emotionele pijn loslaten

Dilani,
In de periodes dat je je zo goed voelt liggen de antwoorden voor de hand. Dan weet ik alles hoe het komt wrom ik me zo voel enzo.
Maar er is gewoon een moment dat het even mis gaat en als het mis gaat dan komt een na het ander.
Dus ik moet achterhalen hoe dat moment ontstaat.
Maar ik weet eigenlijk wel hoe het moment ontstaat het onstaat door gevoelens van alleen zijn en dan word ik verdrietig enzo.
Maar dat alleen zijn dat is iets wat niet lijkt kunnen worden opgevuld omdat ik dit al vanaf kleins af aan heb gehad mede door mijn jeugd wat er toen is gebeurd.
En dat is gewoon erg moeilijk omdat te kunnen opvullen.
Groetjes aNne

Ps nims is een hij

Hoi Anne

Eh ja dat beeld van Nims heb ik een uur geleden bijgesteld :D, ergens in een aanname beland denk ik :P.

Het aanraken van de leegte in jezelf, het niet hebben van een basis is pijnlijk en verdrietig. En ik weet ook niet eerlijk gezegd of dat ooit helemaal te accepteren valt.
En of het ooit helemaal te herstellen is de meningen zijn er over verdeelt.

Ik geloof niet dat je die momenten echt kan voorkomen, het is nu eenmaal iets waar je gevoelig voor bent.
Ik denk dat het wel waardevol is te ontdekken waar je nu precies gevoelig voor bent en waar je je alleen door gaat voelen. En ook wat je gedachten zijn op die momenten, bij mij zijn er nl. een aantal die altijd terugkomen. Kerngedachten over mezelf die niet kloppen maar die niet 123 om te buigen zijn.

Zo weet ik bv. als ik niet trouw ben aan mezelf en mezelf tekort doe door bv over een grens te laten gaan , onherroepelijk dat gevoel naar boven komt.

Wat ik uit eigen ervaring kan zeggen , je kan zorgen dat het minder heftig wordt en dat je minder snel doordendert in de negatieve spiraal.

Voor mij heeft het geholpen leren zien wanneer ik echt even ondersteuning nodig heb , al is dat soms een simpel woord, en dat dan ook vragen en vooral durven toelaten. Het haalt de pijn niet weg, maar maakt het alleen zijn wel even minder. En uiteindelijk is het minder schrijnend geworden. Ik heb de leegte iets kunnen vullen.
Ik stel het simpel, maar het is één van mijn grootste stappen geweest, maar een o zo waardevolle.

Ik denk dat je heel goed op weg bent om de mensen in je omgeving toe te laten en je erover te uiten. Echter kan het zijn dat je door je schuldgevoel niet in staat bent de liefde die je ze geven echt toe te laten ?
Of dat je zo bang nog bent het weer te verliezen dat je het niet echt bij jezelf binnen durft te laten ?
Probeer te zien dat het moment opnamen zijn , op dat moment kunnen die mensen jou dat geven. Ontvang dat en laat het werkelijk je hart binnen.

Hoe simpel het ook moge klinken, geniet van de armen van een kind, de glimlach van een oude man op straat, het ruisen van de bomen. Omarm wat je aan moois om je heen tegenkomt, want ook dat maakt de leegte minder. Koester elk warm gevoel en wees je ervan bewust. Stapje voor stapje zal je merken dat het net iets minder schrijnend word en dat je iets beter opgewassen raakt tegen de momenten dat het alleen zijn gevoel je over valt.

