over opvoeden............

Over opvoeden

Kinderen, oorspronkelijk onbevangen, worden gevangen in het gareel van regels en normen van hun goedbedoelende ouders. Gelokt door beloning en aan weerszijden ingeperkt door de straffen, gaan ze de weg op, die er niet echt is, maar die hun opvoeders in hun hoofd hebben uitgestippeld. Anders komt er niets van terecht, heet het dan, want wat er van terecht moet komen is een aangepast lid van deze onrechtvaardige maatschappij. Net zoals huisdieren, die gedresseerd moeten worden om ze te laten passen in een kunstmatige omgeving. De wijze van belonen en straffen en het evenwicht tussen die twee, bepalen het keurslijf, waarin het kind zich op den duur veilig gaat voelen. Het weet waar het aan toe is. Elke keer bepaalt het de ruimte van zijn kooi, door te kijken, hoever het kan gaan, totdat het afgestraft wordt. "Er zijn nu eenmaal grenzen."Hoe kleiner de ruimte die gegeven wordt, hoe opstandiger of gedweeër het kind wordt, afhankelijk van de manier waarop de ouders de grenzen in stand houden. Vrijheid in gebondenheid heet dat heel eufemistisch. De autoritaire opvoeding, waarin de straf, lijfelijk of niet, de verbodsborden vormden, die kinderen ervan weerhielden om een andere weg in te slaan, is in de loop van de tijd veranderd in een strategie, waarbij het belonen op de voorgrond staat. Maar je wordt zo moe van dat doorlopend moeten belonen en de prikkel moet ook nog steeds groter worden. Het zijn de ouders die wat zij denken, doen en willen voor normaal houden en hun eigen vooroordelen niet kennen, die een voorbeeld voor hun kinderen zijn. Het zijn de normen, wetten, regels en voorschriften, die zij op zich genomen hebben en als bagage met zich meedragen, die het kind zal overnemen. Daarmee neemt het de strategieën over, waarmee de ouders in de maatschappij hun hoofd boven water proberen te houden.

Het doel heiligt de middelen, en de werktuigen waarmee de opvoeders het traliewerk van de kooien weven, zijn: verbieden, straffen, dreigen, boos worden, waarschuwen, belonen, stimuleren, adviseren, voorwaarden stellen, liefde onthouden, bezorgd zijn, verwennen, teleurgesteld zijn, beschermen, verzorgen. Maar al doende leert het kind een scala van tactieken om de hem gestelde grenzen te overschrijden of te ontsnappen, door te drammen, zeuren, huilen, liegen, weglopen, ongehoorzaam zijn, vleien, driftbuien, stiekem doen, zwijgen of zielig doen. Om mee te kunnen en mogen doen in deze maatschappij moet het kind leren wat belangrijk en achtenswaard wordt gevonden. Dat uiterlijk en kleren erg belangrijk zijn, dat ambitie, prestatie en creativiteit prijzenswaard zijn, dat attent zijn, nette manieren en aangepast gedrag op prijs gesteld wordt, dat flink zijn, voor jezelf opkomen, zoet zijn, beleefd en beschaafd zijn, deugden zijn, waar je het ver mee kan schoppen, dat sommige dingen mooi en andere lelijk zijn, andere gezond of schadelijk. En na verloop van tijd voelt iedereen elkaar aan, ieder kent de grenzen van zijn territorium en van dat van de ander. In de opvoeding wordt de ruimte van het kind dus steeds verder ingedamd, ontplooiing heet dat, bizar genoeg, steeds kleiner en het kind wordt steeds onvolwassener, onvrijer, afhankelijker en bevangener. En als ze later groot geworden zijn, spelen ze het spel gewoon verder. Zo zie je dan, als je om je heen kijkt, overal grote mensen, politici en andere leiders met dezelfde kinderachtige methoden elkaar te lijf gaan, voor de verdediging van hun eigen belangen. Want een kind moet gehard worden om een harde wereld, waarin ieder voor zijn eigen hachje vecht, aan te kunnen. Zoals de wetenschapper zegt: voldoende "iksterk"zijn en een ruime frustratietolerantie opbouwen. En dat terwijl kinderen hun ouders doorlopend een spiegel voorhouden en hen laten zien, wat zij eens waren. Kinderen kunnen niets van hun ouders leren, behalve dat het leven in deze maatschappij een grote leugen is. Kinderen zijn wijs, grote mensen dwaas, maar ouders weten het altijd beter.

schrijver onbekend, maar gesleept van; http://woorden.fol.nl/index.html