ik moet even iets bekennen....

zucht... hier komt ie dan....

Ik heb het altijd wel gehad hoor, stemmingswisselingen, maar de laatste tijd is het veel sterker.
En dat heeft ook invloed op hoe ik met dit forum omga. Ik vind het heerlijk om lekker te lachen en dit met jullie te delen, me positief te voelen maar soms moet ik helemaal niet lachen. Dan vind ik alles stom, lelijk, vervelend, treurig. En als ik dan op het forum kom dan vind ik jullie ook allemaal stom! Gatver wat een stomme onderwerpen, wat een stomme reacties, wat een stomme mensen, waarom reageert niemand op mij, etc. En dan doe ik niets. Ik wil dan iets schrijven, maar weet niet wat, want alles klinkt toch stom. Soms doe ik een poging en wis ik het toch maar weer. Of ik denk “laat ik nu maar iets heel liefs zeggen, of iets slims”. Maar dan weet ik dat ik dat alleen maar doe om bevestiging te krijgen in iets wat ik op dat moment helemaal niet van mezelf vind. Ik vind mezelf namelijk het allerstomste van iedereen. Voordat ik dit opschreef, dacht ik nog “laat ik dit opschrijven in gedichtvorm”, maar ik betrapte mezelf er gelijk op dat dat de oude trouwe manier van aandacht/waardering vragen was. En ook dacht ik “straks vinden ze het stom”, hahahaha. Ook bedenk ik me nu dat ik er blijkbaar op let om vooral niet negatief te zijn. Ik wil mensen (in dit geval jullie) niet lastigvallen.

Trouwens, ik ben nu wel vrolijk hoor :).

Maar goed, dat moest er even uit en weet je, ik vind het een opluchting dat ik dit hier kan opschrijven!