, en zullen alles op alles zetten om tóch te kijken naar de kwaliteiten van hun kind, en niet af te gaan op vage diagnoses. Gelukkig maar, dat er zulke ouders zijn.
In de film Rain man is Dustin Hoffman een jongen die ongelooflijk is met cijfers: dit is zo'n voorbeeld, dat autisten één facet sterk uitvergroten en hier dus enorm goed in worden.
In de film Rain man is Dustin Hoffman een jongen die ongelooflijk is met cijfers: dit is zo'n voorbeeld, dat autisten één facet sterk uitvergroten en hier dus enorm goed in worden.
Debiorah
jul 21 '08
Birger Sellign heeft jaren lang in boeken gebladert en niemand had in de gaten dat hij zichzelf had geleerd om de geschreven tekst te begrijpen. Pas toen hij 16 was en kennismaakte met een ondersteunend communicatiesysteem ontdekte men dat Birger dit kon. Dit illustreert goed het verschil tussen wat er is en wat men denkt dat er is, wat je niet kan zien kan er nog wel zijn!
Volgens sommigen
jul 21 '08
Origineel bericht van: Debiorah
Birger Sellign heeft jaren lang in boeken gebladert en niemand had in de gaten dat hij zichzelf had geleerd om de geschreven tekst te begrijpen. Pas toen hij 16 was en kennismaakte met een ondersteunend communicatiesysteem ontdekte men dat Birger dit kon. Dit illustreert goed het verschil tussen wat er is en wat men denkt dat er is, wat je niet kan zien kan er nog wel zijn!
Ach ja dat is waar ook, je herinnert me nu aan de documentaire die ik wel eens van hem gezien heb.
Ja inderdaad Debiorah, de dingen zijn niet altijd zoals ze lijken. We denken het soms te weten op basis van een stukje dat we van de wereld van de ander zien. We nemen waar vanuit ons referentiekader, vanuit onze eigen belevingswereld. Zo ieder die heeft.
admin
jul 21 '08
Mooi Pacho! Geweldig dat ze kon voelen dat je haar vertrouwde.
Je mag jezelf best op de borst kloppen hoor, als je je zo goed in een ander kan invoelen.
Dat is echt niet zo makkelijk vooral omdat je ego ook zo graag wil meedoen soms.
Daar voorbij kunnen kijken vind ik een echte gave!
Je mag jezelf best op de borst kloppen hoor, als je je zo goed in een ander kan invoelen.
Dat is echt niet zo makkelijk vooral omdat je ego ook zo graag wil meedoen soms.
Daar voorbij kunnen kijken vind ik een echte gave!
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
