kleine kinderen.........

Het zal in sommige gevallen best zo zijn maar niet bij elk kind. Ik vermoed dat de schrijver van dit stukje zelf niet zo een leuke jeugd heeft gehad.
Kinderen zijn onze toekomst en daar moeten we heel zuinig op zijn maar ze gaan ook niet allemaal de mist in en er zijn er die ondanks een foute jeugd toch heel goed op hun pootjes terecht komen.

Wel iets om over na te denken...
Dank je wel Thomas.

Mijn versie van het verhaaltje


Zij laten je zien wie je werkelijk bent. Onbevangen, gaaf, spontaan, argeloos, natuurlijk, tevreden, zonder verleden en toekomst.

Niet gehinderd door overgedragen overtuigingen, meningen, maar vertrouwend op eigen kennis en innerlijk die ze spelenderwijs naar buiten brengen

Hoe reageren we hierop als "volwassenen", die deze natuurlijke staat van zijn blijkbaar zijn vergeten, die met heimwee kijken naar deze kinderen en zich afvragen naar waarom ze die keuze hebben genomen, en zich afvragen hoe erin terug te keren

Welke angst heeft deze volwassenen en met welke handelingen reageert hij op dat kind, in de overtuiging dat hij de dingen beter weet

Ieder kind is een volwassenen, iedere volwassenen is een kind. Waar ben jij het kind in jezelf kwijtgeraakt

groetjes sterre


.

Hej thomas,

Soms denk ik in sommige situaties waar kinderen zijn opgevoed heel sterk moeten zijn. Soms moeten ze al heel volwassen zijn op jongen leeftijd om te overleven.
In heel veel situaties heeft de opvoeding van het kind ook een niet zo goede afloop en komen deze kinderen op het verkeerde pad terecht. Dit vind ik dat over het algemeen in deze maatschappij veel gebeurt. Je kan niet verwachten van een kind om op jongen leeftijd al zo volwassen te zijn als een echte volwassene..die dit wel kunnen hebben geluk gehad.

Groetjes aNNe

Ik ken er genoeg die zich vast en zeker zullen vinden hierin. Ik ken er zelfs weinig die zich hier niet in kunnen vinden.
17 jaar oud zijn 'wij' (onze klas etc) en vaak hoor ik vanuit verschillende hoeken; het leven was een pak makkelijker toen we nog klein waren, zonder zorgen.

Wetende dat het er alleen maar erger op gaat worden is soms een tikkeltje beangstigend Maar hoeveel jongeren tonen het ook daadwerkelijk?

Dat is een punt waar ik het ook niet met jou eens ben thomas, niet alleen de ouders drijven hun kinderen uit het paradijs, de kinderen doen dit zelf ook. Waar een wil is is een weg, wie terug wil kan ook terug, maar...Is die wil er? Willen ze niet liever volgen?

Ja kath ik kan me helemaal vinden in wat je zegt.
Als je ouder wordt, wordt je meer geconfronteerd met de problemen die er misschien al wel waren toen je klein was maar waar je nooit iets van wist. Die zorgen waren er niet. Maar naar mate je ouder wordt komen die zorgen wel.

Mimi...
Het ligt er maar helemaal aan wat je al niet heb meegemaakt toen je klein was. Misschien heb je toen al zoveel meegemaakt wat iemand anders in heel zijn leven niet zal meemaken.
Daarom is iedereen apart en iedereen hoort apart beoordeeld te worden.

Het stukje dat ik kopieerde van de website heiligeteksten.nl/Thomas evangelie is best erg zwart wil gesteld en laat verder weinig ruimte voor nuances.
Toch vond ik het een realistisch verhaaltje omdat ik het enorm veel om mij heen zie gebeuren dat kinderen van alles wordt aan en -afgeleerd en klaar gemaakt lijken te worden voor de maatschappij. Daarnaast valt het mij op dat enorm veel mensen op wat latere leeftijd (na een aantal ervaringen) gaan terugverlangen naar een eenvoudiger en meer vanuit hun zelf bestaande werkelijkheid.
Gelukkig zijn er veel ouders die veel meer oog hebben voor hun kinderen dan hun eigen ouders voor hen hadden en een mooi voorbeeld vindt je ook terug in het eindwerkstuk “nieuwetijds kinderen” van Debiorah.

