Liefde..

Karin,

Het is niet zo dat je iedereen tegen de haren in stijkt. Het leven gaat om doen en wanneer dit niet uitkomt zoals meeste hadden gedacht of het is fout, moeten toch de meeste gaan vergeven, ook is het of je ze zelf acepteerd. Maar zoals eerder is vermeld in een andere tropic zal de mensen minder snel vergeven, want de denken toch alleen aan zich zelf. Hierboven doen ze dat niet en denken ze ook nog de medenmens en zullen je sneller vergeven voor je daden dan dat je hier op de aarde zult krijgen.

Hierboven krijg je nog een 2de kans, veel mensen zullen deze verdienen en dan ook krijgen. Dat zullen ze ooit ook hier krijgen.

Maar dan gaat het altijd nog om of je het zelf acepteerd en jezelf kunt vergeven, want anders zul je nooit meer vergeven worden.

~Renco

Maar dan gaat het altijd nog om of je het zelf acepteerd en jezelf kunt vergeven, want anders zul je nooit meer vergeven worden.

dus je moet toegeven wat je fout gedaan hebt?
probeer je te volgen!

Lena,
ja dat klopt, anders zul je je eigen toch nooit kunnen vergeven als je niet eens toegeeft dat je wat fout deed?

~Renco

ok maar ik dacht dat vergeving sowieso bestond!

Er zijn alcoholisten, die zeggen:"Ik heb geen problemen met de alcohol, jullie maken er een probleem van!" Gezinsleden kunnen wel blijven vergeven, wat neer komt op bescherming van de alcoholist.
TBS-ers, formaat Jack the Ripper als lustmoordenaar, vergeven?
Voor je in aanmerking komt voor gratie bij de koningin moet er aan voorwaarden voldaan worden, oprechte boetvaardigheid, inhumane behandeling of rechtspraak, enz.
Voordat je in aanmerking komt voor gratie, vergeving bij God, dat maakt God als Rechter uit.

maar over vergevind van, b.v. een moorden naar, denk je dat die gene zichzelf vergeeft voor wat hij heeft gedaan? Ik zelf denk van niet, dus z'n iemand zal ook nooit vergeven worden door de medemens.

~Renco

Misschien niet een vergelijkenis, maar heeft wel met vergeving te maken.

De vrouw die een half jaar geleden haar 11 maanden oude baby in de auto is vergeten, haar kindje is overleden, zou die zichzelf wel kunnen vergeven?

Baarle-Nassau: 'vergeten' baby sterft in auto
woensdag 30 mei 2007 19:37

In de Noord-Brabantse gemeente Baarle-Nassau is een dode baby aangetroffen in een auto. Het gaat om een elf maanden oud jongetje dat in het voertuig werd achtergelaten door zijn moeder.


Het elf maanden oude jongetje werd in de auto achtergelaten door zijn moeder
Dat heeft een woordvoerder van de politie vandaag bekendgemaakt. De auto waar het jongetje in lag stond op een parkeerplaats bij een openbare basisschool aan de Cor van der Bokstraat in dezelfde gemeente.

De moeder van het kindje werkt als lerares op de basisschool. Ze was vanmiddag vanwege een vergadering naar school gekomen.

Reanimeren
Het levenloze lichaam van het kind werd rond 14.15 uur ontdekt. Collega's van de vrouw hebben nog geprobeerd om het jongetje te reanimeren. Toen de politie ter plaatse was, bleek dat het kindje al was overleden.

De moeder verkeert in shock en wordt opgevangen door familie en vrienden. De politie wil niet zeggen hoe de baby is omgekomen. Hoe lang het elf maanden oude jongetje in de auto heeft gezeten is ook niet bekend.

De politie doet nog onderzoek naar de toedracht van het ongeval.

Toegewijde ouder
De moeder, die haar auto in de schaduw onder een boom parkeerde, zou bekend staan als een toegewijde ouder. Ze zou binnenkort gaan trouwen.

Vorige week vergat ook een moeder uit het Belgische Halle haar jonge kind uit de auto te halen. Ze ontdekte het levenloze lichaam van haar vijf maanden oude kindje pas toen ze zeven uur later uit haar werk kwam.

De Vlaamse politie onderneemt geen actie tegen de 31-jarige moeder.

Door Saïna van Breda


Nu haar eigen reactie jongstlede,

'Ik blijf die vrouw die haar kind vergat'
door Cyril Rosman


Zaterdag 8 september 2007 - Als Ilse Donkers uit Chaam op 30 mei in haar auto stapt doet ze de verschrikkelijkste ontdekking die een moeder kan doen. In het kinderstoeltje ziet ze het levenloze lichaampje van haar elf maanden oude zoontje Chris. Een interview over het verdriet, de vragen en: het omgaan met de beschuldigingen.


