Omgaan met boosheid op de multidimensionele manier

OOIT IEMAND OM JE HEEN GEHAD DIE ZIJN BOOSHEID UIT? Je voelt je dan niet op je gemak hè? En het is pijnlijk ook. Oei! Boosheid is een vurige emotie, explosief en wispelturig van aard – geen gemakkelijke emotie om mee om te gaan. Leren om haar op de juiste manier te uiten is als het leren omgaan met dynamiet. Eén verkeerde beweging en je kunt iemand emotioneel opblazen, veel pijn en leed bezorgen. Reeds enkele jaren heb ik getracht om boosheid te begrijpen, hoe haar te gebruiken en hoe haar te uiten. Dit artikel gaat over een ontdekking die ik onlangs heb gedaan over het uiten of ventileren van boosheid – een multidimensionele ontdekking.

Terwijl ik in de keuken bezig was met de afwas van het ontbijt, kwam mijn echtgenoot rood van kwaadheid binnen. Ik sta daar met mijn handen in het water stil te letten op de reactie van mijn lichaam. Terwijl hij roept en vloekt over zijn computer die niet doet wat hij wil, beginnen mijn rugspieren te verstrakken in een poging de gloeiende wolk energie die op mij afkomt, af te weren. Als de wolk de buitenrand van mijn auraveld begint te verbranden, roept mijn Innerlijk Kind “Ren!”. Hoewel ik met zijn pijn kan meevoelen, blijf ik met een gevoel van irritatie en gebruikt te zijn achter. Ik probeer mezelf te vertellen dat het goed is om hem te steunen, dat het uiten van boosheid en pijn goed is. Tenslotte hebben we een overeenkomst om elkaar toe te staan boosheid te uiten zonder angst om de mond gesnoerd te worden, iets verkeerds te doen of vastgezet te worden. Het enige wat hij doet is gebruik maken van die overeenkomst, waarom voel ik me dan zo upset als hij zijn boosheid of woede tegen mij uit, zelfs al gaat het niet over mij? Waarom kan ik geen goede, ondersteunende luisteraar zijn zoals ik heb beloofd? Dat is de hamvraag.

Na jaren van training in multidimensionele overtuigingen en begrippen, begon ik te begrijpen dat boosheid en de pijn die daaruit voortkomt, een normaal deel van elke diepgaande relatie is omdat het een normaal deel is van het menszijn. Daarbij heb ik geleerd dat alles een waarde heeft, wat betekent dat ook boosheid een waarde heeft, in feite vele waarden. Vanuit het multidimensionele perspectief heeft boosheid die op de juiste manier wordt gebruikt, waarde op een aantal manieren.

1. Boosheid functioneert als een beschermingsmechanisme, als een soort brandalarm. Ons Innerlijk Kind gebruikt boosheid om ons te wijzen op het feit dat we emotioneel en/of fysiek overweldigd zijn of binnenkort zullen zijn.

2. Boosheid die geuit wordt toont ons Innerlijk Kind dat we van hem/haar houden omdat hij/zij ons waarschuwde voor mogelijk gevaar en we geluisterd en gereageerd hebben. In wezen deden we wat we moesten doen. We toonden door onze handeling dat we genoeg om hem/haar geven om hem/haar te beschermen.

3. Boosheid kan heel reinigend zijn als ze direct wordt geuit, ze reinigt het lichaam van het emotionele/fysieke geweld, zodat dit niet opgeslagen wordt.

4. Als boosheid in een relatie wordt geuit om een overweldiging op te ruimen, of onze angst voor een overweldiging, blijven we in contact met onze gevoelens en daardoor open en eerlijk naar onze partner.

