Na een behandeling gingen we nog een oefening doen die ik kon gebruiken om te aarden. Ik beschrijf hier de oefening in detail, omdat hij ook erg prettig is, en je er enorm rustig van wordt.
Ik ging op het puntje van de stoel zitten, en zette mijn voeten naast elkaar. Eerst moest ik rustig ademen, en ademde eerst door mijn neus in, heel diep, en door mijn mond uit. Dit deed ik 3 keer. Toen ik rustig en ontspannen zat,deed ik mijn ogen dicht en moest ik mijn rechterhand op mijn rechter knie drukken. Echt op de grond drukken, om zo goed te aarden. Ik moest ook echt voor mijn gevoel, mijn voet goed op de grond drukken. Goed doorademen, en toen was mijn linkerkant aan de beurt. Ik zette mijn linkerhand op mijn linker knie (rechts niet loslaten!) en drukte deze ook goed aan. Je zit dan goed te ademen.
Toen kwam ook je staatbeen aan bod. Hiervoor moest ik dus eerst mijn bilspier aanspannen en dan lostlaten, en je voorstellen dat je je staartbeen uitschuift en tussen je benen,onder je kont plaatst. Als dat niet in een keer lukt doe het dan nog een keer. Je zet hem er naast, en ademt rustig en diep door.
Normaag gesproken is dit het einde van de oefening. En ben je op dat moment volledig geaard. Maar Kit (natuurarts) had een ingeving, en zei, schuif het staartbeen maar verder uit, totaan het midden van de aarde. Gewoon zover als je kunt. Dus ik deed dat, en toen gebeurde er iets wat ik heel raar vond. Voor mijn gevoel zat kit ineens veel verder weg, en hoorde ik mezelf ook veel verder weg praten. Ik kon wel praten, maar het voelde alsof het steeds wat later aankwam. Het leek wel alsof ik in een stadion stond, en in de verte Kit en Ik een oefening zaten te doen. Ik vertelde dit dus ook tijdens de oefening tegen kit, en die wist ook niet echt wat dat voor iets raars was.
Toen was het tijd om de oefening af te sluiten, dus ik vroeg aan kit of ik nog iets moest doen om terug te komen, of het af te sluiten. Ze antwoorde een beetje in paniek, dat ik gewoon moest doorademen, en dan kwam ik wel weer terug. Dus ik steeds minder diep inademen, en inderdaad ik kwam weer gewoon terug.
Ik deed mijn ogen open, en ze zat me een beetje raar aan te kijken. Dus ik vroeg wat er was. En toen antwoorde ze, dat ik net een uittreding had gehad. Ik had dat dus helemaal niet door, maar toen ze dat zo zei, dacht ik, ah vandaar dat het zo ver weg voelde. Ze zei, dat toen kit haar ogen open deed, ze mij dus achter mijn stoel zag staan, terwijl ik er dus ook op zat. Ik was dus ook daadwerkelijk uitgetreden.
Nou is Kit nogal angstig voor uittredingen begeleiden omdat ze bang is dat ze niemand kan terugkrijgen, maar door deze ervaring was ze een stuk geruster erop. Het was een onbedoelde uittreding, mijn eerste, en ik vond hem erg bijzonder. Vooral omdat het eigenlijk heel erg rustig aanvoelt, en niet eens zo anders is dan gewoon hier op je stoel zitten. Je hebt gewoon geen lichaam meer, hoewel je er wel en niet bewust van bent. Ik had nog wel controle erover, en kon gewoon spreken.
Ach ja, ik wilde het gewoon even hier kwijt :). Als je tot zover bent gekomen, bedankt voor het lezen
.
