Vanmiddag was ik op het afscheidsfeestje van een vriend die een jaar op reis vertrekt, zonder geld, zonder vast doel. Hij hoopt de juiste mensen tegen te komen en zijn tekeningen en muziek te kunnen ruilen voor eten en onderdak. Hij is niet aan zijn proefstuk toe, heeft al wat reis- en overleefervaring en weet dat hij het moet doen om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.
Het maakt heel wat los bij mij. Het doet me nadenken over hoeveel vrijheid ik mezelf werkelijk durf te geven om te leven, hoeveel vertrouwen ik heb in mezelf en in het leven. Ik lever al jaren strijd om vrij te zijn, om mijn eigen weg te gaan. Maar doe ik het wel echt, of klamp ik me stiekem toch vast aan allerlei zekerheden? Ik blijf mijn best doen om maatschappelijk gezien mee te kunnen, hoewel ik daar eigenlijk geen zin in heb. Ik blijf praten over wat ik nodig heb- wat mijn ziel me influistert, maar ik luister toch nog heel veel naar de luide stem van mijn ego...
Vrijheid
vertrouwen
je eigen stroom volgen
Mijn ziel roept steeds luider en ik houd mezelf voor dat ik eerst van mijn angst afmoet. Misschien moet ik maar gewoon gehoor geven aan de roep, door de angst heen...
vrijheid?
Delen:
dragon
okt 21 '07
Hai Inneke,
Goh wat herkenbaar!
En wat ontzettend stoer van je vriend. Ik denk er ook wel eens aan hoor, gewoon op weg zijn, ervaringen opdoen, je vrij voelen, jezelf vinden...
Maar ik vraag me dan ook vaak af of de reis persé fysiek moet zijn. Veel mensen die zoiets doen, komen zichzelf tegen, keren dan terug en gaan dan in therapie, of op een cursus of wat dan ook. En dan vraag ik me af of je niet gewoon de reis naar binnen kan maken, zonder je echt te hoeven verplaatsten...
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt mij geweldig om zoiets te doen en ik ben ook al "weg" geweest. In andere landen gewoond. En het geeft een kick, een heerlijk gevoel van ongebondenheid, vrijheid! Ik heb het gedaan en het is gelukt. Ik kan me redden, ik ben er nog steeds!
Maar dan lees ik een verhaal over een man in een concentratiekamp die zich vrij voelde en zelfs bewakers inspireerde. Of over een gevangene die fysiek geen kant uitkon, maar mentaal zo vrij als een vogel was.
En dan denk ik, dat is echt vrij zijn, daar wil ik ook naartoe.
Maar wie weet houd angst me tegen, zoals jij zegt. Wie weet vind ik het wel veilig om sommige dingen te doen omdat ze nou eenmaal moeten, om niet overal zelf de verantwoordelijkheid voor te nemen....
Ik hoor mijn ziel ook roepen en vraag me dan af wat nou juist is, gewoon gaan, of misschien alleen luisteren. Misschien wil mijn ziel gehoord worden, meer niet......
Goh wat herkenbaar!
En wat ontzettend stoer van je vriend. Ik denk er ook wel eens aan hoor, gewoon op weg zijn, ervaringen opdoen, je vrij voelen, jezelf vinden...
Maar ik vraag me dan ook vaak af of de reis persé fysiek moet zijn. Veel mensen die zoiets doen, komen zichzelf tegen, keren dan terug en gaan dan in therapie, of op een cursus of wat dan ook. En dan vraag ik me af of je niet gewoon de reis naar binnen kan maken, zonder je echt te hoeven verplaatsten...
Begrijp me niet verkeerd, het lijkt mij geweldig om zoiets te doen en ik ben ook al "weg" geweest. In andere landen gewoond. En het geeft een kick, een heerlijk gevoel van ongebondenheid, vrijheid! Ik heb het gedaan en het is gelukt. Ik kan me redden, ik ben er nog steeds!
Maar dan lees ik een verhaal over een man in een concentratiekamp die zich vrij voelde en zelfs bewakers inspireerde. Of over een gevangene die fysiek geen kant uitkon, maar mentaal zo vrij als een vogel was.
En dan denk ik, dat is echt vrij zijn, daar wil ik ook naartoe.
Maar wie weet houd angst me tegen, zoals jij zegt. Wie weet vind ik het wel veilig om sommige dingen te doen omdat ze nou eenmaal moeten, om niet overal zelf de verantwoordelijkheid voor te nemen....
