Spirituele woordenrijger
JulienMoorrees
jan 16 '09
Da Vinci, Leonardo
Hoewel zijn naam suggereert dat da Vinci in Vinci werd geboren is dit uiterst twijfelachtig. Zijn geboortehuis - een hedendaagse toeristische attractie - staat in Anchiano, een dorp nabij Vinci op het grondgebied van de stad Florence. Zowel zijn vader als een aantal voorvaderen waren notaio, notaris. Daardoor is zijn geboortedatum en naam overgeleverd. "Leonardo di ser Piero da Vinci" (Leonardo, zoon van heer Piero uit Vinci) schreef zijn grootvader in het familieboek. Leonardo was een buitenechtelijk kind van Piero en Chataria, Catherina, een boerenmeisje. Hierdoor kon hij geen klassieke studie volgen.
Leonardo groeide op op het platteland, en verbleef vermoedelijk minstens het eerste jaar bij zijn moeder die hem zoogde. Wat daarna gebeurde, is onzeker. Volgens het kadaster van Vinci van 1457 woonde Lionardo bij zijn vader Piero en diens echtgenote Albiera.
Hij werd een schildergezel (leerlingschilder) bij Andrea del Verrocchio en later een onafhankelijk schilder. Van 1482 tot 1499 werkte hij voor de Hertog van Milaan, Ludovico Sforza, waar hij zijn eigen studio had, inclusief leerlingen. Toen de Fransen Milaan bezetten, keerde hij terug naar Florence, waar hij voor Cesare Borgia ging werken als militair architect en ingenieur. In 1506 keerde hij terug naar Milaan.
Van 1513 tot 1516 woonde hij in Rome, waar toentertijd ook de veel jongere schilders Rafael en Michelangelo werkten, met wie hij weinig contact had. In 1516 ging Leonardo werken voor koning Frans I van Frankrijk in het kasteel van Amboise.
Hij overleed in het Franse Cloux en ligt begraven in de Kapel van St. Hubertus in het kasteel van Amboise in Amboise. Clos-Lucé is een herenhuis in Amboise dat werd bewoond door Leonardo da Vinci. Het is nu een museum over het leven en werk van Leonardo da Vinci. Het beschikt over veel voorbeelden van zijn uitvindingen.
Leonardo gold, met al zijn talenten die men tijdens zijn leven al erkende, in zijn tijd als een controversieel persoon. Onder andere vanwege zijn artistieke kwaliteiten kreeg hij diverse opdrachten van de Kerk voor het vervaardigen van religieuze kunst, met name schilderwerk. Het "Laatste Avondmaal" is hier een beroemd voorbeeld van. Da Vinci stond zijn gehele werkzame leven onder bescherming van invloedrijke personen; een tijd lang zelfs onder die van de paus zelf. Hoewel de kerk al redelijk was versoepeld, anatomisch onderzoek werd op kleine schaal toegestaan, was er toch geen sprake van Verlichting, getuige het proces tegen Galileo Galilei ruim een eeuw na Da Vinci's dood.
Da Vinci heeft ook een aanvaring gehad met de paus. Op een manuscriptvel noteerde Da Vinci dat de paus, aan wiens hof hij resideerde, hem betrapt had op anatomisch onderzoek op menselijke lijken. Ook is in een van zijn notities de opmerking "De zon staat stil" te vinden, volgens sommigen een verwijzing naar een heliocentrische kijk die tegen de dan geldende dogma's inging.
Volgens de meeste biografen was Leonardo's opvallendste karaktertrek dat hij vaak enthousiast aan een opdracht of nieuwe interesse begon maar dan heel vaak zijn begonnen werk niet afmaakte. Hiervan zijn vele voorbeelden vooral met zijn artistieke opdrachten. Maar hij had ook bijna zijn hele leven het plan vooor een allesomvattende encyclopedie die hij nooit voltooide.
Leonardo maakte vaak vele schetsen voor te maken grootse schilderijen, die vaak niet voltooid werden. In 1481 kreeg hij opdracht om het altaarstuk "De aanbidding door de wijzen" te maken, maar hij vertrok naar Milaan voordat het af was.
