poesje

Lap, weer een kat die me komt vragen voor haar te zorgen...

Anderhalf jaar geleden sprak ik mijn wens uit om een (of twee of drie) poezen te hebben. Mijn wens werd direct verhoord want nog geen week later spoelde er een kater aan in de garage/koertje van ons appartement. De kater was doodsbang, getraumatiseerd en sliep onder de motorkap van een auto. we merkten dat hij niet weg kon en begonnen haar eten te geven. Na een paar dagen durfde hij heel stilletjes dichterbij komen als we nog in de buurt waren. Weer wat later hebben we hem binnengelokt...We hebben een trui van mij in de zetel gelegd. De volgende morgen ging mijn wekker af en wie stond daar aan mijn bed...Poesje Bobbel! :-)
Hij werd m'n dikke vriendje. Mijn vriend mocht er ook zijn, maar hij verkoos duidelijk vrouwen!
Probleem nummer 1 was dad hij doodsbang was van bezoek en alles onderscheet.
Probleem nummer 2 was dat we geen poezen mochten houden van de huisbazin. (die boven ons woonde). Ze had ook wel gelijk, want op een appartement waar een kat niet buitenkan is dat toch niet zo fris...
We hebben een ander baasje gevonden. Met heel veel moeite (en geweld van de kater) hebben we haar in een mand kunnen stoppen. 't Is te zeggen, in twee keer. De eerste keer bleef de kater bij ons en stond mijn arm vol bloederige krassen. De tweede keer heeft Giorgo de klus alleen mogen klaren. Ik kon het niet aanzien...We voelden ons zo schuldig omdat poesje Bobbel duidelijk niemand vertrouwde buiten ons.

En nu zitten we dus op een ander appartement, in een ander stadje. We mogen weer geen huisdieren houden en we wonen op de derde verdieping. Weer verlangde ik naar een kat (of twee of drie) als huisdier en patat...weer eentje aangespoeld in het veld naast ons. We zijn haar uiteindelijk eten beginnen geven want ze is zo mager en hebben haar baasje gezocht...en direct gevonden in onze straat. Baasje zegt dat poesje niet gepakt wil worden en altijd wegloopt. (zou ik ook doen, zo stinken dat dat daar in hun appartementsblok doet;-) Baasje zegt dat ze haar man wel eens zal sturen!!! Maar poesje blijft zitten, man komt niet en wij blijven haar voeden en aaien tot we erbij neervallen.
En nu maken we ons dus zorgen om dat poesje, met een baasje waar ze niet bij wil zijn. En de winter voor de deur...
Mijn verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsbesef (we mogen geen huisdieren houden) zijn een welles-nietesspelletje aan het spelen. Wat komen die poezen mij vertellen? :-)

Moest het even kwijt. Als je tot hier bent geraakt, bedankt voor het lezen!