Liefs
Dilani

Hey Dilani,

Om even in vogelvlucht te reageren...Ik ga ervan uit dat iedereen een (in wezen) positieve bedoeling heeft met zijn gedrag. Dus hier op het forum zeggen we dingen, met de beste bedoelingen. Dat neemt niet weg dat woorden hard kunnen aankomen, dat de betekenis in ons hoofd ontstaat en sowieso een kleur krijgt...En dat we daar voorzichtig mee moeten zijn, ons bewust moeten zijn van de complexiteit en gevoeligheid van een situatie en een persoon. Ik wil niemand met de vinger wijzen. Soms lees ik dingen en denk ik 'oei, gaat dat wel goed terechtkomen? Wordt er wel met voldoende respect en aandacht naar iemands verhaal geluisterd en erop gereageerd?' Dit kan ook om m'n eigen reacties gaan hoor, ik heb ook al dingen geschreven waarvan ik daarna dacht: 'hier ben ik te snel geweest met m'n mening, raad, oordeel..'

Ik vind het trouwens lief dat je me zegt hoe ik iets heb bijgedragen met m'n postings...Ik twijfel er niet aan dat ik soms ook iets te zeggen heb. Eigenlijk gaat het verder op wat ik hierboven schreef: gezien de waardevolle reacties die je al gekregen had en gezien het heel persoonlijke en gevoelige thema, wilde ik niet te 'gratuit' reageren. We zitten hier op een forum en hebben enkel geschreven woorden om onszelf uit te drukken. Ik voelde en dacht veel, maar wist niet of ik het op een goede manier kon over brengen op deze manier...

Hehe, uitleg uitleg ;-)

Liefs,
Inneke

Hoi Ineke,

Ik snap heel goed wat je bedoelt hoor, soms is het gewoon lastig te verwoorden.
En wat kan ik wel en niet tegen iemand zeggen . Hoe persoonlijk kan het worden , hoe diep kan en mag het gaan.
En het niet zien van iemand helpt daar niet altijd in .
Het blijft altijd afwegen.

Hoewel ik het soms wel jammer vind dat gedachten en gevoelens dan niet geuit worden, mijn ervaring is ook dat juist de ongesproken woorden zo waardevol kunnen zijn.

En ja we werken met onze eigen emotie en soms kan je dan voor een ander even te kort door de bocht gaan, echter ik zelf probeer van de intentie van mensen uit te gaan. En dat haalt meestal mijn eerste primitieve reactie wel weg. Het kan weer helder worden in mijn hoofd.

Mag ik je iig uitnodigen om je gedachten en gevoelens te uiten, mocht je die behoefte alsnog voelen.

Liefs
Dilani

Hey Dilani,

Het 'uiten' heb ik hierboven gedaan hoor ;-)

Ik reageer op het forum vaak snel, vanuit m'n eerste gevoel. Het is sterk en ik wil dat dan delen. Vaak komt daarna het ruimere perspectief en het besef dat ik ook maar vanuit m'n eerste gevoelsmatige impuls heb gereageerd...Terwijl ik dit schrijf, besef ik dat ik veel minder zou posten als ik alles eerst zou laten bezinken, als ik m'n reacties meer zou overwegen...De 'behoefte' zou kleiner worden...Maar het is goed dat ik hierbij stilsta.

Bedankt!

Misschien is het boek
Leren loslaten en vertrouwen
spirituele zelfstandigheid en innerlijke heling in 12 stappen
geschreven door Susanne Hühn
isbn: 978-90-5513-722-0

Voor je?

Ik werk er nu een tijdje mee en moet zeggen. 't is moeilijk maar het werkt

Hej Dilani,

''Het aanraken van de leegte in jezelf, het niet hebben van een basis is pijnlijk en verdrietig. En ik weet ook niet eerlijk gezegd of dat ooit helemaal te accepteren valt.
En of het ooit helemaal te herstellen is de meningen zijn er over verdeelt.''

Ik denk niet dat dit iets is wat je helemaal achter je kan laten het zal er altijd blijven maar ik denk dat je de mate waarin het zich uit wel onder controle kan krijgen en het zo zal verminderen. Maar dat is heel moeilijk.

