Ik zou graag iets met jullie delen de reden is mij onbekend, misschien om een beetje steun te krijgen anderzijds misschien om mijn hart te luchten.
Het gaat over mijn opa. Zoals jullie misschien wel eens eerder hebben gelezen gaat het niet goed met mijn opa. Hij heeft kanker en de dokters hebben hem opgegeven. Mijn opa heeft een speciale plaats in mijn hart en mijn leven, hij is de vaderliefde die ik van mijn echte vader nooit gekregen heb. Eigenlijk zijn mijn opa en oma altijd mijn vangnet geweest en trouwens ook van mijn moeder en broertje. Je zou kunnen zeggen dat mijn opa en oma het fundament zijn waarop mijn familie bestaat. Zoals jullie misschien wel begrijpen plaatst de huidige situatie ons allen in een moeilijke positie.
Ooit las ik op het forum een bericht waarin werd gezegd dat kanker zijn positieve kant heeft, omdat je afscheid kan nemen van je geliefden omdat je weet wat er komen gaat. Nu ik heel bewust te maken heb met dit proces snap ik de redernatie maar erg mooi vindt ik het niet. Ja ik kan voor mijn eigen gevoel mij voorbereiden op hetgeen wat komen gaat. Maar dit is voor mij op dit moment het minst belangrijk. Ik kijk niet alleen vanuit mijn positie omdat ik mij richt op mijn opa. Hij is degene die lijd en hij is degene die afscheid moet nemen, zowel van zijn geliefden als van het door hem zo geliefde leven. Nu zie ik ook dat dit anders verloopt dan ik had gedacht. Mijn opa is een gesloten man die niet veel praat over zijn gevoelens en gedachtes. Ondanks dat kan ik zijn pijn voelen en lezen, woorden zijn niet nodig.
Op dit moment is zijn lichaam al lang bezig met het proces van sterven maar mijn opa zijn geest nog lang niet. Iedere dag begint hij hoopvol en denkt hij dat het toch nog wel goed kan komen. Soms kan hij nog even van het leven genieten waarna alles hem weer bij de handen afbreekt. Nu nog meer als anders zie ik hoe krachtig hij is en hoeveel kracht de geest van de mens bezit. Want eerlijk gezegd verbaast iedereen, zelfs de dokter zich erover dat hij er nog is. Zijn lichaam begeeft het maar zijn geest is zo krachtig en verlangt nog zo naar het leven. Het is daarom ontzettend moeilijk om hiermee om te gaan. Na alles wat mijn opa mij in dit leven heeft gegeven is er nu niks wat ik kan doen om hem te helpen. Ik weet dat alleen er voor hem zijn vaak voldoende is maar toch blijft er de drang om meer te kunnen doen. Want wat kan ik doen en wat moet ik doen? Hoe kan je iemand die sterft bijstaan terwijl deze persoon niet bereid is te sterven laat staan erover te praten. Hoe kan ik hem rust geven? Aan de ene kant is er klinisch bewezen dat hij zal sterven maar aan de andere kant wil ik mijn opa zijn overtuiging en hoop niet kapot maken. Ik heb hele dubbele gevoelens omdat ik hem niet wil opgeven en toch is er ook de realiteit van de ziekte. Mijn opa wil ons gewoon niet achterlaten hij heeft altijd voor ons gezorgd en kan dit niet loslaten. Hij is bang dat wij niet zonder zijn zorg kunnen. Des te meer omdat mijn gehandicapte oom en mijn oma die slecht ter been is vrijwel afhankelijk van hem zijn.
Het feit dat ik weet dat er meer is na dit leven geeft mij hoop en stelt mij gerust. Ik weet alleen niet hoe ik met deze situatie om moet gaan, niet alleen voor mijzelf maar vooral voor mijn opa.
Dit was mijn verhaal, het voelt goed om het van me af te hebben geschreven. Misschien dat er iemand is die mij van raad kan voorzien...
Een ongewild afscheid
Delen:
Thomas A
aug 6 '07
Tjonge Debiorah, hoe je wat er leeft woorden weet te geven.....
zo even snel; toch zijn er mogelijkheden om je opa wat te ontlasten van zijn gevoel voor verantwoording, door hem te wat extra te contacten en te zeggen dat hij er vanuit het hiernamaals nog steeds kan zijn voor hen die achterblijven. Het is immers ons eigen aards denken die dit uitsluit. Toch kun je wel degelijk iets voor je opa betekenen. Namelijk vertellen over de reis die zijn ziel zal aangaan als hij zijn lichaam ver-laat straks. Er zal rust voor hem komen en ondanks dat zal hij nog steeds zijn liefdevolle aandacht vanuit het hiernamaals willen en ook kunnen geven.
Niet heel gemakkelijk om over te dragen aan de (waarschijnlijk) vooroorlogse generatie, maar ik ben er zeker van dat jou dit wel lukt.
