basisonderwijs voor nieuwetijds kinderen

Wat jammer dat Michelle nog niet haar plekje heeft gevonden in de klas. Natuurlijk wordt je daar gefrustreerd van! Ze heeft een sterk ontwikkelde 'eigen wil' als ik het goed begrijp. Dat is wel eens lastig voor de omgeving, maar natuurlijk ook voor haar. Omvangsvormen kun je leren, maar het blijft voor sommige kinderen erg lastig te begrijpen wat er in anderen omgaat.... Dan is het met de 'omgangsvormen' ook stukken lastiger. Ik hoop voor haar dat ze goed wordt geholpen, en dat ze alsnog haar plekje vindt! Positief gedrag benoemen en belonen werkt heel goed, fijn dat ze in elk geval bij een vriendje kon spelen, dat is een opsteker voor haar!

Mijn vraag aangaande dit alles; Is het nu echt zo belangrijk dat kinderen "leren" hoe om te gaan met anderen? Hebben kinderen die eigenschap al niet in zichzelf, ookal is dit niet de standaard omgangsvorm die maatschappelijk geaccepteerd is? Moeten we juist niet af van die geconditioneerde omgangsvormen? Misschien moeten we juist leren van de kinderen van tegenwoordig dat het ook anders kan. En laat hun hun eigenheid hierin ontwikkelen. Of is dat te veel gevraagt voor een vast geroeste maatschappij die samenhangt aan illusies en denkbeelden van anderen uit het verleden?
Hoe kunnen de kinderen van nu het oude karma oplossen als ze daar niet in vrij gelaten worden?

Ik denk dat dat op dit moment nog teveel grvraagd is.

Voor dat het zo veranderd is dat de maatschappij klaar is voor andere omgangsvormen en een nieuwe definiering van wat normaal is.

Er eerst een hele omslag moet komen waarbij mensen met hun neus keihard op de feiten word gedrukt.

Het maatschappelijk leven. politiek enz zijn erg toe aan verandering. Maar dan zal het 'alternatieve leven' of het 'spirituele' eerst meer geaccepteerd moeten worden.

Heel krom want iedereen moet gewoon zichzelf kunnen zijn. Waar dan ook, maar ja iemand moet de eerste zijn om naar voren te stappen en te zeggen 'waar gaat dit heen?'

Misschien kunnen we het probleem anders stellen.

Hoe kunnen we onszelf zijn als de maatschappij dit niet toe laat?
Hoe kunnen we afrekenen met het oude als er weinig ruimte voor verandering is?

Wij zijn de maatschappij! Verwacht niet dat anderen eerst moeten veranderen voor jezelf de omkering maakt. Het werkt op de nieuwe manier precies omgekeerd als de oude waar alles van buitenaf opgelegt wordt.
De oude wereld zal er nooit klaar voor zijn want die wil niet anders dan alles bij het oude houden (beheersing van buitenaf door regels en wetten). Wij, met z'n allen, en niet de politiek (wetgeving) moeten er voor zorgen dat iedereen een plekje krijgt in deze wereld. Oké het zal voor velen niet makkelijk zijn om zich over te geven aan iets dat ze nog niet zo goed kennen (hun eigen intuïtie ed) maar door schade en schande zullen ze wijzer worden. Het zal daarom geen makkelijke tijd zijn, maar dat is het voor velen nu ook niet.
En is het niet veel mooier om in een wereld te leven waarin alles wordt geaccepteerd en gewaardeerd om wat het IS.
Voor iedereen die open staat voor het nieuwe (vrijheid in verbondenheid/eenheid) zal het niet zo moielijk zijn, voor degene die aan het oude blijft vasthouden (het ikke ikke) zal het een moeilijke tijd gaan worden. Aan ieder de keus.....

Nee zo bedoelde ik het niet, sorry dat het er zo 'krom' staat.

Ik bedoelde dat de maatschappij zo aan het veranderen is, dat de politiek enz er steeds minder bij gaat passen.
De mens kan zelf wel veranderen, maar de omgeving moet daarin ook meegroeien!

