Een van de forum leden vroeg aan mij; "Hoe ben jij dan op je bek gegaan?" Ik dacht van, 'zet het ook hier maar neer........'
Ik ben op mijn bek gegaan toen ik in een weekend in augustus ’01 zoveel heftige ervaringen op mijn weg kreeg, dat ik volkomen brak…….
Mijn leven was er al een van verlating - ook door mijn eigen ouders en ik als kind nog heel jong was -, veel angsten, veel verdriet, nooit een echt goede relatie kunnen opbouwen, alleen al vanwege mijn achtergrond als kind. Toch als kunstenaar/edelsmid nog heel ver gekomen. Mijn vrijheid en kunnen, maakte dat ik goed in mijn eigen levensonderhoud kon voorzien. Grotendeels in mijn eentje mijn 2 kinderen grootgebracht en een eigen zaak………………………. En toen aug.,01 op zaterdag 2 zigeuners in mijn winkel, en ik heb met moeite een overval kunnen voorkomen, maar was nog NOOIT zo bang, zondag erop vragen mijn kinderen aan mij of ik hun moeder wil helpen want die wilde zelfmoord plegen. Ik zag wel dat het serieus was, maar zei hun dat ik dat niet kon omdat wij nooit alles hadden opgelost samen en nog boos op elkaar waren. Ik heb dat toen toch gedaan en was heel heftig. Direkt na dat gesprek kreeg ik voor de tweede in mijn leven een visioen – de tunnel en het licht ver-scheen aan mij, heel bijzonder en ook bizar. Het was maandag, de 14de inmiddels en ik ging met een collega/vriendin die bij mij werkte in de zaak, naar Terschelling. Op het salondek van de Friesland, winderig, een groepje jongens op het dek; een van de jongens springt zo over de hekrailing het buiswater van de schroeven in……………… vanaf dát moment gebeurde er iets, iets vertrok in mij……. Hele heftige gewaarwording………
Een winter met veel wijn en mij verloren voelen volgde. Febr.’02 ging ik hulp zoeken; alternatief dan. Sloeg niet zo aan, maar er was een begin gemaakt. Ik besloot cursussen te gaan volgen en dat was een goed besluit. Intuïtieve ontwikkeling helemaal – een 3 jarige deeltijd opleiding aan de SIO van Maria Majoor.
Ik ging de weg aan naar mijn diepste wezen en het leren be-grijpen van het aards trauma, (waar bijna iedereen zelf een stukje van koestert en dus last van heeft) Ik ben het vet hard met mijzelf aangegaan. Ik ging langzaam op weg naar mijn eigen zon; apart is dat toch dat je alleen in liefde kunt loslaten……………. En dan te bedenken dat er alleen liefde en angst bestaat!
Mijn oude leven glipte uit mijn handen, had er de juiste aandacht niet meer voor. Geen zaak meer, geen dikke duitse 8-cylinder meer, wel veel gelukkiger, omdat in mijn hart vrediger is, veel vrediger. Ik heb eigenlijk ook nog nooit zoveel liefde gevoeld als de laatste paar jaar…..
Voor mij is medemens zijn belangrijk geworden. Loslaten…….. juist in liefde blijft alles staan. De les is zelfliefde!
Thomas