Ik weet niet of het binnen je ver-mogen ligt, maar zoek jouw opa en oma wat vaker op de komende tijd (dit had je vast en zeker ook zelf bedacht). luister en praat veel met hem.
liefs
Thomas
zo even snel; toch zijn er mogelijkheden om je opa wat te ontlasten van zijn gevoel voor verantwoording, door hem te wat extra te contacten en te zeggen dat hij er vanuit het hiernamaals nog steeds kan zijn voor hen die achterblijven. Het is immers ons eigen aards denken die dit uitsluit. Toch kun je wel degelijk iets voor je opa betekenen. Namelijk vertellen over de reis die zijn ziel zal aangaan als hij zijn lichaam ver-laat straks. Er zal rust voor hem komen en ondanks dat zal hij nog steeds zijn liefdevolle aandacht vanuit het hiernamaals willen en ook kunnen geven.
Niet heel gemakkelijk om over te dragen aan de (waarschijnlijk) vooroorlogse generatie, maar ik ben er zeker van dat jou dit wel lukt.
Ik weet niet of het binnen je ver-mogen ligt, maar zoek jouw opa en oma wat vaker op de komende tijd (dit had je vast en zeker ook zelf bedacht). luister en praat veel met hem.
liefs
Thomas
Debiorah
aug 6 '07
Bedankt voor je steunende woorden Thomas.
Ik was zeker al van plan om zo vaak mogelijk bij mijn opa en oma te zijn. Zometeen zal ik weer bij ze langs. Gister heb ik een hele tijd bij mijn opa op zijn kamer zitten praten. Toen ging het meer over allerlei dingen waar hij graag over praatte mogelijk om zijn gedachten te verzetten. Ik hoop dat ik mijn opa wat rust zal kunnen geven en de visie die jij beschrijft met hem kan delen. Ik weet namelijk zeker dat hij hierin zelf ook geloofd het is alleen zo moeilijk voor hem om de zorg over te dragen. Nogmaals bedankt het sterkt mij...
Ik was zeker al van plan om zo vaak mogelijk bij mijn opa en oma te zijn. Zometeen zal ik weer bij ze langs. Gister heb ik een hele tijd bij mijn opa op zijn kamer zitten praten. Toen ging het meer over allerlei dingen waar hij graag over praatte mogelijk om zijn gedachten te verzetten. Ik hoop dat ik mijn opa wat rust zal kunnen geven en de visie die jij beschrijft met hem kan delen. Ik weet namelijk zeker dat hij hierin zelf ook geloofd het is alleen zo moeilijk voor hem om de zorg over te dragen. Nogmaals bedankt het sterkt mij...
Caius
aug 6 '07
Wat goed verwoord allemaal Deborah.
Erg vervelend, zeker omdat je opa zo belangrijk is voor je familie.
Ik heb afscheid kunnen nemen van mijn oma (ze is gestorven na euthanasie)
Mijn oma was ook ten dode opgeschreven door kanker, dat door haar lichaam was uitgezaaid.
Het afscheid nemen was prettig voor de nabestaande, erg moeilijk voor haar.
Ik was toen 13 jaar oud en heb haar jammer genoeg niet beter kunnen leren kennen.
Ik kan je geen advies geven indeze, ik kan je alleen veel sterkte toewensen.
Bijdeze veel sterkte!
Erg vervelend, zeker omdat je opa zo belangrijk is voor je familie.
Ik heb afscheid kunnen nemen van mijn oma (ze is gestorven na euthanasie)
Mijn oma was ook ten dode opgeschreven door kanker, dat door haar lichaam was uitgezaaid.
Het afscheid nemen was prettig voor de nabestaande, erg moeilijk voor haar.
Ik was toen 13 jaar oud en heb haar jammer genoeg niet beter kunnen leren kennen.
Ik kan je geen advies geven indeze, ik kan je alleen veel sterkte toewensen.
Bijdeze veel sterkte!
IkBen
aug 6 '07
Rust Debiorah is het directe resultaat van acceptatie. Zolang hij het niet accepteert loopt hij weg voor de realiteit.
Wat je voor hem doen kunt is zorgen, met praten, dat hij er niet meer voor weg loopt. Als zeker is dat de ziekte fataal is heeft hij recht op die waarheid zodat hij haar kan aanvaarden en accepteren en zich neerleggen bij de realiteit en zijn rust vinden in het besef dat hij gedaan heeft wat kon binnen de tijd die hem gegund is. Laat hem beseffen dat hij deze werkelijkheid niet naar zijn hand kan zetten, hoezeer hij en anderen dat ook graag anders zouden zien.
Daarvoor kan confronterend praten nodig zijn, maar in ieder geval is eerlijkheid, de waarheid, onontbeerlijk.
Het is zwaar, natuurlijk, want tegelijk moet ook jij het onvermijdelijke aanvaarden. Maar het is, zoals ik al zeg, onvermijdelijk en met ervoor weglopen helpt niemand niemand.
