............

al een poosje voel ik me moe in mn hoofd vooral, gister wilde ik gaan lezen smiddags 1 bladzij las ik, ben naar bed gegaan eb heb af en toe wat geslapen. ik ben sinds 2000 mezelf leren kennen begonnen en wat nog belangrijker is, ontdekte dat ik gevoelens had had ik natuurlijk al, maar wat voelde ik nou allemaal, ik wist het niet... alleen was(en nog misschien een beetje)het veel van vroeger, wat verwarrend was al dat gevoel.
s ochtends voel ik me de laatste tijd nog moe(in hoofd)wat door het dromen komt weet ik haast zeker. ben veel met mezelf bezig, voel dat ik me zo erg bewust ben van alles om me heen, bijv als ik iemand hoor praten, denk ik gelijk aan, waarom iemand dat zegt, en hoe die het zegt, hoe ik iets zal zeggen, wat ik erover wil zeggen, dit houd me altijd bezig. ik ben al een heel eind op weg, alleen weet ik niet wat het laatste stukje is waardoor ik me soms zo voel als ik me nu voel, wat ik er mee moet doen vooral.
afgelopen week was moelijke en emotionele week een zoon van kennissen hier in de straat is vorige week zondag om het leven gekomen, auto tegen boom. ik kon nergens anders aan denken, ook omdat wij een jaar of 6 geleden veel met deze mensen om gingen we waren vrienden, en zijn raar uitlekaar gegaan. tussen haar en mij ging het niet zo goed, zij gaf aan dat ze mij negatief veranderd vond(vroeger liet ik niet veel van me horen, en had geen eigen mening). ik had zo sterk het gevoel dat ik iets voor ze wou betekeken de hele week hield het me bezig. vorige week woensdagavond waren wij ook naar de boom gegaan waar het geberd is en bloemen en kaarsjes staan(heel mooi om t ezien) de vrienden van deze jongen gingen ook elke avond er naar toe, ook de ouders. de moeder zag mij staan en liep naar me toe, en zomaar omhelsden we elkaar, en uite ik naar haar dat ik zo graag er voor ze wou zijn maar dat het niet kon. we groeten elkaar toch zei ze. ja dat is zo. kom maar gerust langs vna de week zei ze. hun zoon lag thuis opgebaard. de dag erna zijn we er naar toe gegaan, het deed hun goed dat we er waren lieten ze aan ons weten, ook fijn te horen vond ik. met haar man praate ik s avonds even, waarom ik het moeilijk vond om ut onszelf langs te gaan. omdat ik hun al een paar jaar geen kerstkaart meer stuurde, als ik dat wel had gedaan, zou ik mezelf verloochenen omdat zij mij vanalles kwalijk nam en mij niet ten goede veranderd vond, daarom besloot ik het niet meer te doen, hij begreep dit wel van mij. mijn man en ik hebben ze nog een schilderij gegeven met fototjes erop van hun zoon en onze dochter toen ze ongeveer 3 jaar waren, zij speelden vroeger altijd samen in de lagere schooltijd. de fototjes hadden we mooi uitgeknipt en de achtergrond had ik blauw met wit geschilderd en goud. ik was wel opgelucht dat we er waren omdat ik met mn gevoel over deze gebeurtenis erin kwijt kon. die avond waren er veel mensen, en wij gingen als laatste weg het was ook gezellig die avond. binnenkort gaan we weer naar ze toe.
dit heeft een grootte inpact gehad, ook bij onze dochters.
maar soms weet ik het gewoon niet meer, wat ik aan met met mn gevoel.

groetjes amethist