Grunie: Mijn verhaal

Over de dokter en de patiënt

Wanneer de mens zodanig uit zijn evenwicht raakt, dat zijn aanpassingsmogelijkheden te kort schieten, wanneer de draaglast de draagkracht overschrijdt, geeft dat klachten als pijn, moeheid, koorts of ontstekingen. Eigenlijk een waarschuwing, dat hij op deze manier niet verder moet gaan en dus een signaal om hem voor erger te behoeden. Maar dat is een verband, dat door de geneeskunde, met al zijn theorieën en verklaringen onzichtbaar gemaakt is. Mensen kijken niet naar de betekenis van een symptoom, maar gaan alleen naar de dokter. Omdat ze denken, dat het zomaar opgetreden is, maakt het ze bang en willen ze weten wat erachter zit en wat het is. De dokter, die geleerd heeft om alle symptomen een naam te geven, en symptomen te combineren tot ziektebeelden, lokaliseert, aan hand van zijn denkraam, de klacht, plakt er een etiket op en geeft vervolgens chemicaliën om het symptoom te bestrijden. Eerst krijgen mensen een symptoom omdat ze problemen hebben en vervolgens krijgen ze problemen omdat ze een symptoom hebben, waardoor de oorspronkelijke problemen op de achtergrond raken. Nooit wordt er zo iets opgelost, het ene probleem wordt alleen maar ingewisseld voor een ander. Symptomen zijn geen problemen, maar het gevolg van problemen. Als mensen in deze krankzinnige en tegenstrijdige maatschappij geen problemen hebben zijn ze net zo krankzinnig en tegenstrijdig als de maatschappij zelf. Mensen zien niet meer, dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor het optreden van een symptoom en zo dragen ze de verantwoordelijkheid voor het wegwerken van een symptoom over aan de dokter. Zo bemoeit de geneeskunde zich slechts met gevolgen en laat de oorzaken ongemoeid.

"De ethiek van de artsenkaste is er een vergelijkbaar met die van de R.K.-kerk die opkomt voor de armen en zichzelf volvreet, die opkomt voor de vrede, maar alle kanonnen zegent. De ethiek kortom van de heersende klasse: de mensen zijn ondergeschikten, wij weten hoe het moet, en een ethiek van de ondergeschikten: wij bemoeien ons niet met politiek, wij doen ons werk en ze zoeken het maar uit. Wij buigen ons over de nood, hoe die ook veroorzaakt wordt." (57)


Het is deze geneeskunde, die de vraag van de betekenis van het feit, dat juist deze mens, op dit moment juist dit symptoom krijgt, zorgvuldig uit de weg is gegaan. De vraag waartoe is ten ene male onwetenschappelijk en dient dan ook zorgvuldig vermeden te worden, want het is een vraag, die de basis van de geneeskunde aantast en daar zijn zoveel belangen mee gemoeid, dat het veiliger is om daar maar overheen te walsen. Tegenwoordig worden door schade en schande mensen niet meer wijs, omdat ze daarmee naar de dokter gaan. Als iemand over een drempel struikelt en zijn enkel verzwikt, is pijn daar het gevolg van. Heel argeloos zeggen kinderen dan: "Eigen schuld, dikke bult."Wanneer je nu aan een wetenschapper vraagt, waarom die pijn er is, zal hij aan de hand van zijn favoriete pijntheorie een ingewikkeld verhaal vertellen over pijnbanen, synaps en zo. Wat pijn precies is weet hij niet, maar hij kan het wel verklaren. Hoe de pijnbanen verlopen weet hij wel, maar ergens zit een missing link tussen de baan en de plaats, waar het verwerken van het signaal plaatsvindt en dan natuurlijk nog die grote hamvraag, hoe je je die homunculus daar in die schedel moet voorstellen, die de pijn voelt. Maar dat hindert de wetenschapper niet, daar is hij nog naar aan het zoeken. Aan de hand van de theorie volgt de behandeling, drukverband, pijnstillers en krukken. Maar het enige waar de enkel om vraagt is rust en als die niet gegeven wordt steekt de pijn weer zijn kop op. Als de dokter tegen het slachtoffer zegt, dat het verstandig is om een week met het been omhoog te gaan zitten, sputtert de patiënt tegen, want dat kan hij echt niet, hij kan nu eenmaal niet stilzitten, hij heeft het net zo druk, hij zou net op vakantie gaan, en hij kan niet gemist worden. En daarmee geeft hijzelf de oplossing aan voor het begrijpen van zijn pijn als waarschuwing. "God straf degenen, die hij lief heeft", zegt de dominee en gaat met zijn migraineaanval naar de dokter. Nooit gebeurt iets zomaar, maar elke keer wordt de mens er met zijn neus opgedrukt, dat het toch verstandiger is om een keer stil te staan bij hetgeen waar hij mee bezig is. Dat is helaas net de reden, waarom mensen niet stil kunnen zitten, altijd iets moeten doen, altijd bezig zijn met de dingen om hen heen, zodat ze voor zichzelf op de vlucht kunnen blijven. Elke keer weer krijgen ze een waarschuwing, elke keer weer heet het toeval. Maar als ze er niet bij blijven stilstaan, gebeurt er nog wel wat, want een ongeluk komt nooit alleen. Symptomen bestrijden is de put dempen als het kalf verdronken is.