Ik hoor mijn ziel ook roepen en vraag me dan af wat nou juist is, gewoon gaan, of misschien alleen luisteren. Misschien wil mijn ziel gehoord worden, meer niet......
JulienMoorrees
okt 21 '07
Wat betekend vrij zijn eigenlijk precies? Ik denk dat veel mensen helemaal niet de wens hebben om echt vrij te zijn, maar een reden willen hebben om weg te vluchten van iets dat ze niet onder ogen willen zien.
Hoeveel ik er ook over nadenken, het lukt me niet om te bedenken wat het betekend om echt vrij te zijn. Er zijn zoveel verschillende manieren om vrij te zijn, dat ik niet meer goed weet wat je dan wel niet zou kiezen. Ik zal er een paar ultieme vrijheden noemen:
-Niemand meer om je heen.
-Geen materiele zaken (bijvoorbeeld eten en drinken) meer nodig.
-Niet meer gebonden aan enige natuurwet.
-Kunnen doen en laten wat je wilt zonder commentaar van anderen.
-Niets je meer kan raken.
Kortom, vrij zijn is zo enorm persoonlijk dat het in mijn ogen veel belangrijker is, om voor jezelf te bepalen wat jou nou echt vrij maakt. Pas als je dat weet, kun je ook echt vrij zijn. Of hoef je helemaal niet vrij te zijn. Wat je zelf wilt.
Inneke, als het veel bij je los maakt dat iemand alles loslaat en zijn eigen weg kiest, waarom maakt dat zoveel los? Ben je jaloers, heb je spijt, ben je trots? Kortom, wat is nou datgeen dat je zoekt in wat je denkt dat hij zal vinden op zijn tocht.
Maak jezelf niet gek, en vertrouw op wat je voelt en weet. Je bent heel goed bezig op het moment, dus je hoeft helemaal niet weg te gaan. Wees blij dat je juist in je vertrouwde omgeving jezelf kan vinden in plaats van met vreemden op een hoge berg jezelf te moeten tegenkomen. De deur staat open, je hoeft er enkel nog maar doorheen te gaan. Ik heb er vertrouwen in. Jij ook?
Hoeveel ik er ook over nadenken, het lukt me niet om te bedenken wat het betekend om echt vrij te zijn. Er zijn zoveel verschillende manieren om vrij te zijn, dat ik niet meer goed weet wat je dan wel niet zou kiezen. Ik zal er een paar ultieme vrijheden noemen:
-Niemand meer om je heen.
-Geen materiele zaken (bijvoorbeeld eten en drinken) meer nodig.
-Niet meer gebonden aan enige natuurwet.
-Kunnen doen en laten wat je wilt zonder commentaar van anderen.
-Niets je meer kan raken.
Kortom, vrij zijn is zo enorm persoonlijk dat het in mijn ogen veel belangrijker is, om voor jezelf te bepalen wat jou nou echt vrij maakt. Pas als je dat weet, kun je ook echt vrij zijn. Of hoef je helemaal niet vrij te zijn. Wat je zelf wilt.
Inneke, als het veel bij je los maakt dat iemand alles loslaat en zijn eigen weg kiest, waarom maakt dat zoveel los? Ben je jaloers, heb je spijt, ben je trots? Kortom, wat is nou datgeen dat je zoekt in wat je denkt dat hij zal vinden op zijn tocht.
Maak jezelf niet gek, en vertrouw op wat je voelt en weet. Je bent heel goed bezig op het moment, dus je hoeft helemaal niet weg te gaan. Wees blij dat je juist in je vertrouwde omgeving jezelf kan vinden in plaats van met vreemden op een hoge berg jezelf te moeten tegenkomen. De deur staat open, je hoeft er enkel nog maar doorheen te gaan. Ik heb er vertrouwen in. Jij ook?
inneke
okt 22 '07
Dragon, ik denk er net zo over. Ik voel nu niet de behoefte om een lange reis te maken, denk niet dat dat is wat ik te doen heb.
Zal er later op terugkomen ;-)
Zal er later op terugkomen ;-)
inneke
okt 22 '07
Ik ben niet van plan om weg te gaan hoor Nims :-) Zal me later wel eens verduidelijken ;-)
admin
okt 22 '07
Heel herkenbaar!
Ook ik heb mogen weggaan en een tijd rondgezworven, mijn conclusie is dat echte vrijheid in jezelf zit, je zult het buiten jezelf niet vinden.