Wat je voor hem doen kunt is zorgen, met praten, dat hij er niet meer voor weg loopt. Als zeker is dat de ziekte fataal is heeft hij recht op die waarheid zodat hij haar kan aanvaarden en accepteren en zich neerleggen bij de realiteit en zijn rust vinden in het besef dat hij gedaan heeft wat kon binnen de tijd die hem gegund is. Laat hem beseffen dat hij deze werkelijkheid niet naar zijn hand kan zetten, hoezeer hij en anderen dat ook graag anders zouden zien.
Daarvoor kan confronterend praten nodig zijn, maar in ieder geval is eerlijkheid, de waarheid, onontbeerlijk.
Het is zwaar, natuurlijk, want tegelijk moet ook jij het onvermijdelijke aanvaarden. Maar het is, zoals ik al zeg, onvermijdelijk en met ervoor weglopen helpt niemand niemand.
Debiorah
aug 6 '07
Bedankt voor de steun.
Ja, ik besef me terdege dat de realiteit hard is en dat deze onmogelijk veranderd kan worden. Mijn opa weet dit net zo goed als ik, alleen de acceptatie is nog iets om te overbruggen. Ik zal proberen hem te bereiken en er met hem over te praten. Maar wanneer hij dit niet wil is dit natuurlijk zijn keuze. Iedereen heeft er recht op om het op zijn eigen manier te verwerken. Het mag dan niet voor mij niet de beste optie lijken ik kan hem dit niet opleggen. Toch hoop ik dat het hij uiteindelijk bij zal draaien, eigenlijk denk ik wel dat dit gaat gebeuren.
Ja, ik besef me terdege dat de realiteit hard is en dat deze onmogelijk veranderd kan worden. Mijn opa weet dit net zo goed als ik, alleen de acceptatie is nog iets om te overbruggen. Ik zal proberen hem te bereiken en er met hem over te praten. Maar wanneer hij dit niet wil is dit natuurlijk zijn keuze. Iedereen heeft er recht op om het op zijn eigen manier te verwerken. Het mag dan niet voor mij niet de beste optie lijken ik kan hem dit niet opleggen. Toch hoop ik dat het hij uiteindelijk bij zal draaien, eigenlijk denk ik wel dat dit gaat gebeuren.
Sheva
aug 6 '07
Toen mijn vader zo ziek was,hij was toen 63 jaar...
Vond hij het ook moeilijk om er over te praten.
Toch hebben wij voor ons gevoel alles besproken...
Mijn vader had voor zijn kinderen,kleinkinderen,en voor mijn moeder een mooi gedicht gemaakt over wat wij voor hem hadden betekent.
Hij heeft voor ons allemaal een gouden ketting gekocht met een hartje er aan als aandenken...(wij dragen het allemaal elke dag).
De nacht dat mijn vader overleed waren mijn moeder,mijn zus,en ik bij hem.
De avond voor dat hij stierf hebben we nog veel gepraat en zelfs gelachen..
Een aantal maanden nadat hij was overleden zijn we naar een Medium geweest...
Wij hebben toen gevraagd hoe hij zijn overgaan heeft ervaren?
Wij kregen als antwoord "als een groot feest".
Hij werd door heel veel mensen opgehaald en hij was dankbaar dat wij tot het einde bij hem waren...
Ik denk ook dat het daar om gaat Debiorah...dat je er voor hem bent,meer kan je ook niet doen.
Ieder mens gaat anders om met zijn ziek zijn...
Mijn vader vond het wel fijn dat wij vertelden dat we er altijd voor mijn moeder zouden zijn en haar zouden steunen...
Ik wens je veel sterkte en wijsheid...
Vond hij het ook moeilijk om er over te praten.
Toch hebben wij voor ons gevoel alles besproken...
Mijn vader had voor zijn kinderen,kleinkinderen,en voor mijn moeder een mooi gedicht gemaakt over wat wij voor hem hadden betekent.
Hij heeft voor ons allemaal een gouden ketting gekocht met een hartje er aan als aandenken...(wij dragen het allemaal elke dag).
De nacht dat mijn vader overleed waren mijn moeder,mijn zus,en ik bij hem.
De avond voor dat hij stierf hebben we nog veel gepraat en zelfs gelachen..
Een aantal maanden nadat hij was overleden zijn we naar een Medium geweest...
Wij hebben toen gevraagd hoe hij zijn overgaan heeft ervaren?
Wij kregen als antwoord "als een groot feest".
Hij werd door heel veel mensen opgehaald en hij was dankbaar dat wij tot het einde bij hem waren...
Ik denk ook dat het daar om gaat Debiorah...dat je er voor hem bent,meer kan je ook niet doen.
Ieder mens gaat anders om met zijn ziek zijn...
Mijn vader vond het wel fijn dat wij vertelden dat we er altijd voor mijn moeder zouden zijn en haar zouden steunen...
Ik wens je veel sterkte en wijsheid...
