Onthechting
Los staan van de aards maatschappelijke normen & waarden.
De ultieme bewegingsvrijheid en ruimte tot zelfontwikkeling en grotere verbondenheid.
Toen een aantal jaar geleden een bevriend alternatief therapeute mij vertelde dat wij zelf onze ouders uitzochten keek ik verbaasd en vol ongeloof op. Jarenlang was ik de mening toegedaan dat mijn ouders een kind wilden en dat kind werd ik; dat zij de keuze bepaalde. Zij bepaalden weliswaar de keuze om een kind te krijgen, maar mijn ziel kwam naar de aarde en daalde in mijn lichaam in.
Sinds een tijd weet ik dat lichaam en ziel 2 zijn, echter op aarde zijn zij samen één. Meerdere uittredingen en een BDE hebben mij ondermeer dit inzicht gebracht.
Voorzichtig begin ik de laatste tijd te ver-staan dat ik voor ouders heb gekozen die wezenlijk niet voor mij (en mijn iets jongere broer) konden zorgen. Zo vertrok mijn vader op mijn derde en werd mijn moeder suïcidaal en bleef emotioneel een kind waardoor zij geen oog had voor onze noden, als zij er al was.
Verstoken van symbiose deed ik talloze pogingen een gehechtheid tot stand te brengen met anderen, maar die nooit wezenlijk tot stand kwam, altijd maar kleine stukjes.
Het vele alleen zijn in mijn jonge jaren, maakte mij iemand die al heel jong meer kosmisch contact had dan sociaal intermenselijk/maatschappelijk. Het vele al-een zijn bracht mij ook dat ik al op heel jonge leeftijd mijn creativiteit leerde ontplooien, maar waarbinnen ik ook mijn eigen kijk op de wereld ontwikkelde. De misstanden in de wereld trok ik mij zeer aan en onthechtte me nog verder. Ook leerde ik te zien, dat in ik onvermogend was hier iets aan te kunnen veranderen en leerde genoegen te nemen met alleen dat wat ik zelf deed goed te willen doen. Dit bracht mij een zekere voldoening, een idee waar ik goed mee leven kon. Zo leerde ik beseffen dat IK de wereld zelf was.
Jaren ging ik gebukt onder mijn onthechtte levenskijk en houding. Relaties strandden op een te grote behoefte aan symbiose en de daarmee gepaard gaande zwaarte, druk en te veel vervloeiing met de ander. Alleen in mijn kunstenaarsbestaan was ik redelijk succesvol en kon ik via mijn getransformeerd uiten communiceren. Ik permitteerde mij alles, inclusief een houding van “wie doet mij wat”, met al het hinderlijk en lastige eigenzinnig gedrag van dien. Echt bij mijzelf naar “binnen”gaan liet ik achterwege. Ik zag mijzelf slecht en ook een raar angstig gevoel weerhield me. Zo hield ik de onthechting van mijzelf verder in stand. Het pad naar mijn eigen diepste wezen en naar mijn ziel ben ik de afgelopen jaren langzaam aangegaan. Het veranderde mijn distantie tot deze maatschappij niet, integendeel, misstanden werden nog meer zichtbaar.
Een hernieuwde kijk op mijn onthechtte levenshouding bracht mij bij een positievere visie op mijn onafhankelijke/ongebonden/onthechte wijze van in dit leven staan. Mijn solitaire jeugd stelde mij in staat een belangrijk deel van mijzelf te ontwikkelen, iets dat binnen de hoeksteen/gezinssituatie van die tijd zeker niet het geval had geweest. Hoewel ik mijn recalcitrantie levenshouding (die ik ontwikkelde tijdens mijn adolescentie) grotendeels inleverde voor een meer maatschappij aangepaste houding (enkel behield voor mijn ontwerpen, bevindingen en muziek), merk ik dat - nu ik mij tijdelijk uit het maatschappelijke leven heb teruggetrokken – deze levenshouding weer helemaal terugkomt zij het in genuanceerdere vorm.
Door mijn onthechting te onderkennen valt de drang naar verweving met mijn omgeving helemaal weg en kan ik eindelijk blijven staan in mijn eigen cirkel, zonder nodeloos een inhaalslag naar symbiose na te streven in iets dat niet aansluit op mijn onafhankelijkheid.
Het gekke is dat hierdoor een veel grotere verbondenheid, met mijzelf en de wereld is ontstaan.
De maatschappij
“Het gekunstelde, door geld en macht gedragen kaartenhuis”.
