Reiki II vandaag!

De genezeres waar ik was heeft haar angst gemeten in procenten. Een gezonde angst is bijv. 10 procent, immers het is niet de bedoeling dat ze met iedereen zo maar mee loopt. Bij mijn dochter was haar angst 80 procent. Veel te veel om goed te kunnen functioneren. Ze testte uit waar het vandaan kwam en het bleek een situatie uit haar vorige leven te zijn (het was heel erg, de tranen liepen over haar wangen) Vervolgens heeft ze genezende energie naar die situatie gestuurd. Een soort healing gegeven. Daarna was de angst van mijn dochter 'normaal' rond de 10 procent dus... Het belangrijkste voor mij was dat ze niet meer normaal kon functioneren. En natuurlijk kan ze in dit leven ook weer een verkeerde man tegenkomen... Daar heb ik me nooit zo mee bezig gehouden... Persoonlijk denk ik niet dat deze healing het verloop van haar leven nu heeft veranderd, alleen dat het haar (extreme) angst heeft weggehaald. Ik was er blij mee en dankbaar voor....

Ik kan niet de woorden vinden om te zeggen wat ik wil. Derde poging:

Je bent een geweldige moeder!!!!!!!!!



knuffel, Es

Ik denk overigens wel dat je het verloop van haar leven veranderd hebt, maar dan ten goede!

Ik hoop maar al te graag dat jullie gelijk hebben.

..

Hoop doet zeker leven!

Dank je! Ik doe m'n best...

Ik zie ook niet in waarom iemand zou moeten blijven lijden aan een verlammende angst, die totaal niet levensbevorderend is. Je kunt er toch niet vanuit gaan dat 'angst hebben voor mannen' ergens goed voor zou zijn? Wat zou ze veel mislopen in haar leven!
Dat je gevaarlijke situaties moet leren inschatten, ja dat kan ik volgen en een gezonde angst op het juiste moment is inderdaad een goede raadgever. Maar een allesoverheersende verlamt toch alleen maar? En zo zitten wij mensen vol hoor, met compleet irrationele angsten, ikke toch

Sarina, wat ben ik blij voor jullie dat je 'hulp' gezocht en gevonden hebt zodat je dochter haar eigen kracht (die wellicht bedolven was onder de angst) kan vinden en gebruiken.

Inneke, alles is relatief.

Ik hoop het ook, maar ik hou me niet bezig met alle dingen die mijn kinderen nog door moeten maken.... Ik probeer er gewoon voor ze te zijn.... Soms betekent dat ook dat je ze de kans moet geven om met hun kop tegen de muur te lopen. En misschien wel om 'verkeerde' mannen tegen te komen....

Tuurlijk is alles relatief, maar als je kind ondraaglijk lijdt dan ga je dat toch niet schouderophalend zeggen? Dan probeer je daar toch iets aan te doen?

Ik was ook blij dat ik mijn dochter op deze manier had geholpen. Mijn gevoel toen was dat ze misschien wel bij mij was geboren om juist hiervoor hulp te krijgen... haar angst was zo sterk dat ze zelfs wegrende voor mijn vader (haar lievelingsopa) toen hij 's zomers een keer zijn overhemd uit had. Pure paniek... Daar kon ik gewoon niet omheen, het was te indringend.... Gelukkig gaat het nu nog steeds goed met haar...

Nee, ik haal er niet mijn schouders voor op. Het is heel erg als je een kind ziet lijden. Maar denk je niet dat het veel moeilijker is om je er zelf van af te houden, en te weten dat niets voor niets er is en dat wij niet kunnen overzien waar het 'goed' voor is!?
Even een vergelijking; iemand wordt ziek. Je ziet dat die persoon er duidelijk onder lijd. Nu kun je er voor kiezen om die persoon, om zijn lijden te verlichten en hem 'beter' te maken, een antibiotica kuur te geven. Dit zal meehelpen de ziekmaker te onderscheppen en onschadelijk te maken. De persoon hoeft niet meer te lijden. Maar je kan er ook voor kiezen om die persoon te laten lijden aan die ziekte en zo het eigen lichaam de kans te geven om de ziekmaker te verslaan. In de eerste situatie is de ziekmaker onderdrukt door iets van buitenaf en het lichaam heeft maar een beperkte eigen weerstand kunnen ontwikkelen die niet in staat is de volgende aanval zelf te weren en de persoon zal weer ziek worden. In de tweede situatie heeft het lichaam de kans gekregen zelf een goede afweer te ontwikkelen die hem beschermd als er weer een aanval komt. Deze persoon zal dus niet weer ziek worden.

Lijden het hoort nou eenmaal bij het leven, maar als ik bij machte ben om iemands lijden dragelijker te maken twijfel ik geen moment.

Ik denk wel dat ik je punt snap Sylvia, maar ik heb ook het gevoel dat je wat jij wil bedoelen té ver kunt doortrekken. Ook het niet-handelen kan schadelijk zijn. Niet alles wat van 'buitenaf' komt hoeft schadelijk te zijn. Zonder dat 'buitenaf' groeit een mens ook niet! Een baby is afhankelijk van de moeder, zo ook kunnen mensen in hun ontwikkeling tijdelijk (en bewust) 'geholpen' worden om steeds meer op eigen kracht te leven.
Wat je zegt over antibiotica is waar, al heeft antibiotica al vele levens gered. Ik moet weer denken aan m'n neefje dat (voorlopig) genezen is verklaard van kanker. Hij heeft de hele medische mallemolen meegemaakt en ik heb gedacht 'laat hem toch...'. Zijn lijfje is 'kapot', maar de levenslust, energie, passie en wijsheid die hij nu uitstraalt! Dat had hij de wereld niet meer kunnen geven, moest hij niet behandeld zijn geweest.