Debiorah
aug 6 '07
Dankjewel Sheva, en erg mooi dat jij ook een stukje met mij deelde. Ik begrijp dat er voor hem zijn het belangrijkste is en ik zal daarom mijn best doen. Als mijn opa weer in een wat beter bui is dan vandaag zal ik toch proberen hem gerust te stellen en hem te vertellen dat ik de zorg voor mijn oma en oom samen met mijn moeder zal dragen. Hopelijk zal dit hem helpen.
flicka
aug 6 '07
debiorah; ik kan me voorstellen wat je mee moet maken heb nog niet zolang geleden ongeveer zoiets meegemaakt.
ik heb een dochter en haar oma kreeg maagkanker en was nadat ze een kijkoperatie hadden uitgevoerd terminaal .
ze konden dus niks meer doen.
ze ging erg snel achteruit en viel heel erg af .
op het laatst kon ze niet meer eten of drinken.
en omdat wij dus wisten dat ze ons elk moment kon gaan verlaten.
wou ik er toch iets bijzonders van maken. hoe moeilijk je je dat kan voorstellen.
ik heb twee kettings gekocht exaxt het zelfde een voor mijn dochter en een voor haar oma.
ik ben toen op een middag met mijn dochter naar haar oma gegaan en hebben haar die ketting gegeven en hoewel ze geen sieraden meer omhad (omdat ze het niet meer kon verdragen om haar huid)
stond ze erop dat we haar die omdeden en zo deden we dat.
mijn dochter had die van haar al om en ze begon te huilen van blijdschap.en zij tegen mij dat is met recht angel weer die daar op komt. dat ze dat zij deed mij natuurlijk ook goed.
we hebben het over van alles en nog wat gehad en ook over de dood zelf. we vertelden mijn dochter samen dat oma een sterretje zou worden en dat oma altijd bij haar zou zijn.
en wat ik toen heel lief vond was toen mijn dochter vroeg, oma hoe kan je me vinden dan? en toen antwoorde oma ik kan je altijd vinden door de ketting.
dus was die middag heel bijzonder en hebben we een voor mijn gevoel een heel goed afscheid kunnen nemen.
en vlak vordat we weggingen zij ik tegen haar ;
het zal wel even duren maar tot ziens, waarop zij met het beetje kracht dat ze nog had begon te lachen en zij tot ziens.
een paar dagen later overleed ze.
en natuurlijk doet dat pijn maar ons afscheid was voor ons fenomenaal. (het was mijn dochter haar oma en mijn 2e moeder ze was de moeder van mijn ex waarbij ik mijn dochter heb. voordat er onduidelijkheden komen)
dus hoe raar het misschien overkomt mijn( tip) maak er iets bijzonders van.
heel veel sterkte en kracht toegewenst.
flicka
ik heb een dochter en haar oma kreeg maagkanker en was nadat ze een kijkoperatie hadden uitgevoerd terminaal .
ze konden dus niks meer doen.
ze ging erg snel achteruit en viel heel erg af .
op het laatst kon ze niet meer eten of drinken.
en omdat wij dus wisten dat ze ons elk moment kon gaan verlaten.
wou ik er toch iets bijzonders van maken. hoe moeilijk je je dat kan voorstellen.
ik heb twee kettings gekocht exaxt het zelfde een voor mijn dochter en een voor haar oma.
ik ben toen op een middag met mijn dochter naar haar oma gegaan en hebben haar die ketting gegeven en hoewel ze geen sieraden meer omhad (omdat ze het niet meer kon verdragen om haar huid)
stond ze erop dat we haar die omdeden en zo deden we dat.
mijn dochter had die van haar al om en ze begon te huilen van blijdschap.en zij tegen mij dat is met recht angel weer die daar op komt. dat ze dat zij deed mij natuurlijk ook goed.
we hebben het over van alles en nog wat gehad en ook over de dood zelf. we vertelden mijn dochter samen dat oma een sterretje zou worden en dat oma altijd bij haar zou zijn.
en wat ik toen heel lief vond was toen mijn dochter vroeg, oma hoe kan je me vinden dan? en toen antwoorde oma ik kan je altijd vinden door de ketting.
dus was die middag heel bijzonder en hebben we een voor mijn gevoel een heel goed afscheid kunnen nemen.
en vlak vordat we weggingen zij ik tegen haar ;
het zal wel even duren maar tot ziens, waarop zij met het beetje kracht dat ze nog had begon te lachen en zij tot ziens.
een paar dagen later overleed ze.
en natuurlijk doet dat pijn maar ons afscheid was voor ons fenomenaal. (het was mijn dochter haar oma en mijn 2e moeder ze was de moeder van mijn ex waarbij ik mijn dochter heb. voordat er onduidelijkheden komen)
dus hoe raar het misschien overkomt mijn( tip) maak er iets bijzonders van.
heel veel sterkte en kracht toegewenst.
flicka
linkie
aug 6 '07
hey debiorah,
Ik ken het gevoel waar je mee worsteld. Het is niet leuk dat je straks afscheid moet nemen van een veilige haven binnen je familie. Dat doet pijn en het kost tijd dit te verwerken, misschien juist als je de lange weg erheen bewust meemaakt.