Er lopen wel heel veel mensen rond zoals de auteur van het stukje van dit topic beschrijft en zeker Feileacan, het gaat met velen ook anders en er zijn vele kleuren immers!!!!..
Een foute jeugd kan overigens een heel prima en gemotiveerd medemens opleveren, al moeten sommige door een flink aantal sloten om toch - of juist - een hele grote medemens te worden. Daar zijn heel veel voorbeelden van toch?

Ja Sterre waar je dat kind bent kwijt geraakt? Misschien wel nadat je het zelf de hand hebt losgelaten. Belangrijker is te weten dat je het zo weer een hand kunt geven omdat het er nog steeds is, inclusief de onbevangen en spontane levenshouding!!!.
Punt is ook dat wij onze eigen zorgen cultiveren en veel te veel denken over van alles en nog wat. Het innerlijk kind kan zo gemakkelijk schuilen achter de rug van de condities die we ons eigen gemaakt (denken te) hebben. Verscholen achter moeten en verplichtingen, of oud verdriet en pijn. Grap is wel dat het allemaal in het denken zit en als wij een leven zouden willen dat ons ruimte geeft, zal het er dus eenvoudig uit moeten zien. Pas dat kom je als mens zelf beter aan bod. Je maakt je van je innerlijk kind los door maffe keuzes; zelfs angst is een onterechte keuze om het eigen innerlijk kind terzijde te zetten. Zo van niet meer willen voelen uit angst voor nieuwe pijn!!!!!!

Anne, sterk die reactie; zelf heb ik er veel moeite mee gehad de vruchten uit mijn misbruik verleden te transformeren naar iets heel positiefs. Maar lastig was wel dat het nooit echt onbekommerd kind mogen zijn, mij wel een kinderlijke volwassene heeft gemaakt. Ik heb dan de mazzel dat ik veel fantasie heb en er kunstwerken mee maken kan, maar ben toch ergens heel kinderlijk gebleven. Ik zit daar overigens totaal niet mee.
Het verkeerde pad? Als het tot lering moet dienen valt het nog wel weer mee. Ja Anne weet ik; het gaat vaak ook echt fout. Toch ben ik van mening dat er soms harde lessen nodig zijn om tot inzicht en bij het Zelf (uit) te kunnen komen.

En ja Kath wie terug wil kan dat inderdaad en zij worden vaak de sterkste en meest gemotiveerde medemensen!!!!!.

groetjes

Thomas

Kath...
''het leven was een pak makkelijker toen we nog klein waren, zonder zorgen.'' Deze mensen uit je klas hebben dan een gewonen jeugd gehad denk ik. Voor hun begint het pas nu allemaal..terwijl andere al van alles achter hun rug hebben.

Ik zal nooit die gene zijn die zal zegen ''het leven was een pak makkelijker toen we nog klein waren, zonder zorgen.''

Ja thomas ik probeer ook te zegen dat jezelf ook niet alles in de hand heb...
Als kind kan je niet goed beslissen wat goed en fout is je kan makkelijk ergens in rollen en daarin in blijven.. zeker als je ouders er niet zijn die je er op wijzen..
Daarom denk ik ook dat het een kwestie is van wat voorbestemd is

Anne een gewone jeugd? Wanneer men terug verlangt naar vroeger betekent dat voor mij dat ze niet het leven gehad hebben dat ze verdiende. Ik zie broertjes en zusjes die er ook 'ingerolt' zijn en met geen mogelijkheid meer uit raken. Toch zijn deze al 15/16 jaar oud. Maar weinig mensen weten het, of beter gezegd: willen het weten.

Thomas; en zij die niet terug willen zijn zij die zich herkennen in het verhaaltje.

