excuus aan HiddenWings en Evelyn

Ook ik breek mijn nek over mijn woordkeus, zolang ik de ander niet raak en er toch heel even voor die ander wil zijn.........

Thomas manipuleer jij ook niet een beetje (nou ja, beetje!), maar dan op een "positieve" manier! Dat is dan door de meeste wel toegestaan want men wil alleen maar een fijn gevoel eraan overhouden. Als het voor jou de juiste manier is dan het zij zo. Maar ik denk dat je mensen op deze manier juist naar de afgrond leidt en dan is er nog maar een klein duwtje van wie ook nodig om ze in de afgrond te laten vallen.
Er wordt hier zo vaak gesproken over alles loslaten maar het enige wat mij opvalt is dat hier heel veel bindingen worden gevormd dat ik me niet voor kan stellen dat er mensen zijn die de boel echt los kunnen laten.
Het vogeltje wordt soms in een grotere kooi gezet maar krijgt onder het mom van liefde geen echte vrijheid. Echte liefde laat het vogeltje los en vertrouwd erop dat de vrijheid hem terug brengt naar waar hij hoort. Het gaat niet om de gevoelens van degene die hem loslaat maar om het leven (dat Liefde is) van de losgelatene.

PS. voor degene die nu gaan zeggen dat ik veroordeel; ja dit is een oordeel en ik draag de gevolgen er zelf van.

En daar zit wel een belangrijk verschil. Ik doe me niet zozeer anders voor dan dat ik ben, maar ik zeg wel wat ik bedoel op een bepaalde manier zodat het bij de ander "aankomt". Daarbij zijn mijn intenties en bedoelingen wel degelijk altijd hetzelfde. Zoals andere mensen wel eerder hebben aangegeven, ben ik volgens mij aardig consequent en consistent in de dingen die ik zeg en doe.

En dan de vraag of ik jou vertel wat ik voel, of wat ik denk dat jij wilt dat ik voel. Als ik iets voel, dan zeg ik dat ook gewoon. Het gaat juist om de bewoording die ik gebruik om dit gevoel te uitten. Mijn bewoording naar jou toe, zal anders zijn, dan naar iemand anders. Mijn gevoel echter is overal onveranderd, en zal dus ook zo blijven.

Uiteraard begrijp ik dat Karin dat jij dat niet wilt. Maar vind je dit ook, als wanneer jij er eigenlijk wel eentje nodig hebt (al ben jij het zelf maar die jou een schop onder je holletje geeft )?

Je spreekt jezelf hier wel tegen Nims, in eerdere berichten schreef je dat je in de huid van iemand anders kruipt, dus een andere persoon word in feite, jouw woorden.
Ik geloof je als je zegt dat je intenties en bedoeling zuiver blijven, toch ben ik persoonlijk van mening dat hoe zuiver je intenties ook zijn, veel belangrijker vind ik het dat je echt vanuit jezelf spreekt.
Leuk dat andere mensen dat van je zeggen, maar wat vind je zelf? kijk dan krijg je dit soort dingen...volgens anderen...als je bij jezelf blijft kun je dat zelf ook beoordelen en wie kan dat nou beter dan jijzelf?

Waarom zou jouw bewoording naar mij toe anders zijn als naar een ander?
Misschien omdat je weet dat ik nogal snel op de kast zit
dat je dan wat voorzichtiger je woorden zegt, maar de boodschap blijft toch hetzelfde?




Natuurlijk Nims, zolang ik het zelf ben is het oké.
Maar een schop onder mijn hol vind ik toch net even iets anders dan duwen. Bij duwen proef ik onwil en met iemand die niet wil bereik je niets immers.

Bindingen worden uit liefde gevormd, liefde is leven, leven is ook leren loslaten in liefde.
Ik denk dat er hier een hoop mensen zijn die dat toch wel kunnen

En voor mij is dan woordkeuze doorslaggevend of ik reageer of niet.
Soms kan ik een heel verhaal tikken en ' klopt' het niet. De woorden kloppen niet al zijn het normale woorden. Het staat er goed maar toch ook weer niet.

