[ged] Wat niet gebeurt

Het is onbeschrijfelijk wat de dingen die juist niet gebeuren met je kunnen doen.
Je huilt van binnen, maar niemand mag je tranen zien.
Je moet maar doen alsof alles normaal is, maar dat is het niet.
Je weet wat je wilt, maar het kan niet.

Waarom niet? Daar heeft niemand antwoord op. Is het de tijd, de plaats of het leven?
Het plan leek zo simpel en onfeilbaar.
De praktijk bleek totaal anders.
2 meter bij je vandaan en niets kunnen zeggen. Welke zieke geest heeft dit bedacht?

Het is feest en iedereen is blij. Goede muziek en lachende mensen.
En toch ben ik niet blij. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld.
Na 2 minuten wist ik al dat het mis was.
En ik mocht het je niet eens zeggen.

Ik zie je lachen, maar weet dat je het niet doet. Dat doet mij pijn.
Als het plaatje maar klopt zou je bijna denken.
Maar waarom wil ik zelf niet zien dat het plaatje niet klopt.
De realiteit is te zwaar, de gevolgen niet te overzien. De pijn voor de betrokkenen zijn hartverscheurend.

Dan ineens besef je jaloers te zijn. Dan weet je helemaal dat het niet klopt.
Hoe kun je nou jaloers zijn op de vriend van de vriendin die niet eens van jou is?
Je bent boos. Op jezelf, op je vriendin en op haar vriend.
Boos omdat je geen controle meer hebt.

De wereld van gisteren, is niet meer hetzelfde als die van vandaag.
Hij zal ook nooit meer hetzelfde worden.
Toch moet je verder met de scherven in je hart.
Lijmen kan niet meer, de stukjes passen niet.

Ik heb gekozen de pijn zelf te ervaren omdat ik dat niemand anders gun.
Je kan er iemand kapot mee maken, en dat wil je ook niet op je geweten hebben.
Ik geloofde nooit in de ware, maar ben er toch mooi ingetrapt.
Ik weet gewoon dat jij het bent, ook al wil ik het niet geloven.

Toch kan ik niet bij je zijn ook al is dat het liefste wat ik wil.
Het is nog te vroeg. De rest is er nog niet klaar voor.
Mijn grootste wens is nog niet in vervulling gegaan.
En daar kan jij me niet bij helpen.

Het lukt alleen niet zonder jouw toestemming.
Al negen maanden proberen, maar geen succes.
Het mag nog niet van boven.
Kan jij dit doorbreken?

Hoe lang houdt je het vol op deze manier?
Hoe lang houdt ik het vol op deze manier?
De boodschap is duidelijk: Het mag nog niet.
Het is enkel de vraag, of we hier naar kunnen en willen luisteren.

Ik ben me bewust dat ik het jou moeilijk maak.
Ik voel me hier schuldig over. Heb ik dat recht wel?
Wie ben ik om dat te doen?
Waar heb jij dit aan verdiend?

Gun ik jou geen geluk met iemand anders?
Gun jij jezelf wel geluk met iemand anders?
Moet ik je loslaten of vergeten?
Wanneer is het genoeg?

Hoe lang kunnen wij nog in de emotionele achtbaan rijden?
Waarom moeten we elke keer weer opnieuw een ritje maken?
Weten we niet wanneer we moeten uitstappen?
Of weten we op deze manier dat we nog leven?

Je kan er veel van vinden, maar gevoelens zijn er meer dan genoeg.
Hebben wij dit soms nodig om te weten dat we leven?
Moeten wij juist ons hele leven om elkaar heen draaien?
Zonder deze gevoelens leven we niet echt. Dat kan haast niet anders.

Het zijn weer vele vragen die ik hier stel.
Ieder antwoord levert weer nieuwe vragen op.
Het lijkt haast wel een spel.
De laatste vraag blijft: Is de inzet niet te hoog om te kunnen spelen?

Als ik alleen ben, dan huil ik om je.
Als ik je spreek dan lach ik naar je.
Als ik zonder je ben, dan mis ik je.
Als ik bij je ben, dan ben ik gelukkig.

24-3-2005