De elf maanden oude Chris, kort voor het dramatische ongeluk. Zijn ouders Ilse en Jeroen proberen met hun andere zoontje Wout (5) het normale leven weer op te pakken.

Heel die woensdag, de 30e mei, had Ilse Donkers (33) voor de klas gestaan op haar school De Akkerwinde in Baarle-Nassau. Ze had nog een korte vergadering gehad en nog wat werk nagekeken van de kinderen. Na een laatste rondje door de klas, liep ze vrolijk de trap af, wenste een collega een fijne middag en liep naar haar auto. Ze zou haar kleine Chris van elf maanden gaan ophalen bij het kinderdagverblijf.

Op de seconde dat ze het autoportier opende, stortte haar wereld in. In een shock haalde ze Chris uit de auto, hysterisch, hopend dat hij nog leefde. Een collega probeerde hem te reanimeren. Maar Chris was al dood.
"Ik was op kantoor", vertelt haar man Jeroen Zoon (31). ,,Een vrouw belde, ik weet nog wat ze zei: 'Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar ze zijn Chrisje aan het reanimeren!' Ik heb de telefoon laten vallen en ben naar Baarle-Nassau gereden. Nog nooit heb me zo wanhopig gevoeld als tijdens die rit. Ik ben niet gelovig, maar heb gebeden om een wonder. Ik vroeg me af wat er gebeurd kon zijn: is hij gestikt tijdens het slapen? Gevallen? Iets anders kan toch niet op een kinderdagverblijf? Een psychopaat die met een geweer had staan schieten? Toen ik bij de school aankwam, zag ik dat Ilse helemaal hysterisch naar binnen werd gebracht. Ik ben direct naar haar toe gegaan. Ze zei maar 'het spijt me zo', 'het spijt me zo', en dat ze Chris in de auto had laten zitten. Ik heb haar vastgehouden en getroost. Ik voelde verdriet, een heel groot verdriet. Chris was ons dierbaarste bezit. Nu nog voel ik onmacht en wanhoop."
Ilse: "Ik heb geen enkel moment die dag getwijfeld of ik hem wel had weggebracht. Het was een schooldag als altijd. Eenmaal in mijn klas was ik volledig op mijn werk gericht en werd ik meegesleept in de hectiek van die ochtend."
Jeroen: "Het ligt blijkbaar aan de manier waarop je hersenen werken. De weg naar school is precies dezelfde als die naar het kinderdagverblijf. Je kon Chris niet zien zitten in de autospiegels en hij liet zich zelden horen. Als je even afgeleid wordt, is er niets meer dat je eraan herinnert dat je nog naar het kinderdagverblijf moet. Onderweg heeft Ilse nog in de achteruitkijkspiegel naar de achterbank gekeken. Ze dacht toen aan dat ongeluk een week eerder in België, precies hetzelfde als wat ons die dag zou overkomen: 'Misschien moeten we het kinderstoeltje zo zetten dat ik Chris kan zien'. Op het moment dat ze langs de school reed en haar hersenen besloten de parkeerplaats van de school op te draaien, in plaats van vijftig meter verder te rijden naar het kinderdagverblijf, verdween Chris uit haar systeem. Ilse zag direct na het parkeren twee collega's die ze nog even nodig had. Omdat ze Chris inmiddels in haar 'systeem' wél had weggebracht naar het kinderdagverblijf, heeft ze haar spullen gepakt en het portier dicht gedaan. Het gebeurt dagelijks veel mensen: je vergeet iets totdat je het ziet liggen of iets anders je eraan herinnert."
,,Het heeft te maken met denkpatronen. Dat besef heeft ons enorm geholpen bij de verwerking. Was het maar niet zo'n warme dag geweest, was Chris maar niet onzichtbaar geweest door het zonwerende gordijntje. Had Ilses tas maar op de achterbank gelegen en niet voorin. Had het kinderdagverblijf maar gebeld. Was Chrisje maar niet zo lief en stil geweest. Hadden die collega's daar maar niet gestaan..."
Jeroen: "Het kinderdagverblijf heeft geen contact met ons opgenomen toen ze merkten dat Chris er niet was. Dat staat niet voorgeschreven in het protocol. Ik vind het jammer dat niemand eraan gedacht heeft dat te doen in al die tijd dat zij Chris hebben gemist. Ik verwijt de mensen niets, maar hoe is het mogelijk dat iets dergelijks ontbreekt in het protocol?"
Wout, de vijfjarige broer van Chrisje, was die woensdagmiddag bij oma. Zij bracht hem naar hun huis. Jeroen: ,,Ik ben op mijn knieën voor hem gaan zitten en heb verteld dat Chris niet meer thuis zou komen. Gelukkig heeft hij een leeftijd waarop hij nog niet alles helemaal beseft. De dag erop vroeg hij waarom wij nog huilden, want Chrisje was toch gisteren al dood gegaan." Ilse: "De eerste dagen zijn we bezig geweest met de dienst regelen, het kistje uitzoeken. Later besefte ik dat de afloop fataal was doordat alles die dag tegen zat. Dat is belangrijk voor mijn verwerking. Elk ongeluk begint bij een menselijke fout: een vliegtuig dat neerstort, een verkeersongeluk. Zijn dit dan allemaal slechte mensen?"
Jeroen: "Ongeveer 500 brieven en kaarten hebben we gekregen, zelfs van mensen die ons niet kennen. We hebben families, collega's en goede vrienden die ons helpen. Ook hebben we hulp van een psycholoog. Ilse heeft geweldige vriendinnen, vastberaden ons er doorheen te slepen. Ook die hebben kinderen die ze naar crèches en scholen brengen, en als het Ilse kan overkomen, kan het hen ook overkomen. Ze kennen Ilse als een lieve, zorgzame moeder."
Op de condoleance-site gingen sommige mensen hard tekeer. Jeroen en Ilse gaan er begripvol en mild mee om. "Die mensen hebben in hun hoofd een beeld van een gezin waarin haast en drukte regeren en er geen tijd is voor liefde en geborgenheid. Ik hoop dat die boosheid voortkomt uit de liefde voor hun eigen kinderen, want dat beeld klopt niet."
Ilse: "Wat die moeder in België was overkomen, zo'n niet te begrijpen ongeval, dat kon mij natuurlijk nóóit gebeuren, dacht ik ook. Ik was immers een gestructureerde en liefdevolle moeder, die alles onder controle had."
Jeroen: "Lang voordat dit allemaal gebeurde, hadden we al besloten op 7 juli te gaan trouwen. Voor mij was de keuze gemakkelijk: de bruiloft moest doorgaan, juist nu we elkaar zo nodig zouden hebben. Uiteindelijk hebben we de dag wel aangepast. De receptie voor de kinderen uit Ilses klas is niet doorgegaan en het avondfeest ook niet. 'In voor- en tegenspoed' krijgt dan wel een echte betekenis. Maar hoe of wat maakt niet meer uit. Samen met Wout willen we weer verder."
Ilse: "Ik besef dat ik altijd die moeder zal zijn die haar zoon 'vergeten' is, maar alleen in die hele korte vergissing ligt mijn schuld, niet in de verschrikkelijke afloop. De dood van Chris is een tragische samenloop geweest, die ik niet had kunnen voorzien. Iedereen kent wel een verhaal van een kind dat bijna stikt, valt of verdrinkt. Gelukkig loopt het dan goed af. Wij hebben pech gehad in de meest dramatische zin van het woord."

