Maar het zou maar saai en alledaags worden als ik het verhaal nuchter zou neerzetten Is iets heel anders dan jullie gewoon zijn van me vermoed ik. (weet het eigenlijk zelf niet)“Weet jij hoe het voelt?”
“Hoe wat voelt?”
“Bang zijn, weet jij dat? Weet jij hoe het voelt om bang te zijn voor veranderingen waar je niets aan kan doen? Die je gewoon zal moeten ondergaan? Ook al ben je het er niet mee eens? Nee? Zal ik dat proberen uit te leggen dan? Ja? Wil je luisteren? Ja? Goed.”
De gedachte aan een verandering kruipt plots je hoofd binnen. Zomaar, alsof ze er altijd al zat. Alsof ze ergens verscholen zat achter een deur die je per ongeluk open trok. Het was beslist niet de bedoeling die deur open te trekken. Eigenlijk was je op zoek naar wat anders. Maar je weet hoe dat gaat hé. In onze hedendaagse maatschappij moet alles snel gaan en dan doe je wel eens dingen die je beter niet doet, simpelweg omdat je er niet aan denkt. Zo ook deuren open trekken die je eigenlijk helemaal niet open moet trekken. Snel open trekken, vloeken en weer toe gooien. Maar dan is het al te laat. Want dan heb je de gedachte al vrij gelaten. Dan is de enige optie er wanhopig achteraan rennen en hem proberen te vangen. Maar dat zou je dus eigenlijk niet mogen doen. Maar goed, je had die deur ook niet mogen open trekken. Dus ga er maar vanuit dat je beslist ook achter die gedachten aan zou gaan! Ook al zou je dat eigenlijk niet mogen. Regels zijn er immers om te breken. Goed, dus je rent achter die gedachte aan met gevolg dat je er aandacht aan besteed.
En dan zomaar, gaat je lichaam reageren. Je ademhaling word onregelmatiger, je spieren lijken zich te spannen en je gezicht verstrakt. Je lichaam voelt dat er iets niet in orde is. Je moet weg rennen! Weg van het gevaar, weg van de gedachte. Maar weet je? Je kan niet weg rennen van je eigen hoofd. Of je kan dat wel, maar daar moet je iemand mee laten helpen. En over het algemeen kom je er niet levend uit als je je laat helpen om weg te rennen van je hoofd. Dus van rennen zal in dat geval sowieso wel niet meer veel in huis komen. Andere oplossing dan maar? Ja, dat lijkt me wel het beste. Ondertussen ontspan je het gezicht weer een beetje en forceer je een glimlach. Hoewel je glimlach meer zal lijken op een boer met kiespijn die de pijnlijke tand aan een collega boer wil tonen. Daarna ga je weer in jezelf kijken, op zoek naar die andere oplossing.
Het enige dat je kan bedenken is zoals ze het in het Engels zo mooi zeggen ‘face it’. Hoewel je diep vanbinnen weet dat het de enige oplossing is, is het ook de oplossing die je het langst probeert te vermijden. Vreemd hé? Dat wij mensen geen negatieve zaken recht in de ogen kunnen kijken. Dat we altijd over hun hoofd heen willen kijken, of langs hun door. Het is maar hoe je het je het liefst wil voorstellen. Dus eigenlijk is dat ook al een oplossing die helemaal geen oplossing is. Waarheid is soms te pijnlijk. Misschien moeten we dat ook maar gewoon naast ons neer leggen. Dat we er soms simpelweg niet klaar voor zijn om negatieve dingen in de ogen te kijken.
Dan heb je nog een 3de oplossing die helaas maar tijdelijk is. Want ooit zal je toch de vuurdoop moeten ondergaan. Maar als je dat nog niet aan kan, dan kan je tenslotte nog altijd doen alsof het er niet is. Je kijkt er niet echt overheen want er is immers niets om overheen te kijken. Maar je rent er ook niet voor weg, er is immers ook niets om van weg te rennen. Je doet gewoon alsof het er niet is. En die enkele keren dat je niet meer anders kan, dan bedenken dat het er wél is. Overtuig je jezelf gewoon nog een beetje extra van niet. Misschien is dat wel de beste oplossing…Het in je eigen kleine doofpotje steken tot je weet hoe je er mee om moet gaan. Zodat je glimlach weer op een glimlach lijkt. Je ogen niet meer waterig zijn en de tranen weer terug naar hun eigen stekje kunnen gaan. Ergens tussen vallen en veilig thuis zitten hangen is voor die tranen ook niet bepaalt leuk. Zeker niet als je bedenkt dat ze zich dan hele dagen lang zo voelen als jij. En als je het ooit gevoelt hebt, die verwarring, het helemaal niet meer weten. Dan weet je ook dat je dat liever niemand aan doet, ook niet je tranen.
(alsin; iets doen en daarna zeggen dat je het niet gedaan hebt)