Goed, dat begrijp ik allemaal maar dat was nog steeds geen antwoord op mijn vraag waarom ik het moeilijk heb om mensen te ondersteunen als ze hun boosheid uiten in mijn aanwezigheid. Dit is echt een twistpunt tussen mijn echtgenoot en mij. Nu is Jonathan in vele opzichten verbazingwekkend, en niet alleen omdat hij mijn man is, maar omdat hij mensen kan toestaan hun boosheid te uiten in zijn aanwezigheid, er voor hen te zijn en hen emotioneel en fysiek te steunen tot het voorbij is. Ik bewonder hem daarom. Zijn vermogen om een ondersteunend luisteraar te zijn stamt uit zijn kindertijd. Bij hem thuis werd het uiten van boosheid niet veroordeeld. Dat kwam hem jaren later goed van pas toen hij als counselor voor verslaafden in ziekenhuizen werkte om mensen te helpen van hun verslaving aan alcohol en drugs af te komen. Het is verbazingwekkend hoeveel boosheid er naar buiten komt als er geen medicatie meer is om dat onder controle te houden.

Terwijl ik door het proces ging om uit te vinden wat de oorsprong is van mijn onvermogen om een goed luisteraar te zijn en de boosheid van een ander te voelen, heb ik heel wat ontdekt. Eerst dacht ik dat het kwam doordat mijn vader driftbuien had, geen gewone driftbuien, maar echte buien van razernij; het soort waarbij meubels werden vernield en muren werden beschadigd. Zijn driftbuien waren onvoorspelbaar en beangstigden mijn broers en mij. Maar waar we het meest bang voor waren was om degene te zijn die de schuld kreeg voor zijn drift – en vele malen was ik dat. Ik groeide op met het lopen op de spreekwoordelijke eieren, altijd waakzaam om mijn vader geen reden te geven boos te worden wat ook inhield dat ik het gedrag van mijn broers probeerde bij te schaven. Maar toen dat niet lukte deed ik alles wat in mijn vermogen lag om zijn boosheid te stoppen, inclusief het oplossen van het probleem, met hem te redeneren (hoewel dat geen zin heeft want je kan niet redeneren met een man die uitzinnig van woede is) en zo nodig de schuld op mij te nemen. Door deze situatie in ons huiselijk leven, groeide ik onbewust op met de conditionering dat wanneer er iemand in mijn aanwezigheid upset was, zelfs al ging het niet over mij, het op de een of andere manier mijn verantwoording was om daar een eind aan te maken.

Toen ik mezelf steeds beter ging begrijpen en ik me realiseerde dat de conditionering uit mijn kindertijd slechts een deel van de reden was, vond ik een manier om deze programmering te veranderen. Als anderen hun boosheid uiten (ontladen) bij mij maar niet tegen mij, ga ik snel naar binnen, neem mijn Innerlijk Kind in mijn armen en zeg herhaaldelijk zachtjes, “Het gaat niet over mij, het gaat niet over ons. Ze uiten slechts hun pijn en dat is goed”. Deze techniek schijnt het gewenste resultaat op te leveren maar nam niet de pijn weg die ik voelde door hun uiting en het weerhield mij er ook niet van om naderhand boos en wrokkig te zijn.

Onlangs, op een middag kwam het antwoord op die hamvraag en natuurlijk, zoals de meeste multidimensionele antwoorden bestond het ook uit meerdere lagen, maar daardoor was het dan ook volledig. Jonathan en ik hadden een van onze “kleine discussies” over mijn onvermogen om hem zijn boosheid te laten uiten, toen ik zei, “O, ik snap het. Ik kan jou je boosheid niet laten uiten omdat als jij dat doet ik blijf zitten met jouw boosheid en die met me meedraag totdat ik mij er van kan ontdoen – en dat meedragen doet pijn! Daarom word ik boos; ik blijf zitten met het gevoel terwijl jij weggaat en je beter voelt. Geen wonder dat ik upset raak. Geen wonder dat ik geen goed luisteraar kan zijn!” Ik voelde me als een groot licht dat net was ontstoken en de duisternis van onwetendheid verlichtte waarin ik heel mijn leven had geleefd. Terwijl we verder praatten realiseerden we ons dat we een manier voor mij moesten vinden om me te verlossen van de pijn. Ik ging naar binnen om mijn Innerlijk Kind te vragen wat zij zou willen om de boosheid op te ruimen en de pijn ervan los te laten. Haar antwoord, “Ik wil dat hij mij laat zien dat hij mijn pogingen om een goed luisteraar te zijn, apprecieert. Ik wil bedankt worden voor mijn bereidheid zijn achtergelaten boosheid te voelen en mee te dragen totdat ze opgeruimd is. Ik wil dat hij zegt dat hij dankbaar is dat ik deze dienst voor hem wil doen en dat hij begrijpt dat het pijn doet.”