Door wat vaker bij hem te zijn geef je hem denk ik al een beetje rust en afleiding.
Toen mijn oma zo ziek was (darmkanker) was ik pas 8 jaar oud. Op een dag waren we op vakantie in ponypark slagharen met mijn neefjes, en het ging slecht met oma. Ik voelde dat en wilde erheen. Mijn ouders kregen die dag een oproep. Mijn ouders wilde alleen gaan het was immers grote vakantie, na veel zeuren mochten ik en mijn zus mee. Ik trof samen met mijn ouders een heel erg ziek hoopje in bed.....ik vertelde mijn oma dat ik die dag speciaal voor haar gekomen was, en zij zei met een grimas op haar gezicht: Meisje geniet ervan....ik ben er nog hoor.....niet huilen ik ben nog niet dood, kom me maar een knuffel geven.
Dat vond ik eng (zo'n witte oma) en ik heb het geloof ik niet gedaan.
Die nacht erop overleed ze. De wereld is dan ineens zo verschikkelijk oneerlijk.....
Ik was er zo bewust van dat dat mijn laatste keer zou zijn dat ik haar hier op aarde zou zien, zo bewust van het feit dat vele in mijn omgeving een groot verdiet zouden hebben. Toch haar laatste woorden speciaal naar mij toe hebben een bijzonder plekje.
Mijn tip:
Onthoudt een karakteristiek ding van je opa. Iets wat hij vaak doet of een bekende uitspraak, een lach, een beplaalde routine. Iets wat jezelf goed doet. Ik geloof dat dit je helpt hem straks weer terug te vinden en hem nu een vast plekje in je hart te geven.
ik wens je heel veel moed en kracht met je opa komende tijd, probeer er een bijzonder tijd van te maken ondanks dat dat soms grote moeite kost.
groetjes kalinka
Ik ken het gevoel waar je mee worsteld. Het is niet leuk dat je straks afscheid moet nemen van een veilige haven binnen je familie. Dat doet pijn en het kost tijd dit te verwerken, misschien juist als je de lange weg erheen bewust meemaakt.
Door wat vaker bij hem te zijn geef je hem denk ik al een beetje rust en afleiding.
Toen mijn oma zo ziek was (darmkanker) was ik pas 8 jaar oud. Op een dag waren we op vakantie in ponypark slagharen met mijn neefjes, en het ging slecht met oma. Ik voelde dat en wilde erheen. Mijn ouders kregen die dag een oproep. Mijn ouders wilde alleen gaan het was immers grote vakantie, na veel zeuren mochten ik en mijn zus mee. Ik trof samen met mijn ouders een heel erg ziek hoopje in bed.....ik vertelde mijn oma dat ik die dag speciaal voor haar gekomen was, en zij zei met een grimas op haar gezicht: Meisje geniet ervan....ik ben er nog hoor.....niet huilen ik ben nog niet dood, kom me maar een knuffel geven.
Dat vond ik eng (zo'n witte oma) en ik heb het geloof ik niet gedaan.
Die nacht erop overleed ze. De wereld is dan ineens zo verschikkelijk oneerlijk.....
Ik was er zo bewust van dat dat mijn laatste keer zou zijn dat ik haar hier op aarde zou zien, zo bewust van het feit dat vele in mijn omgeving een groot verdiet zouden hebben. Toch haar laatste woorden speciaal naar mij toe hebben een bijzonder plekje.
Mijn tip:
Onthoudt een karakteristiek ding van je opa. Iets wat hij vaak doet of een bekende uitspraak, een lach, een beplaalde routine. Iets wat jezelf goed doet. Ik geloof dat dit je helpt hem straks weer terug te vinden en hem nu een vast plekje in je hart te geven.
ik wens je heel veel moed en kracht met je opa komende tijd, probeer er een bijzonder tijd van te maken ondanks dat dat soms grote moeite kost.
groetjes kalinka
Debiorah
aug 6 '07
Bedankt allemaal voor jullie steun en verhalen. Ik waardeer dit heel erg. Jullie zijn erg meelevend en denkend!Wat betreft het verhaal van de ketting, iets soortgelijks heb ik bedacht alleen dan wat permanenter. Mijn opa heeft een indonesische karbouw(waterbuffel) op zijn arm getattoeerd. Deze heeft hij ooit zelf gezet. Nu heb ik na veel jaren eindelijk een besluit genomen over een tattoo. Ik heb zelf een nieuwe ontworpen gebaseerd op die van mijn opa waarin ik de initialen van mijn opa en oma heb verwerkt. Na goedkeuring van mijn opa heb ik een afspraak gemaakt en deze vrijdag gaat het gebeuren. Het zou mooi zijn als mijn opa deze nog kan zien. Ik wacht het af maar vind het ook al erg mooi zonder dat hij hem in het echt heeft gezien want hij heeft het ontwerp goedgekeurd.
