Vorige week donderdag vertelde mijn moeder dat het wel slecht ging met opa en dat zijn nieren het bijna niet meer deden en op dat moment, tja hoe zal ik het omschrijven, kwam er zo veel liefde uit mijn hart en als mijn kinderen niet om mijn heen waren geweest, had ik zo zitten huilen... Gek hè!
Nou heb ik een kaartje gestuurd, en uiteraard te laat op de bus gedaan, maar ik heb er op gezet: veel licht en liefde van ons allemaal....
Het is helemaal niets voor mij om dat op te schrijven, laat staan aan mijn nare opa en ik heb er ook over getwijfeld maar het was wel het eerste wat in mij opkwam die donderdag toen ik hoorde dat het slecht met hem ging.....
Zo'n moment wat ik omschrijf als dat er liefde uit mijn hart stroomt, en de bijbehorende emoties gebeurt me tegenwoordig wel vaker. Het voelt ook echt letterlijk zo. Het overvalt me nog steeds, maar ik hoop wel dat het iets is wat steeds vaker zal gaan gebeuren en dat het dichter bij mijzelf zal gaan brengen.