De rillingen lopen over mijn rug als ik dit stukje lees, hoe het is geschreven en wat ze wel niet allemaal hebben meegemaakt.

Het eerste stukje herkende ik nog wel van laatst.
Maar om verder over vergen door te gaan, deze mensen zullen zich zelf nooit echt vergeven, er zal altijd iets blijven zitten met het idee van, als ik dit had gedaan of als ik dat deed. Misschien wel dat ze elkaar vergeven, maar diep van binnen geloof ik dat ze het eigelijk nooit zichzelf volledig zouden vergeven.

Nou ken ik deze mensen natuurlijk niet en kan dit altijd anders zijn dan dat ik hier vertel.

~Renco

Het is vreselijk, maar prachtig hoe ze ermee omgaan.

En dan over 'kunnen mensen zichzelf vergeven?': Er zijn mensen met zo'n onmenselijk grote haat naar zichzelf en de wereld toe of zo'n ongevoeligheid (hier ben ik weer bij de psychopaat :-))dat het vergeven van zichzelf gewoon niet in hen opkomt, gewoon omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze in hun recht zijn.
Dat is bijna niet te begrijpen voor mensen die nog liefde kunnen voelen en iets van een geweten hebben, maar ze bestaan hoor.

nee maar dat is waar, dat zijn meestal mensen die zelf ook nooit vergeven zijn of ooit iets met liefde te maken hebben gehad. Die kunnen dat gevoel niet van dat er iets fout is gedaan, alles wat hun doen is dan goed en ze zullen dan ook nooit begrijpen wat er fout aan is en dus ook zich zelf nooit kunnen vergeven

~Renco

Mooi om het verhaal van haarzelf te lezen, knap hoe ze ermee omgaan. Ik vind het heel moeilijk om te lezen, ik ken de pijn van het verliezen van een kindje. Het is echt verschrikkelijk om je schuldig te voelen aan zijn of haar dood, ik heb het zelf ook lang gevoeld, maar heb het wel los kunnen laten. Dat deze vrouw het kan in deze omstandigheden vind ik heel knap. Ik vraag me inderdaad ook af in hoeverre ze het ooit helemaal los kan laten. Zoals ze het zelf zegt, ze is hem tenslotte zelf vergeten. Ik voel met ze mee!