auteur niet bekend

Eerlijk gezegd vind ik het gevaarlijk om te praten over autisme,terwijl dit nu niet aan de orde is...
Ik ben het wel met Mee eens dat het een goede stap is om naar een kinderarts te gaan.
Maar let wel op (wat Mee ook zei) laat je kind niet volstoppen met medicijnen...
Want dat is echt de makkelijkste weg.
De artsen zijn op dit gebied ook nog onwetend en zijn vaak samen met de ouders op zoek naar een medicijn dat de klachten kan verbeteren en dat is ook nog eens bij elk kind verschillend.

Maar dan nog worden kinderen naar mijn mening veel te vaak in hokjes gestopt en krijgen ze een stempel.
Vroeger waren er ook kinderen met alle soorten ziektes , die zaten op een gewone basis school.

Tegenwoordig zijn ze heel snel met het door verwijzen naar het speciaal onderwijs...
Er zijn genoeg kinderen waar dat ook beter voor is maar er zijn ook kinderen waarvoor die stap te snel wordt gemaakt.

Een kind heeft pas een probleem als de ouders en de omgeving last ervan ondervinden....

Jammer dat de auteur onbekend is
Kan me werkelijk vinden in het geen er staat.
Lichaam en geest zijn zo bijzonder mooi in de hoedanigheid hoe ze samen werken , als men de tijd neemt om het ook te zien .
Daarbij gaat het weer om een balans .
Als een lichaam een signaal geeft ligt in de messte gevallen de oorzaak dat men aan iets voorbij is gelopen of er voor weg loopt en dat dan vast zet in een lichamelijk probleem .
Door rust te nemen en stil te staan wat er gepasseerd is de voorliggende tijd kan men tot een balans komen maar vaak is dat in dit soort situaties moeilijk om te voelen wat een lichaam ons wil vertellen omdat men er juist niet van bewust is van het samenspel tussen lichaam en geest .

Maar in sommige gevallen speelt erfelijkheid ook mee .

Goed verhaal Thomas en ik geloof dat het voor jou zou werken.
Mijn benadering is van de andere kant. De geneeskunde is niet heilig, zij maken echte fouten, dan doen wij namelijk ook

Dat er nu een gesprek over autisme plaatsvindt, vind ik helemaal tof.
Maar ik denk aan Grunie, zij zit in de situatie, ze heeft steun nodig, maar ook info, kennis om de situatie te verbeteren, voor de kinderen en haarzelf. Gewoon praktische info, hoe ze het beste aan kan pakken.
Haar kind is over gevoelig voor prikkels, dat kan allerlei praktische oorzaken hebben. Ze weet dat er iets is, dat noemen we moederinstinct, daarom haar vraag.