Ook ik heb mogen weggaan en een tijd rondgezworven, mijn conclusie is dat echte vrijheid in jezelf zit, je zult het buiten jezelf niet vinden.
liesanne
okt 22 '07
ruimte
ga je mee vliegen
vroeg het meisje
vliegen is voor vogels
zei de jongen
denk maar wij zijn vogels
zei ze
met armen vol veren
voel maar
wij zijn vogels
(Herman de Coninck)
hoi Inneke
Ik lees in jouw stukje een verlangen naar ruimte.
Een ruimte waarin je kan leven zoals je "bedoeld" bent.(dat is voor mij ultieme vrijheid)
Hoe lastig kan het inderdaad zijn je eigen stroom te volgen..(dit ervaar ik ook)
En als je dat doet: wat zijn je angsten...wat (is het ergste dat) zou kunnen gebeuren?
deze laatste vragen wil ik aan je voorleggen.
tot horens, Liesanne
ga je mee vliegen
vroeg het meisje
vliegen is voor vogels
zei de jongen
denk maar wij zijn vogels
zei ze
met armen vol veren
voel maar
wij zijn vogels
(Herman de Coninck)
hoi Inneke
Ik lees in jouw stukje een verlangen naar ruimte.
Een ruimte waarin je kan leven zoals je "bedoeld" bent.(dat is voor mij ultieme vrijheid)
Hoe lastig kan het inderdaad zijn je eigen stroom te volgen..(dit ervaar ik ook)
En als je dat doet: wat zijn je angsten...wat (is het ergste dat) zou kunnen gebeuren?
deze laatste vragen wil ik aan je voorleggen.
tot horens, Liesanne
inneke
okt 23 '07
Even tijd om erop terug te komen...Ik herken en beaam wat jullie zeggen. Zo was mijn berichtje eigenlijk ook bedoeld.Er zit geen wens in om per se een lange reis te maken, maar wel een wens om voor lange tijd ongestoord naar binnen te mogen gaan...
Vooral de woorden van Liesanne zouden de mijne kunnen zijn:"Ik lees in jouw stukje een verlangen naar ruimte.
Een ruimte waarin je kan leven zoals je "bedoeld" bent.(dat is voor mij ultieme vrijheid)
Hoe lastig kan het inderdaad zijn je eigen stroom te volgen..(dit ervaar ik ook)
En als je dat doet: wat zijn je angsten...wat (is het ergste dat) zou kunnen gebeuren?"
Dat is het helemaal. De innerlijke ruimte/ vrijheid om te leven, om te mogen leven volgens je eigen wezen.
Wat dat betreft ben ik helemaal niet slecht bezig, maar angst kruipt waar het niet gaan kan.
Concreet is mijn worsteling de volgende.Voor mij is mijn beroep werkelijk mijn roeping, of het hoort dat te zijn. Toch kies ik vaak voor dingen die ik eigenlijk diep vanbinnen zelf niet wil (ookal zijn ze op zich heel leuk), maar denk te moeten doen. (om geld te verdienen, om ervaring op te doen, om zeker te zijn, om in orde te zijn...) Dit vreet dan energie, waardoor ik geen energie meer over heb voor de dingen waar m'n hart echt warm van wordt zoals zingen of verhalen vertellen/spelen...Ik volg een therapeutenopleiding en dat is helemaal thuiskomen voor mij. Maar ik ben nog geen therapeute dus moet nog even muzische stages geven enzo.
Wat ik echt wil, waar ik behoefte aan heb is stilstaan, bezinnen, contempleren en vandaaruit creëren en met mensen werken. Bezield werken dus ipv 'reageren op...' en zomaar doen.
In dromen, in readings, in kaartleggingen, in mijn aanvoelen als ik stil ben wordt me verteld mijn eigen weg te gaan en mezelf in de wereld te zetten. Maar als ik er praktisch over nadenk, denk ik dat het (nog) niet mogelijk is, dat ik te jong en onervaren ben, dat ik die luxe niet heb om de tijd te nemen, dat....
Mijn onzekerheden en angsten, maar ook mijn fiere ego en naar buiten gerichte enthousiasme, roepen vaak zo luid dat ik de stille stem van mijn ziel bijna niet meer kan horen. Dit is mijn opdracht op dit moment, de ruimte mogen nemen om helemaal te zijn. Het is alvast niet mijn omgeving die me tegenhoudt. Zij denken: "wanneer gaat ze nu eindelijk..." :-)
Sorry voor mijn warrige uitleg, heb net 2 intensieve muzische dagen erop zitten en heb m'n bed niet veel gezien. Slaapwel dus :-)
Liefs,
Inneke
Vooral de woorden van Liesanne zouden de mijne kunnen zijn:"Ik lees in jouw stukje een verlangen naar ruimte.
