let op de lelie

bedankt!! heel mooi...

Ja, prachtig zijn ze hè, de klokjes...mooi in een bruidsboeket lijkt me.

De lelie

If you have two loaves of bread, sell one and buy a lily

(Chinees spreekwoord)

Algemeen
De symboliek van de lelie is wijdverspreid en dateert al uit de tijd van de oude Grieken en Romeinen. Hun bruiden kregen een kroon van lelies met de hoop op een puur en vruchtbaar leven. De lelie wordt met veel verheven betekenissen geassocieerd: maagdelijkheid, vrede, vruchtbaarheid, puurheid, geestelijke liefde, onschuld, vergankelijkheid, koninklijk, zuiverheid.

De witte lelie wordt ook wel Madonna-lelie genoemd en is vaak te zien als religieus symbool in combinatie met de maagd Maria. Dezelfde witte lelie is echter ook op graven te vinden als symbool van de dood. Vaandels en vlaggen in de Middeleeuwen voerden het symbool van de lelie als teken van vrede. De lelie is sinds 1179 ook terug te vinden in het wapen van de Koning van Frankrijk.

Here we must begin
To seek the wisdom of the children
And the graceful way of flowers in the wind

For the children and the flowers
Are my sisters and my brothers
Their laughter and their loveliness
Could clear a cloudy day

Like the music of the mountains
And the colours of the rainbow
Theyre a promise of the future
And a blessing for today


In their innocence and trusting
They will teach us to be free......

(John Denver)

Ik vond deze Inka lelie (alstroemeria) ook nog in een mapje van de keukenhof:

Afrikaanse Lelie

Nooit geweten dat de agapanthus onder de lelies werd genoemd. Weer wat geleerd

Soms lees je in boeddhistische boeken hoe je door meditatie een verlichtingservaring kan hebben. Inderdaad, soms kan het inzicht in onze ware aard plotseling doorbreken. Maar dat brengt het verleden en haar gevolgen niet tot een einde. Om te kunnen leven met een hart dat vredig is en het goede koestert, zullen we moeten kijken hoe het verleden dit belemmert, hoe het verleden ons conditioneert en aanzet tot wijzen van denken, spreken en handelen, die niet bijdragen aan innerlijke vrede en harmonie. Het is hiervoor dat het boeddhisme zegt dat aandacht in het moment belangrijk is, cruciaal zelfs, want telkens wanneer we handelen vanuit haat, hebzucht en onwetendheid dragen we bij aan de conditionering van het verleden op het heden. En dan zullen we zien dat de impulsen om kwaad te worden, jaloers of gefrustreerd te zijn, of ongeduldig, in het moment waarin we staan nog altijd aanwezig zijn. Elk moment dat we benaderen met aandacht en waarin we de impulsen van het verleden kunnen loslaten, voegen we aan ons verleden stilte toe, vrede, waardoor de impuls afzwakt.

Het hele proces kan je vergelijken met het groeien van de lotus die zijn wortels heeft in de modder, de "modder" van het verleden. Door aandacht groeit de lotus naar het licht. Het verleden is altijd daar. Zonder het verleden, de modder, kan de lotus niet groeien. Door het geleidelijke proces van training wordt de "modder" van het verleden omgezet in iets dat uiteindelijk schittert boven het water in het licht, de open bloem, het open hart en geest, de boeddha-natuur. De verantwoordelijkheid ligt daarom in elk moment bij ons. Het ligt nooit ergens anders dan bij ons want het is onze keuze en onze intentie die zal maken wat we morgen zijn. Het is hierom dat we trainen in de vorm die de zen-traditie ons geeft; elke dag mediteren en stilte toevoegen aan het verleden, oefenen in aandacht in het dagelijks leven en de intentie koesteren om de leefregels tot basis van ons handelen te maken.

Heel apart........en wie is de verteller van dit beeld?

Walpola Rahula omschreef Nirvana als volgt.
Hij die de waarheid - nirvana - verwezenlijkt, is het gelukkigste wezen in de wereld. Hij is vrij van alle "complexen" en obsessies, de zorgen en problemen die anderen kwellen. Zijn geestelijke gezondheid is volmaakt. Hij heeft geen berouw over het verleden, noch piekert hij over de toekomst. Hij leeft volledig in het heden. Daarom heeft hij waardering voor en plezier in alle dingen in hun zuivere vorm, zonder projecties. Hij is vreugdevol, extaties, verheugt zich in het pure leven, tevreden, vrij van zorgen, sereen en vreedzaam. Omdat hij vrij is van egoïstische begeerte, haat, onwetendheid, verwaandheid, trots, en dergelijke "onzuiverheden", is hij zuiver en vriendelijk, vol universele liefde, mededogen, vriendelijkheid, sympathie, begrip en tolerantie. Zijn dienstbaarheid aan anderen is volstrekt zuiver omdat hij niet denkt aan zichzelf. Hij behoudt niets, verzamelt niets, zelfs niet iets spiritueels, omdat hij vrij is van illusie van het zelf en de "dorst" naar wording.
Nirvana is voorbij alle termen van dualiteit en relativiteit. Het is daarom voorbij onze begrippen van goed en kwaad, juist en verkeerd, bestaan en niet-bestaan.