Dus voor Grunie, als je info wilt, als je raad wilt, je bent welkom.
Ik ben zelf een moeder van een kind met autisme. Wat je zegt heeft raakvlakken maar ik denk niet dat jou kind het heeft. Maar ik weet hoe simpele praktische tips, het leven voor het kind een stuk aangenamer kan maken. Daarom, mijn deur staat open.

Dit vind ik een superinitiatief van je Mee, ik denk dat het voor Grunie heel fijn zal zijn om ervaringen te delen en eventuele tips te krijgen. Delen is nooit verkeerd!

Het is ook heel goed om autisme vanuit verschillende invalshoeken te benaderen, zoals o.a. antroposofie. Helaas ben ik door een hardeschijf crash al mijn bestanden over autisme kwijtgeraakt. Ga niet alleen op de bevindingen af die al te zeer allopatisch zijn. Er zijn veel goede en werkzame benaderingen die uit andere hoeken komen.

Een kind dat moeite heeft met deze wereld/maatschappelijke verwachtingen is niet een afwijkend kind per definitie!!!

Thomas

Inderdaad thomas. Ik hoorde laatst iemand iets zeggen over hoe tegenwoordig wordt omgegaan met kinderen tegenwoordig. Je ziet ze vast wel rondlopen, die ouders die net een kindje hebben van 4 weken, en al met de maxi-kosi (of hoe je het schrijft) over een druk terras lopen, of door de supermarkt. Heel leuk en lief zou je denken, maar wat denk je dat het doet met dat kind? Het is bijna mishandeling. Zoveel indrukken, zoveel dingen die op dat kind afkomen en allemaal moet verwerken. Een kindje hoort gewoon nog in zijn beschermde wiegje te liggen en niet overspoeld te worden door allerlei impulsen van buitenaf. Vind je het niet gek dat een kindje in zijn eigen veilige binnenwereld vlucht, zodra het direct geconfronteerd wordt met de snelle, vluchtige en indrukopwekkende buitenwereld.

Heeft je kindje last van buikkrampen? Gewoon even rust geven. Het heeft last van teveel indrukken, en moet die verwerken.

Daarmee zeg ik dus niet, dat dit de oorzaak van autisme is, voordat iemand dat tussen de regels gaat doorlezen, ik werd enkel getriggerd door de zin van Thomas:
"Een kind dat moeite heeft met deze wereld/maatschappelijke verwachtingen is niet een afwijkend kind per definitie!!!"

Mensen, ik ben een paar dagen niet online geweest en ik ben heel blij met jullie reacties. Ik heb een heel verhaal getypt, maar het is zoooo lang. Dat doe ik toch maar niet. Dus hier een verkorte versie (die toch nog wel lang is geworden).

In het kort:
Lucas had een schedelafwijking bij zijn geboorte, is geopereerd toen hij 1 jaar en 2 maanden was.
Als baby had hij geen drive om zich te ontwikkelen. Je kon met hem oefenen maar het hielp niet. Liggen en kijken was het enige dat hij wilde. Na de operatie heeft hij wel een grote sprong gemaakt.
Hij heeft een tijdje in een instelling voor kinderen met een verstandelijke beperking gezeten. Totdat de uitslag van de IQ test kwam: hij heeft een gemiddeld IQ.
Tot dat moment (hij was net 3 jaar) dacht iedereen dus dat hij een verstandelijke beperking had.

