voel me ff rot

ja dragon bijna tegelijk!
je hebt ook zeker gelijk mooi neergezet

Hij is gewoon niet duidelijk genoeg.

Vanmorgen na het ontbijt baalde die van de vaat die er nog schoon stond, maar niet opgeruimd. Vanavond na het eten wil hij een half uurtje sleutelen, oke snap ik... Maar als het zijn taak is om af te wassen, moet ie ook niet zeiken over de 'rommel'.

Dat hij dan in het half uurtje alleen de kids steeds bij hem heeft staan ja daar kan ik niets aan doen, ik ben bezig met naar bed brengen..

uiteindelijk is hij daar geprikkeld over, kan ik hem als hij klaar is nog helpen met de laatste dingetjes... Ik spreek hem aan als zijn timing gewoon ronduit waardeloos is.. Krijg ik het over me heen dat ik de kinderen niet bij hem vandaan hou, want ja hij was even sleutelen.

Nu staat de helft van de afwas er nog.. ik vertik het om op te ruimen. En morgen is hij weer geprikkeld als hij beneden komt door z'n eigen stommiteit...

Aan de ene kant wil ie dat ik mondiger word, als hij er maar geen last van heeft... En als hij dan een keer wat zegt, moet ik het niet al te heftig opvatten 'ik ben het maar, je weet wie het zegt'.

Ik ben er ook zo klaar mee, oke hij is ziek, hij heeft pijn, hij moet echt stipt zijn met medicijnen, maar ik ben het eigenlijk wel zat... Ik zette eerst elke week zijn medicijnen uit. Ging prima tot hij zelf bepaald dat gewoon een potje op zak makkelijker is... Oke moet ie zelf weten, maar dan moet ie ook wel zo volwassen zijn om ze ook echt in te nemen. En dat doet ie dan weer niet op tijd genoeg.

Het liefst zou hij willen dat ik alles voor hem zou regelen. Medicijnen enz. En dat gaat dan een tijdje goed tot z'n ego weer begint op te spelen.. En hij heeft een heel groot ego. Dan is alles niet goed, kan ie het allemaal zelf, begint ie te vitten op mij als ontkenning dat hij het niet zelf kan. Ik pik dat niet meer en dat kan hij niet handelen..

Doormat syndrome...ik ga gelijk even kijken!!

Lynne Namka, Ed. D. (C) 1989

"I want to love your without clutching. Appreciate you without judging. Join you without demanding. Love your without guilt. Criticize you without blaming. And help you without insulting. If I can have the same from you, then we can truly meet each other.'
--Virginia Satir

How is it that some people get the worst of every interaction, consistently confuse his or her own best interests with the inters of others? Counselor and therapists in the co-dependency field can certainly recognize the pattern in their clients, (if not in themselves) --the one in which a seemingly well-intentioned person is walked on, dumped on, ripped off--Doormat stuff!

Being a Doormat is never easy. But it can be especially disillusioning to have a working knowledge of co-dependent and addictive relationships, to have read the books and attended the workshops, and still wake up with mud on you face.

Perhaps the Gestalt psychology folks have a point. They say that often it's not enough just to know something. We human beings have to feel something and experience it on a deep, deep level before we are shook up enough to really get the message of change. It is said the longest journey in the world is the twelve-inch journey between your head and your heart!

So here is a fresh outlook on Doormat behavior. The old, Brand X definition of co-dependency was based on the medical model, the disease model and the pathology model. Not so here. My approach is based on the wholeness model developed from the theories of Virginia Satir and Carl Jung. This approach is the mature version for the discriminating viewers who want to feel good about themselves while learning to feel good about themselves.

Perhaps Doormat behavior really signifies a misplaced trust in power in all of its forms--power over the self and others, power of others to help us in some way. There is an ancient South American legend that tells of the time when the gods created the earth. They looked for a place to hide power because they realized it was a possibly dangerous force that might be found and used in a destructive fashion. The gods considered the top of the mountain and the bottom of the sea, but ruled these out because power was too dangerous to hide in one place. So the gods decided to divide the power up and place it in the hearts of men, women and children.

All human beings have a drive for power, it is the essence of survival. Power drives start in infancy and continue though out life. Derived from the Latin, potre--which means to be able--power is morally neutral. Power can be used for good or ill purposes.

Power comes in two basic forms: Coercion, or verbal or physical threat, or Persuasion, which requires acceptance of the person going along with some authority. This acceptance is based on the previous social conditioning of the person being approached with a power demand or request.

