Vraag over aarden

Waarom zou het niet goed zijn Anne? Omdat het je verteld wordt dat je het anders moet doen? Dat anderen anders zijn en dat jij dan ook zo moet zijn? Ik denk dat jij meer vanuit je zelf leeft dan die mensen die denken alles in de hand te hebben door te denken alles zelf te doen.
Wil je leven met voorbedachte rade, of wil je in het nu leven, het leven laten komen zoals het is zonder geschiedenis/toekomst? Dat lijkt heel eng maar is precies het tegenovergestelde van wat je er van denkt.

Anne,

Het is heel belangrijk om je te aarden, als je teveel in die andere wereld leeft dan ben je niet in ballans.
( heb ik zelf ook vreselijke last van gehad hoor, ik was steeds boven!...maar werd er een beetje ziek van ik was niet in ballans)

Ik aard me nu heel stevig en verbind me met mijn hogere zelf of centrale zon zodat ik me sterker in mijn vel voel, en het gaat prima met me nu hoor, dus ik zou het zeker proberen om je goed te gronden. zowel boven als beneden.

Dan voel je je ook niet zo zweverig.
Dus met alle 2 je benen op de grond staan!

@ gast

Ik denk zelf dat het niet goed zou zijn. Omdat ik ben er bang voor dat je alleen maar in die wereld blijft zeg maar dat je je zweverig blijft voelen en voelen of dat je er niet bent maar dat dit steeds langere periodes worden. Daar ben ik bang voor omdat ik denk dat dat niet goed is en gevaarlijk kan zijn. Op een gegeven moment dringt dan niks meer tot je door en raak je heel de weg kwijt.

@ beschermengel

Ik heb me altijd al zo gevoeld... ik ben er wel maar toch niet.. ik leef mijn leven maar het raakt me niet.

Als klein kind toen ik op de basischool zat had ik dit ook al en ik nam gevoelens over van de andere kinderen daardoor was ik heel vaak ''ziek'' wat ik had wist ik zelf ook niet maar ik wilde niet naar school dus was ik ziek. Of het leek net of ik mezelf ziek maakte om niet naar school te hoeven. Niet al die indrukken op te vangen van al die kinderen die me ziek maakte.

Nu ben ik niet meer vaak ziek misschien 1 keer in het jaar. Maar ik voel me dus wel vaak zweverig...of ik er niet ben. Ik kan gespreken voeren maar ik voel mezelf niet praten.
Ik kan werken en ik kan alles doen maar het is of dat ik het niet doe alles gaat automatisch. Andere mensen merken het niet eens dat ik me zo voel. Me werk blijft uitstekend en ik kan hard werken maar toch voelt het of dat ik er niet echt ben.

Je zegt dat het belangrijk is om je te aarden. Ik doe al 21 jaar zonder ik weet niet beter. Maar de laatste tijd heb ik er veel over nagedacht.
Het is wel leuk dat alles automatisch gaat en dat ik niet bij na hoef te denken enzo maar mijn leven gaat zo -------------- als een lijn en ik voel niks ik kan niet geraakt worden..bijna niks raakt me. Heb bijna geen emotie.
Bijv ik spreek af met een vriend om iets leuks te doen. Iedereen verheugt zicht erop om dat te doen. Maar ik zie het meer als een plicht voor mezelf om mezelf draaiende te houden.

Maar je kan alleen ziek worden als je je niet aard?? of ook nog andere dingen?

Het lijkt net als ik me zo voel dat ik dichterbij sta bij een andere wereld ...dat ik meer kan voelen enzo. Entiteiten bijv.

Anne ik herken wel bepaalde dingen uit je verhaal. Paranormale mensen nemen ook veel over van anderen en kunnen hierdoor overbelast raken. Dan ontgaat je langzamerhand ook de moed om dingen met andere mensen te ondernemen.

Ik zou zeggen probeer eens te aarden om het verschil te zien. Je zegt dat je bijna niks voelt, maar is dit altijd zo? Ook niet als je iets doet wat je zelf erg leuk vind?

Ik herken dit ook wel denk ik. Niks voelen kan ook zijn dat je eigenlijk heel veel voelt, maar je afsluit voor prikkels omdat je systeem gewoon overladen wordt. Dan 'vlucht' je weg om nietoverbelast te geraken. Maar een volledig leven vraagt wel om een verbinding tussen hemel en aarde. Je bent niet hier om het hier zijn te ontvluchten. Het kan wel zijn dat wanneer je echt aardt, je veel beter aanvoelt wat je fijn vindt en wat niet. Dan wordt het spannend want dan moet je verantwoordelijkheid nemen voor je keuzes om bepaalde dingen wel te doen en andere dingen niet...