Wat er innerlijk zit en wat er uit komt daar zit dus een heel verschil!! Denk aan: jongetje dat je met zijn mond open aankijkt en als je iets vraagt niet reageert. Je weet dus niet of dat hij het snapt of niet. (dat was tot 1/2 jaar geleden)

Ik zal nu vertellen over hoe ik (wij) erin staan. De ergste periode was toen wij wisten dat Lucas een schedelafwijking had en de artsen ons gewoon keihard zeiden dat er niets aan de hand was. Ik ben vrij bescheiden (al zeg ik het zelf) maar als het om mijn kinderen gaat..... Vanaf dat moment heb ik alleen op mijn eigen gevoel vertrouwd en mijn (onze) eigen weg gezocht. En telkens werd ik daar weer in bevestigd, dus ik wéét gewoon dat ik op mijn gevoel kan vertrouwen.

Daarom ben ik ook hier, en niet op een ander forum over b.v. kinderen, ziektes e.d. Lucas is in zijn ontwikkeling redelijk 'bijgetrokken'. Alleen op sociaal en emotioneel gebied gaat het nog moeizaam. Daarom is mijn gevoel dat hij niet zo maar 'losgelaten' kan worden op de basisschool, met 1 juffrouw en 26 andere kinderen. Dat gaat dus ook niet gebeuren.

We zijn nu aan het kijken of er alternatieven zijn. Indien niet dan gaat hij gewoon niet naar school als hij 4 is. Mijn gevoel is dat hij nog niet rijp is voor de basisschool.

Daarnaast heeft Lucas een neefje (12 jaar) dat altijd een 'probleemkind' is (geweest). En o, wat lijkt Lucas op hem. Zijn neefje heeft ADHD en PDD-NOS (na jaren van onderzoek zijn ze er achter). Ik ben er niet bang voor, hoor. Laat maar komen.

Ik wil ook niet op de zaken vooruit lopen. Op deze leeftijd schijnt de diagnose autistme of ADHD nog moeilijk te stellen. En hij is al bij zo veel artsen en therapeuten geweest. Ik vraag mij ook werkelijk af of ik het belangrijk vind om een diagnose te hebben, hooguit om toegang te krijgen tot extra geldmiddelen voor hulp voor Lucas.

Wat ik wél heel belangrijk is dat ons gezin een veilige haven voor Lucas blijft. Daarom zoek ik kennis die ik zelf kan gebruiken bij de opvoeding van mijn zoon (en vergeet ook de andere kindjes niet). Daarbij hoort ook mijn eigen ontwikkeling, het vermogen om dingen los te laten of iets op een andere manier te kunnen zien.
Ik wil b.v. niet dat Lucas aan de Ritalin gaat mocht hij ADHD hebben, maar daar heb je als ouder heel veel bagage voor nodig. Want makkelijk is het niet hoor. Dat hebben we van dichtbij gezien.

Ik zal zeker gebruik maken van jullie aanbod om info te geven of vragen te beantwoorden. Dank jullie wel. En de opmerking van Nims over de baby van 4 weken op een druk terras is me uit het hart gegrepen. Het lijkt wel of kinderen tegenwoordig zich aan de ouder moeten aanpassen in plaats van andersom. Voor mijzelf heb ik bedacht dan ouders wat meer hun eigen ego op zij zouden moeten zetten ten gunste van dat van hun kind.

Dat Lucas niet helemaal mee komt, is omdat zijn connectie met de spiritualiteit hem nog redelijk vertrouwd is.

Hij zal dan ook niet gauw willen of snappen dat het in deze samenleving op een materialistische manier moet. Ikzelf heb ook een iets dergelijks meegemaakt, en het heeft mij altijd veel moeite en onbegrip gekost om in deze materialistiche samenleving te kunnen leven. Ik snapte vroeger niet waarom ik die dingen moest, omdat ik instictief wist dat het ook anders kon. Ditzelfde zul jij ongetwijfeld ook met Lucas gaan mee maken. Houd er echter wel rekening mee dat hij het zelf niet zal kunnen verklaren tot hij er zelf achter komt hoe en wat de reden is.