Wij zijn de maatschappij, en een deel ervan gaat op in het 'vrijheid in verbondenheid' en een deel blijft Ikke ikke ikke.
Maar alles is nog steeds op het 'ikke ikke' gericht. Méér consumeren. méér macht, méér , méér, méér.

Er moet meer 'ruimte' en acceptatie komen van de groep 'vrijheid in verbondenheid' en al hun gewoonten. En dat is er (nog) niet.

Ja 't is inderdaad knokken elke dag weer, maar er komen steeds meer mensen met een andere kijk bij. En dat is positief!

En back to topic, morgen komt er iemand samen met de IB'er op school, kijken naar Michelle.

Om er toch nog even op door te gaan Evelyn; de 'vrijheid in verbondenheid' deel van de mensen zal niet beheerst kunnen worden zoals de 'ikke ikke ikke' maatschappij. Dat is nu juist het grootste verschil in deze twee. Dus het is slechts een kwestie van tijd en geen dwang/beheersing dat de 'v.i.v.' het merendeel gaat vormen. De ikke ikke mensen krijgen ook de kans zich te keren tegen hun eigen beheerszucht en zullen steeds vaker merken dat dit niet meer werkt. Maar het zal er zeker niet makkelijker op worden de komende tijd tenzij je al de ommekeer gemaakt hebt. Het is een grote test voor je eigen innerlijk.
Weet dat je buitenwereld een afspiegeling van je innerlijk is!

Natuurlijk zou het geweldig zijn als alle opvoeders begrijpen waarom die 'lastige' kinderen zo 'lastig' zijn (ik zet het tussen aanhalingstekens, omdat ik het juist de mooiste kinderen vind). Maar de werkelijkheid is gewoon dat opvoeders dat niet altijd kunnen, en kinderen dus enorm gefrustreerd raken. Veranderingen in de maatschappij gaan nu eenmaal geleidelijk, en onze kinderen lopen tegen veel onbegrip aan. Het is fijn voor Michelle dat er naar haar wordt gekeken, omdat het belangrijk is dat ze op een plekje terecht komt waar ze zich thuis gaat voelen. Dat kan misschien in het speciaal onderwijs zijn, maar bijv. kan het ook dat de onderwijzers handreikingen krijgen om haar te begeleiden. Hoe dan ook, elke stap voor Michelle is er één, en gelukkig bestaat haar leven uit meer dan alleen school. Een liefdevol gezin is zeker zo belangrijk..... En dat heeft ze, dus zij komt er wel....

Ik snap wat je bedoeld Sarina. Natuurlijk is het goed als er naar de kinderen gekeken wordt en hoe de begeleiding het beste kan. Alleen steekt het me dat het bij mij over komt als zijnde dat het kind zich moet aanpassen aan de maatschappij en dat er maar weinig effort is vanuit de andere partijen (die moeite hebben met deze kinderen) om zelf naar hun eigen strubbels te kijken. Het is als het verhaaltje van de boterhoofden. Ken je die? Ter herinnering:

De boterhoofden - aanklacht van een rechtvaardige

Lang geleden en in een land hier ver vandaan hadden alle mensen boter op hun hoofd en iedereen vond dat normaal. Er waren mensen met roomboter, kruidenboter, halfvolle boter en ontelbare andere botermelanges op hun hoofd, maar ieder vond alleen zijn eigen boter de ware. Daar maakten ze ruzie over, vochten oorlogen uit en verketterden elkaar met vele scherpzinnige argumenten.

Het merkwaardige was dat de kinderen die er werden geboren helemaal niets op hun hoofdjes hadden en dat alle boterhoofden dat toch prachtig vonden. Misschien herinnerde het hen aan hun kindertijd, hun verloren kinderparadijs, waar ze heimelijk wel eens naar terugverlangden en toch droomden ze van een kind dat zou opgroeien tot een waardig en aangepast lid van de boterhoofden. Daartoe zetten ze al spoedig alles in het werk om het kinderhoofdje van een passende laag boter te voorzien.