Een ruimte waarin je kan leven zoals je "bedoeld" bent.(dat is voor mij ultieme vrijheid)
Hoe lastig kan het inderdaad zijn je eigen stroom te volgen..(dit ervaar ik ook)
En als je dat doet: wat zijn je angsten...wat (is het ergste dat) zou kunnen gebeuren?"
Dat is het helemaal. De innerlijke ruimte/ vrijheid om te leven, om te mogen leven volgens je eigen wezen.
Wat dat betreft ben ik helemaal niet slecht bezig, maar angst kruipt waar het niet gaan kan.
Concreet is mijn worsteling de volgende.Voor mij is mijn beroep werkelijk mijn roeping, of het hoort dat te zijn. Toch kies ik vaak voor dingen die ik eigenlijk diep vanbinnen zelf niet wil (ookal zijn ze op zich heel leuk), maar denk te moeten doen. (om geld te verdienen, om ervaring op te doen, om zeker te zijn, om in orde te zijn...) Dit vreet dan energie, waardoor ik geen energie meer over heb voor de dingen waar m'n hart echt warm van wordt zoals zingen of verhalen vertellen/spelen...Ik volg een therapeutenopleiding en dat is helemaal thuiskomen voor mij. Maar ik ben nog geen therapeute dus moet nog even muzische stages geven enzo.
Wat ik echt wil, waar ik behoefte aan heb is stilstaan, bezinnen, contempleren en vandaaruit creëren en met mensen werken. Bezield werken dus ipv 'reageren op...' en zomaar doen.
In dromen, in readings, in kaartleggingen, in mijn aanvoelen als ik stil ben wordt me verteld mijn eigen weg te gaan en mezelf in de wereld te zetten. Maar als ik er praktisch over nadenk, denk ik dat het (nog) niet mogelijk is, dat ik te jong en onervaren ben, dat ik die luxe niet heb om de tijd te nemen, dat....
Mijn onzekerheden en angsten, maar ook mijn fiere ego en naar buiten gerichte enthousiasme, roepen vaak zo luid dat ik de stille stem van mijn ziel bijna niet meer kan horen. Dit is mijn opdracht op dit moment, de ruimte mogen nemen om helemaal te zijn. Het is alvast niet mijn omgeving die me tegenhoudt. Zij denken: "wanneer gaat ze nu eindelijk..." :-)
Sorry voor mijn warrige uitleg, heb net 2 intensieve muzische dagen erop zitten en heb m'n bed niet veel gezien. Slaapwel dus :-)
Liefs,
Inneke
dragon
okt 26 '07
Hai Inneke,
haha, nee hoor zo warrig is je uitleg niet.
Je zegt dat je denkt dat je te jong en te onervaren bent. Ik denk dat dat niet zo is, maar dat het idee dat je dat wel bent een groter "obstakel" is.
Eigenlijk heb ik verder niets toe te voegen aan je uitleg. Je ziet het zelf hartstikke duidelijk!
Nou, wanneer ga je nou eindelijk ;).
Nee hoor, dat gebeurt wel, wanneer het de juiste tijd daarvoor is....
Liefs,
Dragon
haha, nee hoor zo warrig is je uitleg niet.
Je zegt dat je denkt dat je te jong en te onervaren bent. Ik denk dat dat niet zo is, maar dat het idee dat je dat wel bent een groter "obstakel" is.
Eigenlijk heb ik verder niets toe te voegen aan je uitleg. Je ziet het zelf hartstikke duidelijk!
Nou, wanneer ga je nou eindelijk ;).
Nee hoor, dat gebeurt wel, wanneer het de juiste tijd daarvoor is....
Liefs,
Dragon
inneke
okt 26 '07
Hihi, ik heb net twee dagen opleiding gehad en heerlijk gewerkt rond mijn 'probleem'. Inderdaad, de kritische angstige stemmetjes zijn mijn grootste obstakel. Ik heb het kleine schimmige hysterische meisje met de piekharen een veilige plek gegeven en heb de volwassen vrouw (en moeder in mij) de leiding gegeven. Heerlijk. En dan ook nog eens heel concrete handvaten gekregen om met de angst om te gaan...
En dan vinden ineens mensen de weg naar mij en vragen of ik wil komen vertellen, zingen...over synchroniciteit gesproken.
En dan vinden ineens mensen de weg naar mij en vragen of ik wil komen vertellen, zingen...over synchroniciteit gesproken.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