Ikzelf ben daar redelijk laat pas achter gekomen. Ik heb mij wel aangepast aan de materialistische samenleving, maar dat is wel ten koste gegaan van het feit dat ik nu weer opnieuw moet leren hoe het allemaal zit met de spiritualiteit. Ik weet het wel, maar het zit ver weg.

Gezien hij in deze maatschappij zal moeten leven, zal hij ook materialistiche dingen moeten leren. Geef hem waar jij kan wel de ruimte om dat te combineren met zijn spirituele link.

Beste Grunie, ik begrijp dat je boekdelen kunt schrijven. zo'n situatie is natuurlijk ook heel heftig want het gaat tenslotte wel om je kind. Ik vind het heel knap en dapper van je dat je je eigen gevoel niet verloren hebt. Vaak worden dokters aangezien voor mensen met kennis en dit is ook waar maar meestal weten de ouders ook maar al te goed hoe het hun kind vergaat. Ik vind het daarom erg goed van je dat je bij je gevoel bent gebleven.
Ik begrijp dat lucas cognitief goed functioneert maar dat er nog iets is op het sociaal emotionele gebied. Zou jij hier misschien wat meer over kunnen vertellen? Door het misschien te beschrijven met een voorbeeld?
Ik weet dat kinderen met PDDNOs vaak een grote weerstand hebben tegen plotselinge veranderingen, hoe is dat bij lucas?
Ik zou graag wat ervaringen met je uitwisselen uit het contactgerichte spelen, in dien dit van toepassing is op lucas. Ik heb namelijk ervaren dat deze methode erg goed werkt en bovendien ook heel leuk is voor het kind zelf. Het programma gaat uit van ieder uniek kind en ik denk dat jij wel kan beoordelen in hoeverre dit lucas kan helpen. Daarnaast blijft mijn aanbeveling voor het boek "verbroken stilte - B.N.Kaufman staan omdat ik denk dat het veel ouders kan helpen om een andere kijk te krijgen. Het is een makkelijk leesbaar boek en bevat veel mooie handvaten voor in je dagelijkse leven.
Hier een site over het contactgerichte spelen: http://www.horison.nl/parel.htm

Misschien dat je hier iets aan kunt hebben.

Hallo grunie,
Ik ben moeder van twee autisten, de oudste heeft het niet ernstig gelukkig over de tweede maak ik me ook veel zorgen, vooral inderdaad met school. Als je vragen hebt, vuur maar af, ik heb de wijsheid niet in pacht maar zal je zeker kunnen helpen met mijn ervaringen.

Ik moet wel zeggen dat het mij raakt als ik lees dat je zorgen kunt hebben over het kunnen meekomen van je kinderen in deze maatschappij. Wel her-kenning dat wel. Mijn oudste zoon - met in elk geval een prima werkende gevoelmatige intelligentie - heeft ook speciaal onderwijs moeten volgen omdat hij niet mee kon komen in het regulier onderwijs. Nu staat hij prima in zijn eigen bestaan en is best gelukkig met zijn baan in de biowinkel.
Ik heb er destijds veel zorgen om gehad, maar besloot gelukkig te zijn met hoe liefdevol hij was als jong mens en heb gepoogd alle aandacht hierop te richten. Nog altijd sta ik achter deze keuze. Daarbij geef ik wel aan dat ik wakker geschud ben door mijn kinderen zelf en daarbij geholpen ben door mijn eigen weerstand die ik ondervond tijdens mijn eigen jeugd. in zekere zin ben ik dus een "nieuwetijds" ouder.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij afvraag of het wijsheid is om de kinderen te conformeren - en conditioneren een voor maatschappij waarin zoveel mis is en of het wijsheid is onze kinderen te leren dat het nu eenmaal is zoals het is "buiten". Ik geloof van niet en zou voor-al aandacht ontwikkelen voor het innerlijk van de kinderen en er voor willen zorgen dat ze daar een goed zicht op hebben, zodat ze zelf met hun eigen wezen een steentje kunnen bijdragen aan een betere wereld.
laten we eerlijk zijn, het wordt allemaal een stuk gemakkelijk als je jezelf goed kent, met alles erop en eraan................
Volgens mij de belangrijkste boodschap in dit leven........