Some types of control are adaptive in that they strengthen self worth. Having an internal sense of control results in individuals taking responsibility for the choices they make and what happens to them. According to the latest research, the more control a child is given over everyday life choices, the better. Both career and personal outlooks brighten in later life when the child learns to make decisions, learn from them and correct mistakes. But when childhood power drives are filtered through anxiety and fear, the result is social control and manipulation. This type of control robs people of self esteem.

The primary negative law of power as known by dysfunctional people and governments all over the world is Them that has it, tries to keep it. Remember the childhood game of King or Queen of the Hill? The object was to remain in charge through brute force. We were taught as youngsters that power was dualistic: 'If I have the power, then you don't,' or 'If you have the power, then I won't have any.' Power could not be shared. Putting the power in one person or in one camp creates a type of mind set that fosters anger, tension and competition.

In fact, it is hard to think of a greater waster of human potential for all parties concerned than the domination/submission model. This model has fostered destructive behavior, aggression and violence on the part of those in control. It has encouraged resentment, passive aggressive behavior and rebelliousness on the part of the submissive person who had to learn manipulation in order to survive. This old model has stifled the growth of both victim and victimizer as it precludes trust, affection and true intimacy.

Doormats have generally learned to give their power away or use it in a passive aggressive fashion. It is something they have learned growing up in a 'closed' family system. A closed system is one where energy is spent in trying to keep things from changing. In this kind of home environment, one or more members bent on maintaining the status quo, help keep the power structure off balance. Since communication often promotes change and change and threatens the status quo, closed family systems do things by unspoken agreement. Them that has the power keeps it. This arrangement allows dependence on alcohol, drugs, abuse or out of control sexual needs to flourish.

Closed systems prevent problem solving, personal growth and moving forward. The family motto becomes 'Don't rock the boat.' Individuals who grow up in closed systems do not get their early emotional and psychological needs met and often develop compulsive, dysfunctional behaviors as a result.

One of the most debilitating attitudes emerging from such an environment is a kind of moral masochism, described by psychoanalyst Ester Meneker. Moral masochism is an insufficient separation from the parent due to fear or loss and abandonment. Described this way, moral masochism should be distinguished from sexual masochism which is an unconscious need for punishment. Moral masochism is an adaptive defense mechanism to over come the child's fear of abandonment. Modern day feminists writers describe moral masochism as a dependency issue. It is inevitable in human beings because of the long emotional and physical dependence of the child on the family. Dependency becomes increasing worse in children who have harsh, domineering parents.

Unfortunately, when the child grows up, there are more than enough domineering, intimidating types to play 'parent.' In The Fire From Within, Carlos Castaneda calls people who use adversive control Petty tyrants. Adversive control includes power trips such as yelling, glaring, sighing, blaming and pouting to keep family members under control. A petty tyrant is someone who bullies, torments or otherwise tries to oppress you.

There are some great examples in literature and in the movies of strong people standing up to petty tyrants. Jesus Christ before Pilate, Sir Thomas Moore before King Henry VIII, Joan of Arch before the king of France, and Mr. Roberts before the ship's captain in the movie, Mr. Roberts. In each case, the hero stood firm, calm and collected in the face of persecution. Castaneda says it is lucky to stumble onto a petty tyrant because you can learn about control, self discipline and self respect in your dealings with him. There is a challenge in dealing with a seemingly impossible person in a position of power. He even recommends that you go out and look for one so that you can practice facing them with discipline and inner strength.

Virginia Satir described the 'Benevolent Dictator' who practices a friendlier, but equally tyrannical form of control. Domineering parents are examples of this type of oppressor. Benevolent dictators want to the be the Dear Abby of the Universe and offer solutions to everyone's problems but their own. They may even be correct in the assessment of how things are and how to correct them.

Benevolent dictators become so caught up in other people's problems that they unconsciously use others to avoid the personal responsibility of looking at their own actions. They can play the role of the expert who gives advice as a coping mechanism to avoid looking at their own unresolved needs for power. They smile and act nice to you, but the bottom line is-- 'You had better do as I say.' They treat others as problems to be solved and people to be controlled. They send a message that you are not grownup enough to figure out your problem on your own and take the consequences. Their bottom line is 'I KNOW WHAT IS BEST FOR YOU AND YOU HAD BETTER DO IT!'