Ik reageer dan maar niet om ergernis te voorkomen, meestal kom ik er later op terug als ik de juiste woorden wel weet te vinden..

Maar 'kruipen' we niet allemaal af en toe in de huid van een ander? Of moet ik zeggen in de vocabulaire van een ander? Ik ben een makkelijk persoon in de omgang, ik tutoyeer iedereen die ik ken ook oudere mensen tenzij ze mij netjes aanspreken Maar toch schrijf ik een sollicitatiebrief een stuk netter en zakelijker dan normaal.

"ik bepaal mijn eigen tempo en niet iemand anders."

Dat is het hem inderdaad, dat is de kern van respect en de persoonlijke vrijheid die een mens heeft+ het vermogen tot zelfgenezing.

En ivm de manier van Thomas: mensen dieper duwen, naar de afgrond???????? Wow, zo ervaar ik het in de verste verte niet. Wat Thomas doet is mensen het vertrouwen geven dat ze ok zijn, dat ze mogen accepteren en dat vind ik nu net de basis voor het hele 'groeiproces' van mensen. Dat is een basis van waaruit 'gewerkt' kan worden...

En dan nog, moeten mensen wel per se 'veranderen', 'beter' worden, hun 'gaven' ontdekken...? Omdat ze anders toch niet zo goed bezig zijn? Is het geen fundamenteel recht dat mensen de verantwoordelijkheid nemen en krijgen voor hun eigen proces en zelf kiezen van wie ze 'hulp' of 'begeleiding' aanvaarden...?
En ja, het groeien gebeurt ook door confrontaties- maar het is niet degene die confronteert die met de pluimen moet gaan lopen dat er iets verandert bij de ander.

Mijns inziens zitten we hier met z'n allen vaak online therapeutje te spelen en trekt het vaak nergens op! Zolang er geen te grote brokken gemaakt worden...

Ieder mens is in staat zichzelf te genezen daar ben ik het helemaal mee eens Inneke. Maar dit is alleen mogelijk als er balans is. Voor dat die balans er werkelijk is gaat de mens door "hemel" en "hel"
Wat ik bedoel te zeggen t.a.v. de manier van Thomas; hij brengt mensen naar de rand van de "hemel", het laatste zetje geeft hij niet zelf maar wordt vaak vanzelf veroorzaakt (herstel van de balans) en dan belanden mensen zonder dat ze daar "zelf" voor gekozen hebben in de "hel". (depressie mag je het ook noemen)
Ik zeg niet dat Thomas dit niet zou mogen doen want depressies zijn onze beste therapeuten omdat we dan alles loslaten en niets ons meer kan schelen. We sterven dan een beetje in de geest. Maar alles wat sterft krijgt een nieuwe kans!
Mensen hoeven niet "beter" te worden dan ze werkelijk zijn maar wie kan er zeggen dat hij/zij werkelijk weet wie hij/zij is? Dus zonder het overerfde, aangeleerde, geconditioneerde ego wat hij nu denkt te zijn.
Kun je alle mensen als gelijke zien? Als je dat kan ben je in iedergeval al een eind op weg om de wereld zonder de sluiers van het denken waar te nemen.

Hoe zou je een ander mens níet als gelijke kunnen zien?
Wat maakt mij beter of slechter dan een ander mens?
Dat ben ik niet dus ben ik gelijk, altijd.
Maar gelijk is niet hetzelfde, ieder is ook uniek op zichzelf.

Naast balans is er inzicht en ook intuïtie

gast het is nog erger; mensen zijn al heel, maar ze zien het niet. Vervelend dat denken. Als je soms denkt dat je het moeilijk hebt, dan is dit slechts een gedachte.........

Juist ja Karin, ik ben het helemaal met je eens. Maar heel veel mensen zien anderen niet als hun gelijke maar als een soort concurent (zelfs als ze in het zelfde schuitje zit). Ook het unieke van ieder mens wordt niet door iedereen ge-accepteerd. Kijk maar eens in Nederland hoe daar op Moslims gereageerd wordt. En dit is een heel duidelijk voorbeeld maar er zijn genoeg subtielere voorbeelden te geven. Mensen in hun waarde laten is iets dat niet erg sterk vertegenwoordigd is onder westerlingen.