Nou was er in dat land een bewoner die niet gelukkig was. Hij had over zijn onbehagen veel en lang nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat dat ongetwijfeld door zijn beboterde hoofd kwam. De enige zinnige oplossing opperde hij was om zich van zijn boterlast te ontdoen. Zijn landgenoten waarschuwden hem: doe niet zo gevaarlijk, pas je aan, doe normaal, zonder boter ben je niets meer. Hij was vastberaden en zette door. En zie, hoe meer hij zich van zijn boter bevrijdde hoe helderder het hem werd maar hoe eenzamer zijn worsteling. Tot op een dag, hij was de wanhoop nabij, als bij toverslag het laatste restje boter verdwenen was. Tegenwoordig zou men zeggen dat de schellen hem van de ogen gevallen waren. Toen zag hij pas echt in wat voor rare wereld hij leefde en hoe merkwaardig zijn landgenoten zich gedroegen. Hij probeerde erover te praten. Ze lachten hem uit of werden boos. Om niet op te vallen deed hij weer boter op zijn hoofd en speelde het spel mee maar het leven van een ongeboterde tussen boterhoofden valt niet mee. Wat hem het meest aan het hart ging waren de kinderen waar hij zoveel van zichzelf in herkende en die hij overal om zich heen tot boterhoofden zag verworden. Hij werd argeloos als een duif en listig als een slang en schreef uiteindelijk deze korte handleiding over hoe je van boterhoofd weer mens kunt worden.

Prachtig verhaal, dit is waar ik als juf ook telkens tegen aan loop. Ik zie alle soorten boter op hoofden van volwassenen, en erg veel kinderen zonder boter. Mijn hart gaat ook uit naar de kinderen, maar ik merk dat veel van mijn collega's nog op een andere manier naar kinderen kijken (met de beste bedoelingen overigens...)De boter kan wat mij betreft niet snel genoeg wegsmelten, dus allemaal maar flink veel warmte uitstralen, en op naar een boter-loze samenleving.

Zolang we de boter die ons op het hoofd gesmeerd is maar niet vergeten

Dit is echt de moeite waard om te lezen! Zeker voor iedereen die onze nieuwetijdskinderen in hun hart dragen....


NIEUWSBRIEF AURELIA APRIL 2008

Beste lezer,

Er is weer een nieuwe channeling verschenen op onze website http://www.pamela-kribbe.nl

Deze keer is het een channeling van Maria over nieuwetijdskinderen. Je kunt ’m vinden onder “ochtenden met Jeshua” in het linkermenu.

In deze nieuwsbrief wil ik (Pamela) graag iets meer vertellen over mijn ontmoeting met Maria en over het onderwerp nieuwetijdskinderen.


Echt de moeite waard, heel verhelderend, lezen hoor!

Het gaat niet om het aanpassen. Maar als Michelle niet de vaardigheid niet heeft om zich in te leven in een ander (dus niet snapt dat een kindje boos word als je zijn/haar werkje beklad/ stukmaakt) Is dat wel iets waar niet alleen de maatschappij zich aan moet aanpassen (door te begrijpen dat Michelle dat nou eenmaal doet en daar 'niets' aan kan doen) Maar Michelle kan wel gestuurd worden in het omgaan met andere kinderen.

Dat bedoel ik met aanpassen.

't is geven en nemen, en niet alleen Michelle op een fluwelen kussentje dragen omdat ze bijzonder is en de maatschappij maar moet veranderen omdat er veel meer bijzondere kindjes bijkomen. Tot op zekere hoogte kan dat, er kunnen best meer faciliteiten enz bijkomen voor bijzondere kindjes, maar dat wil niet zeggen dat bijzondere kindjes neit kunnen leren om goed om te gaan met niet bijzondere kindjes. En vise versa natuurlijk.