Daar besteedde hij vele jaren aan het ontwerpen van een monumentaal, acht meter hoog bronzen ruiterbeeld ter ere van de vroegere vorst Francesco Sforza. Ook dit project werd nooit gerealiseerd, maar dan als gevolg van de oorlog met Frankrijk. Op initiatief van privé-personen werd een vergelijkbaar standbeeld in 1999 in New York gemaakt en aan de stad Milaan geschonken.
Toen Leonardo in Florence was teruggekeerd, kreeg hij de opdracht een grote openbare muurschildering te maken. (Michelangelo zou de muur ertegenover beschilderen. De twee mochten elkaar overigens totaal niet.) Na vele voorstudies verliet hij de stad.
Leonardo schijnt nooit een intieme relatie gehad te hebben met een vrouw. In 1476 werd hij anoniem beschuldigd van homoseksuele contacten met een 17-jarig model, de notoire prostitué Jacopo Saltarelli. Dit gebeurde die tijd wel vaker en is vermoedelijk een vorm van laster geweest. Samen met drie anderen werd Leonardo bij gebrek aan bewijs vrijgesproken van een aanklacht wegens homoseksueel gedrag, maar allen werden nog wel enige tijd in de gaten gehouden door de "Nachtagenten" van Florence, een soort zedenpolitie.
De speculatie over zijn homoseksualiteit wordt vooral gevoed door een uiteenzetting van Sigmund Freud. Freuds ideeën en werkwijze worden door sommige critici, waaronder C.G. Jung, sterk in twijfel getrokken, dit geldt ook voor diens analyse van Leonardo. Zie de uiteenzetting dien aangaande in het Duitse tijdschrift voor de geschiedenis van de psychoanalyse "Luzifer-Amor" (Heft 10 van 1992) waarin dit onderwerp uitvoerig wordt behandeld en De Weense kwakzalver, boekbespreking
Hoewel zijn naam suggereert dat da Vinci in Vinci werd geboren is dit uiterst twijfelachtig. Zijn geboortehuis - een hedendaagse toeristische attractie - staat in Anchiano, een dorp nabij Vinci op het grondgebied van de stad Florence. Zowel zijn vader als een aantal voorvaderen waren notaio, notaris. Daardoor is zijn geboortedatum en naam overgeleverd. "Leonardo di ser Piero da Vinci" (Leonardo, zoon van heer Piero uit Vinci) schreef zijn grootvader in het familieboek. Leonardo was een buitenechtelijk kind van Piero en Chataria, Catherina, een boerenmeisje. Hierdoor kon hij geen klassieke studie volgen.
Leonardo groeide op op het platteland, en verbleef vermoedelijk minstens het eerste jaar bij zijn moeder die hem zoogde. Wat daarna gebeurde, is onzeker. Volgens het kadaster van Vinci van 1457 woonde Lionardo bij zijn vader Piero en diens echtgenote Albiera.
Hij werd een schildergezel (leerlingschilder) bij Andrea del Verrocchio en later een onafhankelijk schilder. Van 1482 tot 1499 werkte hij voor de Hertog van Milaan, Ludovico Sforza, waar hij zijn eigen studio had, inclusief leerlingen. Toen de Fransen Milaan bezetten, keerde hij terug naar Florence, waar hij voor Cesare Borgia ging werken als militair architect en ingenieur. In 1506 keerde hij terug naar Milaan.
Van 1513 tot 1516 woonde hij in Rome, waar toentertijd ook de veel jongere schilders Rafael en Michelangelo werkten, met wie hij weinig contact had. In 1516 ging Leonardo werken voor koning Frans I van Frankrijk in het kasteel van Amboise.
Hij overleed in het Franse Cloux en ligt begraven in de Kapel van St. Hubertus in het kasteel van Amboise in Amboise. Clos-Lucé is een herenhuis in Amboise dat werd bewoond door Leonardo da Vinci. Het is nu een museum over het leven en werk van Leonardo da Vinci. Het beschikt over veel voorbeelden van zijn uitvindingen.
Leonardo gold, met al zijn talenten die men tijdens zijn leven al erkende, in zijn tijd als een controversieel persoon. Onder andere vanwege zijn artistieke kwaliteiten kreeg hij diverse opdrachten van de Kerk voor het vervaardigen van religieuze kunst, met name schilderwerk. Het "Laatste Avondmaal" is hier een beroemd voorbeeld van. Da Vinci stond zijn gehele werkzame leven onder bescherming van invloedrijke personen; een tijd lang zelfs onder die van de paus zelf. Hoewel de kerk al redelijk was versoepeld, anatomisch onderzoek werd op kleine schaal toegestaan, was er toch geen sprake van Verlichting, getuige het proces tegen Galileo Galilei ruim een eeuw na Da Vinci's dood.