The tactics of a benevolent dictator creates helplessness in people who agree to play their hidden power games. This fits neatly into the Doormat's perceived need to live in perpetual atonement for past, present and future sins. Doormats turn their own personal power over to others. They communicate statements like, 'Whatever you want is okay. It's all right with me. You decide for me. I'll go along with whatever you want.' They ask permission for things that other people just take for granted and go ahead and do. 'Could I have a hamburger?' when ordering food from a waitress is an example of co-dependent talk. Say what you want straight out instead of asking permission when it is appropriate.

Doormats often have an excess of apologizing for small discomforts. Those who are around Doormats often recognize their submissiveness and begin to take control of the situation. It's as if Doormats wear a T-shirt saying 'Available for demeaning!'

Giving in to others is consistent with closed family systems which teach manipulation and submissiveness rather than straight communication. Letting other walk over you is learned in households where adults have used becoming hurt as a technique of discipline and control: 'If you don't do what I say, I'll be hurt and disappointed in you.' Children from such systems learn to keep quiet and be the good kid.' They learn the basic rules of dysfunctional families: 'Don't talk, don't trust and don't feel.' When they transgress these family rules and speak out, they feel guilty. They go through life ruled by the guilt that they have internalized.

In an open system, energy is spent in promoting change, and there is a balance of power. There are checks in place to keep the power from going out of balance. Keeping everything fixed and stable is not as important as the growth and development of all individuals. The open system provides increased energy that transforms itself into something new. Individuals are treated with love, respect and concern. Family members are encouraged to be productive and grow.

The good new is that one can always cash in one's Doormat status in exchange for self-respect. But this requires letting go. If the attachment is to an addicted partner, letting go may mean allowing the other person to hit bottom and seek professional help. Negative energy from abusive relationships must be released in order to allow the power of the other person and to unfold.

The scriptures of all religious traditions tell us that we are to be of a loving and open heart. We are our brothers' keepers, but we can learn to do that in ways that do not cripple them. A keeper in the old sense of the word meant a jailer, custodian or warden. We can truly become our brothers' keeper by keeping their spirit intact. We can give other people the tools they need to help themselves. Of course, it also means releasing one's own over zealous need to heal. And putting the Benevolent Tyrant to rest in ourselves.

When you learn to be primarily accountable to yourself, the stage is set for other people to have more choices. They may choose to accept responsibility and take care of themselves, or they may find someone else to take care of them. Relationships will certainly change and there are no formulas to predict which way they will go. But you can be mindful of your own control issues.

As the ex-Doormat moves from a model of enabling to a model of empowering, great gifts begin to reveal themselves. The greatest gift we can give ourself and others is our own well being. Another gift is to allow the person to be him or herself even with all their shortcomings. A third gift is getting a balance of power in the relationship and learning and using the healthy skills of open systems. When we get a clear understanding of the misuse of power in relationships, we can work to clean up our system.

http://www.angriesout.com/doormat.htm

Nou we hebben gisteren erg lang zitten praten.. hij begrijpt het wel gelukkig.

Het is bij ons zo dat we stress op een andere manier handelen. Ik laat het langs me heen glijden. Misschien niet altijd goed. En hij gaat zich er over op lopen winden. Wat ook niet altijd werkt.

we hebben niet zo veel tijd om te praten, dus ja, dan is het niet zo gek dat je je eraan gaat irriteren.

We zijn dus net zo'n stressperiode voorbij. En komen aan van alles toe qua kinderen betreft, maar ons zelf.. Nee daar komen we dan niet aan toe.

Wow, heel goed artikel!

En Evelyn, misschien is het geen slecht idee om jullie zelf en jullie als koppel eens een plekje te geven bovenaan het prioriteitenlijstje? Voor jullie zelf en jullie kinderen...

Ja dat moet ook.
Maar ons sociale netwerk is niet groot.
En de meeste mensen in ons netwerk, die zijn leuk met kinderen, maar met die 2 grootsten van ons moet je erg stevig in je schoenen staan.. En dat kunnen de meesten niet.

Maar daar is al een oplossing voor. Humanitas heeft vrijwilligers die het leuk vinden om in een gezin als dat van ons 'op visite' te komen zodat wij even alleen weg kunnen of even iemand hebben om tegen aan te kletsen. Gespecialiseerd meestal, in bijzondere kinderen.

Want opa's en oma's zijn hier niet zo 123 in de buurt en hebben allemaal een volledige baan. De buren kennen we nog niet lang genoeg.

