IIiieeeeeuuuh, ik ben 'een beetje' gespannen. Vanavond treden we op voor voornamelijk vrienden en familie. Ik merk dat dat veel beangstigender is dan spelen voor een vreemd publiek. Mezelf laten 'kennen'....
De laatste repetities zat ik erdoor. De nummers zaten wel goed, maar ik was vreselijk moe en kon het niet opbrengen te doen alsof ik in vorm was. Onze pianiste is een heel schuchter iemand die zichzelf niet snel laat zien en de kerk in het midden houdt door te zwijgen. De laatste repetitie voelde ik haar ergernis tov mij en ik zakte weg in de slachtofferrol: met verwijten, schuldgevoelens en de hele hutsekluts dat ik niet mag zijn...
Giorgo belde haar nadien op om haar uit te nodigen te zeggen wanneer iets op haar lever ligt. Ze zei dat het allemaal wel meeviel, maar dat ze niet tegen 'flauwe mensen' kan.
Ik heb haar een mail gestuurd waarin ik heb uitgelegd hoe ik me voelde en wat mijn situatie is van dit moment, wat belangrijk is voor mij en ook weer een uitnodiging voor haar om te spreken als iets haar dwars zit of als het haar wat te veel wordt...Ik heb geen antwoord gekregen.
Vannacht heb ik erg slecht geslapen. Het yes-gevoel van ons als groep was weg. De hele troep van 'overgevoelig zijn, 'me aanstellen','arrogant zijn', 'allures hebben', 'niet mogen zijn'...kwam naar boven. Ik heb dan uiteindelijk als een mantra in mezelf herhaald: "Ik neem mijn kracht terug zorg voor het kleine meisje in mij". Zo ben ik gelukkig uiteindelijk ontspannen in slaap gevallen.
Het is een les van mezelf te tonen, niet over me heen laten lopen, blijven staan in mijn kracht én kwetsbaarheid.
Die kracht en kwetsbaarheid wil ik uitdragen als ik zing, dat is wat ik het publiek te geven heb, dat is wat we te vertellen hebben.
Maar het verdriet zit hoog, spijt dat ik niet 'in vorm' ben, dat ik mezelf heb laten meeslepen...maar ook dat mag er zijn.
Ik hoop alsnog op een kleine opening in de communicatie en in het begrip naar mekaar toe. Ik ben me ervan bewust dat het voor haar ook niet gemakkelijk is om hierover te praten, maar als we dat niet doen zie ik niet hoe we kunnen overleven als groep.
Voila, ik kruip weer op de zetel want straks mag ik nog een pot eten maken voor cast en crew