Gisteren zou er een persoon komen op school ter observatie van Michelle. Maar helaas... bureaucratie ten top... Eerst moeten er allerlei formulieren enz ingevuld moeten worden voor ze ermee verder kunnen...
'even' kijken, kan dus niet.. GRRRRR

Maar toch is er ook nog wat positiefs
Ze is maandag naar school geweest, gisteren ook en vanmorgen mocht ze weer!
Ze zijn nu met 3 juffen op een klas van +- 21 kindjes dus Michelle kan wat vaker naar school!
Ze doet het goed, en zolang er op school geen bijzondere voorvallen zijn (duwen enz) gaat het thuis ook goed!

Zolang er gedacht wordt dat het gedrag van Michelle een opzichzelf staand iets is wordt er ook alleen maar naar het negatieve gekeken. Dader en slachtoffer hebben meer met elkaar te maken dan je denkt. Het kindje waarvan het werkje door Michelle kapot wordt gemaakt heeft haar eigen leermoment in deze. En als Michelle het niet doet doet een ander het. Michelle heeft nu ws deze kant van het "dader/slachtoffer" leermoment maar dat neemt niet weg dat ze beide belangrijk zijn voor beide partijen. Ze moeten er als het ware beide met elkaar uitkomen. En niet zoals het nu is dat er aan de ene kant gedrag moet worden veranderd door buitenstaanders waar aan de andere kant ws niets gedaan wordt of juist de slachtofferrol bevestigd wordt.
Het zijn oude gedragsregels die alleen maar naar het uiterlijke plaatje kijken en maar naar een deel van wat er voorvalt en niet naar het geheel. Dat naar het geheel kijken op dit moment erg moeilijk is voor de meeste mensen (ook de professionals van het oude systeem) komt doordat er gewerkt wordt met normen en waarden die gebaseerd zijn op het verleden en oplossingen die in de toekomst liggen. Het NU wordt nog niet als zodanig geaccepteerd. Het is ook moeilijk om de situatie als zodanig te accepteren, dat het nodig is, en dat er nooit iets gebeurd zonder reden. Mensen willen altijd zoeken naar oplossingen, maar vaak wordt er van een kleine strubbeling (die een bepaalde richting geeft) een groot probleem gemaakt door er te eenzijdig op te reageren. Loslaten en het zelf op laten lossen is de meest moeilijke taak voor ouders en begeleiders op dit moment.

Dat is zeker waar. Maar het heeft alleen effect als de opvoeders en begeleiders haar accepteren in haar echtheid. Als ze sociaal gewenst gedrag moet aanleren alleen omdat dat 'zo hoort' werkt het niet.

Ik begin altijd met kinderen te vertellen dat ik hun boosheid, onmacht begrijp (niet afkeur) maar dat de uitingsvorm die ze kiezen niet de 'handigste' is. De volgende vraag is: 'Hoe kun je dit op een andere manier oplossen?' en vervolgens andere oplossingen aanbieden. Dit moet je heel veel keren doen.

Heel veel kinderen denken negatief over zichzelf omdat er altijd nadruk wordt gelegd op dat ene stukje sociale negativiteit. (Daar worden ze namelijk altijd op aangesproken...) Om ze in balans te houden moet ook héééél erg de nadruk gelegd worden op alles waar ze wél goed in zijn. Sociaal gedrag is maar één aspect van dat hele mooie mens wat je bent. Als dat stukje nog niet helemaal goed gaat, betekent dat niet dat dat hele mens niet goed is! (Ook dat moeten ze horen!!!!)

Michelle heeft ws een ASS, laten we dat eerst voorop stellen voor we beginnen met loslaten en zelf uit laten zoeken.


Zo doen wij het ook.

Het gaat mij erom, dat ze boosheid fysiek afreageerd op wat het eerst in de buurt is. Kind, speelgoed, meubels maakt niet uit. Als zij ruzie met Ashley heeft, boos wegloopt en Jillian toevallig in de weg staat, krijgt Jillian een duw, trap, stoot.
Dat soort dingen gebeuren niet alleen thuis, maar ook in de speeltuin, op school.
Of ze spaart het op tot op haar kamer en begint behang te trekken, tekenen op de muren, barbies onthoofden enz.