Hoe geestdodend onze hedendaagse maatschappij ook is; het kan mij niet raken. Door mijn onthechting ben ik de laatste paar jaar meer beschouwer geworden. Ik kan mij simpelweg niet verweven met de voorgeschotelde loosheid van ons eigentijds bestaan. Mijn eigen draai hernieuwd vinden om uiteindelijk terug te kunnen keren na een lange retraite periode is mijn dispuut en kruispunt van het moment.
“Daar is niks geheimzinnigs. De ziel kent meerdere incarnaties. Zo zijn die er voor jou dus ook geweest. Naarmate het groeiproces van de ziel vordert, worden de lessen uitdagingen zwaarder. totdat de les geleerd is en wij vrij zijn van het ego dat ons gebonden maakt........... Je hebt dus voor deze ouders gekozen om verder los te komen van alles wat je bindt in dit leven.
De laatste tijd begin ik vaker en vaker te beseffen dat de onthechting (die men in de psychologie benoemd) niet de onthechting die ontstaan is in onze jeugd maar al lang daarvoor en dat wij dus ook ouders zochten die ons niet lieten hechten snap je. Dit plaatje past precies in de reincarnatie theorie, maar niet in onze huidige maatschappij en haar sociale opvattingen.
Als je dus bij een arts terecht zou komen omdat je zaken niet be-grijpt en veel gevoelens niet kunt delen, dan kan je een psycholoog of zelfs psychiater toegewezen krijgen die er alles aan zal willen gaan doen jou weer een het keurslijf van de maatschappij zal willen proberen te krijgen. Hij hoort immers ook bij de maatschappij.
Thomas
Onthechting
Delen:
inneke
okt 9 '07
Ik heb met veel aandacht gelezen Thomas en vind het knap hoe bewust je met je groei omgaat, maar dat wist je al :-)
Ik zie een mogelijk addertje...
De trauma's die we als kind hebben meegemaakt zitten heel diep in ons lichaam, in ons wezen verankerd. We kunnen soms denken dat we er mee afgerekend hebben, maar ze bepalen ons gedrag, onze emoties en ons denken op zo veel manieren- dat we er vaak nooit helemaal klaar mee zijn.
De overlevingsstrategieën die we gebruikt hebben zijn enerzijds een kwaliteit en anderzijds een valkuil die ons afscheidt van verbondenheid... Jouw kwaliteiten als onafhankelijkheid en eigenzinnigheid zijn eveneens een valkuil als ze te eenzijdig zijn. Hechting is van wezensbelang voor een gezond en evenwichtig leven. Als je je als kind niet hebt kunnen hechten, blijf je als volwassene hongeren naar 'vervloeiing', en tevens ben je er doodsbang voor. Je kunt allerlei strategieën gaan ontwikkelen (ook mentale) om deze pijn uit de weg te gaan en zo blijf je hetzelfde patroon herhalen.
Zou het niet kunnen dat je ziel ervoor gekozen heeft om bij ouders geboren te worden die je geen geborgenheid konden bieden, juist om dit te leren in dit leven, om je werk te geven? :-)
Ik ben het met je eens dat sommige psychologen of therapeuten mensen gewoon weer op de rails willen krijgen, maar goede therapeuten zijn er om mensen te begeleiden in hun heelwording als mens.
Misschien interpreteer ik je tekst anders dan je bedoelt, maar ik weet dat we vanuit onze eigen gekwetstheid onszelf beschermen en redenen geven waarom we dit of dat doen en zus of zo zijn. Mijn gevoel bij het lezen van je tekst is dat je sommige dingen door mekaar haalt, onthechting anders interpreteert dan bijvoorbeeld bedoeld wordt in het boeddhisme, dingen 'verklaart' die eigenlijk om heling vragen. Nogmaals,je hebt prachtige kwaliteiten, heel sterke krachtige eigenschappen in jezelf ontwikkeld- maar ze zitten, zoals ik het lees, aan een kant van de pool...waar is de andere kant?
Ont-hechten kan enkel als er eerst een juiste hechting is geweest...
Misschien heb ik je niet helemaal juist begrepen, maar dan heb ik toch een stukje toegevoegd om dingen te nuanceren voor wie dit leest. Het merendeel van de mensen heeft een of andere vorm van hechtingsproblemen. Don't tell me about it ;-)
Liefs,
Inneke
Ik zie een mogelijk addertje...