Het niet hebben van een basis....dit voel ik ook zo iets ontbreekt er, iets is er niet en heb je nooit gehad iets wat je in je jeugd zou hebben moeten krijgen maar niet heb gehad dat is moeilijk om intehalen. Daar ligt voor mij ook het antwoord maar ik kan er niks mee. Dus zocht ik andere manieren om de leegte op te vullen door liefde te krijgen van mensen. Maar dit is ook niet goed ben ik achtergekomen want ik zal dan voor altijd afhankelijk zijn van anderen en dat wil ik niet. Dus nu ben ik op een punt gekomen om mezelf de liefde te geven vanuit mezelf om van mezelf te houden en stil te staan bij kleine dingetjes die ik doe. Ik denk dat dit beter gaat lukken.

Soms vraag ik me wel af of ik me ooit zo zou voelen als dat ik voor ogen heb..dat de leegte weg zal zijn en me gelukkig en vrolijk zal voelen voor altijd.
Maar ik heb erover nagedacht en het is onmogelijk denk ik want nooit zal iemand zich heel zijn leven blij voelen elke minuut van de dag.

groetjes aNNe

Bedankt voor je openhartige reactie Dilani en ik wil je graag vertellen waarom ik mijn reactie heb gegeven. Dit kwam puur door de volgende zinnen in jouw eerste bericht hier:
Je verwacht gewoon dat het mis gaat, dus waarom ben je dan nog verbaasd dat het echt mis gaat? Dat is toch ook wat je verwachtte? Verwacht gewoon dat het goed gaat. Het is dan geen kwestie meer van positief ingesteld zijn, maar een kwestie van positief zijn!


Hele goeie vragen waarop jij alleen het antwoord kunt vinden. Toch heeft het vooral met verwachtingen, redeneringen en vooral ook vastgeroeste patronen te maken. Durf eens bepaalde dingen los te laten waarvan je diep van binnen eigenlijk wel weet dat ze niet goed voor je zijn. Waarom heb je direct een waarde-oordeel over je eigen gedrag en vind je het positief / negatief als je iets wel of niet doet? Misscchien ben je iets te hard voor jezelf, en ben jij de enige die dat negatief vind, en is het de rest om je heen niet eens opgevallen.

Goeie keuze, en ik vind het heel knap dat je het hebt gedaan. Wat dat betreft kunnen veel mensen nog veel van je leren.

Misschien een hele stomme vraag, maar is het niet onmenselijk om bijna altijd positief te zijn? Dan is de balans toch ook zoek? Het evenwicht zit hem juist in de momenten waarop je de ene keer positief bent, en de andere keer negatief. Je hebt dan een veel betere balans dan wanneer je niet negatief van jezelf mag zijn, terwijl je dit eigenlijk wel gewoon bent.

Voor mezelf vind ik het altijd zo: Als ik negatief ben, dan ben ik dat met een reden, en weet ik ook dat ik negatief ben. Ik ga dan niet doen alsof ik positief ben, want dan verloochen ik mezelf en ben ik juist niet mezelf meer. Ik ben dus ook gewoon chaggo wanneer ik dat wil zijn, en vrolijk wanneer ik dat wil zijn. Is dat niet iets wat je een zou kunnen proberen ?

Het zij je vergeven . Zal wel door mijn profielfoto komen denk ik .

En waarom doe je jezelf dan niet tekort als je "verwacht" dat het weer fout zal aflopen?

Waar heb je de leegte dan precies mee gevuld? En waarom heb je het nodig om de leegte te vullen?

Een hele mooie conclusie. Vaak is dit één van de belangrijkste oorzaken van bindingsangst.

Mooi Nims, gewoon zijn wie je bent en accepteren dat je ook een donkere kant hebt. Dat wegstoppen zou voor mij inderdaad een verloochening van mezelf zijn en ik denk voor iedereen wel.
Alhoewel ik dan wel altijd na zo´n chagerijnige bui wel het gevoel heb dat ik het voor mijn omgeving goed moet maken
Ik weet dat iedereen zo´n schaduwkant heeft, ik ook en ik kan het ook toelaten maar niet zonder mezelf naderhand een pietsie schuldig te voelen.