Thomas, zegt ziende blind en horende doof jou iets?

Mmmm, komen we dan niet weer bij het volledig accepteren van alle stukken van onszelf en de 'werkelijkheid' waarin we leven?
Ik geloof niet dat we gemaakt zijn om voor altijd in de hemel te leven, noch in de hel.Maar zelfs al komen we in beide, dan nog kan een mens op weg zijn naar heling.
Moet de balans er eerst zijn voordat mensen zichzelf kunnen genezen? Zichzelf genezen wil niet zeggen dat er geen andere persoon kan 'helpen' bij het in contact brengen met die zelf-genezing (datgene wat de persoon diep vanbinnen eigenlijk al weet)

De kern van een depressie is wanhoop en deze wanhoop helemaal doorleven leidt tot loslaten van alles ja. En dan is een depressie een geschenk, kan de bodem van onze geest weer vruchtbaar worden.Maar lang niet alle depressieve mensen komen hiertoe!

En ja, ik geloof dat we in wezen allemaal gelijken zijn. Soms lukt het me het prachtige en stralende wezen te zien dat tot uitdrukking wil en kan komen door ons.

Ja Gast, waarom?

Omdat je dit bent als je niet vanuit de balans kijkt en luisterd. (mijns inziens)

En dan denk ik dat die 'balans' ook weer een waardeoordeel is. Een mens 'moet' in balans zijn...? Een gerichtheid op? Prestatie?
Of interpreteer ik het verkeerd?
Dan volg ik Thomas: mensen zijn al heel, ookal zien ze het niet.
Diep in mij weet ik dat, is de heelheid er gewoon-ookal ben ik me er bijlange niet op elk moment van bewust omdat ik gewoon niet continu in die eenheid zit. En is dat erg?

Soms denk ik dat we allemaal veel te hard ons best doen met overtuigen, uitleggen, verklaren... Waarom eigenlijk? Beleven we daarmee het in-balans zijn?

Vragen vragen vragen en een grote glimlach dat het eigenlijk allemaal niet hoeft.

Ja Gast heb je wel gelijk in, althans is wel her-kenbaar voor mij. Ik denk eerlijk gezegd ook dat hier voor mij wel een les te leren is. Voorlopig ben ik mens met de mensen en ben raakbaar en raak anderen. In het licht zal ik eens stil zijn..........

Een ding hebben mensen allemaal gelijk en dat is een diep gekoesterde wens naar innerlijke vrede en harmonie, stilte in het hart.........

Al was het maar voor bezielde communicatie...........
Een hele louteringsberg voor me, maar dat snap jij, wijs ben je wel.

Sorry Karin, maar dat waren niet helemaal mijn woorden. Als je in de huid kruipt van een ander, wordt je niet die ander. Dat is namelijk ook niet wat ik letterlijk zei. Wat ik wel zei, is dat ik me verplaats in de ander zodat ik die bewoording kan gebruiken die een ander kan raken.

Misschien iets om over na te denken: Hoevaak heb ik niet de allergiëen van verschillende mensen hier geraakt? Hoe weet ik toch elke keer weer een discussie op te laaien? Ben ik echt zo eigenwijs en irritant als dat ik overkom?

Voordat ik je verkeerd begrijp. Zeg je hiermee, dat je vind dat ik niet vanuit mezelf spreek?

Ik vind het zelf niet zo belangrijk wat men van mij vindt. Ik vind het veel belangrijker om de waarheid boven tafel te krijgen. Alleen de waarheid is in staat de leugens te weerleggen. Ik vind het alleen jammer wanneer er geen ruimte meer is voor discussie en er irrationeel en zonder feiten wordt gecommuniceerd. Daar kan ik slecht tegen, en zit mijn allergie .

