Mijn engel en ik

Mijn Engel en Ik
Prana 1990/ Anke kluwer

We keken samen naar beneden, mijn engel en ik, over het randje van een door de zon gekleurde wolk. Het was vlak voor mijn afdaling naar de aarde en we waren een beetje droevig gestemd, maar toch voelde ik me ook plezierig opgewonden over mijn grote avontuur. "Weet je," zei mijn engel, "je krijgt zoals iedereen een opdracht mee en genoeg vermogens om dat te realiseren, maar verspil niet al te veel energie aan alle boeiende, enerverende en spannende avonturen die het leven op aarde te bieden heeft. Ze kunnen je kennis en ervaring opleveren maar het gevaar bestaat dat je dan niet toekomt aan je opdracht." Overmoedig dacht ik: Wat kan me nu overkomen, zo moeilijk kan het toch niet zijn ? Ik ga regelrecht op mijn doel af, dat zo vurig en duidelijk in mijn ziel gegrift staat. "Het is een sprong in het duister," waarschuwde mijn engel nogmaals, "het kan er erg koud zijn." "Ik heb het toch nooit koud," zei ik argeloos, "mijn hart is zo warm," en ik dacht erbij; ik wil het ook niet koud hebben.
"We zullen elkaar nog wel ontmoeten," zei de engel. "Ik ben er altijd, je zult me niet altijd herkennen, niet altijd verstaan, maar verlies nooit de moed en het vertrouwen in jezelf én in mij.
Ik ben immers jouw voorbeeld, jouw innerlijk droombeeld, zoals ik ook weer mijn voorbeeld heb. We zijn onontkoombaar aan elkaar verbonden, in pijn en verdriet, in vreugde en overwinning maar vooral in liefde en vrede. "
Ik antwoordde: "Wat ik nu wil, is net zo wit en stralend te worden als jij en de aardse kou en donkerte kunnen mij toch geen pijn en verdriet doen? Ik volg gewoon het licht, jouw licht.
De aarde ziet eruit als een donkere mist, dat is lastig maar toch niet pijnlijk?"
Met onuitsprekelijke liefde keek de engel me aan. Het was als een zachte, geurende balsem, die alles verzachtte en beschermde. "Ik geef je een stukje van mijn witte licht mee. Soms zul je het ervaren als zuivere energie, soms misschien als een scheurend heimwee, dan weer als een blij gebeuren, als een stukje vrede en soms zul je het uitbannen als de aardse sfeer alle aandacht opeist." Ik was diep onder de indruk van de ernst van de engel, maar voelde me zo doordrongen en gedragen door zijn liefde, dat ik zonder angst aan de afdaling begon, meegezogen in een wervelende spiraal.

Het verblijf in een groeiend lichaampje, zo afhankelijk en onhandelbaar, was een regelrechte schok voor mij. Alles was zo anders dan ik gewend was in de omgang met de engel, die alles direct in volle omvang begreep, die nooit oordeelde, die mij hulde in een zachte balsem van volledige acceptatie.
Hier waren er muren tussen de mensen, muren van onbegrip en oordeel. Het was er koud en ik had het koud en schreeuwde om begrip en acceptatie en om er te mogen zijn. Gelukkig mocht ik veel slapen en vluchtte dan in de armen van mijn engel. Langzaam aan kreeg ik meer belangstelling voor mijn omgeving. Ik herkende andere zielen, maar we communiceerden niet meer zoals vroeger.
Er moesten zoveel woorden en gebaren gevonden worden die wel begrepen werden in de materie, maar niet meer op hun werkelijke waarde.
Ik ontdekte ook de vreugde van een lichaam, de streling, het warme water, lekker eten, bewegen en ervaren. De kleuren, geuren en klanken, een wijze oude boom, zo vol afwisseling. Ik ging op onderzoek uit en dwaalde door de doolhoven van het aardse leven.
Tot mijn schande herinnerde ik me mijn engel soms pas weer als ik dreigde te verdwalen. Het stralende licht bracht weer rust en evenwicht en maakte dat ik de weg terug wilde vinden naar iets dat belangrijker was dan alle aardse schittering.

Ver weg, heel ver weg was er een naamloos weten, een eindeloze echo, een onnoembaar verlangen naar wat, vrede, liefde, kontakt, acceptatie ? Kon ik mezelf dan niet geven als anderen het niet deden? Wat is belangrijk om te doen en wat niet, wie moet je geloven, wat moet je willen en juist niet willen ? Juist als de donkere mist mijn wezen en ogen verblindde, was er toch een teken van mijn engel.
Hij heeft mij gesteund, getroost en de weg gewezen. Had ik maar beter naar hem geluisterd. Ik was overmoedig en zou het wel even volbrengen. Misschien was de schok dan niet zo hard aangekomen en had ik me beter kunnen aanpassen aan het leven tussen en met de mensen. Maar misschien was ik dan niet zo hard op zoek gegaan naar het leidende licht waarvan ik vaak de oorsprong niet herkende. Soms zag ik mijn engel in de ogen van een ander en verwarde beiden met elkaar, soms zag ik zijn schim in een liefdevol gebaar, een schitterende zonsondergang, in prachtige muziek, zo voedend en troostend, of in een kleur, zo helder en fris. Op zoek naar mijn engel vond ik hem soms in een moment dat tot eeuwigheid werd.
Ik herken ook mijn medemensen als kinderen van hun engel, op zoek naar hun ideaal, hun eigen droombeeld, naar dat wat ze in wezen zijn, hun inbeeld, met een eigen, unieke opdracht en dat maakt ons tot werkelijke broeders en zusters.
Ik weet nu dat ik altijd het geliefde kind van mijn engel ben, hoe ik ook dwaal. Steeds zijn daar momenten van pure vreugde, grote vrede en het schitterende licht als bewijs dat Hij er is, altijd……….