http://lotusflower.web-log.nl/lotusflower/boedhisme/index.html

Prachtig Liesanne!
Als ik dit zo lees dan denk ik, Ja! zo zou het moeten zijn.
Toch struikel ik dan iedere keer weer over het feit dat ik ook vaak tegenkom dat het prima is als je er voor een ander bent, maar dat je jezelf niet mag vergeten.
Dat vind ik hier niet terug.
Kan het zo zijn dat je dit pas kunt als je ego overwonnen hebt?
Dan "ben" je dus alleen nog maar en daardoor in staat alles te geven. Zonder ego kun je dan jezelf niet kwijtraken?
Ik heb zelf in het verleden gemerkt dat als ik me volledig wegcijfer voor een ander ik daar zelf aan onderdoor ga.
Toch wordt het hier zo mooi beschreven en heb ik echt een Ja gevoel.
Ik denk dat ik hier iets over het hoofd zie, maar ik zie het niet

ik denk dat het er niet om gaat het ego te overwinnen, maar om het de juiste plek te geven ipv vanuit het ego te leven. Er moet helemaal niets overwonnen worden, we moeten zelfs niet 'werken' om 'verder' te geraken.
Ik denk dat we onszelf vaak wegcijferen of te veel geven vanuit een angst voor tekort, een angst om niet bemind te worden, 'slecht' te zijn, het niet waard te zijn te leven etc...
Jezus zei: "Bemin je naaste zoals jezelf". Het christendom heeft de nadruk gelegd op "de naaste", maar als ik zie hoe we vaak met onszelf omgaan...De manier waarop we over onszelf oordelen en onszelf veroordelen...(we zijn onze eigen strengste criticus en/of een rechter voor anderen)

"Waarachtig leiderschap is meesterschap op het gebied van authentiek zijn...volledig in het moment aanwezig zijn,
je zelf en je verleden kennen, zonder een poging te doen om iets te onderdrukken...uitsluitend spreken vanuit innerlijke stilte...
vanuit het hart...en zo vertrouwen en rust te verspreiden in de levens van anderen."

Helemaal mee eens, Inneke. Er wordt ons vanuit zoveel richtingen geleerd dat we het ego moeten bevechten en die uiteindelijk uit ons moeten gooien maar wat blijft er dan van je over? Het ego is ons "werktuig" in deze wereld. Zonder dit ego zijn we eigenlijk een soort van dement want we zijn onze persoonlijkheid kwijt het deeltje wat ons ons maakt. Neemt niet weg dat dit ego wel zijn eigen plaats moet kennen ja. En niet, zoals jij al aangaf, dat we vanuit ons ego leven. Vanuit ego leven betekend dat je alleen voor dat deeltje van het geheel leeft. En dat je alles wat je doet eigenlijk alleen in het belang van dat deeltje doet. Dat is een overlevings reflex waar we mee zijn opgezadeld vanaf het moment dat we "ik" bewustzijn kregen. "Ik" als afgescheiden deeltje van het geheel. De weg van bewustwording die we nu te gaan hebben is dat we door bewust te worden van dat "ikje" we deze afscheiding leren kennen om daarna tot omkering te komen en je te beseffen dat we helemaal niet zijn afgescheiden van al het andere om ons heen maar dat we in werkelijkheid één zijn. En op dat moment kom je dus in het Nirvana bewustzijn. En als je dan jezelf inzet voor anderen doe je dit dus niet voor een ander maar inwezen ook voor jezelf want er is niets anders dan één geheel.

Liesanne bedankt voor de link

"En als je dan jezelf inzet voor anderen doe je dit dus niet voor een ander maar inwezen ook voor jezelf want er is niets anders dan één geheel."

Dat is het hé.

Mijn man vertelde dat hij deze week een droom had gehad waarin hij de ellende zag die erin de wereld was. Hij begon te huilen, van heel diep en de mensen rondom hem begonnen mee te huilen. Toen groeiden er witte lelies...

Ik vond dat zo mooi en krachtig. We leren in deze maatschappij om onszelf af te schermen van het leed dat er is, om onverschillig te reageren want 'je kunt er toch niks aan doen'. Ik realiseerde me ineens dat ik dat ook doe: oogkleppen opzetten omdat de confrontatie te pijnlijk is. Maar is ze wel te pijnlijk? Is het verkeerd dat het pijn doet? door jezelf af te sluiten, ontken je ook jezelf- de verbondenheid met alles wat er is.