Er zijn een heleboel dingen die ik van mijn opa zal herinneren. Dat is ook niet zo raar als je bedenkd dat ik jaren bij mijn opa en oma heb gewoond en daarnaast sowieso dagelijks bij ze was. Sweet sweet memories...hoe dan ook ik ben dankbaar voor alles wat mijn opa me heeft gegeven, zonder hem was ik niet geweest wie ik vandaag de dag ben.
mause
aug 6 '07
hoi deboriah,
als eerste wil ik jou en je familie heel veel sterkte wensen.
verder vind ik het ontzettend knap verwoord wat je voelt.
ook ik heb mijn oma verloren aan kanker. het is echt een ontzettend nare ziekte en het voelt echt verrot om je dierbare zo achteruit te zien gaan. mijn oma was een hele sterke vrouw. en erg gelovig. ze heeft echt gevochten. tot op het moment dat ze zelf ook doorkreeg dat ze dit gevecht niet kon winnen. toen heeft ze zich erbij neergelegt. en is in vrede gestorven. we hebben veel tijd gehad om met elkaar te praten. over allerlei dingen maar ook over het leven na de dood. ze was zelf ook spiritueel. ze heeft zelf haar hele uitvaart nog kunnen regelen. wat ze erg moeilijk maar ook mooi vond om te doen, omdat het dan op haar manier ging. wij ( de familie) hebben na de uitvaart allemaal een rode roos meegekregen, waar aan een kaartje hing met de tekst: tot in de hemel. dit kaartje was ondertekent door mijn oma zelf.
ik weet niet of je wat aan mijn verhal hebt... maar ik wou je het graag vertellen zodat je weet dat je er niet alleen voor staat en dat er mensen zijn die je begrijpen en willen luisteren.
ik kan niet je frustraties en je onmacht wegnemen. ik wens jullie alle kracht en liefde toe in deze zeer zware tijd. en ik hoop dat je opa je tatoo nog kan zien.
heel veel sterkte.
liefs maureen.
als eerste wil ik jou en je familie heel veel sterkte wensen.
verder vind ik het ontzettend knap verwoord wat je voelt.
ook ik heb mijn oma verloren aan kanker. het is echt een ontzettend nare ziekte en het voelt echt verrot om je dierbare zo achteruit te zien gaan. mijn oma was een hele sterke vrouw. en erg gelovig. ze heeft echt gevochten. tot op het moment dat ze zelf ook doorkreeg dat ze dit gevecht niet kon winnen. toen heeft ze zich erbij neergelegt. en is in vrede gestorven. we hebben veel tijd gehad om met elkaar te praten. over allerlei dingen maar ook over het leven na de dood. ze was zelf ook spiritueel. ze heeft zelf haar hele uitvaart nog kunnen regelen. wat ze erg moeilijk maar ook mooi vond om te doen, omdat het dan op haar manier ging. wij ( de familie) hebben na de uitvaart allemaal een rode roos meegekregen, waar aan een kaartje hing met de tekst: tot in de hemel. dit kaartje was ondertekent door mijn oma zelf.
ik weet niet of je wat aan mijn verhal hebt... maar ik wou je het graag vertellen zodat je weet dat je er niet alleen voor staat en dat er mensen zijn die je begrijpen en willen luisteren.
ik kan niet je frustraties en je onmacht wegnemen. ik wens jullie alle kracht en liefde toe in deze zeer zware tijd. en ik hoop dat je opa je tatoo nog kan zien.
heel veel sterkte.
liefs maureen.
Debiorah
aug 6 '07
Bedankt ook voor jouw mooie verhaal maureen. Ik vind het erg fijn dat iedereen zijn verhalen met me deelt. Ik put hier veel kracht uit. En het is inderdaad een vreselijke weg voor iedereen om te moeten gaan.
Gelukkig ben ik niet gefrustreerd hoor, ookal voel ik me wel wat onmachtig. Het is gewoon moeilijk om de problemen van een geliefde niet te kunnen verhelpen vooral wanneer deze persoon dat ook altijd voor jou gedaan heeft. Toch weet ik ook dat ik nu eenmaal niet meer kan doen en dat accepteer ik. Ik probeer hem nog zoveel liefde als mogelijk te geven en wil hem gerustelling proberen te geven.