Thomas

Ik heb het even druk (o.a. scholen beginnen maandag weer) dus kan niet snel inhoudelijk reageren, maar dat ga ik zeker nog doen.

Hoi Grunie,

welkom hier. Mijn zoon wordt na de vakantie onderzocht op autisme. Ik herken het met open mond luisteren en niet reageren op vragen.
In de vakantie stonden we tegenover een stel met twee dochters, waarvan de oudste ADHD heeft. Ik geloofde het niet, want het was een heel rustig meisje. Haar moeder vertelde dat ze is getest op een speciaal soort voedingscentrum dat zich richt op kinderen met ADHD. Daar bleek dat ze voor de meeste voedingsmiddelen allergisch was. Ze mag maar 10 verschillende voedingsmiddelen hebben. Daar leeft ze dus nu op, en na 4 weken was het een totaal ander kind geworden.
Misschien even googlen? Ik heb niet de volledige naam van het dat centrum gekregen namelijk. Maar het biedt wel mogelijkheden denk ik.

Es

Dank voor jullie info en aanbod! Jullie willen niet weten hoe zeer mij dit al geholpen heeft. Ik voel mij al een stuk lichter dan toen ik mij aanmeldde. Mijn acupuncturiste vroeg mij vorige week, toen ik rustig lag, heel terloops 'heb je nog knopen doorgehakt?'. Nou, dat vroeg ze niet voor niets! Mijn energieën waren een stuk beter.

Het is raar, maar ik heb het zelf gedaan. Dit gaat nu over Lucas terwijl ik mij eigenlijk veel meer ”zorgen' maak over mijn oudste dochter. Bij Lucas en mijn jongste dochter heb ik het gevoeld dat ik wéét wat goed voor ze is. Zoals Angeleye zegt: ik kan ze hun eigen weg laten volgen en er naast lopen. Maar bij mijn oudste dochter lukt het me niet, daar lijk ik telkens maar in de weg te lopen en voor haar het obstakel te zijn. Mijn man zegt dat mijn oudste dochter het meest op mij lijkt.....

Maar goed,, even terug naar Lucas. Ik wil nog een aantal dingen toevoegen. Ik ben met Lucas een paar keer bij een ostheopaat geweest en daar heeft hij cranio sacrale therapie gehad. Kort (door de bocht) uitleg: Een ostheopaat gaat er vanuit dat alles in het lichaam een ritme heeft (dus beweegt). Wanneer dat ritme niet goed is dan kan hij dat met zijn handen proberen weer in het juiste ritme te krijgen. Vooral bij kleine kinderen zijn goede resultaten te bereiken.

Naar mijn mening heeft dat bij Lucas de deur geopend om zich verder te ontwikkelen. Hij is veel actiever geworden en zijn spraak is zich beter gaan ontwikkelen. Zijn er meer mensen die hier ervaring in hebben?

Daarnaast wil ik nog aangeven dat Lucas een erg sociaal kind is. Hij speelt het liefst met kindjes ipv met speelgoed, maar hij weet nog niet goed hoe. Hij praat nog niet goed dus kindjes verstaan hem niet en daardoor valt direct de interactie weg.

Hij vindt heerlijk om met z'n allen aan tafel te zitten en iets gezamenlijks te doen, zingen, kletsen, maakt niet uit. Hij geniet daar zichtbaar van (dat kun je inmiddels wel zien); over het algemeen is hij nog toeschouwer en doet niet actief mee, maar af en toe durft hij nu zelf ook wat te doen.

Als ik met hem naar de winkel loop dan zegt hij iedereen die hij tegenkomt gedag (komt helemaal uit zichzelf), hij is erg zorgzaam en kan aan zijn zusjes of aan ons vragen of het wel goed met ze gaat (vind ik heel bijzonder voor een kind van 3).

