Lijkt me een bijzondere ervaring die je had.
Bijzonder is denk ik niet het juiste woord. Zeker op dat moment. Echt niet tof...
Gelukkig achteraf een symbolisch afscheid.
Ik kan het gevoel niet goed in woorden beschrijven. Maar het was eigenlijk ook niet je ergste (doods)angst. Meer een gevoel van: "dit was het dan" en "wat nu".
Alsof je aan de afgrond van een 100 m hoge waterval naar beneden staat te kijken. Met de 'dood' op de hielen. Met een leap of faith als enige optie.
De oorzaak van overlijden was voor mij fysieke werkelijkheid en zeer realistisch. Als in een soort koortsdroom. Het was een situatie waarin ik mijzelf er voor 100% van overtuigd had dat de engelen al in mijn huis aanwezig waren om me mee te nemen.
Maar gelukkig kon ik de volgende dag opgelucht weer uit bed stappen. Met een heleboel goede voornemens.
Achteraf besef ik mij dat deze ‘symbolische’ situatie voor iedereen persoonlijk kan verschillen. Het hangt ervan af de geest een interpretatie voorspiegelt van de situatie waarin je in doodsangst verkeerd. Waar ben jij op dat moment mee bezig: drukke baan, zorgen thuis, angsten over de wereldproblematiek, milieu, politiek, files. Een storm, gezinscrisis, ziekte, oorlog, overstromingen van alles kan het gevolg zijn. Voor iedereen kan dat verschillen. Ook de mate van werkelijkheid. Als collectief kan je een bepaald schrikbeeld creëren en versterken (LOA).
Het tijdperk van angst en onzekerheid waarin wij nu leven heeft een functie, hoe cru het ook mag klinken. In duisternis ga je op zoek naar dat ene licht dat jij nog kent.
Vrienden Familie Ouders Vrouw Man Kinderen... God
Wees een licht voor elkaar.
Puc