Goed, dat wat duidelijk. Dus antwoordde ik: “Jonathan, ik wil bedankt worden voor het zijn van een goede luisteraar. En, ik wil dat jij me helpt de pijn van jouw stoom afblazen uit mijn lichaam en energieveld te verwijderen. Als je dat wilt doen zal ik geen problemen meer hebben om jou je boosheid te laten uiten in mijn aanwezigheid. En dat zal niet alleen goed zijn, maar ik zal uitkijken naar de gelegenheid om jou een dienst te kunnen bewijzen om te laten zien dat ik van je houd. Dus wanneer jij je boosheid hebt gelucht zou ik willen dat je iets zegt als, “Bedankt dat je naar me hebt geluisterd. Ik weet dat het voelen van mijn boosheid je kwetst en ik waardeer je bereidheid om te luisteren bij het stoom afblazen.” Je hoeft het niet precies met deze woorden te zeggen, Jonathan. Zeg het gewoon vanuit je hart en ik zal het voelen.”

Dus door Jonathan naar me terug te laten komen om mij te bevrijden van de pijn die hij bij me achtergelaten had, was het laatste stuk van de puzzel waar ik naar zocht. Maar er is nog een detail wat ik naar voren wil brengen. Is het je opgevallen dat toen ik mijn Innerlijk Kind vroeg wat zij nodig had om de pijn los te laten, zij niet naar een verontschuldiging vroeg? Een verontschuldiging zou betekenen dat ik een slachtoffer was en dat wil ik niet zijn. Per slot van rekening is de reden voor het omarmen van multidimensionele begrippen en overtuigingen dat ze het slachtofferschap elimineren en ons zo tonen hoe we als volledig in onze kracht staande goden/godinnen moeten leven. Ik ben geen slachtoffer als ik er via een overeenkomst voor heb gekozen om een ander, in dit geval Jonathan, toe te laten zijn boosheid te uiten in mijn nabijheid. Maar als hij zich verontschuldigt voor die uiting, betekent dit dat ik er een ben – dat ik geen volmaakte persoon ben die in staat is om die pijn van boosheid te verwerken. Als dat gebeurt, ondermijnt het mijn vertrouwen dat ik voor hem aan het opbouwen was door de overeenkomst om stoom af te mogen blazen. En dat ondermijnt weer onze relatie. Alles wat ik nodig heb om mijn deel van de overeenkomst na te komen is om erkend en gewaardeerd te worden voor mijn rol zodat ik de boosheid uit mijn veld kan loslaten. Ik ben geen slachtoffer van zijn pijn als we een overeenkomst hebben om het afblazen van stoom toe te staan.

Aan de andere kant zou Jonathan, door zich te verontschuldigen, de boodschap naar zijn Innerlijk Kind kunnen sturen dat hij slecht was; dat het uiten van zijn boosheid verkeerd was, en dat hij daarom een slecht persoon is. Dit ondermijnt zijn pogingen om te leren zijn boosheid behoorlijk te gebruiken en te uiten. Het ondermijnt zijn werk om te gaan accepteren dat zijn boosheid waarde heeft en dat hij die kan gebruiken als gereedschap tot zelfbescherming en heling. Als wij de afspraak hebben om elkaar toe te staan boosheid te uiten als we bij elkaar zijn, dan is dit stoom afblazen niet slecht. Hij maakt gewoon gebruik van zijn recht dat voortvloeit uit onze afspraak om stoom af te blazen. Dus, stoom afblazen is niet slecht, het wordt alleen een probleem als de persoon waarbij we dat doen niet in zijn of haar waarde wordt gelaten en niet wordt verlost van de pijn van onze uiting, zelfs al is er een afspraak om dat te doen. Als we er aan denken om na onze uiting waardering uit te spreken, zullen we ons vrijer kunnen uiten en daarbij zelfs meer steun ondervinden.