Bij ons staan de kinderen op 1, wij op 2 en dat zal ook altijd zo blijven, maar het is niet in verhouding. De kids op de eerste plek vraagt zoveel dat we eigenlijk niet aan een 2e plaats toekomen.

Het is enorm belangrijk voor de ontwikkeling van een kind dat de ouders samen een hecht en gelukkig stel zijn. Kinderen pikken alle stress, frustraties etc feilloos op en reageren op hun manier...Op lange termijn hebben ze er helemaal geen baat bij dat jullie jezelf wegcijferen voor hen.
Dat wil niet zeggen dat je superouders moet zijn en geen fouten mag maken!! Maar als jullie samen goed in jullie vel zitten, pikken de kinderen daar zeker iets van op.
En nu vind ik dat ik belerend klink, maar vind het toch belangrijk dit te zeggen.

Zwaai zwaai, Inneke

Dat weet ik, maar dan moet je daar ook de mogelijkheid wel voor hebben. En die hebben we nu niet.

Wij kunnen op dit moment niet samen weg, hebben weinig ruimte / tijd om samen dingen te ondernemen.

DAt begrijp ik heel goed, maar je schrijft net over Humanitas?...
Als jullie het tot prioriteit maken dan vinden jullie een oplossing. Misschien 'kan' het dan, niet op dit moment, maar heel snel wel?

De aanvraag voor humanitas is in juli al gedaan.
We hadden iemand die op het laatste moment toch niet kon.

Pas nu is er iemand die ons gezin wil proberen en aankan.

De laatste keer dat we samen zijn weg geweest is in april ongeveer.. Toen hadden we iemand van het kindteam van Icare, maar die kon de meiden dus ook niet handelen.

Even een update...

Eergisteren goed gepraat, gisteren ook gepraat. Alleen ging het helemaal fout. Het draaide erop uit dat IK aangaf eens goed te willen nadenken of IK zo nog wel verder wil.

Daar kreeg ik een antwoord op 'Oke, ik bespreek het met de psych vrijdag.' Niet eens 'waarom?' 'Hoe voel je je?' Helemaal niets

Hij had het alleen maar hoeven vragen 4 woordjes. Maar nee..

Ik ben echt helemaal geknakt nu. Waarom vraagt ie het niet?
Gisteravond nog lang na liggen denken en eerlijk gezegd ik voel me al tijden niet meer happy.

Morgen heb ik en afspraak bij de huisarts, heb net een zelftest voor depressie gedaan.. ik ga de uitslag hier niet neerzetten. Ik kan niet eens nadenken zonder te gaan janken van moedeloosheid, niemand die ook maar even aan mij denkt. Ik wil niets, ik kan ook niets meer, alleen de gedachte dat ik zo de deur weer uitmoet...

Gisteren was echt een doodssteek voor me, ik voel ook helemaal niets meer behalve verdriet en alle spanningspijn in me lijf.

Lieve Evelyn,

De meeste mensen kunnen geen gedachten lezen. Zeg, spreek uit wat je nodig hebt, wat je verlangt, waar je naar hunkert, wat je pijn doet, wat je verdrietig maakt....zo draag je zorg voor jezelf en kan hij (of in het algemeen de ander) voor jou zorgen.
Als jij altijd maar doordoet en niet voor je eigen behoeften opkomt, dan is het niet gek dat daar aan voorbij gegaan wordt.

Anders kruip je in de slachtofferrol en implodeer je in het lege zwarte gat waar je helemaal alleen bent of blijf je steken in verwijten van 'waarom doet hij....'.

Ik besef dat dit veel moed vraagt en je heel kwetsbaar maakt. Ik heb zelf ook heel veel moeite (gehad) met vragen...Maar het doet goed de verantwoordelijkheid op te nemen voor je eigen welzijn. Je neemt zo je eigen kracht terug en je laat jezelf toe kwetsbaar te zijn. En Evelyn, het is helemaal niet vreemd dat jij compleet 'op' bent. Tijd voor jou nu.

Sterkte!
Inneke

Toen ik hem gisteren zei dat ik er over na wilde denken heb ik hem gezegd dat ik het heel jammer vind dat hij niet naar m'n gevoel vroeg.. kreeg geen antwoord.

