Gisteren een bijzondere ontmoeting gehad, met een jonge dame.
Zij ligt bij ons op de afdeling, en is aan bed gekluisterd.
Het mooie aan de ontmoeting was, de berustende manier waarop ze tegen me sprak.
Het leven van dit moment voor haar zo vertrouwd, en voor mij was het even slikken. Het besef van 2 eigen kinderen die lopen , springen , fietsen, uitgaan.Voor hun de nomaalste zaak van de wereld.
Echter ze zag even mijn onzekerheid en toen was toch het ijs gebroken. Mag haar gedichten lezen en ben blij, blij voor haar dat op dit moment haar leven , haar leven is!!!