basisonderwijs voor nieuwetijds kinderen

Dat zegt eigenlijk niets Es, mijn Tony gaat naar een gewone basisschool, wel met een rugzakje natuurlijk.
Deze school is er veel aan gelegen dat het goed gaat met de leerlingen en ze doen enorm hun best, waardoor Tony niet naar een speciale school hoeft.
Ga gewoon eens kijken joh, het ligt ook aan de mate van autisme natuurlijk, maar sommige scholen zien het probleem echt wel en doen enorm hun best om het kind gewoon mee te kunnen laten doen.

Er is natuurlijk de Daltondag komende tijd, maar wat me tegenhoudt om naar die school te gaan is dat ze het geloof nog net even iets belangrijker vinden dan het Daltononderwijs.

Ik had hier een aantal dagen geleden dus al een heel verhaal getypt. Is blijkbaar niet gepost *rolleyes*

Kwam er op neer dat ik vind dat er tegenwoordig te veel watten onder die kinderkontjes gelegd worden. Ik heb op een school gezeten waar weinig of geen hulp was. Ik heb geleerd te volgen en snel te schrijven enz wat de overschakeling naar het middelbaar veel makkelijker gemaakt heeft. Ik heb dan klasgenoten die op een school zaten waarbij er bij het minste zuchtje langs hen gestaan werd om te helpen. Die dames zijn nu bezig met hun GIP en voelen zich ontzettend verloren in alles. Kunnen amper volgen in de lessen enz. En dan te bedenken dat het op de hogeschool alleen maar moeilijker gaat worden.

(let wel; ik heb het niet over kinderen die autistisch zijn oid)

IMO vind ik dat kinderen moeten leren om hun plan te trekken, ook op jonge leeftijd. En geen gezeur dat ze dat niet kunnen want ik kon het ook op die leeftijd, en een heel aantal minder verwende nesten met me.

Kinderen moeten gewoon leren hard worden. Later staan ze er uiteindelijk ook alleen voor.

Whow kath wat ben jij toch een harde tante, wel eens in contact geweest met kinderen die problemen hebben om op school of in de maatschappij mee te komen? Kinderen van deze tijd.
Ik snap niet zo goed waarom jij vind dat kinderen maar hard moeten worden, alsof de maatschappij nog niet hard genoeg is. Wil jij niet ook dat hier iets aan veranderd? Kinderen zijn onze toekomstige wereldburgers, en wat is er goed aan als deze kinderen niks anders dan deuken oplopen omdat ze maar aan andermans verwachtingen moeten voldoen? Waarom ze niet zien in hun eigen kwaliteiten en deze tot uiting brengen zodat iedereen weer een eigen en waardevolle plek kan krijgen op deze wereld?

Ik heb waarschijnlijk meer contact met kinderen en jongeren die problemen hebben om zich aan te passen in de maatschappij, om hun plekje te vinden of om gewoon mee te kunnen dan de gemiddelde persoon.

Voorbeeld van iemand waar ik een heilig respect voor heb. Jongen is rond zijn 12/13 op het foute pad geraakt; problemen op school, problemen thuis enz. Jongen heeft zich keihard moeten weren tegen de maatschappij, hij werd niet begrepen, niet geholpen, door de meeste mensen zelfs ontweken. Ik heb altijd een goede band met die persoon gehad (hij is twee jaar ouder dan mij) en ben nu nog een van de weinige die er niet voor terug deinst om hem af en toe te zeggen waar het op staat. Jongen heeft zich sinds twee jaar geleden door me laten overtuigen om het nog eens te proberen. Hij krijgt geen kansen meer maar dwingt ze af! Hij éist een nieuwe kans in onze maatschappij! Dat zou hij niet gekunt hebben als ze hem altijd maar het handje vast gehouden te hebben. En wat als hij dan op het slechte pad wasg eraakt? zou hij dan deze kracht hebben? Denk het niet!



Omdat ik weet dat dat nodig is! In onze huidige maatschappij ben je niks wanneer je jankt omdat iemand zegt dat hij of zij je niet leuk vind. Verwacht je nu werkelijk zoveel van 2012, dat je je kinderen soft wil opvoeden waardoor ze, als 2012 niets wordt of minder goed uit draait dan gedacht (en die kans is net zo groot als de kans dat het goed gaat) er onderdoor gaan omdat die keiharde wereld ze de grond in stampt van het moment dat ze besluiten hem te gaan ontdekken? Dan heb je een depressieve bevolking wat uiteindelijk lijdt tot 'dada mensheid'. Dat je af aan toe aan verwachtingen moet voldoen is nodig om te overleven. Het menselijk ras wordt er enkel zwakker op, bij de dieren werkt het zo niet. Enkel de sterkste overleven. En de minder sterke die echt willen overleven worden sterker. En nu vind ik ook weer niet dat je minder sterke kinderen zomaar moet laten sterven. Maar wel dat je die kinderen sterker zou moeten maken, harder moet maken. Zodat ze zich kunnen weren, zacht als het kan, hard als het moet. En helaas wordt je enkel hard door het leven. Het is je leven dat bepaalt hoe hard je bent of wordt.