Het boek van Ken Wilber: "Overgave en strijd" gaat daar ook over. Devrouw van Wilber is gestorven aan kanker en ze hebben erkelijk alles (regulier, alternatief, spiritueel) geprobeerd om haar te 'genezen'. Was het goed of slecht? Zover als jij het nu doortrekt, maak je zelf de tweedeling tussen goed en slecht. Ik denk dat je zelf voorbij de essentie en 'waarheid' gaat van wat je ons oorspronkelijk wilde duidelijk maken. Kan dat zijn?

Daar kun je helemaal gelijk in hebben Inneke. Maar daarin ben ik ws niet anders dan de natuur. Die probeert ook uit alle macht ons duidelijk te maken dat we de boel danig in onbalans hebben gebracht door te denken dat wij het zelf wel kunnen 'redden'. Het is de hoogmoed van de mens (lees; ego) om te denken dat we het beter kunnen dan de natuur zelf. En wij zijn allen onderdeel van (in symbiose met) deze natuur maar we gedragen ons steeds meer als parasieten. Als we zo door gaan dan wordt het alleen maar steeds waarschijnlijker dat we, net als die bacteriën, door de natuur geelimineerd worden. En denk nu niet dat het alleen om "de slechte mensen" gaat want wat wij als "slecht" zien kan nog wel eens heel anders zijn voor de natuur.
Die tweedeling die ik aanbreng is om een het duidelijk te maken wat ik bedoel. Als het maar kleine nuance verschillen zijn is het al helemaal niet te zien wat er bedoeld wordt. En het gaat nog niet eens om dat wat ik als voorbeeld aandraag maar de diepere betekenis ervan. Maar die wordt er blijkbaar niet echt uit gehaald en blijft iedereen hangen in dat wat er staat.
Maar goed, ik houd er wel mee op.

In principe is het onmogelijk te stellen dat als iemand wel of geen behandeling heeft gehad de uitkomst anders was geweest. Dit is gewoonweg een onmogelijkheid.
Ik ben er wel zelf van vertuigd dat je niets kunt veranderen aan de tijd die je hebt hier op aarde. Ik ken ook verhalen van mensen die opgegeven zijn en nog steeds leven doordat ze zich hadden overgegeven aan de dood. (maar dan nog is het gewoon hun tijd nog niet geweest en hebben ze dit mee moeten maken als levensles)

Maar misschien is de dood wel helemaal niet zo erg als wij denken.

Dat is allemaal waar Sylvia en ik wilde ook geen kritiek uiten op de boodschap die je brengt. Maar wij mensen zijn ook onderdeel van de natuur, dus zou het niet kunnen dat de ontwikkeling die wij doormaken ook gewoon onderdeel uitmaakt van diezelfde natuur? Dat er gebeurt wat gebeuren moet, ook als de mens zogenaamd 'ingrijpt'?

In het geval van kanker: als een tumor niet verwijderd wordt en blijft groeien dan ga je dood. Punt. Als diezelfde tumor behandeld wordt bestaat de kans dat je het overleeft. "de mens doet zijn best en God doet de rest?" En ja, misschien is de dood helemaal niet zo erg als wij denken. Maar dat we het leven op aarde graag zo volledig en aangenaam mogelijk beleven, vind ik toch niet gek. En dat je als mens alles doet om een geliefde mens in nood te helpen, is ook heel 'natuurlijk'. Opgeven en jezelf overgeven moet je kunnen, op het juiste moment. Strijden op het juiste moment ook. Dat zit allemaal in ons pakketje.

Een mooi boek dat ik aan het lezen ben: "Jezus, mijn broeder" van Hans Stolp. Een heel simpele versie van de esoterische variant van het verhaal van Jezus. Ik heb het gevoel dat de essentie van deze discussie daar ook mooi instaat.

Mensen

Ik wou even zeggen dat ik nog steeds meelees, maar niets heb toe te voegen aan wat de anderen zeggen.
We hebben gewoon ieder een ander standpunt, en ieder moet de dingen doen zoals hij (of zij ) vindt dat hij ze moet doen. En laten we elkaar daar alsjeblieft niet om veroordelen!
Zolang je elkaar niet doelbewust schade berokkent is het toch geen probleem! Ik snap het verhaal van de vlinder, maar het mooie van ons is toch dat we langer leven dan die vlinder, en als een les nog niet geleerd is komt hij vanzelf nog een keer voorbij!

Inneke, ik geloof er heilig in dat alles wat we nu meemaken niet voor niets is. Maar de dingen die er zijn en die gebeuren zijn niet doel opzich maar zijn er om gewaar te worden wie je werkelijk bent en waar je werkelijk vandaan komt. En ja, we zijn onderdeel van de hele natuur. Maar leven we daar ook naar? Hebben we werkelijk respect voor alles wat groeit en bloeit?

We worden niet voor niets ziek, en het zal alleen maar erger worden als we niet gaan inzien waar ziekte echt vandaan komt.
Mensen hoeven niet ziek te worden.
Maar misschien is dit toekomst muziek. We zullen zien wat er gaat komen de komende 5 jaar.

Ik zal eens kijken of ik dat boek hier te pakken kan krijgen.

Ja, maar zolang mensen wel ziek worden is het denk ik ok om 'heling' te zoeken, en die heling kan helpen bij het worden wie je werkelijk bent. Een tweede, of derde, of vierde kans...