Ik heb hem gisteren elke keer als hij mij wat verweet, geprobeerd uit te leggen hoe ik dingen ervaar, maar dat dringt niet door. Hij zegt dan dat ik het probeer te verleggen naar een ander. Maar ik kan het niet meer opbrengen allemaal..

het kan heel confronterend zijn om aangesproken te worden op dingen die je 'verkeerd' doet. Het kan voelen alsof je als persoon niet ok bent.

Eveleyn

Is het wat om samen in therapie te gaan?.Da sta je niet zo alleen.
De communicatie is wel heel slecht op dit moment.

Evelyn, wat zou ik je graag helpen. Helpt het misschien als je ook eens met de psycholoog van je man gaat praten. Haar de dingen voorlegt en dan samen met haar kijken of je het zin heeft om zelf ook een therapie of 'praatuurtje' (bedoel ik niet negatief hoor) te hebben. Dan niet bij haar maar misschien bij een collega. Of samen therapie te hebben.

En meid, realiseer je dat je echt in een zware periode in je leven zit en ander had wellicht al lang de pijp aan maarten gegeven. Dus het is helemaal niet raar dat je in een dip zit, dat je moedeloos bent of erger etc. etc. voel je daar niet schuldig over o.i.d.

"eis" dat je ook geholpen mag worden. Probeer voordat je bij de huisarts bent er achter te komen wat je wil van hem/haar. Wat jij denkt dat jou nu helpt. Is het niet voor jou dan toch zeker wel voor je kindjes.

Zou nog wel veel relativerende woorden willen opschrijven maar daar zit je nu niet echt op te wachten!
Heel veel sterkte!

Nou eerlijk gezegd zit ik wel te wachten op iemand die het allemaal wat relativeert.. Aangezien mijn mannetje dat niet doet EN ik het niet meer kan.

Samen therapiegesprekken.. Ja dat was ook de bedoeling, maar waar laten we de kinderen dan? Zolang die nog geen geschikte oppas hebben gaat dat niet. En de kids meenemen naar het gesprek is geen optie. Anders waren we al lang samen een keer op gesprek geweest.

Ik ga in ieder geval morgen met de dokter praten of er iets is wat ik aan m'n gevoel kan doen. Ik slaap veel, maar ben altijd moe. Kan nergens van genieten, zelfs muziek is om te janken.

Toen de rest net aan tafel ging om te eten ben ik er niet bij gaan zitten, ik kan het gewoon niet. Ben op de bank blijven liggen tot er gezegd werd dat Megan wakker was. Toen ben ik samen met haar gaan eten. Maar dat smaakte ook al niet.

Zometeen moet ik naar het gemeentehuis. Papieren inleveren. Ik zie er als een berg tegenop dat hele stuk erheen, papieren, en weer terug. Alles is teveel.



En dat het vervelend is dat je aangesproken word op de dingen die je niet goed doet is inderdaad zo. Maar als er dan nog leuke dingen zijn om het te compenseren.. Die zijn er niet.

Hoe zouden jullie het vinden als je man zegt 'Bij mij luisteren de kids prima helemaal nergens last van' Terwijl je een kutdag hebt gehad ze niet luisteren, alles mis gaat en je een beetje steun wil?

Met sinterklaas komen mn schoonouders. Ik baal er nu al van een hele middag 'gezellig' zitten doen. Ik vind het ook hypocriet aangezien m'n mannetje tussen sint en kerst nog met z'n vader wil praten over 'zware onderwerpen'.. Wie weet hoe dat uitpakt. maar voor de kids vieren we gezellig sinterklaas met schoonouders..

Evelyn, denk je dat je man het zou accepteren als je een keer meeging naar de psych? misschien kan zij jullie helpen om de communicatie wat beter te krijgen.
Net als Grunie al zegt, ik kan hier een heel verhaal neerpennen, maar waarschijnlijk heb je daar geen ene fluit aan.
Jij bent jij en niet mij of een ander, blijf bij het praten vooral bij jezelf, probeer niet met verwijten aan te komen maar vertel wat sommige dingen voor jou doen en wat Inneke ook al zei, in de aanval gaan lokt alleen maar verdediging uit en helpt beide partijen geen steek verder.

Van mij ook een dikke knuffel!

Goed van je dat je morgen naar de dokter gaat.Een geschikte oppas ja dat zou nu wel erg welkom zijn.
Besef dat het nu erg zwaar voor je is.
Het kost allemaal heel veel energie, en dat ondermijnt je kracht.
Probeer met je huisarts een oplossing voor jezelf te bedenken,waar ben jij mee geholpen?

Veel sterkte morgen.