Ik loop al een tijdje met een vraag rond, ik stel hem maar eens hier. Het valt mij op dat er een behoorlijk aantal kinderen is dat niet meekomt bij mijn zoon op school. Mijn zoon is er een van, krijgt RT, fysiotherapie, een klok op zijn tafel, extra aansporing. Er zijn in zijn klas van 35 kinderen nogal wat kinderen die ook aan alle kanten bij gespijkerd worden.
Gisteren kwam de buurvrouw even binnenvallen, wilde wat informatie voor haar zoon. Hij gaat al jaren heel moeizaam, wordt aan alle kanten ondersteund, en nu in groep 7 treft hij een juf die dat allemaal maar onzin vindt. Dyslexie is iets waar je geen aandacht aan hoeft te besteden, en het buurjongetje is gewoon dom en ongeinteresseerd. Hij is nu, na een maand of 4 naar school te zijn gegaan overspannen. Een jongetje van 11 wat 's nachts ligt te gillen in zijn slaap en overdag huilbuien heeft omdat hij het allemaal niet meer ziet zitten.
Ik heb prima herinneringen aan mijn lagereschooltijd, in de jaren 70, maar inmiddels is er een hoop veranderd. Tegenwoordig helpen we met een stel moeders in de klas mee om de juf te assisteren!
Ik vroeg me af, zou het geen tijd worden om het basisonderwijs op een andere manier aan te pakken? Ik bedoel, als de juf de hoeveelheid werk al niet aan kan, de kinderen aan alle kanten steun nodig hebben is er toch iets grondig mis met de manier van werken toch?
Ik zie niet direct wat er zou moeten veranderen, ben tenslotte geen deskundige. Maar zou het bijvoorbeeld geen goed idee zijn om het bijvoorbeeld met een jaar te verlengen? Of kleinere groepen? Een andere manier van lesgeven, hoewel ik niet snel zou zien hoe anders? Wat denken jullie?