Jouw vraag......,dat weet ik niet Kath. Ik heb het idee dat het voor iedereen anders is die een dergelijke benadering leest. In elk geval veranderen kan altijd als je wilt, immers alles dat je leert in je leven is tevens een les toch?

nog een dergelijk verhaaltje, afkomstig van dezelfde website en mogelijk de zelfde auteur;

"Aanklacht"

Lang geleden en in een land hier ver vandaan hadden alle mensen boter op hun hoofd en iedereen vond dat normaal. Er waren mensen met roomboter, kruidenboter, halfvolle boter en ontelbare andere botermelanges op hun hoofd, maar ieder vond alleen zijn eigen boter de ware. Daar maakten ze ruzie over, vochten oorlogen uit en verketterden elkaar met vele scherpzinnige argumenten.
Het merkwaardige was dat de kinderen die er werden geboren helemaal niets op hun hoofdjes hadden en dat alle boterhoofden dat toch prachtig vonden. Misschien herinnerde het hen aan hun kindertijd, hun verloren kinderparadijs, waar ze heimelijk wel eens naar terugverlangden en toch droomden ze van een kind dat zou opgroeien tot een waardig en aangepast lid van de boterhoofden. Daartoe zetten ze al spoedig alles in het werk om het kinderhoofdje van een passende laag boter te voorzien.
Nou was er in dat land een bewoner die niet gelukkig was. Hij had over zijn onbehagen veel en lang nagedacht en was tot de konklusie gekomen dat dat ongetwijfeld door zijn beboterde hoofd kwam. De enige zinnige oplossing opperde hij was om zich van zijn boterlast te ontdoen. Zijn landgenoten waarschuwden hem: doe niet zo gevaarlijk, pas je aan, doe normaal, zonder boter ben je niets meer. Hij was vastberaden en zette door. En zie, hoe meer hij zich van zijn boter bevrijdde hoe helderder het hem werd maar hoe eenzamer zijn worsteling. Tot op een dag, hij was de wanhoop nabij, als bij toverslag het laatste restje boter verdwenen was. Tegenwoordig zou men zeggen dat de schellen hem van de ogen gevallen waren. Toen zag hij pas echt in wat voor rare wereld hij leefde en hoe merkwaardig zijn landgenoten zich gedroegen. Hij probeerde erover te praten. Ze lachten hem uit of werden boos. Om niet op te vallen deed hij weer boter op zijn hoofd en speelde het spel mee maar het leven van een ongeboterde tussen boterhoofden valt niet mee. Wat hem het meest aan het hart ging waren de kinderen waar hij zoveel van zichzelf in herkende en die hij overal om zich heen tot boterhoofden zag verworden. Hij werd argeloos als een duif en listig als een slang en schreef uiteindelijk deze korte handleiding over hoe je van boterhoofd weer mens kunt worden.

groetjes

Thomas

Slimme man! Jammer dat hij later toch weer ging smeren...Ik heb de boter al lang geleden weggeveegd en nooit meer terug gesmeerd, bevalt me prima Het voelt juist zo goed jezelf te zijn, je eigen unieke zelf.

Ik vertrouw altijd op het goede dat toch steeds weer terugkomt uit al het slechte, nieuwe lessen.

Zo, je bent je eigen menszijn aan het leven en accepteert dat mensen in je omgeving daar niet altijd mee om kunnen gaan. Ok, daar is kracht voor nodig en ook zeker durf. Het betekent ook dat je over genoeg zelfgeloof beschikt en jouw leven een leerschool is omdat je het leven toetst aan eigen ondervinding............

Thomas

Voor mijn gevoel is dat ook de beste manier.

precies, zo is dat..............

Erg goeie stukken thomas. Het laatste verhaal laat voor mij zien hoe belachelijk het eigenlijk is om als boterhoofd rond te lopen. Niet dat ik mensen erop beoordeel want het is collectief zo gevormd. Maar het is duidelijk dat het ons niks oplevert en eigenlijk overbodig is. Terug naar de kindertijd, terug naar de essentie.
Leuk dat je dit gedeeld hebt!

Misschien is het dan goed om eens na te gaan, in vervolg op het beboterde hoofden verhaal, of het niet eigenlijk een spiegel is die door Thomas wordt neergezet voor meerderen van hier.

IkBen misschien moet jij eens wat kritischer naar jezelf kijken en bedenken dat dit ook voor jou kan gelden.

Ikben, je hebt het stuk niet goed gelezen en/of be-grepen in elk geval gezien je re-actie.......

Thomas