Ik ben de pijn

Mooi stukje inneke.

Ja, vond ik ook. De schrijfstijl spreekt me niet zo aan, maar inhoudelijk vind ik het heel sterk.

Toch zit ook hier een onderliggende boodschap achter . Vind ik persoonlijk nooit zo'n probleem.

Ah ja, het is een al boodschap dit gedicht. Komt uit een boek over omgaan met innerlijke pijn.
Begrijp je antwoord niet helemaal.

Ik vind het een bijzonder verhaal dat je meeneemt in een mini reisje. Een minireisje voor een maxi effect.......

je neg. ego voorbij komen.............

Ik heb het vorig jaar ook op dit forum gezet maar kan het nergens terug vinden. Alleen had ik de aanhef veranderd in ..... en dan "liefde"

Echt heel bijzonder en gemaakt door iemand die het pad kent!

Thomaske

Ja, en in die zin is het een algemeen menselijke boodschap
en uitnodiging...

om de angst die tot verkramping leidt los te laten.
Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan hoe onze maatschappij collectief pijn leidt, dit noemen we vaak stress

We willen zo snel mogelijk af van pijn, terwijl het toelaten ervan net heling brengt. WAt is de mens toch een wonderlijk wezen!

ouote Inneke; "We willen zo snel mogelijk af van pijn, terwijl het toelaten ervan net heling brengt. WAt is de mens toch een wonderlijk wezen!"

Of misschien een beetje collectief blind, ivm. materieele belangen en suffe gewoontes..........

Thomas

bwah ja, vooral bang denk ik- om 'overspoeld' te raken door emoties. Is inderdaad heel onhandig in een maatschappij waar daar geen ruimte voor is.

Ja emoties kunnen mensen vaak maar moeilijk mee overweg, dat is waarheid als een ster

dan zitten we weer op angst volgens mij

erg mooi gedicht,de inhoud is mij echt op het lijf geschreven...ik heb het ook doorgestuurd naar een aantal vrienden.
het er laten zijn...daar gaat het toch om.

groet Liesanne

Ja, Liesanne, het is een waardevol gedicht voor elke mens denk ik...

Groetjes,
Inneke

wat mij zo aanspreekt is dat na het toelaten (van pijn),de heling volgt zoals jij al zei.... Ik heb dit ook wel ervaren in mijn eigen leven dat het zo werkt.Het is inderdaad vreemd dat dit gedachtegoed toch zo weinig wordt toegepast en ons eigen is.

Begint het al niet in de opvoeding van kinderen? We sussen en wiegen een baby ,om er maar voor te zogen dat hij niet zo hoeft te huilen en gaan daarbij voorbij aan zijn prachtig aangeboren systeem om zijn eigen pijn te kunnen transformeren,nl door "gewoon" te huilen.
Toen mijn zoon 9 jaar geleden geboren is hadden we een prachtig kamertje voor hem gemaakt ,waar een speen klaar lag(ik wist toen nog lang niet alles) Ik heb van hem geleerd dat het anders moest,hij regelde als het ware zelf hoe hij het hebben wilde,nl bij ons zijn...Als hij niet zoveel had gehuild was ik er misschien niet achter gekomen dat baby's bij hun ouders willen zijn en als ze huilen dat ze dan heel goed voor zichzelf aan het zorgen zijn. Dus later ben ik een (zelfgemaakt) wiegelied voor hem gaan zingen "huil nu maar lieve jongen,tot het over is"
Inderdaad...na de enge poort weer leven!!

Heb vanmogen wat in jouw verhalen zitten lezen. Ik vind dat jij dingen heel mooi kan verwoorden en dat je -voor mij- inspirerende onderwerpen aansnijdt.
tot horens, Liesanne

Wat mooi dat je aanvaardt te mogen leren van je kind. Ik ga je wiegenlied onthouden voor het geval ik zelf moeder zou worden, vind het prachtig ;-)

Ben heel blij dat je m'n verhalen kunt ontvangen en dat we interesses delen. Ik ben benieuwd naar meer 'uitwisseling' :-)

Liefs,
Inneke

hoi Inneke
bedankt voor je lieve reactie!
tot horens,
Liesanne

kreeg trouwens ook een mooie mail van een buurvrouw die ik het gedicht ook had gestuurd. het kwam precies op het juiste moment,schreef ze. mooi hoe dat zo kan gaan..

ik moest denken aan dit gedicht (ik ben de pijn), vind het zó goed!!


ik zit vandaag niet zo lekker in mijn vel,

alsof de grijs geworden spoken van het verleden stilletjes staan te grijzen.......
alsof mijn ooit gecreerde pantser zich vaster om mij heen zet


of zijn het de hormonen, die in grote getale door mijn lichaam razen....
(ze wachten op het huilen van de baarmoeder)


Ja, -laat me zijn-

Wat hormonen al niet kunnen veroorzaken daar zijn vrouwen volgens mij zich meer van bewust dan mannen. Alleen al door de menstruatie. (moet je alleen geen pil slikken )

Wat goed dat je dit hier neerschrijft zeg, en zo dus je pijn laat zijn. Ik weet niet zeker of ik nu voel wat jij voelt of je me in iets aanraakt in mezelf, of beide. Kinderen raken iig het (soms gekwetste) kind in onszelf aan. Het is prachtig zoals zij ons laten zien hoe we onszelf weer kunnen helen. Verdriet of tranen zijn parels van de ziel. Onze baarmoeder is het orgaan dat reageert op ons wel-zijn, er mogen zijn. Je mag er zijn. Liefs, Pacho

"Laat me zijn............"

