Beetje vreemd?!

Hoi Maria,

Welkom op het forum. Er is een voorteltopic ;-).

Ikzelf heb er regelmatig last van dat ik voel als iemand zich niet goed voelt, dat ik me dan ook niet goed voel. Dat heeft een naam, namelijk empatisch vermogen.

Iedereen is met elkaar verbonden, dus het is logisch dat je dat soort dingen kunt voelen. De één is hier wat gevoeliger voor dan de ander, en blijkbaar heb je de gave om dit te voelen.

Je hoeft er echt niet bang voor te zijn, maar zien als een signaal dat je voor bepaalde dingen waarschuwt. Grote kans, dat je de aankomende tijd nog meer gaves bij jezelf zal ontdekken ;-).

Groetjes Julien.

Nu je dat zegt.. Inderdaad, als mijn beste vriendin chagrijnig is, zich rot volt, voel ik me ook niet prettig. En ik merk ook aan mensen (vooral die ik ken) dat er 'iets' met ze is, zonder dat ze dat zeggen. Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht, tot iemand van school mij er op wees.

Hoe ga jij hiermee om?
En hoe reageert je omgeving er op?

Meestal kijk ik een beetje rond, en vraag ik aan degene wie ik denk dat het is, of diegene hetzelfde voelt als dat ik doe. Als je dan een bevestigend antwoord krijgt, probeer ik erachter te komen wat er is. Ik heb namelijk wel het idee dat ik het voel om een reden. Hoe mijn omgeving erop reageert? Ik kijk meestal wel aan wie ik het vraag. Als iemand dat niet van mij weet vraag ik meestal gewoon: "Wat is er?". Als ze er dan niet over willen praten, antwoorden ze gewoon niets. Ik laat het dan rusten.

Hoe sterk kan het gevoel zijn? Ik had laatst met iemand in Canada contact waarvan ik voelde dat die aan het hoesten was. Dus kijk maar uit waar je aan begint

Zelf heb ik ook vaak dat ik dingen van anderen voel.
De normale dingen zoals sfeer en stemmingen voel ik altijd en kan ik meestal goed plaatsen.
Maar zoals met sterfgevallen dan realiseer ik me dit pas achteraf. Best wel jammer maar dit komt omdat ik meestal lichamelijke klachten krijg.

2 maanden geleden is mijn oude buurjongen(broertje) plotseling heel naar overleden. Ik ben samen met hem opgegroeid en zo'n 10 jaar waren we elke dag bij elkaar.
Achteraf bleek dat hij zaterdags al hersenbloedingen had gehad maar dat wist toen nog niemand van zijn bekenden. Ik heb die zaterdags(ook snachts) een onbeschrijfelijke pijn in mijn hoofd gehad. Het was zo raar en zo pijnlijk ik kon niet slapen en was erg onrustig.
Nu weet ik waarom, ik had toen ook geen idee dat dit hem zou zijn overkomen.
Omdat het allemaal heel raar met hem is gelopen en hij gestorven is met veel verdriet vind ik het erg spijtig dat ik die tekens niet heb begrepen. Ik weet wel dat ik er niks aan kan doen maar hoop dat ik het in de toekomst wel zal kunnnen.

Volgens mij is het heel natuurlijk dat je deze signalen opvangt het is alleen de vraag of je het wilt. Verder denk ik dat je nu niet meteen het ergste moet denken als je iets voelt. Soms maak ik me erge zorgen over gevoelens die achteraf minder erg zijn dan ik dacht.
Ik denk dat je net zoals mij er gewoon nog mee moet leren omgaan.

Deborah

Precies. Voel je vooral niet schuldig als je niet ingrijpt. Je moet natuurlijk eerst leren hoe je em kan gebruiken.

Als je merkt dat dit weer speelt, en je weet wie je ermee kan helpen, probeer dan begripvol te zijn. Soms hoef je niets te doen dan een luisterend oor te zijn, en soms hoef je alleen je hart te laten spreken.

Ik merk dat ik soms de behoefte heb om bepaalde mensen aan te spreken (kan zijn in real life, of bijvoorbeeld op msn) en dan merk ik tijdens het gesprek dat er iets is waar ik hun in kan begelijden door een luisterend oor te zijn en door eigen ervaringen te delen.

Dat doe ik meestal zo:

>Hey
>Alles goed?
> :rolleyes: wat is er dan?
>Wil je erover praten? Misschien dat ik je kan helpen?

Of ze willen het wel, of ze willen het niet, maar je zult ze niet beledigen. Je kan eventueel benadrukken: het hoeft niet hoor...

Gecondoleer Deborah, vind het vervelend voor je. Ik denk wel dat deze dingen door andere mensen gevoeld wordt, om de ander er ook op te kunnen wijzen. Wanneer het lichaam een signaal afgeeft dat niet gehoord word, dan toch gewoon naar iemand anders sturen die wel luisterd?

Over zelfregulering gesproken

Dankje nims, gelukkig ben ik niet zo verdrietig meer. Was ook verdrietiger door de manier waarop het is gegaan dan de dood zelf. Heb er verder wel een heel rustig gevoel bij.

Deborah