Gelukkig ben ik niet gefrustreerd hoor
, ookal voel ik me wel wat onmachtig. Het is gewoon moeilijk om de problemen van een geliefde niet te kunnen verhelpen vooral wanneer deze persoon dat ook altijd voor jou gedaan heeft. Toch weet ik ook dat ik nu eenmaal niet meer kan doen en dat accepteer ik. Ik probeer hem nog zoveel liefde als mogelijk te geven en wil hem gerustelling proberen te geven.
mause
aug 7 '07
hoi deboriah,
ik bedoelde ook niet dat je gefrustreert was. hihi. maar meer in de zin van de frustratie die de onmacht met zich mee brengt. ik denk dat je allers doet wat in je vermogen ligt en ik ben blij dat je dat nu toch iets beter kunt accepteren. nogmaals heel veel sterkte.
ik bedoelde ook niet dat je gefrustreert was. hihi. maar meer in de zin van de frustratie die de onmacht met zich mee brengt. ik denk dat je allers doet wat in je vermogen ligt en ik ben blij dat je dat nu toch iets beter kunt accepteren. nogmaals heel veel sterkte.
JulienMoorrees
aug 7 '07
Hoi Debriorah,
Bedankt voor je open verhaal. Het is altijd naar om te zien dat een dierbare aan het leiden is. Het enige dat je dan kunt doen is leidzaam toezien. Jullie weten allebei dat het niet zo lang meer kan duren en je opa is echt bezig om van iedere dag weer een goede dag te maken. Ik heb het gevoel dat hij zijn hele leven al zo is geweest en dus ook een hele logische stap in zijn leven. Ook hij is aan het afscheid nemen van zijn leven door die dingen te ervaren die hem gemaakt hebben zoals hij is. Je vroeg om advies, en ik denk dat ik je vooral kan aanraden om te blijven praten. De dingen te vertellen die je dwars zitten, en er open en eerlijk over zijn tegen die personen waar je wat aan kwijt wilt. Afscheid nemen is altijd zwaar, maar het is zeker niet voorgoed. Jij weet als geen ander dat je nog lang niet van hem af bent
.
Bedankt voor je open verhaal. Het is altijd naar om te zien dat een dierbare aan het leiden is. Het enige dat je dan kunt doen is leidzaam toezien. Jullie weten allebei dat het niet zo lang meer kan duren en je opa is echt bezig om van iedere dag weer een goede dag te maken. Ik heb het gevoel dat hij zijn hele leven al zo is geweest en dus ook een hele logische stap in zijn leven. Ook hij is aan het afscheid nemen van zijn leven door die dingen te ervaren die hem gemaakt hebben zoals hij is. Je vroeg om advies, en ik denk dat ik je vooral kan aanraden om te blijven praten. De dingen te vertellen die je dwars zitten, en er open en eerlijk over zijn tegen die personen waar je wat aan kwijt wilt. Afscheid nemen is altijd zwaar, maar het is zeker niet voorgoed. Jij weet als geen ander dat je nog lang niet van hem af bent
.
Thomas A
aug 7 '07
Toch NiMS, je kunt meer dan alleen maar lijdzaam toezien. Je kunt er zijn voor die ander. Veel mensen zijn erg gehecht aan dit leven en laten we eerlijk zijn, het is ook zo ongeveer wat in deze tijd algemeen goed is. Een materialistische levenshouding en daar hoort ook ons lichaam bij. De hechting is ook de oorzaak van het lijden; loslaten betekent verlies en verlies betekent verdriet.
Mensen die zich goed bewust zijn van het bestaan van de ziel - verbonden aan iets veel groters (God Kosmos) - en weten dat zij onderdeel uitmaken van dit groter geheel, staan heel anders in het ver-laten van deze planeet. Zij weten dat zij verder gaan als geest en in die hoedanigheid zullen zij ook contact kunnen blijven houden met de nog belichaamde geesten waarmee zij verbonden waren hier. Zo kunnen wij zelf ook contact met hen houden wanneer wij ons afstemmen door in psychische aandacht bij hen te zijn. Wat begint met een gedachte aan, wordt zo gemakkelijk een geestelijk contact. Het is heel goed te voelen wanneer je je hiervoor openstelt, al weet je hier verder helemaal niets van af (rationeel).
Bij het verlaten van dit aards lichaam houdt het contact niet op, zeker ook niet voor jou Debiorah, omdat ik weet dat jij in die afstemming contact zult blijven houden met jouw opa en wat je nu meer kunt doen is, zodra er gesprekken zijn over het hiernamaals, je opa wijzen op zijn zielereis en zeggen dat je contact houd. Dat dit leven dan wel ophoudt, maar niet het leven als geheel; de zielepersoonlijkheid blijft en de aandacht zal voelbaar blijven zolang wij in de geest contact zullen blijven zoeken...................
Thomas
Mensen die zich goed bewust zijn van het bestaan van de ziel - verbonden aan iets veel groters (God Kosmos) - en weten dat zij onderdeel uitmaken van dit groter geheel, staan heel anders in het ver-laten van deze planeet. Zij weten dat zij verder gaan als geest en in die hoedanigheid zullen zij ook contact kunnen blijven houden met de nog belichaamde geesten waarmee zij verbonden waren hier. Zo kunnen wij zelf ook contact met hen houden wanneer wij ons afstemmen door in psychische aandacht bij hen te zijn. Wat begint met een gedachte aan, wordt zo gemakkelijk een geestelijk contact. Het is heel goed te voelen wanneer je je hiervoor openstelt, al weet je hier verder helemaal niets van af (rationeel).