Dat doe ik wel anders zou ik het niet aangekaart hebben lijkt me Alleen simpel zeggen ok ik doe mezelf tekort en laat het los is even iets te simpel gesteld.



Waar psies mee , ik denk met vertrouwen en zelfliefde , maar das een gevoelsmatige reactie . Ik vind het ook even te ver gaan om hier uit te leggen hoe die leegte voor mij eruit ziet en waarom ik het moet vullen. Het voelde iig als met een schrijnende pijn rondlopen en dat is iets wat ik niet voor mezelf wil.

Dilani

Daar klopt de strekking niet helemaal Nims. Ik ben niet verbaasd, omdat ik mijn patroon zie en weet wat ik doe. Alleen ik weet niet waarom ik het doe en dus niet hoe ik het kan veranderen. En wederom vind ik het te simpel met een diepgeworteld patroon om te zeggen , laat het los.




Dat ik nog steeds te hard voor mezelf ben is een feit en daar mag ik zeker nog aan werken. Je vragen waarom ik direct een waarde oordeel heb over mijn gedrag en dingen categoriseer in pos/ neg is een goede vraag en iets wat ik mezelf ook al vaak gesteld heb. Ik weet waar het vandaan komt, en kan het inmiddels deels los laten , alleen het is iets wat bij me blijft en ik hoop nog eens anders te kunnen zien .

Ja nou daar kaart je het dus precies aan Nims. Ik heb er geen moeite mee als ik eens negatief ben, die balans heb ik nodig. En zie ik ook als menselijk.

En de aanloop van die perioden waar ik wel een probleem mee heb , beginnen vaak ook zo. Alleen ben ik ben dan vanuit mezelf wat onstabiel en dan ook wat negatief. Minder bestand om bij mezelf te blijven blijkbaar

Terwijl het op dat moment voor mij alleen nog maar een uiting van een onzekerheid of negatieve bui is, alleen het nuance verschil is dat ik wankel ben mezelf de toestemming te geven dat het ook mag. En ik denk dat ik dan ook bevestiging zoek, dat je dat niet moet halen bij een ander weet ik , maar soms is ook dat menselijk toch ?

Ik uit me dan , omdat dat voor mij werkt en er zijn dan een enkeling in mijn omgeving die het dan als negatief zien en net als jij bv een opmerking maken je trekt het zo aan !. En ja ik trek me dat net van die ene aan, ze bevestigen mijn eigen oude patroon mijn eigen twijfel ?


Daarna begint vaak voor mij het gedonder in mijn hoofd en wort het een negatieve spiraal.En op het dieptepunt tast het mijn waarde en bestaansrecht aan .

En dat Nims is wat ik niet wil , maar ook nog niet weet hoe te voorkomen . En een simpelweg niet doen .......

Dilani

Ik besef dat ik mezelf hier kwetsbaar opstel en daar dus ook reacties op kan krijgen, toch als ik heel eerlijk ben ,en natuurlijk ben ik daarin gekleurd door mijn eigen emotie, mis ik soms een stukje respect voor iemand zijn probleem of proces Nims.

De weg naar Rome is nu eenmaal niet in een dag gebouwd en je op- en aanmerkingen zijn welkom, maar zijn in mijn ogen soms vrij stellig, zonder de moeilijkheid of worsteling van de ander te zien . Inlevingsvermogen. Het is geen wetenschap en blijft een kwestie van gevoel en proces.

Ik kaart het juist aan omdat ik er een probleem mee heb en dat graag wil veranderen. Het probleem duidelijk maken en dan zeggen dat ik het simpelweg moet veranderen, door er anders tegenaan te kijken kan ik dan niet zoveel mee.
Zou ik dat dan nl. al niet lang gedaan hebben ?

Dit is niet bedoelt als aanval naar je, zeer zeker niet, maar ik wilde wel mijn gevoel er even over kwijt.

