uitgedoktert.nl komt hier uit

Wat ik een mooi inzicht vind in dit boek is dat het goed is de eigen verantwoordelijkheid te nemen voor je 'ziekteproces' en je niet klakkeloos over te geven aan wat artsen ervan zeggen. Hoezo zou een arts mogen bepalen 'hoe lang iemand nog te leven heeft', hij gaat w.s. vooral af op statistieken.
'We moeten nooit zeggen: Ik kan niets meer voor u doen. We kunnen altijd nog wel iets doen....'
Het gaat vooral om de innerlijke verandering die tot 'genezing' leidt.... wanneer we kiezen voor liefhebben, wordt in ons lichaam genezende energie vrijgemaakt... de mens heeft enorme mentale krachten.

In het boek veel verhalen van wonderbaarlijke genezingen, toch ziet Siegel de dood niet als een vorm van 'falen'.

Ik vind dat je hierin heel voorzichtig moet zijn....
Wat wij ook zien en meemaken in een 'stervensproces' van een ander, het is denk ik ook vooral een innerlijk proces. Sterven doen we uiteindelijk alleen....
Het is niet aan ons om daar op deze manier iets van te zeggen, lijkt me.

Mijn eigen vader was in de laatste periode van zijn ziekteproces in zichzelf gekeerd en kon moeilijk zijn 'proces' delen met anderen.
Toch ben ik overtuigd van zijn innerlijke 'aanvaarding'. Dat neemt niet weg dat afscheid en dit leven loslaten evengoed moeilijk kan zijn.

Een aanvaarding kan er inderdaad wel zijn, maar dat stopt sommige mensen niet om te blijven vechten en om nog even bij hun dierbaren te zijn.

Het spijt me te horen van je vader.
Ik denk dat hij misschien geen 'last' wou zijn en daarom veel voor zich hield. Maar dat wil niet zeggen dat hij niet erkent of begrijpt wat er aan het gebeuren is.
Aanvaarding is in vele gevallen mogelijk, maar vaak wordt er toch nog gevochten tot de laatste snik.

ps: ik hoop dat je wat ik denk ivm je vader niet als kwetsend ofzo overkomt. ik ben hier heel voorzichtig mee en wil zeker geen misverstanden!

Hoi Phaser,
Bedankt voor je fijne reactie. Nee hoor, het voelde niet zozeer kwetsend, naar de situatie van mijn vader toe. Ik voelde wel een soort van verontwaardiging.... zoals ik al zei, het is volgens mij niet mogelijk om (als beroepskracht) alle innerlijke processen bij mensen, die stervende zijn, te zien... Het was voor mij als dochter al moeilijk, daarom noemde ik dit voorbeeld.

Ik zie jouw goede intenties ook wel in jouw uiteenzettingen,maar ik reageer op je stelligheid.

Ik ervaar zelf wel dat ik -doordat ik een ernstige ziekte van een dierbare van dichtbij meemaakte- me dit wel 'anders' naar een ziekteproces doet kijken. Het is misschien ook daarom dat ik 'gevoeliger' informatie lees.
Als ik b.v hierboven lees dat je zegt -uitgezaaide tumoren genezen nooit en gaan altijd de doodsoorzaak zijn- dan vind ik dat wel heel hard en stellig omschreven. Dan denk ik je zal maar kanker hebben en dit lezen.... En ís het ook zo.

Het klopt dat mijn vader geen 'last' wou zijn en hij wilde er vooral ook voor mijn moeder zijn...

Het moeilijke aan sterven lijkt mij: afscheid nemen van je dierbaren, je kinderen en partner. Daarom sterven misschien wel veel mensen alleen, als er niemand bij is.
Maar misschien kan dit wel bestaan naast een proces van innerlijk loslaten...

groet Liesanne

Dat is inderdaad wel een goeie vraag liesanne. Ben je altijd "ten dode" opgeschreven als er uitgezaaide kanker geconstateerd wordt?

Mijn neefje van 3 was anderhalf toen een Wilms'tumor (nier) werd ontdekt bij hem. Niertje verwijderd en de eerste chemokuur was geen succes: uitzaaïngen naar lies en longen. De zwaartste chemo gekregen, hij balanceerde op het randje van de dood. Ongeveer 9 maanden geleden had hij 'moeten' sterven. Hij leeft nog steeds, groeit en bloeit dat het geen naam heeft. Zijn artsen vermoeden dat het plekje in zijn longen een litteken is...

Mijn eigen huisarts en de psychiater van mij ma zijn heel voorzichtig. Ze menen dat Wilms'tumor altijd dodelijk is. De kanker kan gewoon helemaal stilstaan en ineens weer opflakkeren. Dan gaat het snel...

wie heeft gelijk? We zullen het wel zien...Ik hoop dat mijn neefje een mirakel is ;-)wat ik wel weet is dat artsen vaak blijven behandelen, hoop geven terwijl dit zinloos is. 'Aanvaarding' en 'loslaten' zijn nog niet echt ingeburgerd in onze westerse geneeskunde.

Wonderen bestaan nog steeds Inneke, ik hoop met jullie mee dat je kleine neefje ook zo´n wondertje is.