Da Vinci heeft ook een aanvaring gehad met de paus. Op een manuscriptvel noteerde Da Vinci dat de paus, aan wiens hof hij resideerde, hem betrapt had op anatomisch onderzoek op menselijke lijken. Ook is in een van zijn notities de opmerking "De zon staat stil" te vinden, volgens sommigen een verwijzing naar een heliocentrische kijk die tegen de dan geldende dogma's inging.
Volgens de meeste biografen was Leonardo's opvallendste karaktertrek dat hij vaak enthousiast aan een opdracht of nieuwe interesse begon maar dan heel vaak zijn begonnen werk niet afmaakte. Hiervan zijn vele voorbeelden vooral met zijn artistieke opdrachten. Maar hij had ook bijna zijn hele leven het plan vooor een allesomvattende encyclopedie die hij nooit voltooide.
Leonardo maakte vaak vele schetsen voor te maken grootse schilderijen, die vaak niet voltooid werden. In 1481 kreeg hij opdracht om het altaarstuk "De aanbidding door de wijzen" te maken, maar hij vertrok naar Milaan voordat het af was.
Daar besteedde hij vele jaren aan het ontwerpen van een monumentaal, acht meter hoog bronzen ruiterbeeld ter ere van de vroegere vorst Francesco Sforza. Ook dit project werd nooit gerealiseerd, maar dan als gevolg van de oorlog met Frankrijk. Op initiatief van privé-personen werd een vergelijkbaar standbeeld in 1999 in New York gemaakt en aan de stad Milaan geschonken.
Toen Leonardo in Florence was teruggekeerd, kreeg hij de opdracht een grote openbare muurschildering te maken. (Michelangelo zou de muur ertegenover beschilderen. De twee mochten elkaar overigens totaal niet.) Na vele voorstudies verliet hij de stad.
Leonardo schijnt nooit een intieme relatie gehad te hebben met een vrouw. In 1476 werd hij anoniem beschuldigd van homoseksuele contacten met een 17-jarig model, de notoire prostitué Jacopo Saltarelli. Dit gebeurde die tijd wel vaker en is vermoedelijk een vorm van laster geweest. Samen met drie anderen werd Leonardo bij gebrek aan bewijs vrijgesproken van een aanklacht wegens homoseksueel gedrag, maar allen werden nog wel enige tijd in de gaten gehouden door de "Nachtagenten" van Florence, een soort zedenpolitie.
De speculatie over zijn homoseksualiteit wordt vooral gevoed door een uiteenzetting van Sigmund Freud. Freuds ideeën en werkwijze worden door sommige critici, waaronder C.G. Jung, sterk in twijfel getrokken, dit geldt ook voor diens analyse van Leonardo. Zie de uiteenzetting dien aangaande in het Duitse tijdschrift voor de geschiedenis van de psychoanalyse "Luzifer-Amor" (Heft 10 van 1992) waarin dit onderwerp uitvoerig wordt behandeld en De Weense kwakzalver, boekbespreking
liesanne
jan 16 '09
Adelaar
DE KINDEREN VAN DE ADELAAR
Hoog op een berg is het nest van de adelaar. Met machtige wieken zweeft hij door de lucht. In zijn grote nest tussen de rotsen liggen zijn pasgeboren jongen. Zo hoog liggen ze veilig. Wie kan er bij komen?
De kleine vogels piepen en weten niet beter of hun nest is de wereld. Totdat er één zijn kopje uitrekte en over de rand keek. Hij schrok. Verder dan het veilige nest is een grotere wereld! En hoe diep en ver is er nog van alles en beweegt er dit of dat! Vlug kroop hij terug en durfde niet meer te kijken.
Langzaam werden hun pootjes en vleugels groter en sterker. En nu keken ook de anderen zo nu en dan over de rand. En ze zagen hun vader, de grote adelaar, zweven door de lucht. Ze wisten dat ook zij dit eens zouden doen.
