De treurwilg

Onderstaand gedicht ontstond een paar jaar geleden. Het is een gedicht dat door een meisje van (toen) 16 op innernet geplaatst werd. Het tweede gedeelte is een antwoord van mij op haar schrijven. Dit meisje en haar verhouden op Innernet, is er de directe aanleiding van geweest dat ik "open" ging en de reis naar binnen ging maken en eigenlijk voor het eerst in mijn leven naar mijn "schaduwzijde" durfde te gaan kijken.........


treurwilg,

je staat aan de over van de beek,
gevormd bij je eigen tranen.
je lange haren verbergen je gezicht.
je ziet alleen de kringen die gevormd worden
door de streling van het water.

het regent, ja, zelfs dat merk je niet,
want ook jij huilt.
maar toch, je staat daar zo perfect.
je staat, en je bent.
in eeuwigheid zijn.
dat is iets wat elke grens
van treurigheid overschrijd

ik zit aan de oever van jouw tranen,
en huil,
achter mij sta jij,
stil,
zonder vragen,
zonder troostende woorden,
toch, dit samen huilen,
is een grotere troost dan al het andere.

het regent, maar ik merk het niet.
zachtjes strelen je haren het water,
ik kan de kringen zien die ze vormt.
samen, even een eeuwig nu moment
zijn,
met jou.
ik dank je lieve wilg

Liza



Meisje,

je zoekt m'n luwte,
mijn takken beschutten je zijn.
Jij geeft jouw tranen
aan het water waar ik van drink,
In de zuiverheid waarin ik groei,
koester jij je in echtheid.

Voel het samen gaan van je tranen met de regen,
Het besef van goddelijkheid die is.
Mijn oever is niet jouw grens,
maar jouw introspectie.............
Het water verbind je met de aarde,
spiegelt jouw besef, want,
Jij, jij bent.

En ik?
beetje stil.
Echt waaien doet het ook al even niet.
Ik mijmer wat met mijn takken en wortels in het water.

Doe ik het niet nu,
Nou dan doe ik het wat later

Er gebeurde al een tijdje niet veel totdat jij verscheen.
Maar jouw kracht
en echtheid.

stil heel stil,
geen vragen.
laad je op,
laat het zijn.
Jouw wereld zal openbaren


Dank je bijzonder meisje

Thomas Andreas