Donderdag 2 augustus 2007,
De dag waarop ik dit schrijf.
Weer een zwarte dag in mijn leven, een dag waarin in geen toekomst voor mij meer zie.
Een dag waarop ik meer naar de dood verlang dan een andere dag.
Gelukkig zijn er ook zat dagen dat ik niet naar de dood verlang, maar nu is dat gevoel er dus weer.
Het gevoel begon eergisteren middag toen ik met mijn vriendin tijdens een fietstocht langs mijn school reed.
Vakantie afgelopen, de wereld draait door, ik moet binnenkort weer aan me afstuderen gaan.
Maar hoe moet ik in hemelsnaam datgene op papier krijgen, waardoor ik mijn afstuderen haal.
Haal ik het ì¼berhaupt wel?
Ik zit op de helft, dat betekent dat ik er nog 400 uur effectieve tijd in moet stoppen.
Maar hoe kom ik in hemelsnaam aan al deze informatie.
Waar moet ik weer beginnen, wat moet ik verder allemaal opschrijven,berekenen,opzoeken en hoe?
Een depressief gevoel maakt me meester, ik laat het zo min mogelijk merken aan mijn vriendin.
Het lukt, ze merkt het niet.
Toneelspelen, ja dat kan ik wel, dat heb ik afgelopen jaren goed ontwikkelt, misschien kan ik daar wat mee in de toekomst.
Gister hielt dit gevoel aan, ik was thuis alleen en ik had weer eens nergens zin in, ook niet in dingen die ik anders leuk vind om te doen.
Ik voelde me kut/depressief en besloot me vriendin af te bellen, zou die avond bij haar zijn.
Het was 20:30 en ik had me al een tijdje verveelt.
Vervelen?
Hoe kan dat nou?
Je hebt nog zo ontzettend veel te doen?
Had je dan niet iets leuks kunnen doen?
Tja geen energie voor.
Ik voel me moe, kut, leeg, de energie is uit mijn lichaam weg.
Daarom maar besloten om te gaan slapen, nou ja slapen, ik besloot maar weer eens vergeefs om uit te treden.
Daarna ben ik gaan slapen, iets wat niet gelijk lukte, maar goed ik viel voor 12ve in slaap.
Vanmorgen 7:00 werd ik wakker met een droom.
De droom zet me aan om te denken over mijn studiekeuze.
Daar wil ik niet over nadenken, ik heb al vaak genoeg gepiekerd over mijn studiekeuze en wat ik misschien anders had moeten doen.
Dan maar liever in die droom blijven.
Ik wil niet wakker worden en de realiteit onder ogen zien, laat mij maar lekker dromen.
Het dromen lukt niet meer en ik begin weer te piekeren.
Piekeren, iets wat ik zolang gedaan heb en ik leek het eindelijk een beetje onder controle te hebben.
Hier begon ik in het kort toen ik net wakker was over te piekeren: Ik had Planologie of Milieukunde moeten gaan studeren (2 andere opleidingen van de bouwnijverheid, ik studeer Civiele Techniek), waarom? dan had ik nu waarschijnlijk deze problemen niet.
Dan had ik nu een baan en schoof ik al mijn andere minder grote problemen (dan mijn afstuderen) niet voor me uit.
Achteraf had ik na mijn havo als 17 jarige gewoon moeten gaan werken, dan had ik vanzelf in een leuke baan gerold en eventueel een opleiding, afhankelijk van de baan die ik dan zou hebben.
Om iets van 7:45 besluit ik om te stoppen met piekeren en dit verhaal te gaan schrijven.
Liever had ik langer in dromenland gebleven, maar dit is beter.
Ik moet toch een keer de realiteit onder ogen gaan zien, vandaar nu dit verhaal.
Wat is de realiteit?
Ik ben 8 jaar bezig met een opleiding van 4 jaar, waarvan de laatste 3 en half jaar aan me afstuderen.
Ik heb dus over de laatste 3 en half iets gedaan wat eigenlijk in een kwart jaar tijd hoort.