De trauma's die we als kind hebben meegemaakt zitten heel diep in ons lichaam, in ons wezen verankerd. We kunnen soms denken dat we er mee afgerekend hebben, maar ze bepalen ons gedrag, onze emoties en ons denken op zo veel manieren- dat we er vaak nooit helemaal klaar mee zijn.
De overlevingsstrategieën die we gebruikt hebben zijn enerzijds een kwaliteit en anderzijds een valkuil die ons afscheidt van verbondenheid... Jouw kwaliteiten als onafhankelijkheid en eigenzinnigheid zijn eveneens een valkuil als ze te eenzijdig zijn. Hechting is van wezensbelang voor een gezond en evenwichtig leven. Als je je als kind niet hebt kunnen hechten, blijf je als volwassene hongeren naar 'vervloeiing', en tevens ben je er doodsbang voor. Je kunt allerlei strategieën gaan ontwikkelen (ook mentale) om deze pijn uit de weg te gaan en zo blijf je hetzelfde patroon herhalen.
Zou het niet kunnen dat je ziel ervoor gekozen heeft om bij ouders geboren te worden die je geen geborgenheid konden bieden, juist om dit te leren in dit leven, om je werk te geven? :-)
Ik ben het met je eens dat sommige psychologen of therapeuten mensen gewoon weer op de rails willen krijgen, maar goede therapeuten zijn er om mensen te begeleiden in hun heelwording als mens.
Misschien interpreteer ik je tekst anders dan je bedoelt, maar ik weet dat we vanuit onze eigen gekwetstheid onszelf beschermen en redenen geven waarom we dit of dat doen en zus of zo zijn. Mijn gevoel bij het lezen van je tekst is dat je sommige dingen door mekaar haalt, onthechting anders interpreteert dan bijvoorbeeld bedoeld wordt in het boeddhisme, dingen 'verklaart' die eigenlijk om heling vragen. Nogmaals,je hebt prachtige kwaliteiten, heel sterke krachtige eigenschappen in jezelf ontwikkeld- maar ze zitten, zoals ik het lees, aan een kant van de pool...waar is de andere kant?
Ont-hechten kan enkel als er eerst een juiste hechting is geweest...
Misschien heb ik je niet helemaal juist begrepen, maar dan heb ik toch een stukje toegevoegd om dingen te nuanceren voor wie dit leest. Het merendeel van de mensen heeft een of andere vorm van hechtingsproblemen. Don't tell me about it ;-)
Liefs,
Inneke
Thomas A
okt 9 '07
Tja Inneke je zet me terecht aan het werk en je critische kanttekening snijd ook zeker hout.
Het is me nu een beetje te laat om hier op in te gaan maar beloof je dit toch in elk geval morgen of zo te doen.
Ik ga nog even wat onderuit hangen in de tuin bij de vijver.....
Thomas
Het is me nu een beetje te laat om hier op in te gaan maar beloof je dit toch in elk geval morgen of zo te doen.
Ik ga nog even wat onderuit hangen in de tuin bij de vijver.....
Thomas
Thomas A
okt 10 '07
Ha Inneke
Ja we kunnen denken dat we er helemaal mee afgerekend hebben maar dat bestaat helemaal niet. Het is ook niet realistisch dat we met “iets” uit het verleden afrekenen kunnen. Wel kunnen we het een plek geven nadat het gebeuren begrepen is. Dat is voor de een anders dan voor een ander. Wat er is gebeurd zal niet meer veranderen alleen we kunnen er anders naar kijken dan b.v. er alleen ongenuanceerd negatief over zijn. Als we begrijpen hoe b.v. mensen geworden zijn die in de rol van onze opvoeders flinke steken lieten vallen naar ons toe, veronpersoonlijken we heel sterk onze boosheid. Het is maar een ding………….
Afweer of extra aangeleerd overlevingsgedrag heeft ook een heel positieve kant en in veel situaties heel goed bruikbaar. Wel te danken aan een onveilige jeugd. Zaken als vergeving komen optima forma in het licht wanneer een ouder kind relatie hersteld wordt en daarvoor hoeft de ouder in wezen niet eens bij te zijn……….. Vergeving zoals in mijn geval naar mijn ouders speelde, had een bijzondere keerzijde; ik vergaf in een klap ook mijzelf. Dat was een aparte en heel verlichtende ervaring!