Daardoor denk ik zelf niet direct aan autisme maar ik weet er weinig van en ik ken alleen de 'stereotypen'.

LPChip: hoe vind ik nu voor Lucas de balans tussen het 'aanpassen aan de huidige maatschappij' en zijn spiritualiteit?? Ik ben zelf net begonnen aan mijn eigen spirituele ontdekking. Er is natuurlijk geen kant en klaar antwoord op deze vraag, maar misschien weet je een boek, website of iets anders.

Thomas: jammer dat je je bestanden kwijt bent. Weet je misschien een goede website?? Want ik ben ook zeer geïnteresseerd in een andere benadering.
Nou, het is allemaal bij elkaar weer een hééél verhaal geworden.

Hallo Grunie,

Fijn te horen dat je beter in je velletje steekt!
Over autisme, er zijn ontzettend veel aanverwante stoornissen dus ik denk dat er wel veel herkenningspunten zijn maar omdat ieder mens uniek is, kunnen er natuurlijk ook dingen zijn die je niet herkent. Het iedereen gedag zeggen herken ik wel en de zorgzaamheid ook. Dat hoeft geen "teken" van autisme te zijn, maar "mijn" Tony doet dat precies hetzelfde.
Tony is gediagnostiseerd met ADHD, PDDnos, NLD en Gille de la taurette. Gelukkig heeft hij deze "afwijkingen" niet in ernstige mate. Ik heb veel gelezen over autisme en heb bemerkt dat ook de diagnoses nogal eens wisselen, vooral omdat het iets is wat je niet echt aan kunt tonen met een medisch onderzoek(zoals bijv.bloedprikken) dus ik heb zelf wel het idee dat de onderzoekers soms zelf ook wel eens in het duister tasten.
Lees je goed in als men medicijnen wil geven, sommige zijn erger dan de kwaal en ook op een natuurlijke manier te behandelen.
Mijn grootste zorg is hoe anderen hem dadelijk gaan behandelen op de middelbare school, hij zou best naar een "gewone" school kunnen met wat extra aandacht, maar mijn voorkeur gaat toch naar een school waar meerdere kinderen met deze andere denkwijze zitten. Voor Tony geeft het in ieder geval herkenning en voor mijn gevoel ook een veel betere acceptatie van hemzelf.
Vroeger zei ik vaak tegen Tony, je bent niet anders, je bent bijzonder! Daar ben ik mee gestopt, hij wil niet bijzonder zijn, hij wil net als andere kinderen zijn, door wat ik zei benadrukte ik zijn anders zijn te veel en daar had hij erg veel last van. Nu weet hij dat hij anders denkt en zo noemen we het nu ook maar, je bent hetzelfde als anderen, alleen je denkt soms anders.
Als jouw zoontje veel baat had bij de ostheopaat zal hij ook veel van muziek houden denk ik.

Jeetje, Feileacan, wat herkenbaar. We maken ons toch het meeste zorgen over hoe anderen onze kinderen gaan benaderen en behandelen. Als we iedereen laten zijn zoals ze zijn dan is er niets aan de hand! Zou het eigenlijk zo simpel zijn???

Wil je je laatste zin toelichten, want je hebt helemaal gelijk. Lucas houdt erg van muziek. Is er een verband tussen die twee dingen????

Grunie en aan ieder die geintresseerd is.
Autisme komt in heel veel soorten voor. Van licht tot zwaar.
Er zijn ongeveer 26 kenmerken, als ze er aan 7 voldoen,dan vallen ze in Autisme spectrum stoornis. 26 kenmerken, dan kan je je voorstellen dat er heel veel mogelijkheden zijn.
Dat is eigenlijk de basis waarop een diagnose gesteld word.
Dan zijn er nog aanverwante stoornissen zoals, PddNos, NLD, ed.
Ze hebben allemaal raakvlakken met elkaar en kunnen elkaar overlappen.