Voorbij alle onbegrip en onwetendheid ben je er. Wat moet daar dan voor gebeuren??? Weten dat het goed is zoals het is. Soms moet je daar dingen voor uitzoeken. Onmiddelijke acceptatie kan ook! Wij zijn goed zoals we zijn, maar zien dit vaak helemaal niet omdat we onszelf 'afrekenen' op oude gebeurtenissen, of nog 'geloven' en aan condities hangen die allang niet meer van NU zijn. "Je bent goed zoals je bent", krijgt dan nog amper de kans manifest - vanuit je hart - te be-staan en vanuit liefde aan dit leven deel te nemen.

Er is ook niets om bang voor te zijn, al DENKEN wij van wel......

Fijn dat je onder ons bent Liesanne, ik waardeer je aanwezigheid enorm..............

De Pijn.

Ik ben de pijn.
Ik ben de gewonde liefde.
Ik kom als het donker is en als het nog licht is maak ik het donker.

Ik ben de pijn.
De pijn die niet wordt aanvaard.
Ik ben al afgewezen voor ik mij aandien.
Ik ben een miskend signaal, een ontkende realiteit.
Ik verberg me in allerlei uitingen.
Soms onder woede,
soms onder spot,
soms onder haat,
soms onder onverschilligheid,
soms onder verveling.
Allemaal pantsers om het hart waar ik verblijf.

Ik ben de wond - energie van het hart waar de liefde zetelt.
Het hart is de zetel van de liefde.
Het hart wat die liefde eens vol vertrouwen heeft gegeven aan een gewonde blindgeslagen mensenwereld, die alleen maar kon afwijzen in schrik en pijn; en het daarmee zo verwondde dat het zich ook blind moest maken en ongevoelig, waardoor het van die wereld werd; koud, hard en afgesloten, bang voor de warmte van de liefde die immers als enige het hart bereiken kan en het ontroert en tot beweging brengt.

Maar wanneer dat bewegen haar bezeert, omdat het oude wonden bloeden doet,
is het dan vreemd dat zij zich hard maakt?

Ik ben de pijn, ik ben de teruggekaatste harte - energie.
Om mij te ontwijken, om mij niet te voelen, verdoven de mensen zich
met haat,
met spot,
met kou.
Kortom; met alles wat mij dragelijk schijnt te maken.

Ik ben de pijn.
Om mij ben je in slaap,
om mij wil je niet wakker worden,
om mij verhard je steeds je hart
waardoor je het contact verliest
met je innerlijke liefde,
met de energie van je hart.
De stralende energie die altijd genezend is.

In contact zijn met de energie is:
zijn in vertrouwen,
zijn in overgave,
zijn als een kind,
open en vrijmoedig.

Ik ben de pijn.
Je wilt me niet.
Je lijdt me niet.
Ach..., wilde je mij in liefde verdragen, mij voelen en lijden met open hart, geestelijk en lichamelijk. Ik zou genezend voor je zijn!

In liefde verdragen betekent:
mij willen voelen,
mij willen lijden,
mij aanvaarden zoals ik ben.
Het betekent: je angst voor mij op willen geven en me toelaten waar en hoe ik ook ben.
Het betekent: toe willen geven dat je me verborgen houdt onder je woede of kilte.

Ik ben de pijn.
Mij willen verdragen wil zeggen, dat je mij in mijn schrilheid,
mijn schrijnende waarheid wilt erkennen en lijden.

Ik ben niet zoet.
Ik ben verschrikkelijk.
Ik ben de pijn, niets meer en niets minder.
Wie mij in zichzelf vindt,
voelt,
ervaart…
en geneest!

Ik ben de pijn.
Wanneer je me toelaat dan kom ik en ga ik als het water van de zee in de golven.
Wanneer je me nog niet kent zul je bang voor me zijn.
Bang dat ik je overspoel, dat je zult verdrinken in een zee van verdriet.
Je eigen zee van ongeweende tranen.

Verzamel moed!
Leer me kennen en leer in mij je ‘bewuste - zijn’ behouden!
Maak contact met je kou waarin je mij gevangen houdt en steeds weer gevangen neemt.

Laat je ontroeren,
laat je beroeren,
kom in beweging,
smelt het ijs,
smelt de gestolde zee van je tranen,
en huil me uit,
traan voor traan,
snik voor snik,
totdat je leeg van me bent,
zoals een lentelucht leeg van
wolken kan zijn na de regen.
En deel mij, oh, deel mij.
Ik ben het waard geopenbaard te worden.
Ik ben het grootste geschenk dat je iemand kunt geven.
ik ben de energie van je hart, de energie die andere harten kan beroeren en tot leven brengen.

Laat me zijn, laat me zien, aan wie van je houdt en wees niet bang voor je gevoelens:
“klein en kwetsbaar”.
Laat mij,
deel mij,
huil mij uit bij iemand die je je vertrouwen durft te geven.
Iemand die je tranen kan verdragen en bij je blijven kan terwijl je lijdt.

Maar…,
Koester mij niet. Dan word ik een dwaalspoor.
Roep mij niet op. Ik zou verstikkend zijn.

Geef je aan me over wanneer ik me aandien,
en ontdek me in de wijze waarop je me afweert in je woede,
je kilte,
je spot,
je haat,
je onverschilligheid,
je verveling….. .
En dat is: worstelen met je trots.
En dat is: vechten met een draak, telkens weer!

Ik ben de pijn.
Ik ben jouw pijn. Je waar, en hoe dan ook gedaan.
Ik ben je gewonde liefde die op genezing wacht.
Ik ben de enge poort waardoor je gaat en tot leven komt.

En dat betekent: Tot je liefde!

Auteur onbekend.