Terug naar mijn deel van de afspraak. Als ik hem niet het recht geef stoom af blazen door te proberen het probleem op te lossen, doe ik hem onrecht. Door te zeggen dat het verkeerd is, hem te veroordelen of te stoppen, of achteraf koel en afstandelijk te doen, ondermijn ik zijn vertrouwen in mij en daardoor in onze relatie. En als ik zo doorga zal het niet lang duren voordat hij mij niet langer als een veilig persoon beschouwt, of als iemand met integriteit, omdat ik me niet aan de afspraak houd. Je ziet dus dat de zaak twee kanten heeft.

Nu ik heb uitgelegd hoe we het laatste stuk ontdekten om onze “Overeenkomst om stoom af te mogen blazen” te gebruiken, wil ik de boel samenvatten zodat het ons duidelijk is hoe we dat in een relatie kunnen inpassen en wanneer het van toepassing is.

Om stoom afblazen in jouw aanwezigheid toe te staan heb je een overeenkomst nodig. Hier is een voorbeeld: We spreken af om elkaar toe te staan zonder angst iets verkeerds te doen, afgewezen of de mond gesnoerd te worden, stoom af te blazen in onze aanwezigheid. We spreken af dat als we de Luisteraar zijn (de persoon die luistert naar het stoomafblazen), we steun en medeleven zullen geven. Als we de Stoomafblazer zijn (degene zijn die stoom afblaast), spreken we af om alleen boosheid te uiten die niet gericht is op de luisteraar en daarna bedanken we die persoon en spreken we onze waardering uit.

Richtlijnen voor het gebruik van deze overeenkomst:

1. De Stoomafblazer richt zijn/haar uitbarsting niet op de Luisteraar. Voorbeeld: ik uit mijn boosheid en frustratie over een artikel in Jonathans aanwezigheid. Ik richt dit niet op hem alsof ik hem de schuld geef van mijn frustratie en boosheid.

2. De Luisteraar gaat ermee akkoord om te luisteren naar de uitbarsting zonder de Stoomafblazer in het ongelijk te stellen, te proberen de situatie op te lossen, of hem te onderbreken. De luisteraar gaat ermee akkoord om een steunende en meelevende luisteraar te zijn. Voorbeeld: Als ik mijn boosheid over een artikel uit, luistert hij en brengt zijn medeleven tot uitdrukking, door bijvoorbeeld te zeggen, “Ja, ik kan begrijpen hoe je dit voelt” of “Ja, precies. Dat is echt lastig”.

3. De Stoomafblazer gaat ermee akkoord dat wanneer hij/zij eenmaal stoom heeft afgeblazen, hij/zij naar de luisteraar teruggaat en dankbaarheid toont voor het geschenk van deze liefdevolle dienst.

Dat brengt me naar de uiteindelijke ontdekking van die dag – de vijfde waarde van boosheid:

5. Het uiten van boosheid en het daarna erkennen van de pijn die het de luisteraar geeft, kan sneller vertrouwen scheppen tussen individuen in een relatie dan wat anders ook. Het kan de band veel sneller versterken en verdiepen dan wanneer boosheid nooit geuit wordt.

Dat is wel een boute stelling, hè? Sta me toe dit uit te leggen.

Zoals ik reeds eerder heb gezegd is boosheid een zeer vluchtige emotie en een die onze gemeenschap afkeurt. We zijn geconditioneerd om boze mensen te veroordelen als slecht en emotioneel onstabiel en dus als een soort die vermeden moet worden. Waarom? Zou het kunnen zijn dat we geen enkel idee hebben hoe we iets kunnen verwerken door boosheid? Het is een heel pijnlijke energie die, als ze gevoeld wordt, kan branden als een brandwond of nog erger. Ze verschroeit in feite de buitenste laag van het auraveld en indien sterk genoeg, kan ze er een gat in branden. En dat veroorzaakt trauma net zoals elke kwetsuur. Geen wonder dat we er een hekel aan hebben!