Het is niet omdat je ze weerbaar maakt dat je hun kwaliteiten niet kan zien en tot uiting laten brengen. Iemand met bv paranormale gaves (ik vermoed dat het over die kwaliteiten gaat gezien het om nieuwetijdskinderen gaat) kan die evengoed, misschien nog beter uit oefenen als hij of zij zich kan weren tegen de buitenwereld die het niet accepteert. Durft naar voren te stappen in een groep die er tegen is om hen te overtuigen. Want als ze daar te bang voor zijn, te soft voor zijn, zal er al helemaal niet veel komen van 2012


En ik hard? Heb ik nog al gehoord maar ben het er niet mee eens.

Weerbarheid is niet hetzelfde als hardheid. Ik geloof niet dat je kinderen 'hard kunt maken'. Mijn pa dacht dat hij dat met mij ook moest doen, maar 't is niet echt gelukt. of wel: hardheid naar mezelf toe in de zin van zelfveroordeling. Daar schiet de mensheid echt niks mee op.
Kinderen leren dat ze zichzelf mogen zijn en op mogen komen voor waar ze voor staan, dat lijkt me weerbaarheid. En mensen die zichzelf mogen zijn, gunnen anderen hetzelfde waardoor 'hardheid' veel minder nodig is.

zelfveroordeling is absoluut geen hardheid. Hardheid is je kunnen weren, je geen **** aantrekken van wat mensen van je denken. Door gaan als het even niet mee zit. Desnoods met tranen over je wangen blijven vechten voor wat je wil bereiken.

Ik word ronduit woest als ik zie hoe sommige ouders het handje constant boven kindjes hoofd houden, zorgen dat ze alles hebben. Kinderen die nergens voor leren vechten, bij niets leren doorgaan...Alles zomaar in de schoot krijgen! Bah...

Net als hier...Als je hebt leren vechten om in je middelbare te komen, om je school af te maken ondanks je ''beperkingen''. Danpas kan je trots zijn, want dan pas heb je het zelf gedaan.

ok, ik snap je definitie van hardheid.Ik noem dat wilskracht.
Je kwetsbaar durven opstellen vraagt ook moed!
zouden de twee niet best samen kunnen voorkomen in één persoon?

Dat kan best...Maar dat bereik je IMO niet door je aan te passen aan deze kinderen. Mijn "verhaal" over het naarvoren durven stappen is zowel hard zijn om uit te komen voor wie je bent, als je kwetsbaar opstellen omdat je iemand (voor de maatschappij zelfs "iets bent" helaas) wie/die niet geaccepteerd wordt.

Hardheid is geen weerbaarheid, hardheid is een gemis van gevoel.
Een hoop liefde en begrip gemist hebben.
Thuis moet veilig en warm zijn, geen tuchtschool.
Als wij als volwassenen niet opkomen voor onze kinderen en ze inderdaad die hardheid moeten leren zoals jij het ziet word de wereld een stuk minder leuk denk ik, maar dat is zoals ik het zie.
Liefde en grenzen, maakt van kinderen leuke mensen.
Ik ben zeer streng opgevoed en ik ben het met zo´n opvoeding niet eens, ik ben er niet slechter van geworden maar heb wel het gevoel veel te hebben gemist, liefde bijvoorbeeld.
Van wie anders dan je ouders moet je dat leren?

van jezelf, van vrienden...Je kinderen niet om elke zucht inpakken in een wollen dekentje waardoor niets hen nog kan raken betekent niet dat je hen geen liefde geeft Karin...

klopt Kath, maar er is een tussenweg denk ik.

daar ben ik van overtuigd, maar even realistisch zijn; hoeveel mensen vinden die?
Dan liever iemand die wat te hard is, dan iemand die te soft is.

euh...dat is en persoonlijke voorkeur Kath.
Die middenweg van Karin spreekt me wel aan
Er ligt echt wel heel veel tussen hard en zacht hoor!

Ja, net als met paarden Kath, soms kun je de teugel een beetje laten vieren, maar soms moet je hem strak houden.
Zou je hem constant los houden dan leert hij niets en houd je hem te strak dan wil hij niet meer leren. Dan gaat hij bokken en val je eraf.
Maar over paarden weet jij meer dan ik

klopt...En ook daar is het bijzonder moeilijk om de middenweg te vinden...Af en toe ben je te streng, af en toe niet streng genoeg...Maar hey, met die drie dieren die ik onder mijn hoede heb is het helemaal goed gekomen dus zo'n ramp zal ik wel niet zijn

En idd...Soms helpt het om net datgene te doen dat niemand anders zou doen...... (als je daar een voorbeeldje van wilt wil ik het gerust even geven...Ik was sowieso al aan het denken om het verhaal van mijn merrie en mij eens hier te posten)

Ja dat kan ik me voorstellen, ik heb ook het idee dat jij beter met dieren als met mensen kan omgaan
Ik in ieder geval wel.
Ja schrijf op, leuk! Jij schrijft met zoveel humor

Getver wat een slijmerd

Kan ik ook...Duw me een dier (liefst een paard) in mijn handen, en ik ken hem op een week vanbinnen en vanbuiten. Daarmee wil ik niet zeggen dat ik alle problemen heb opgelost...Maar ik weet wel al ongeveer hoe er mee om te gaan enz...Maar met mensen wil het vaak wel eens anders verlopen...Mensen begrijpen me altijd verkeerd...

Kath, weet je waarom je beter met paarden kan opschieten?

Omdat die direct zijn in hun contact met jou. (niet anders dan ze werkelijk voelen/denken, "zo binnen zo buiten") Je weet dus veel beter waar je aan toe bent en dat geeft jou zekerheid en onzekerheid met mensen die nog niet "zo binnen zo buiten" zijn.

heel herkenbaar