Das schikken, als je er over na gaat denken.
Zeker als je bedenkt dat alles door mijn ouders geregeld werd.
Dat is nu sterk verandert, ik ben immers alweer 25.
Ik weet geeneens hoe ik een belasting of verzekeringsformulier moet invullen.
Al schamende, stel ik dat voor me uit.
Net zoals andere dingen die ik eigenlijk zou moeten doen.
Als ik mijn studie niet haal (iets waar ik bang voor ben), dan zit ik met een schuld van ongeveer 9 duizend euro.
Dat is heel veel voor iemand, die alleen een bijbaantje als schoonmaker heeft op zaterdag.
Ik kan nu wel fulltime gaan werken (als ik een baan krijg) en daarnaast nog aan me afstuderen gaan, zoals me ma wilt.
Maar waar haal ik die energie vandaan.
Dat lukt echt niet als je zo depressief bent.
Maar tja zoals het nu gaat, gaat het ook niet.
Dat hebben de afgelopen paar jaar wel uitgewezen.
Verleden jaar zomer in gesprek met me ma, besloten om professionele hulp te zoeken.
Uiteindelijk na lange wachtlijsten ergens in november bij Altrecht terecht gekomen.
In december luidde hun diagnose: 1) COS cumulatieve obsessieve stoornis 2) depressieve stoornis 3) alcohol stoornis)
Dit laatste slaat nergens op, ik heb totaal geen alcohol probleem, ik schoot zaterdags wel eens uit mijn slof, zoals zovele jongeren.
Eind december ben ik begonnen met antidepressiva te gaan slikken.
Ik had dit mijn pa niet vertelt, bang voor zijn reactie.
Me pa was hevig overstuur toen hij dit hoorde.
Uiteindelijk mede op zijn aandringen ben ik eind februari met de antidepressiva gestopt.
Ik heb wat gesprekken gehad met een man bij altrecht.
Op een gegeven moment moest ik, zonder dat het mij op dat moment bekent was een eigen bijdrage betalen.
Ik heb daarop besloten om te stoppen met mijn gesprekken met die meneer.
Het geld wat ik heb word immers steeds schaarser.
Ik moet al gaan bekijken hoe ik mijn schoolgeld in termijnen kan gaan betalen.
Ik had via die meneer een verzoek in gediend om mij bij Altrecht te laten onderzoeken op ADD een naampje wat volgends mij veel beter past dan een cumulatieve obsessieve stoornis.
De mevrouw die bezig is met de ADD test, wilt een afspraak met mij en mijn ouders.
Alleen kunnen mijn ouders niet altijd en is afspraak die eindelijk stond, verschoven omdat die mevrouw ziek werd.
Ze zou met mij contact opnemen, dit heeft ze kort geleden gedaan, via de voicemail, nu moet aan mij de taak er weer achter aan te gaan.
Ik zou ook nog aan die meneer van Altrecht laten weten, dat ik wel ingeschreven wilde blijven.
Anders zou ik uitgeschreven worden bij die afdeling van Altrecht en als ik geen ADD blijk te hebben, ik anders weer op de lange wachtlijst kom, als ik weer hulp wil.
Alleen heb ik zoals zoveel andere dingen die zou moeten doen, dit niet gedaan.
Ik ben de laatste paar jaar steeds op allerlei verschillende manier gevlucht voor de werkelijkheid.
In die tijd hebben mijn problemen zich alleen maar opgestapelt.
Ik moet mijn problemen aanpakken.
Vooral het probleem mijn afstuderen.
Als me dit lukt, dan komt het vast ook goed met mijn andere problemen.
Ik heb alleen hulp nodig bij het aanpakken van mijn problemen.
Alleen ben ik helaas niet in staat om dit alleen te doen.
Ps. Ook al verlang ik geregeld naar de dood, het betekent niet dat ik ooit zelfmoord zal plegen, dus daar hoef je niet bang voor te zijn.