Bij het verlaten van dit aards lichaam houdt het contact niet op, zeker ook niet voor jou Debiorah, omdat ik weet dat jij in die afstemming contact zult blijven houden met jouw opa en wat je nu meer kunt doen is, zodra er gesprekken zijn over het hiernamaals, je opa wijzen op zijn zielereis en zeggen dat je contact houd. Dat dit leven dan wel ophoudt, maar niet het leven als geheel; de zielepersoonlijkheid blijft en de aandacht zal voelbaar blijven zolang wij in de geest contact zullen blijven zoeken...................
Thomas
Angeleye
aug 9 '07
Hai Deboriah
Het is moeilijk je naaste te zien lijden,vaak is het ook zo dat men niet los wil laten omdat ze zich zorgen maken om het geen wat achterblijft.Jij kan hem die rust geven om daar over te praten.Het is vaak het onbewuste gevoel van anderen die een iemand op pikt die afscheid mag nemen.
probeer hem het vertrouwen te geven dat het goed om los te laten en probeer dat ook aan de omgeving duidelijk te maken .
Als je opa die rust voelt zal hij ook makkelijker er aan over kunnen geven met een gerust hart.
hoe moeilijk het ook is ,loslaten vanuit liefde omwille van de ander , is wel het mooiste wat je iemand kunt meegeven.
Ookal is je opa gesloten, er zijn voor hem ,zonder woorden is meestal al genoeg.
soms is duidelijkheid wat jij ervaart al genoeg om een opening te geven voor een goed gesprek waarin je hem kunt uitleggen dat je graag wil dat hij zijn rust neemt en zich geen zorgen hoeft te maken.
Ik wens je heel veel sterkte
Lieve groet Angeleye
Het is moeilijk je naaste te zien lijden,vaak is het ook zo dat men niet los wil laten omdat ze zich zorgen maken om het geen wat achterblijft.Jij kan hem die rust geven om daar over te praten.Het is vaak het onbewuste gevoel van anderen die een iemand op pikt die afscheid mag nemen.
probeer hem het vertrouwen te geven dat het goed om los te laten en probeer dat ook aan de omgeving duidelijk te maken .
Als je opa die rust voelt zal hij ook makkelijker er aan over kunnen geven met een gerust hart.
hoe moeilijk het ook is ,loslaten vanuit liefde omwille van de ander , is wel het mooiste wat je iemand kunt meegeven.
Ookal is je opa gesloten, er zijn voor hem ,zonder woorden is meestal al genoeg.
soms is duidelijkheid wat jij ervaart al genoeg om een opening te geven voor een goed gesprek waarin je hem kunt uitleggen dat je graag wil dat hij zijn rust neemt en zich geen zorgen hoeft te maken.
Ik wens je heel veel sterkte
Lieve groet Angeleye
Debiorah
aug 14 '07
Lief dat je het vraagt!
Met mij gaat het wel goed ik heb persoonlijk niks te klagen en kan gelukkig nog wel genieten van het leven. Mijn opa is er nog en heeft de tattoo kunnen zien, hij vond hem erg mooi. En hoewel het een pijnlijke ervaring was vond ik het wel waard ik ben erg blij met de tattoo. Mijn opa gaat steeds meer achteruit en heeft nu ook iedere dag hulp van een verpleger. Mijn opa sluit zich steeds meer af en heeft nog maar heel weinig plezier. Wat dat betreft is het ook beter voor hem als deze lijdensweg niet te lang meer duurt. Ik heb nog niet met hem kunnen praten over zijn zielereis en misschien gaat dit ook wel niet lukken. Ik probeer hem gewoon zoveel mogelijk bij te staan en laat hem voelen dat ik met hem meeleef. Ik geloof dat dit voor hem genoeg is.
Met mij gaat het wel goed ik heb persoonlijk niks te klagen en kan gelukkig nog wel genieten van het leven. Mijn opa is er nog en heeft de tattoo kunnen zien, hij vond hem erg mooi. En hoewel het een pijnlijke ervaring was vond ik het wel waard ik ben erg blij met de tattoo. Mijn opa gaat steeds meer achteruit en heeft nu ook iedere dag hulp van een verpleger. Mijn opa sluit zich steeds meer af en heeft nog maar heel weinig plezier. Wat dat betreft is het ook beter voor hem als deze lijdensweg niet te lang meer duurt. Ik heb nog niet met hem kunnen praten over zijn zielereis en misschien gaat dit ook wel niet lukken. Ik probeer hem gewoon zoveel mogelijk bij te staan en laat hem voelen dat ik met hem meeleef. Ik geloof dat dit voor hem genoeg is.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