Dilani

Hai Dilani,

weet je wat mij wel eens helpt?
Gewoon gaan zitten en alles alles opschrijven, de kleinste gedachte, alle vragen, mijn boze gedachtes, mijn twijfels, angsten, beschuldigingen, etc. Soms duurt het uren. Daarna leg ik het weg en doe het boekwerk dicht. Het lucht op, het confronteert en helpt me soms de dingen anders te zien.

Ik weet niet of je dit al doet, of dat het iets voor jou is....

Hoi Dragon,

Ja ik doe het wel, soms absoluut te weinig.
Maar als ik het gevoel heb dat ik plof van binnen , dan kan het idd goed helpen.
En op andere momenten om eea aan mezelf duidelijk te maken , het grappige en ook confronterende is dat je je eigen tegenspraken dan tegenkomt.

Fijn dat het jou ook helpt.

Txs voor het meedenken .

Dilani

@ Evelyn

Alleen al aan de titel te zien zou het best eens bij me kunnen passen txs voor de tip.

@ Anne

Ik denk dat het ook een kunst is te kijken naar wat je wel hebt en zoveel mogelijk proberen te vermijden in het gevoel te gaan zitten dat je leegte nooit kwijt gaat raken. Dat dat soms lastig is snap ik en herken ik ook.

Wat ik ervan begrepen heb is dat je een soort vangnet mist wat je als kind aangeleerd zou moeten zijn . Je hebt het voorbeeld van onvoorwaardelijkheid niet gekend en vooral niet gevoeld. Het leren op jezelf vertrouwen ontbreekt dan en op latere leeftijd loop je daar tegenaan.
Er is een heel stuk over hoe de neuronen in je hoofd daarop werken maar dat gaat te ver om dat hier uiteen te zetten. Mocht je het interessant vinden wil ik je de link wel geven.
Op latere leeftijd kost het meer moeite om die dingen aan te leren en moet je oude patronen gaandeweg anders leren zien.

Ik snap wat je bedoelt dat je niet afhankelijk wil zijn van anderen, wat ik voor mezelf heb gedaan is met mensen die ik vertrouw een soort van geoefend. Wat voor gevoel heb ik in die situatie en wat zouden zij in die situatie hebben. Doordat ik er steeds bij hun mocht zijn, kon ik er uiteindelijk ook vna mezelf zijn. Mede door hen en natuurlijk mezelf lijkt het een beetje op heropvoeden ;).
Als je dat wil kan je eens gaan googlen op reparenting.

Dat je wens is altijd gelukkig te zijn is mooi alleen ben ik bang idd niet realistisch ;).
Mij helpt het soms te denken als ik me naar voel, omdat dat vaak direct in het lege gevoel gaat zitten. Dat de emotie nu eenmaal sterker en heftiger voelt, dus dat de realiteit meevalt.


Ik hoop dat je er wat mee kan ..en vergeet niet elke stap is er één .

Liefs
Dilani

Dilani,

Je bent ontzettend menselijk en ongelooflijk god bezig. De manier waarop je naar jezelf kunt kijken, kunt reflecteren...Rome is inderdaad niet in één dag gebouwd. Maar je bent al een heel eind op weg :-) Ik herken me in je kritische kijk op jezelf, zit er een perfectioniste...? Het is volgens mij heel typisch dat je, net omdat je zo bewust bent en hard werkt, soms het gevoel hebt dat het allemaal nog beter kan.
Je bent zacht naar anderen toe, wijst hen op hun kracht en schoonheid als mens.

Het afleren van oude patronen en overlevingsmechanismen kost heel veel tijd. Wees lief voor jezelf, geef jezelf die tijd. Laat je 'genezing' niet dicteren door anderen. Je verdient alle tijd, veiligheid en ruimte om jouw weg te gaan. En jij mag ook helemaal zelf beslissen wat goed voelt voor jou, wat je binnen wil laten komen en wat niet. Dat doe je goed!
De meeste mensen komen zover niet als jij al bent in je 'individuatie'proces. (sorry voor de vakterm, maar vond even niets beters)

Warm groetje,
Inneke