Beste mensen,
Het begon met de zoektocht wie de vader van mijn moeder was. Mijn opa dus. Parralel daaraan kom ik mezelf steeds weer tegen en omdat mijn opa is overleden, besloot ik mij dan toch maar eens te verdiepen in het hiernamaals.
Met een familie en een man die hierin niet geloven is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Ik voel me zowaar nog eenzamer dan ik altijd al was.
Al vanaf mijn jongste jeugd wist ik dingen die ik niet kon verklaren. een vreemd soort wijsheid, maar die kon ik later ook maarzo weer vergeten zijn. Onlangs bracht ik een bezoek aan een paragnost omtrend de vraag wie mijn opa was. Ik kreeg aanwijzingen van mijn oma. De paragnost vertelde mij dat hij een warmte voelde bij mij. hij omschreef mij als iemand die mensen goed wist te bespelen en ook al erg behulpzaam. Ik kon me hier wel in vinden. Echter kan ik ook ijskoud zijn. als iemand mij onrecht aandoet, dan zet ik hem publiekelijk in de zeik. Toen ik mijn man leerde kennen zei ik wel eens dat ik bij sommige mensen niets voelde. als hen wat gebeurde, dan deed mij dat niet zoveel of ik vond dat ze zelf nalatig waren geweest. Ik bestempelde mezelf als hard. maar aan de andere kant, als ik van iemand hou, dan ga ik ervoor door het vuur.
Als 12 jarig meisje hoor ik mij nog aan mijn moeder vragen hoe het is als je volwassen bent. Ik weet nog dat ik het vreemd vond dat ik me geen voorstelling kon maken. ik kon me van alles een voorstelling maken, maar hier niet van. ik werd er bang van en dacht dat ik niet oud zou worden. toch ben ik nu volwassenen.
Vrienden komen en gaan, maar niemand krijg toegang tot mij. ik zal mezelf nooit bloot geven. ik kan dat niet. Wel sta ik altijd voor ze klaar en ga voor ze door het vuur als het moet.
Als ik mensen zie dan heb vaak al snel ingeschat wat voor persoonlijkheid het is. Ik kan dan boos worden als mijn man ergens met open ogen intuint of niet naar mijn waarschuwingen heeft geluisterd. ik vind dat dom van hem. als ik het al doorheb, nou dan moet hij dat toch helemaal zien?
Contact met mijn opa heb ik niet. Via de paragnost liet hij weten mij te willen omhelzen. maar ik voelde niet eigenlijk. hij vroeg of ik me wilde openstellen. ik wil wel, maar weet niet hoe. Tot een jaar of tien was ik redelijk ontwikkeld geloof ik. Daarna niet meer. mede omdat mijn omgeving het gek vind. veel te zweverig en dat vond ik ook, vind ik nog steeds.
Maar schijnbaar is er toch echt meer tussen hemel en aarde. ik geloof niet in 1 god. wel in meerdere hogere machten. De kerk, dat is iets waar ik al helemaal mijn eigen visie op heb. de dominee met kleine kinderen.... hoe vaak is dat al niet gebeurd?
Ook heb ik altijd geweten dat er leven is na de dood en dat terwijl mijn ouders daar helemaal niet in geloven. laat staan dat je ook weer terug kunt komen.
Ik heb o'n sterke eigen wil en eigen ideeen dat het soms gewoon eng is. zo zette ik eens een bedrijf op. Steeds hoorde ik mezelf zeggen dat IK het niet deed, maar dat het iets anders was ofzo. ik kon dat toch helemaal niet? ik voelde ook dat ik dingen ingegeven kreeg. maar wat het was weet ik nog steeds niet.
Nou, heel verhaal. zomaar wat hersenspinselen.
maar nu waar het me om gaat:
Zijn er mensen die zich herkennen in dit alles? en hoe kan ik contact krijgen met mijn opa zonder dat ik zelf bang wordt? moet het altijd 's avonds? ik vind dat nou net zo eng. liever overdag en dan wel zo dat ik niets zie, maar wel voel of hints krijg ofzo.
Wie helpt mij verder met tips die niet al te zwevrig zijn? wie geeft mij nieuwe inzichten?
Ik zie graag een antwoord tegemoet