Over onthechting verder; ik geloof dat er weldegelijk een relatie is tussen enerzijds onthechting zoals in het Boeddhisme genoemd en anderzijds zoals er in de westers psychologie tegenaan wordt gekeken. Het punt dat onthechting in het westen wordt gezien als onwenselijk gedrag omdat standaard sociaal gedrag als norm gesteld wordt, maakt een onthechte die bij een psychotherapeut terecht komt per definitie een patiënt. Als een onthecht westers mens “per ongeluk”een goed Boeddhistisch boek in handen krijgt, dan leert deze begrijpen dat een onthechte levenshouding juist de weg is.
Onthechting hoeft geen vermindert sociale gedragingen te weeg te brengen, als de onthechte zich maar bewust is van zijn state of being. Zolang het westers hoeksteen model norm is, komt een jong onthechte gemakkelijk met een bevestigde kwaal te zitten, als hij bij een psych terecht komt. Ik spreek uit ervaring.
“Zou het niet kunnen dat je ziel ervoor gekozen heeft om bij ouders geboren te worden die je geen geborgenheid konden bieden, juist om dit te leren in dit leven, om je werk te geven? :-)”
Ja dat geloof ik Inneke en ook heel mooi dat ik dat ook zo zie naar mijn eigen kids toe. We kunnen hier heel prima over “bomen”ook.
Ik heb geen kompleet plaatje over onthechting, maar zie vooral veel mistanden door onbegrip en een heel eenzijdige westers belichting, in elk geval in de westerse psychologie. In dit geval niet eens omdat ze de ziel niet erkennen in de huidige psychologie. Enkele specialisten daar gelaten.
Veel van de “ongemakkelijke” condities van een onveilige jeugd zijn middels een hoop alternatieve therapieën heel erg goed te helen. Vaak zijn er absoluut geen langdurige sessies voor nodig en is het “breken”van weerstanden een grootste klus.
Anyway; ik heb er ook nog wel wat in uit te zoeken en bezie het nog wel weer……….
Thanks
Thomas
Ja we kunnen denken dat we er helemaal mee afgerekend hebben maar dat bestaat helemaal niet. Het is ook niet realistisch dat we met “iets” uit het verleden afrekenen kunnen. Wel kunnen we het een plek geven nadat het gebeuren begrepen is. Dat is voor de een anders dan voor een ander. Wat er is gebeurd zal niet meer veranderen alleen we kunnen er anders naar kijken dan b.v. er alleen ongenuanceerd negatief over zijn. Als we begrijpen hoe b.v. mensen geworden zijn die in de rol van onze opvoeders flinke steken lieten vallen naar ons toe, veronpersoonlijken we heel sterk onze boosheid. Het is maar een ding………….
Afweer of extra aangeleerd overlevingsgedrag heeft ook een heel positieve kant en in veel situaties heel goed bruikbaar. Wel te danken aan een onveilige jeugd. Zaken als vergeving komen optima forma in het licht wanneer een ouder kind relatie hersteld wordt en daarvoor hoeft de ouder in wezen niet eens bij te zijn……….. Vergeving zoals in mijn geval naar mijn ouders speelde, had een bijzondere keerzijde; ik vergaf in een klap ook mijzelf. Dat was een aparte en heel verlichtende ervaring!
Over onthechting verder; ik geloof dat er weldegelijk een relatie is tussen enerzijds onthechting zoals in het Boeddhisme genoemd en anderzijds zoals er in de westers psychologie tegenaan wordt gekeken. Het punt dat onthechting in het westen wordt gezien als onwenselijk gedrag omdat standaard sociaal gedrag als norm gesteld wordt, maakt een onthechte die bij een psychotherapeut terecht komt per definitie een patiënt. Als een onthecht westers mens “per ongeluk”een goed Boeddhistisch boek in handen krijgt, dan leert deze begrijpen dat een onthechte levenshouding juist de weg is.
Onthechting hoeft geen vermindert sociale gedragingen te weeg te brengen, als de onthechte zich maar bewust is van zijn state of being. Zolang het westers hoeksteen model norm is, komt een jong onthechte gemakkelijk met een bevestigde kwaal te zitten, als hij bij een psych terecht komt. Ik spreek uit ervaring.
“Zou het niet kunnen dat je ziel ervoor gekozen heeft om bij ouders geboren te worden die je geen geborgenheid konden bieden, juist om dit te leren in dit leven, om je werk te geven? :-)”
Ja dat geloof ik Inneke en ook heel mooi dat ik dat ook zo zie naar mijn eigen kids toe. We kunnen hier heel prima over “bomen”ook.
Ik heb geen kompleet plaatje over onthechting, maar zie vooral veel mistanden door onbegrip en een heel eenzijdige westers belichting, in elk geval in de westerse psychologie. In dit geval niet eens omdat ze de ziel niet erkennen in de huidige psychologie. Enkele specialisten daar gelaten.
