Ja het was een mooie ervaring. En soms kunnen zulk soort dingen zo levensecht zijn dat het net lijkt of je gewoon wakker bent. Ik had de laatste 4 jaar een hele sterke band met hem gekregen. Ik begreep hem zonder dat hij iets hoefde te zeggen. Ook wel eens niet en dan voelde ik de onmacht zo sterk op die momenten. Maar gelukkig kwam het meestal wel weer op z'n pootjes terecht.
Ik heb ook echt het idee dat het geen toeval is geweest dat dit precies vlak voor we naar Curacao zouden gaan is gebeurd. Hij heeft nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen voor hij stierf. Op de dag dat ze de aperatuur weg hadden gehaald, de verjaardag van mijn man notabene, leek het alsof hij op mij had gewacht. Ik wilde er niet bij zijn maar op een bepaald moment moest ik gewoon naar hem toe. Toen is hij gestorven, heel rustig.