Voor zover ik weet leert onze wereld ons niet hoe we boosheid op de juiste manier moeten uiten of hoe we haar kunnen gebruiken als gereedschap voor bescherming, heling en groei. In plaats daarvan wordt ons geleerd hoe we haar moeten onderdrukken of intellectueel moeten uiten. Beide manieren zijn onbruikbaar om de boosheid uit het lichaam te verwijderen. Als ze weggestopt wordt, creëert boosheid emotionele blokkades die ons leven overhoop kunnen gooien en grote emotionele, mentale en fysieke pijn kunnen veroorzaken. Daarbij nemen we deze blokkades met ons mee naar toekomstige levens totdat ze losgelaten worden. Verder kan deze krachtige energie als ze weggestopt is, zich gedragen als vergif en ons lichaam vergiftigen en ons levend opeten zoals in het geval van kanker. Boosheid hoopt zich op in de organen, speciaal in de lever en galblaas en creëert zwaarlijvigheid of zorgt ervoor, als ze naar onze ingewanden en dikke darm gaat, dat we niet kunnen aankomen waardoor we te mager blijfven.

We zijn geconditioneerd dat we geen pijn hoeven te hebben in onze relaties en dus is boosheid, een van de sterkste emotionele krachten die we hebben, en degene die de meeste pijn kan veroorzaken, iets dat niet zou mogen bestaan in een “gezonde” relatie. Maar ik ben zo vrij er anders over te denken. Gebaseerd op de waarden die ik eerder beschreef, is boosheid niet alleen gezond maar ook nodig als manier om schendingen op te ruimen (iets wat absoluut voorkomt aangezien wij allen individuen zijn met een vrije wil) en om eerlijk en emotioneel in contact te blijven met onze partners.

Het is dus mijn punt dat we zó geconditioneerd zijn om bang te zijn voor boosheid en haar te vermijden, dat als we haar zouden gaan gebruiken als gereedschap in onze relatie, de handeling alleen al om zo’n geweldige kracht op de juiste manier te hanteren, een groot vertrouwen zou opbouwen. We zouden onszelf kunnen uiten en zuiveren en daarna de ander kunnen zuiveren. We zouden elkaar onze emoties kunnen laten zien en de dingen niet onder het tapijt hoeven vegen uit angst een scène te creëren. Als Jonathan of ik, elke keer dat we onze boosheid zouden uiten, terug zouden komen en de gevoelens geldig zouden maken zodat de pijn losgelaten kon worden, zouden we elkaar steeds meer gaan vertrouwen en dat vertrouwen zou zich verdiepen. En niet alleen vertrouwen, we zouden elkaar nog meer gaan waarderen omdat we begrepen worden! Wat een vrijheid! Je zou dus kunnen zeggen dat boosheid mensen bij elkaar kan brengen en dat, als ze er gebruik van maken, ze in staat zijn om vertrouwen en liefde te ontwikkelen. Is dat niet wat we willen in onze relaties?

Ik besluit met te zeggen dat ik dankbaar ben voor de rol die Jonathan gespeeld heeft door me te tonen hoe ik anderen hun boosheid in mijn aanwezigheid kan laten uiten en hoe ik een goed luisteraar moet zijn. Ik dank hem voor zijn bereidheid om door te gaan zijn boosheid bij mij te uiten totdat ik eindelijk dit belangrijke deel van het omgaan met boosheid, begreep. Ik ben ook dankbaar voor de multidimensionele wijsheid die ik geleerd heb; een bewustzijnsniveau dat me leidde naar de oplossing van een heel pijnlijk, levenslang probleem. Ik hoop dat het je zal helpen bij de volgende keer dat je stoom afblaast of de gelegenheid krijgt om iemand die dat doet, te steunen.

Ik besef dat dit artikel slechts één aspect van het omgaan met boosheid beslaat, het aspect van het uiten van niet-persoonlijke boosheid. Het volgende artikel in deze serie zal gaan over het omgaan met persoonlijke boosheid – boosheid die tegen jou geuit wordt. Maar denk er aan dat we waarschijnlijk meer succes zullen hebben om door de pijn van persoonlijke boosheid heen te werken als we eerst hebben geleerd om door de niet-persoonlijke boosheid heen te werken. Dus breng deze overeenkomst eerst in je relatie in praktijk dan zal de volgende veel gemakkelijker zijn.

In service,
Jelaila Starr
The Nibiruan Council

http://www.lichtwerker.com/artikels/starr/starr6.htm