Veel van de “ongemakkelijke” condities van een onveilige jeugd zijn middels een hoop alternatieve therapieën heel erg goed te helen. Vaak zijn er absoluut geen langdurige sessies voor nodig en is het “breken”van weerstanden een grootste klus.
Anyway; ik heb er ook nog wel wat in uit te zoeken en bezie het nog wel weer……….
Thanks
Thomas
Anne
okt 13 '07
"" Als je je als kind niet hebt kunnen hechten, blijf je als volwassene hongeren naar 'vervloeiing', en tevens ben je er doodsbang voor. Je kunt allerlei strategieën gaan ontwikkelen (ook mentale) om deze pijn uit de weg te gaan en zo blijf je hetzelfde patroon herhalen.""
Dit wat inneke schrijft klopt ik ben het er mee eens en ik ervaar dit ook zo alleen ik verberg me niet achter die strategieen ik zoek een oplossing anders maak ik mezelf kapot.
Thomas wat jij schrijft in het begin over je jeugd dat doet me ook soort denken aan mijn jeugd.
Er altijd alleen voor hebben gestaan en alles alleen hebben uit moeten zoeken zonder liefde te krijgen van je ouders die je zou moeten krijgen. Geen verbondenheid bvoelen Hierdoor word je op jongen leeftijd al een ander persoon dan de rest van de maatschappij je ontwikkeld je op andere gebieden en denkt veel meer na over alles terwijl je leeftijdgenootjes lekker buitenspeelde en zich nergens druk om maakte.
Door dit alles mee te hebben gemaakt voel ik mezelf ook meer verbonden met mezelf ik weet precies hoe ik in elkaar steekt en andere mensen ook het heeft een soort voorsprong gegevn op je dan dat andere mensen hebbben. Daardoor sluit je jezelf wel een soort van buiten maar dat is meer in opzicht van mensen die dit niet hebben meegemaakt en dit niet hebben ervaren. Persoonlijk vind ik het niet erg maar ik wil alleen maar liefde omdat ik die vroeger nooit heb gekregen en nu nog steeds niet heb. Dat is een stukje wat ontbreekt en dat voel ik heel goed. Liefde voor mij kan ik alleen vinden in een relatie als iemand echt van mij houd daardoor kan je in sommige relaties te plakkerig worden zeg maar tegenover die andere persoon heb ik ondervonden.
Soms denk ik na hierover en dan denk ik hoe ik dit zo goed mogelijk kan aanpakken omdat stukje wat onbreekt optevullen want dat is wel nodig. Het kan alleen met echte verbondenheid met iemand. Ik ben nu 20 met de meeste leeftijdgenoten kan ik hier niet over praten want ze snappen er gewoon helemaal niks van hun zijn bezig met uitgaan lol maken enzo heel simpel denken ze.. terwijl ik me duidelijk anders voelt dan hun. Maar ik vind het niet erg ik ben blij wie ik ben als ik niet mijn jeugd had meegemaakt was ik net als hun geworden en dat wil ik niet zijn. Dat is voor mij te simpel.
''' Vergeving zoals in mijn geval naar mijn ouders speelde, had een bijzondere keerzijde; ik vergaf in een klap ook mijzelf. Dat was een aparte en heel verlichtende ervaring!'''
Thomas als ik dit zo lees dan denk ik dat je altijd met een schuldgevoel heb gelopen of het altijd jou fout was geweest??
Ik heb dit namelijk wel heel vaak als dingen mis gaan enzo dan denk ik altijd dat het mijn fout mijn schuld is...ik denk omdat ik vroeger al zoveel verantwoordelijkheden op me had en omdat ik dacht dat ik vroeger heb gefaalt omdat mijn ouders niet voor mij waren. Dit schuldgevoel komt echt vaak naar boven bij mij.
Groetjes aNNe
Dit wat inneke schrijft klopt ik ben het er mee eens en ik ervaar dit ook zo alleen ik verberg me niet achter die strategieen ik zoek een oplossing anders maak ik mezelf kapot.
Thomas wat jij schrijft in het begin over je jeugd dat doet me ook soort denken aan mijn jeugd.
Er altijd alleen voor hebben gestaan en alles alleen hebben uit moeten zoeken zonder liefde te krijgen van je ouders die je zou moeten krijgen. Geen verbondenheid bvoelen Hierdoor word je op jongen leeftijd al een ander persoon dan de rest van de maatschappij je ontwikkeld je op andere gebieden en denkt veel meer na over alles terwijl je leeftijdgenootjes lekker buitenspeelde en zich nergens druk om maakte.