Ja. mensen kunnen heel erg getraumatiseerd zijn en heel veel haat voelen naar zichzelf of anderen. Ze ontkennen hun pijn en projecteren het op anderen. De wereld is dan slecht en onthoudt hun de liefde.

Hoe gruwelijk dan ook, er zijn wel degelijk slachtoffers die hun kwaaddoener wel vergeven, al is alleen maar om verder te kunnen in het leven, en niet met haat en wrok achter te blijven.

1 van de grootste nachtmerries die een ouder kan hebben als 1 van hun kinderen eerder sterven dan hunzelf.

lijkt me helemaal moeilijk is als iemand anders de veroorzaker is
vergeving??????????????

Ja maar dan zijn het ook geen slachtoffers meer. Ik heb het over mensen die zich wentelen in het slachtofferschap. Ik ken een vrouw die is misbruikt door haar vader. Ze is een ongelooflijk levenslustige hartelijke vrouw. Haar broer haat alles en iedereen: zijn zus, moeder, zijn zoon, zijn schoondochter....
Zij heeft besloten iets te maken van haar leven, gelukkig te zijn. Hij ontzegt zichtzelf en anderen het geluk. En dat gaat heel ver.

Ik heb ook lang mijn ouders vanalles verweten, maar ik werd er niet gelukkiger van. Tot ik besefte dat ik zelf de verantwoordelijkheid heb om te gaan met wat ik heb 'meegekregen' en er iets van te maken. Mijn rugzak weegt sindsdien een pak lichter!

ik ga een heel raar vertellen over het werkelijk vergeven.
ik heb wel lui die ik ken en die wel een deel van mijn leven hadden verpest die heb ik vergeven en ik heb gehoord dat bijv dat 1 de rest van zijn leven nu gehandicapt is en eigenlijk alleen loop te kwijlen zogezegd. en zo is er ook nog 1 die een geslachtsziekte had opgelopen en nooit meer kinderen ken krijgen (is onvruchtbaar geworden).
en zo is het altijd gegaan lui die ik dan had vergeven en ook werkelijk vergeven niet met onbewuste haat en al gewoonweg vergeven die maakten allemaal iets mee dat je dan eerder medelijden met ze kreeg ook. maarja ik vond dat ook wel misschien heel wreed dat als dit een straf was dat die zo hard moest wezen.

Wie zegt dat dat hun straf was. Oorzaak-gevolg?
Snap wel dat je die link legt hoor, maar niet alle onheil dat iemand overkomt is een straf.

Inderdaad sefewet. Ook als je ze niet vergeven had, hadden ze nog steeds dit meegemaakt. Het leven dat zij leven, is hun levenspad. Ook al heeft jouw pad die van hun geraakt, jij bent daarin niet bepalend gewest.

wie weet, want misschien denk ik nu wel heel ver door, maar je maakt keuzes in je leven die keuzes beinvloeden alles en iedereen toch nog op een rare manier.

dan krijg je waar einstein zelf ook mee bezig was over het paralelle dimensie ding van de vrouw die de man neerschoot.
eigenlijk kan je dat ook zien als wat als geval hebben, die mevrouw klikte de pistool in zogezegd boem man dood in andere dimensie pistool doet het niet, man blijft leven.

dit kan je ook zien net zoals keuzes, reactie op reactie op reactie en zo reageerd de hele wereld, niet dat ik zo belangrijk ben maar dat heeft iedereen op elkaar.

nog een voorbeeld bijv op school iemand is sacho de rest kan ook sacho erdoor worden en thuis ook weer worden anders sacho, dan weer verder en uiteindelijk door die sacho actie is er een mogelijkheid dat iemand zo sacho werd dat diegene iemand anders neerknalt en het begon bij die ene .
je kunt het net zien als een schaakspel, ik doe dit, dan doe jij dat of wat ken jij gaan doen? enz enz.

als ik ze niet had vergeven(en ik ken zogezegd iemand van hun die omdat ik zei dat ik diegene had vergeven had die meid dat door zitten roddelen die ene gekapt met kwaad zijn en al een andere jongen gevonden(die jongen had een ziekte geheid) waardoor het dus kwam.