Haar boosheid heeft vaak ook 2 kanten, doordat ze vaak niet goed uit haar woorden kan komen ( ze slist, praat binnensmonds of juist heel hard en schel)kindjes begrijpen haar niet snel genoeg, maar als we haar loslaten, net als haar grote zus in de speeltuin (achter ons huis) laten spelen en haar 2 minuten alleen laten, dan is ze weg. De ruzies met andere kinderen hebben we al lang geleden op z'n beloop gelaten, zo lang ze niet slaan, schoppen enz of schelden/vloeken is het geen probleem. Maar haar alleen laten of uit het zicht is geen optie.

Ze is grenzeloos, dat vind ik heerlijk aan haar, gaat naast iedereen zitten, praat en maakt contact met iedereen, is heel behulpzaam, lief voor dieren (ook al gaat het vaak erg ruw), verzorgend en heeft ruimtelijk inzicht, gevoel voor muziek, kan mooi zingen en dansen, ze kent when you're gone van Avril Lavigne, nagenoeg uit haar hoofd. Daar genieten we ook echt van, prijzen we haar mee in de hemel, stimuleren dat ook.
Maar loopt ook met iedereen mee die ze aardig vind, gaat zelf op pad (loopt weg, ook uit haar eigen huis, als ik of mijn man er niet is en er oppas is voor haar.
Word snel boos, praat nog niet zo goed en is absoluut nergens bang voor. Ze is niet bang om zichzelf pijn te doen (vallen enz), vind vuur, zwaailichten en snelle voertuigen 'cool'.

In balans is ze wel, als alle dagen hetzelfde zijn, ze overal op tijd voor word gewaarschuwd (bezoek school enz). Dingen als vermoeidheid, ziek zijn, onverwachte gebeurtenissen gooien alles in de war voor haar. Maar ja dat hebben we vaak genoeg aan iedereen verteld, niet iedereen kan daar tegen en zo zijn er heel wat vriendschappen verwaterd / afgekapt. En sommige mensen kunnen dat wel weer waarderen en hebben dezelfde 'normen en waarden' als ons. Het leven is sinds de kids erg gecompliceerd geworden. Niet alleen dat ze of je het nou nieuwetijdskind, ASS, sociaal gestoord of wat dan ook noemt. De strijd die je iedere dag moet leveren om te knokken voor een bijzonder kind in een prutmaatschappij, 'oh wat heb je het zwaar' Nee het is niet zwaar het is heerlijk, ik groei met mijn bijzondere kinderen mee, leer elke dag weer meer en meer van en over ze. Ik word alleen (letterlijk) ziek en moe van de constante stroom bevestiging dat we anders zijn. Ja dat weet ik nu ook wel dat mijn gezin geen doorsnee gezin is. Dat we volgens de een een stelletje gestoorden zijn (en ja dat zijn we volgens de wetenschappelijke criteria ook) maar waarom voelt het dan zo goed? Waarom moet ik worden aangevallen op de dingen waar ik me goed bij voel? Zorgen voor mijn man kinderen en huisje en meer niet. Nee ik doe zelfs geen administratie, ik verzorg en maak schoon en frobel eens wat en meer doe ik niet en ik vind het heerlijk!!! Ja verklaar mij maar voor gek als een ouderwetse theedoos een lui nest dat niet wil werken want thuiszitten is zo makkelijk, lekker teren op ZW uitkering, VT's toeslagen en kinderbijslag. Ja heerlijk teren op kosten van de staat.. Zo word het gebracht. Ik kan het ook wel anders doen *volgens de maatschapij zoals ie nu is en wat verwacht word* dan vraag ik thuiszorg aan voor mn huishouden, een kindteam voor de kinderen en verpleegster voor m'n man en dan ga ik werken... zoals het hoort. Tsssk wat voor meerwaarde heeft die sitautie dan? Dat ik ga werken. Dat mijn kinderen opgevoed worden door vreemden, mijn huis voor mij geen veilige haven meer is omdat er vreemden al mijn spullen aanraken omdat het werk is. Niet met liefde elk kledingstuk ophangen, genieten van de slaaplucht in de slaapkamertjes voor het luchten, zich niet ergeren aan alle kindervingertjes overal en nergens omdat dat een eindeloze taak is.