Door dit alles mee te hebben gemaakt voel ik mezelf ook meer verbonden met mezelf ik weet precies hoe ik in elkaar steekt en andere mensen ook het heeft een soort voorsprong gegevn op je dan dat andere mensen hebbben. Daardoor sluit je jezelf wel een soort van buiten maar dat is meer in opzicht van mensen die dit niet hebben meegemaakt en dit niet hebben ervaren. Persoonlijk vind ik het niet erg maar ik wil alleen maar liefde omdat ik die vroeger nooit heb gekregen en nu nog steeds niet heb. Dat is een stukje wat ontbreekt en dat voel ik heel goed. Liefde voor mij kan ik alleen vinden in een relatie als iemand echt van mij houd daardoor kan je in sommige relaties te plakkerig worden zeg maar tegenover die andere persoon heb ik ondervonden.
Soms denk ik na hierover en dan denk ik hoe ik dit zo goed mogelijk kan aanpakken omdat stukje wat onbreekt optevullen want dat is wel nodig. Het kan alleen met echte verbondenheid met iemand. Ik ben nu 20 met de meeste leeftijdgenoten kan ik hier niet over praten want ze snappen er gewoon helemaal niks van hun zijn bezig met uitgaan lol maken enzo heel simpel denken ze.. terwijl ik me duidelijk anders voelt dan hun. Maar ik vind het niet erg ik ben blij wie ik ben als ik niet mijn jeugd had meegemaakt was ik net als hun geworden en dat wil ik niet zijn. Dat is voor mij te simpel.
''' Vergeving zoals in mijn geval naar mijn ouders speelde, had een bijzondere keerzijde; ik vergaf in een klap ook mijzelf. Dat was een aparte en heel verlichtende ervaring!'''
Thomas als ik dit zo lees dan denk ik dat je altijd met een schuldgevoel heb gelopen of het altijd jou fout was geweest??
Ik heb dit namelijk wel heel vaak als dingen mis gaan enzo dan denk ik altijd dat het mijn fout mijn schuld is...ik denk omdat ik vroeger al zoveel verantwoordelijkheden op me had en omdat ik dacht dat ik vroeger heb gefaalt omdat mijn ouders niet voor mij waren. Dit schuldgevoel komt echt vaak naar boven bij mij.
Groetjes aNNe
liesanne
okt 14 '07
hoi Anne
wat mij in de gedachten komt ,na het lezen van jouw stukje is de tekst:learning to love yourself,it is the greatest love of all...
Ik begrijp dat jij je in een moeilijke opgroei-situatie heb bevonden...heb je daar eerder wat over geschreven zodat ik het kan lezen?
ik voel herkenning...wil hier nog wel meer over delen op een ander moment
groet Liesanne
wat mij in de gedachten komt ,na het lezen van jouw stukje is de tekst:learning to love yourself,it is the greatest love of all...
Ik begrijp dat jij je in een moeilijke opgroei-situatie heb bevonden...heb je daar eerder wat over geschreven zodat ik het kan lezen?
ik voel herkenning...wil hier nog wel meer over delen op een ander moment
groet Liesanne
Anne
okt 14 '07
Hoi liesanne,
Ja dat klopt wel learning to love yourself.
Ik heb verder hier niet overgeschreven over mijn jeugd dat wil ik liever ook niet.
Groetjes aNNe
Ja dat klopt wel learning to love yourself.
Ik heb verder hier niet overgeschreven over mijn jeugd dat wil ik liever ook niet.
Groetjes aNNe
liesanne
okt 14 '07
ik wil je absoluut niet over halen dit wel te doen,maar mag ik vragen waarom je dat liever niet doet?
gr LS
gr LS
Anne
okt 14 '07
IK vind het niet zo leuk om heel mijn verhaal te plaatsen zodat iedereen het kan lezen.
liesanne
okt 14 '07
nog even,ik vroeg mij af
heb je mensen in jouw omgeving waarmee je jouw verhaal kunt delen?
groet Liesanne
heb je mensen in jouw omgeving waarmee je jouw verhaal kunt delen?
groet Liesanne
Anne
okt 14 '07
Ja liesanne ik heb wel mensen waar ik me verhaal mee kan delen 
Lief dat je daaraan denkt.
Groetjes aNNe
Lief dat je daaraan denkt.Groetjes aNNe
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