Dank je Karin, superlief.
Smakkerd voor jou X

Ja de uitspraak hoop doet leven, is er niet voor niets

Dus hun eerste diagnose was longkanker uitzaaiing terwijl het een litteken is. Dan is het eum toch logisch dat hij overleeft?
Wil het niet te hard brengen en ben heel blij dat hij er nog is en dat hij groeit en bloeit. Maar een foute diagnose zie ik niet echt als mirakel. Erg dat deze foute diagnoses er zijn...

Prognose van Wilms tumor
Gelukkig zijn de vooruitzichten met de tegenwoordige behandeling goed. Het beste vooruitzicht hebben kinderen van twee jaar of jonger met een kleine tumor, van een naar verhouding goedaardig celtype in een vroeg stadium, dus nog niet uitgezaaid. Van hen geneest 80 tot 90 procent.
Maar ook voor kinderen die al uitzaaiingen hebben, is de kans op genezing redelijk: 50 tot 80 procent. Wel hebben zij door de bestraling en de chemotherapie, in de loop van hun leven een vergrote kans op andere vormen van kanker. Ze moeten daarom onder controle blijven.
Als de diagnose binnen twaalf maanden na de geboorte wordt gesteld, is er 80 procent kans dat het kind geneest. De prognose wordt slechter naarmate het kind ouder is ten tijde van de diagnose.
Als de kanker terugkomt, gebeurt dat meestal binnen een jaar. Een kind dat 18 maanden na de operatie nog in leven is, mag daarom als genezen worden beschouwd. Ook als de kanker terugkeert, is behandeling nog mogelijk.

Goed nieuws dan he! zal ik mijn dokter vertellen dat hij niet té pessimistisch moet zijn

Nee, eerste tumor in zijn nier. ze hadden nog nooit zo'n grote tumor gezien. Niertje verwijderd. Direct terug tumor op de plaats waar zijn nier had gezeten en uitzaaïngen naar lies en buikholte. Zeer agressieve vorm...Na de superzware chemokuur vonden ze dus 'plekjes' in zijn longen. Ze hebben niet onderzocht of dit kanker was omdat dit weer een zeer pijnlijke en schadelijke operatie zou zijn. Mijn zus en schoonbroer hebben ervoor gekozen om af te wachten en te zien...
En idd, omdat de 'plekjes' niet groeien, vermoeden de dokters dat het littekens waren.

Dat vind ik dus medisch incompetent zijn.

Een biopsie duurt qua operatie misschien een half uur, meer niet.
Na een half uur kan je weten of het tumor-weefsel is of niet.

Ik heb nu wel stage gedaan in een van de beste en meest vooruitstrevende ziekenhuizen ter wereld, maar dan nog...

Ik heb ook missers van artsen meegemaakt, toch denk ik dat je wel alle info moet hebben wil je zo een conclusie kunnen trekken

Dat denk ik ook Phaser. Mijn zus en schoonbroer hebben er voor gekozen om geen biopsie te laten doen omdat Jannes al zo enorm had afgezien. Ze zouden er sowieso wel achter komen of het tumorweefsel was of niet...De kans dat het geen tumorweefsel was was ook heel klein. Ze waren zover dat ze bereid waren hem te laten gaan. En geloof me, voor hen was dat een opluchting. Want het niet-weten had zijn tol geëist.
Het was dus hun keuze.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze nu niet ongelooflijk opgelucht en gelukkig zijn dat het geen tumorweefsel was!

en ook blij voor jou Inneke

Dat wist ik, vandaar mijn antwoord ook.
Het was niet verkeerd bedoelt Phaser ik heb enorm veel bewondering voor het werk dat jij verricht!

Eerlijk gezegt heb ik niet zoveel vertrouwen in de medische wereld op dit moment. Ik denk dat het, net als bij alles tegenwoordig, teveel om de centen gaat. Waarom wordt er niet meer onderzoek gedaan naar echte preventie? Als je nu met vage klachten bij de huisarts komt wordt je meestal weer naar huis gestuurd. Als je wat standvastiger bent wordt je door gestuurd naar een arts in het ziekenhuis die niets voor je kan betekenen omdat je geen duidelijk zichtbare symptomen hebt. Omdat het symptoombestrijders zijn, dus geen heel-meesters, is het niet mogelijk voor hun om je te helpen. Niet dat ze daar iets aan kunnen doen want ze worden zo opgeleid. Maar als ze wel naar die eerste vage klachten zouden kijken als zijnde de eerste symptomen dat er een onevenwichtigheid is in het lichaam (en de geest) dan zouden ze erger kunnen voorkomen. Maar lullig gezegt, deze leveren in geld minder op dan een patient die veel symptomen heeft die bestreden kunnen worden.
Ons wordt ook nog eens geleerd dat we niet voor ieder dingetje dat we voelen naar een dokter moeten rennen en dat we sterk moeten zijn en gewoon door moeten gaan zoals we al deden. Maar zoals ik het nu zie zou je mensen moeten leren juist wel naar die kleine signalen van het lichaam te luisteren want kleine onevenwichtigheden zijn makkelijker op te lossen dan grote. Leer mensen hun eigen heelmeester te zijn. Het zou toch alleen maar prachtig mooi zijn als de ziekenhuizen dicht kunnen omdat er geen patienten meer zijn. Of zie ik dat verkeerd?