Als je alleen maar bij jezelf blijft, ben je niet meer in staat om je waarheid te toetsen. Ik houdt niet van mensen die enkel bij zichzelf blijven, omdat ze daarbij een belangrijke interactie / toetsmoment vergeten. Tuurlijk moet je wel de wijsheid uit jezelf kunnen halen, maar is het niet doodzonde als deze wijsheid nooit naar buiten komt?

Omdat ik met jou wil kunnen communiceren op een manier die we beiden begrijpen. Vergelijk het met engels en nederlands. Jij spreekt goed nederlands, maar misschien minder goed engels (voor het voorbeeld ga ik daar even vanuit ) . Als wij ditzelfde gesprek in het engels zouden voeren, zou er veel verlies optreden in het gebruik van de verkeerde woorden, andere begrippen, een andere context etc. Doordat ik mijn bewoording , taal aanpas aan degene tegen wie ik spreek, zijn wij in staat om op een ondubbelzinnige manier te kunnen communiceren. Ik ben voor duidelijkheid, en ik ben van mening dat ik zelden onduidelijk ben. Dat is in ieder geval, wat ik voor mezelf vind, dat ik moet zijn.

De boodschap is zeker hetzelfde, maar de verpakking is anders. En inderdaad heb ik een boodschap te brengen. Maar het is mijn bedoeling deze zo goed mogelijk over te brengen. Toch heb je altijd zij-lijn mensen (niet negatief opvatten!) die de boodschap verkeerd kunnen opvatten omdat deze ook niet voor hen bedoeld was. Het woord troep is hier het treffende voorbeeld van. Toen ik dat woord gebruikte en opschreef, had ik het enkel tegen degene voor wie ik het opschreef. Nu kun je hieraan op een openbaar forum niet zoveel aan doen hoor, en dat hoeft ook niet, maar zorgt wel voor een discussie, en tot dit onderwerp. (Waarvoor mijn dank, want het is een mooi stukje geworden vind ik.)

En hier is het ook weer een kwestie van je aanpassen aan degene die het leest. Voor jou is een schop onder je hol minder erg dan duwen, en voor anderen is een schop juist weer veel erger.

Om dan even in jouw woorden te blijven, en vooral de boodschap te laten klinken:
-Ik geef graag schopjes onder de holletjes die een schopje nodig hebben.

En voor de rest:
-Wanneer ik zie dat iemand aangespoord kan worden in het ondernemen van acties die voor die persoon beter zijn, zal ik dat zeker niet nalaten.

Noem het mijn persoonlijke missie in het verbeteren van de wereld .

Weet je Inneke; mensen denken dat ze de balans zelf kunnen bewerkstelligen. Niets is minder waar; zolang je er "bewust" aan werkt zorg je feitelijk voor meer onbalans. Omdat wij zonder die balans geen helder beeld hebben van "wat is". Natuurlijk heeft iedereen momenten dat ze in balans zijn. Dan ervaren ze dat het leven als vanzelf gaat zonder er veel moeite voor te hoeven doen en valt alles als een puzzel op zijn plaats. Zodra diegene denkt dit zelf te doen (vanuit het ego dus) wordt de balans weer verstoord. Natuurlijk zijn er mensen die je kunnen helpen om "in balans" te komen maar als het goed is komt er een moment dat je beseft dat dit niet de weg is en dat je het toch echt zelf moet doen. Mensen die "helpen" zijn vaak mensen die dit uit eigen belang doen. Voor zelfbevrediging zou ik maar zeggen. Opzich niet erg als degene die ze helpen maar wel op tijd zelf tot besef komen dat ze de ander in dat opzicht niet nodig hebben en ze alleen maar uit balans gebracht worden. Juist door dat iedere keer uit balans komen krijg je de mogelijkheid om tot inzicht te komen. En daarbij is jou eigen innerlijke gids de belangrijkste raadgever, niet die persoon buiten jouzelf. Maar volgens mij weet jij dondersgoed waar ik het over heb

Een mens "moet" dus van mij niet in balans te zijn. Maar als je wilt weten hoe je het volle leven kan leven dan is die balans wel een voorwaarde. Niet door mij bepaald overigens maar wel zelf ervaren.