Er zijn testen,maar er is geen test specifiek om dit aan het licht te brengen. Vaak is observatie de beste manier om het duidelijk te krijgen.

Autisme en aanverwanten stoornissen kunnen verschillende oorzaken hebben, genetisch, daar is de wetenschap het nu wel over eens, voor een deel.
Maar ook het geven van vaccinatie, is bekend, dat dit gevolgen kan hebben. Ook bekend is dat eten en drinken , invloed kan hebben op het gedrag, van een kind met autisme of aanverwante stoornissen.

Ik ben 15 jaar geleden voor het eerst in aanraking gekomen, met autisme. Sindsdien, heb ik onderzoek gedaan, alles gelezen wat er maar te lezen viel. Begonnen in Amerika, tot Nederland toe en weer terug.
1 ding weet ik nu, het is niet te genezen,maar wel met om te gaan en er zijn dingen die aangepast kunnen worden.

Ik heb altijd geweigerd, om mijn kind medicijnen te geven, hoe erg het ook was. Mijn gedachten zijn altijd geweest, waarom medicijnen, in een gezond lichaam.
Ik ben er achter dat je met veel geduld, gezond verstand, veel research, net zo ver komt, zowel niet verder.

Dat een kind met autisme zich verzet tegen onze wereld, dat wijs ik naar de land der fabeltjes. En ook al zal het zo zijn, wat heb je eraan. Daar kan je niets aan doen. Wat je wel kan doen, is je energie steken in informatie en kennis over je kind, om het zo in deze wereld te kunnen begeleiden en op te voeden, tot een liefdevol mens, die met zijn of haar handicap weet om te gaan.

@Grunie ostheopaat-ritme....muziek-ritme

Ik ben het met je eens Mee alleen zie ik het niet als een handicap maar meer als een aanvulling. De manier van denken van autisten is wel kronkelig maar ook erg waardevol. Bij ons zit het in de genen en is het in combinatie met hoogbegaafdheid. Mijn vader was de eerste voor zover ik weet, ik ben nr. twee en mijn twee oudsten zijn drie en vier. Er was sprake van onderzoek bij mijn derde(dochter) maar ik vind het wel genoeg stickers zo. Ze kan prima mee op school, is alleen eeeeeerg druk maar zoals je zelf al zegt dat hoeft niet met medicijnen. met stenen bereik ik persoonlijk ook al veel bij haar, de jongste nr.4 is hoogbegaafd en omdat de oudste twee dit ook zijn, heb ik hopelijk genoeg ervaring om dit te kunnen begeleiden.
Ik heb wel een lekker stel zeg
Sommige dagen.....maar ik zou ze niet willen missen, ik heb veel van ze geleerd.

Het is mijn werk voor vijf jaar geweest..
Hééérlijk werk..héérlijke mensen (volwassenen)

Nu krijg ik zo nu en dan een Pdd-nosser in mijn huidige werk.. en die klik die ik met deze mannen heb.. ik heb er iets mee...
Ik begrijp ze gewoon.. hoe dat komt weet ik niet..

Maar voor alle mensen met autistische kindertjes..(je kunt dit aan de kant gooien uiteraard)
Het zijn zeer begaafde personen en ik heb enorm veel geleerd in het werk..
Ook dat er véél misverstanden rondom autisme heersen...
Ze zouden niets voelen, of tonen geen emotie, men zegt dat ze leeg uit hun ogen kijken, tgeen contact zouden maken..

En ik ben in de hulpverlening erachter gekomen dat dit allemaal niet waar is.. we hebben allemaal autisme in ons..
Maar het is maar hoeveel last de omgeving en jijzelf er van hebt...dan spreekt men pas van een stoornis toch?

De prachtigste ogen komen van autisten trouwens..
Kijk er maar eens goed in..


Liefssssssss