Welke emoties mis je? Iemand die in balans is heeft ook geen duidelijke emoties,maar doet wel precies dat wat nodig is op dat moment.
Ik denk dat je gewoon niet zo'n heel groot ego hebt maar dat je toch zelf het idee hebt dat je die zu moeten hebben om als "normaal" beschouwd te kunnen worden.
Lievert, wat "normaal" is zijn we allang vergeten In mijn ogen ben jij normaler dan de meeste mensen.

Mmm, ik volg je Gast maar denk dat we het dan niet helemaal over hetzelfde hebben.
Ik herken het overgevoelig zijn én het losstaan van gevoel en ik denk dat beiden een signaal zijn van niet in balans te zijn.
Het geen duidelijke emoties hebben waar jij over spreekt is voor mij een andere categorie: je niet vereenzelvigen met emoties omdat je leeft vanuit je ware Zelf.

Inneke het antwoord was voor Anne, sorrie als dit niet zo over kwam, ik kan nog wel eens wat chaotisch zijn en denken dat iedereen het wel kan volgen. Misschien zit ik er ook gigantisch naast, kan zomaar gebeuren

oef, ik voelde me 'vreemd' aangesproken

En hoe is het dan als je "verzuipt" in je emoties?
Op en neer, en heen en weer, soms heb ik echt het gevoel in een achtbaan te zitten.
Ik zie het in mijn eigen schrijven.
De ene keer jubelend en de andere keer meters diep.

Ik word er gek van.

Ben ik dan te geaard?

net niet genoeg geaard! Aarden is geworteld zijn in het hier-en-nu

Misschien moet je wachten tot je explodeerd of implodeerd. Gewoon laten komen. De mens die tegen de draaikolk in naar het oppervlak wil zwemmen zal verdrinken door uitputting. Als je jezelf mee laat voeren naar de diepte wordt je er vanzelf uit geslingerd en kom je weer boven. Loslaten dus.

Maar dan wel met een flexibele stam en kruin want anders breek je af bij de eerste de beste tegenwind

ja, dat is ook waar. De chinezen hebben bamboe als ideaal

En als je toch aan het aarden gaat, zet jezelf lekker in het licht, met een gouden beschermlaagje om je aura, zodat je niet zoveel indrukken van anderen binnenkrijgt.

Hihi, ik moet meteen denken aan die ene keer dat ik een zelfbehandeling gedaan had toen Menno en Mijntje op school waren. (De psz is in hetzelfde gebouw).
Ik had mezelf extra geaard, mijn aura flink met licht gevuld en een dikke laag om mezelf heen. Gewoon om eens te voelen hoe dat was.
Ik stond daarna op het schoolplein, stevig op mijn eigen eilandje, met een grote glimlach op mijn gezicht, helemaal nog na te zoemen, hahahaha! Zo had ik me nog nooit gevoeld, ik moest zo lachen om mezelf!

@ debiorah

Allereerst wil ik zegen dat ik je plaatje heel mooi vind van de egyptische koningin. Het past echt bij jou..Je lijkt op haar

Dat langzamerhand de moed ontgaat om dingen te ondernemen met mensen...zowiezo ben ik niet een persoon die altijd met mensen om me heen wil zijn maar dit ben ik ook nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Ik vind het ook heerlijk om zelf iets te doen te tekenen of te lezen of wat dan ook. Daar zit ik niet zo heel erg mee want zo ben ik
Ik blijf nu gewoon doen wat ik altijd deed dus gewoon afspreken met vrienden..maar het is wel zo dat het gevoel minder word anders vind je het leuk om wat te doen met ze maar nu is het meer dat het moet van mezelf om mezelf ''draaiende'' te houden.

Je herkent dus wel bepaalde dingen uit mijn verhaal? Hoe ben jij ermee omgegaan?
Groetjes aNNe

@ inneke

''Niks voelen kan ook zijn dat je eigenlijk heel veel voelt, maar je afsluit voor prikkels omdat je systeem gewoon overladen wordt. Dan 'vlucht' je weg om nietoverbelast te geraken.'''

Dat klopt wat je zegt. Het is een soort zelfbescherming van jezelf.
Maar als ik nu kijk wat ik allemaal voel dan vind ik niet dat ik daardoor al teveel heb zeg maar teveel prikkels..
Of het zou zo kunnen zijn dat ik nu geen goede grenzen heb qwa gevoelens ik neem alles op alles wat ik voel en dat is niet goed.