Toen kwam de dag, dat ze één voor een op de vleugels van hun vader het nest uit werden gedragen. Zo zweefden ze veilig over de diepte, over rotsen en over bomen. Allen kregen ze een beurt en kwamen weer terug in het veilige nest. Nu begrepen ze pas dat een vogel niet in zijn nest moet blijven, maar dat de wijde wereld voor hem is en de grote diepte. En dat zijn eigen vleugels hem kunnen dragen.
Hun vader en moeder wisten wanneer hun tijd gekomen was dat hun vleugels sterk genoeg zouden zijn om zelf te leren vliegen. Toen gebeurde het tijdens een vlucht, dat vader adelaar het kleintje ineens losliet, zo maar in de lucht! Piepend van schrik fladderde de kleine adelaar. Hij sloeg heel hard met de vleugels maar toch viel hij omlaag.
Maar zijn vader dook als een steen omlaag onder hem door. Dan spreidde hij zijn vleugels en ving ons kleintje op. Maar even later liet hij hem weer los en toen bewoog de kleine zijn eigen vleugels en bleef vliegen boven zijn vader. Hij kon het nu zelf! Het is of hij ineens groeide, hij voelde zich een grote adelaar! Daarna pakte vader adelaar het kleintje weer op. Hij bracht hem terug naar het nest. Toen kregen de anderen de beurt. Ook zij werden bang, fladderden, vielen bijna en werden weer opgenomen op de grote vleugels. De één na de ander ging op zijn eigen vleugels vertrouwen.
Zo gebeurde het dat de kleine adelaars leerden vliegen. Ze waren niet meer bang voor de grote diepte. En eens zou de tijd komen dat ook zij een eigen nest zouden bouwen en hun bange kleine kindertjes op hun sterke vleugels dragen.
DE KINDEREN VAN DE ADELAAR
Hoog op een berg is het nest van de adelaar. Met machtige wieken zweeft hij door de lucht. In zijn grote nest tussen de rotsen liggen zijn pasgeboren jongen. Zo hoog liggen ze veilig. Wie kan er bij komen?
De kleine vogels piepen en weten niet beter of hun nest is de wereld. Totdat er één zijn kopje uitrekte en over de rand keek. Hij schrok. Verder dan het veilige nest is een grotere wereld! En hoe diep en ver is er nog van alles en beweegt er dit of dat! Vlug kroop hij terug en durfde niet meer te kijken.
Langzaam werden hun pootjes en vleugels groter en sterker. En nu keken ook de anderen zo nu en dan over de rand. En ze zagen hun vader, de grote adelaar, zweven door de lucht. Ze wisten dat ook zij dit eens zouden doen.
Toen kwam de dag, dat ze één voor een op de vleugels van hun vader het nest uit werden gedragen. Zo zweefden ze veilig over de diepte, over rotsen en over bomen. Allen kregen ze een beurt en kwamen weer terug in het veilige nest. Nu begrepen ze pas dat een vogel niet in zijn nest moet blijven, maar dat de wijde wereld voor hem is en de grote diepte. En dat zijn eigen vleugels hem kunnen dragen.
Hun vader en moeder wisten wanneer hun tijd gekomen was dat hun vleugels sterk genoeg zouden zijn om zelf te leren vliegen. Toen gebeurde het tijdens een vlucht, dat vader adelaar het kleintje ineens losliet, zo maar in de lucht! Piepend van schrik fladderde de kleine adelaar. Hij sloeg heel hard met de vleugels maar toch viel hij omlaag.
Maar zijn vader dook als een steen omlaag onder hem door. Dan spreidde hij zijn vleugels en ving ons kleintje op. Maar even later liet hij hem weer los en toen bewoog de kleine zijn eigen vleugels en bleef vliegen boven zijn vader. Hij kon het nu zelf! Het is of hij ineens groeide, hij voelde zich een grote adelaar! Daarna pakte vader adelaar het kleintje weer op. Hij bracht hem terug naar het nest. Toen kregen de anderen de beurt. Ook zij werden bang, fladderden, vielen bijna en werden weer opgenomen op de grote vleugels. De één na de ander ging op zijn eigen vleugels vertrouwen.
Zo gebeurde het dat de kleine adelaars leerden vliegen. Ze waren niet meer bang voor de grote diepte. En eens zou de tijd komen dat ook zij een eigen nest zouden bouwen en hun bange kleine kindertjes op hun sterke vleugels dragen.
Discussie is gesloten
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
