Ik heb er even over getwijfeld of het zinvol was om 'mijn verhaal' hier neer te typen, maar het is wel een manier om mezelf voor te stellen...Wat volgt is een stukje van mijn weg naar Leven en naar authenticiteit.
Eigenlijk ben ik vanaf m'n 18e al continu aan het crashen. (voordien anorexia: variant op hetzelfde thema: mezelf terugtrekken omdat ik zo weinig ziel en hart vond in de wereld)
Ik ben al jaren chronisch moe, gespannen, uitgeput...Het gaat al een hele tijd veel beter omdat ik steeds beter leer kiezen, leer nee te zeggen, leer herbronnen, me te verbinden... Met ups en downs, maar wanneer het weer wat beter gaat heb ik de neiging om te veel hooi op mijn vork te nemen en me te engageren voor dingen die ik eigenlijk niet wil. Ik functioneer ondermaats, heb nog nooit voltijds gewerkt...maar dat ben ik ook niet van plan
Ik zit nog in de experimenteer-combineerfase.Elke 'crash' is een dwingende oproep van de ziel om eindelijk eens te luisteren. Ik ben nogal hardhorig, maar mijn laatste crash was naar mijn gevoel heel wezenlijk. Ik ben weer een stapje dichter bij huis.
Sinds juli was ik heel actief met sociale contacten , 2 dagen per week werk dat absoluut niets voor mij was,ander werk zoeken en voorbereiden, het voorbereiden van m'n huwelijk (wat heel fijn was, maar veel stress meebracht omwille van conflicten met schoonfamilie...)...3 weken voor de grote dag voelde ik dat ik veel te hard aan het hollen was, dat ik niet meer bijgetankt raakte en dat ik geen mensen meer kon zien.
s'avonds voor het slapen gaan vroeg ik hulp/leiding om weer bij mezelf te komen. Die nacht deed ik geen oog dicht! Ik kon verschillende dagen niet gaan werken want telkens als ik de volgende morgen moest gaan werken sliep ik bijna niet. Ik werd misselijk als ik eraan dacht en kon geen enkele druk meer verdragen. Het koste me aanvankelijk moeite om te kalmeren, maar na een paar dagen kon ik terug diep ademen en stil zijn. Er kwam enorm veel energie vrij. Ik voelde me heerlijk omdat ik wist dat ik vrij was. M'n gedachten werden helder en vredig. Ik voelde dat ik moest stoppen mezelf klein te maken en dat ik met mensen moet beginnen werken op mijn eigen manier, dat ik moet zingen en beginnen doen waarvoor ik echt hier ben. Ik wist dat allemaal wel, maar stelde toch uit naar later( als ik m'n diploma van therapeut heb, als ik wat meer geld heb...)Ik voelde me gezegend en rijk...Giorgo (mijn man) gaf me een reading/healing en zag Maria die over mij waakte.Hij kent niks van chakra's enzo, maar waar het op neer kwam was dat ik m'n keelchakra moest openen...Het voelde juist, ik was thuisgekomen.Daarna ben ik nog 1 keer gaan werken: de maandag voor ons huwelijk op vrijdag. Het ging absoluut niet. Ik sleepte me door de dag. De volgende dag was ik vreselijk ziek: koorts, overgeven...Waarschijnlijk had ik een voedselvergiftiging opgelopen (door m'n verzwakte weerstand en stress zo gebeurd). Ik had het gevoel dat ik alles wat slecht voor mij was uit had gekotst! De dagen voor ons huwelijk rustte ik, gedwongen door het ziek zijn. (heel slim, anders had ik mezelf toch weer allerlei taken gegeven.)
Ons huwelijk was prachtig- een zegening van en voor iedereen die er bij was. En ik voel me heel diep getransformeerd. Oude patronen veranderen is niet zo gemakkelijk, maar denk dat ik deze keer toch weer wat sterker sta.
En dan nog een korte 'beschouwing' over wat spiritualiteit voor mij betekent.
Voor mij staat spiritualiteit niet gelijk met het 'paranormale'. Het Leven is spiritueel als je met open ogen kijkt. Wanneer ik dankbaarheid en vreugde voel, weet ik dat ik verbonden ben. Lang dacht ik dat ik niet spiritueel genoeg was omdat ik geen aura's zag, geen readings kon geven etc...Nu zie ik dat allemaal als heel interessante 'technieken', maar ze zijn niet de essentie, niet het doel. Ik kom uit een katholiek nest (met priesters en nonnen in de familie) en ik heb me daar lang tegen afgezet. Ik zocht 'het' in Wicca, paganisme, boeddhisme etc. Maar het 'klopte' niet. Nu weet ik dat ik geen doctrine moet volgen, maar gewoon stil moet zijn...
benieuwd om jullie te ontmoeten in cyberspace!
Inneke