Ik ben gelukkig in mijn eigen huisje, heb geen flatscreen, auto, ik heb niet eens een rijbewijs, mag niet eens op een scooter rijden haha. Ik heb geen dure vakanties of dagjes uit nodig om even te ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Bij mij is het nooit sleur! Het is hier altijd levendig, gezellig en druk in huis, onze deur staat altijd open voor iedereen met goede bedoelingen, we hebben een snel groeiend netwerk van kennissen en vrienden, de meiden zijn geliefd bij hun vriendjes, het gaat goed met ze op school. En nee we hebben het niet breed en de komende jaren zullen voor ons magertjes zijn, maar het zijn wel de mensen die we nu om ons heen hebben, die ons er doorheen slepen, net als dat wij hun erdoor slepen als ze ons nodig hebben. En die mensen hebben ook bijna allemaal hun rugzak met labels als borderline, adhd, ass enz. Het heeft allemaal een reden en die reden zie ik nu pas nu ik me niet meer spiegel aan de buitenwereld maar mijn levensdoel de ruimte geef. En nu komen er allemaal kansen op mijn pad, zoveel duidelijkheid, er gaan zoveel deuren met mogelijkheden open. Ik Leef! op mijn manier, met mijn dingetjes, met mijn visie. En tegelijkertijd is het de strijd met de buitenwereld, de maatschappij het grote gevecht. Loskomen van wat was, hoe het was, de strijd dat wij het anders doen, anders zien en vooral anders ervaren. Dat duidelijk maken aan anderen dat is de grote 'tijdvreter'. Daar gaat zoveel energie in zitten en vaak blijf je dan nog met een kloof onbegrip. Nog meer bevestiging dat het anders is. Niet normaal en dus NIET GOED.

Niet normaal wil niet zeggen dat het niet goed is. Dat is zo frustrerend voor mij. Ik ben niet volgens de middenmoot, helemaal niet juist, ik kan niet zoveel aansluiting vinden in deze maatschappij waar het draait om meer meer meer terwijl ik juist schreeuw om minder minder minder. Minder van alles. minder verplichtingen, minder moeten, minder gedwongen sociale contacten omdat het zo hoort (bezoekjes bij mensen waar je weinig waarde aan hecht en ja ik hecht weinig waarde aan mensen).

De strijd opgeven en het gewoon te doen dat is de oplossing, maar dat is erg moeilijk als je steeds herinnerd word aan het feit dat je het anders doet. En vooral de negatieve lading die het krijgt als je de situatie schetst zoals die nu thuis is.
Nou en?! ik ben gelukkig, laat me zijn zoals ik ben.

Maar boven alles..

Ik LEEF! en van hoeveel mensen kan je dat tegenwoordig nog zeggen?

Oops.

't is een hele lap tekst geworden..
Nogal wat voor een zondagmorgen haha.

Iedereen die de moeite heeft genomen om het relaas te lezen, bedankt voor het lezend oog.

Je bent een mooi mens, wat moet het heerlijk zijn om jou altijd in de buurt te hebben! Je weet zo goed wat 'waarheden' zijn, en leeft er ook nog eens naar! Dat vergt moed, en kost inderdaad een hoop een energie.... Maar het brengt ook heel veel, zeker voor je kinderen. Kinderen als Michelle die zo eerlijk zijn in hun emoties, daar kunnen we veel van leren. Ze is niet voor niets bij jou, bij jou mag ze zichzelf zijn! Wat wil een kind nog meer? Een veilige thuisbasis is echt het allerbelangrijkste voor een kind, elk kind. Heerlijk dat jij dat biedt. Knap hoor!

Geweldig Evelyn!!!

Vooral lekker blijven leven Evelyn!